Λείπεις…

Οι νύχτες είναι άχρωμες, οι μέρες αδειανές. Ο χρόνος περνά σαν παραλήρημα. Τα παιδιά μεγάλωσαν - το γέλιο τους ηχεί σα μακρινή φαντασίωση, οι μεγάλοι - οικεία πρόσωπα, γνώριμες φωνές - στρέφουν βιαστικά το βλέμμα αλλού. Τίποτα δεν πλησιάζει, τα πάντα απομακρύνονται (βήματα, σχέδια, άνθρωποι…). Τα απογεύματα ο άνεμος μεταφέρει το άρωμα της προσμονής, μα σα νυχτώνει στον ουρανό λάμπει ασημένια η απουσία. Όλα σταματημένα μα, συνεχίζουν, όλα αποτυπωμένα κι όμως, ξεθωριάζουν. Ιστορίες που δεν έχουν που να ειπωθούν, αστεία που δεν θυμούνται πώς να προκαλούν χαμόγελα, χέρια που αναζητούν χέρια να κρατήσουν, χείλη που δεν ανταμώνουν, κορμιά διψασμένα. Σε έναν κόσμο γεμάτο θόρυβο, επικρατεί μονάχα σιωπή… 

Σιωπηλή Άνοιξη

Είναι κάποια όνειρα τόσο έντονα που σαν ξυπνάω ηχεί ακόμη στ’ αφτιά μου η ανάμνηση μιας φωνής. Ήχος που φέρνει, τις περισσότερες φορές, δάκρυα. Αυτό που λείπει περισσότερο από τους ανθρώπους που, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, χάσαμε, είναι ο ήχος της φωνής τους....

Τα πάντα τόσο παγωμένα όσο η σιωπή (για τον Θάνο)…

Γράφω μέρες τώρα αυτό το κείμενο (γράμμα) σκοπεύοντας να του προσδώσω μια πιο λογοτεχνική χροιά (όπως σου αρμόζει), μα οι στιγμές που προσπαθώ να μετατρέψω σε λέξεις, οι στιγμές που πάγωσε η μοίρα, δεν έχουν ροή, γίνονται δάκρυα, σιωπηλές αναμνήσεις, έτσι, ότι απομένει, θυμίζει περισσότερο παραλήρημα μοναχικού ή, όπως προτιμούσες να δικαιολογείς παρόμοια «πονήματα», κατάθεση ψυχής…  

Καλά Χριστούγεννα…

   

 

Χριστούγεννα,,, Ξανά… Πόσα έχουν περάσει; Άραγε πόσα θα έρθουν; Όταν η ζωή δεν βρίσκεται μπροστά σου και γυρνάς συχνά πίσω το κεφάλι να την κοιτάξεις, τότε συνειδητοποιείς πως κάθε νύχτα διαρκεί όλο και περισσότερο. Η μαγεία των Χριστουγέννων δεν χάθηκε όταν έπιασα στα «πράσα» τον πατέρα μου να παριστάνει τον Άη Βασίλη, αλλά όταν σταμάτησαν οι ιστορίες. Όταν το μήνυμα της αγάπης και της ελπίδας αντικαταστάθηκε από εκείνο για αναγκαστική κατανάλωση. Όταν ένα δώρο κάτω από το δέντρο μένει χωρίς παραλήπτη. Όταν το βλέμμα στρέφεται, θιλιμμένο, μακριά από τα στολισμένα μπαλκόνια. Όταν οι επαίτες στους δρόμους πληθαίνουν και οι αγκαλιές ελαττώνονται. Όταν ο πατέρας μου, επειδή τον έπιασα στα πράσα, έπαψε πια να παριστάνει τον Άη Βασίλη… 

 

Μια τόση δα πιθανότητα…

Οι τελευταίες στιγμές του φθινοπώρου - που φεύγει χωρίς να θυμάται αν υπήρξε, είναι προσμονή, είναι ελπίδα, είναι το μαρτύριο των πιθανοτήτων. Είναι η ανάμνηση της απώλειας, το κενό της απουσίας, είναι το άρωμα της επιθυμίας και η παγωνιά της απόρριψης. Είναι γιορτή…

13 Αυγούστου 2024

Τραβήχτηκα μόνος, γιά νά βρεθῶ πολύ κοντά σου, πολύ μακριά σου, καί σκεφτόμουνα πώς ἐσύ εἶσαι ἡ πιό ὄμορφή μου θάλασσα, ἡ πιό ὄμορφή μου ἀκτή, τό πιό ὄμορφό μου καλοκαίρι, ἡ μόνη μου θάλασσα, ἡ μόνη μου ἀκτή τό μόνο μου καλοκαίρι... (Ν. Εγγονόπουλος)

Απρόσμενη στιγμή…

Ξεθωριάζει το Καλοκαίρι και εμείς επιδιδόμαστε αβοήθητοι σ’ ένα ανελέητο κυνηγητό με τις αναμνήσεις. Άραγε είμαστε εμείς που κυνηγούμε τις αναμνήσεις ή οι αναμνήσεις που κυνηγάνε εμάς;

Χέρι – χέρι…

Αν μπορούσα με κάποιο τρόπο να δωρίσω ώρες από την ζωή μου σε κάποιον άλλο, θα τις δώριζα σε εκείνους που επιμένουν να πορεύονται στις ανηφόρες με οδηγό την αγάπη. Σε εκείνους που, αν και βλέπουν την κλεψύδρα του χρόνου να αδειάζει, προσπαθούνε ακόμα να κερδίσουν κι άλλες στιγμές μαζί. Σε εκείνους που παρά τις αντιξοότητες, τις δυσκολίες και την αδίστακτη σκληρότητα της ζωής, περπατάνε, έστω πάρα πολύ αργά, πιασμένοι χέρι-χέρι… 

20 Μαρτίου 2024

Κοιτούσα κάποτε τα πλοία και φανταζόμουν πως με έπαιρναν μαζί τους σε ταξίδια τόσο μακρινά που μόνο τα όνειρα μπορούσαν ν’ αγγίξουν. Δεν ήταν μόνο πόθος ήταν και ανάγκη. Μια διέξοδος, ένα είδος διαφυγής. Έτσι κοιτάζω και σήμερα την Άνοιξη. Στέκεται στο κατώφλι μιας εποχής εξίσου μακρινής με τα ονειρικά ταξίδια, μα δεν περνά την πόρτα…

Προσμένοντας την Άνοιξη…

Ένας ακόμη Μάρτιος... Η φύση, ο κόσμος, τα όνειρα, οι ελπίδες, προετοιμάζονται για μία ακόμη Άνοιξη, και εκείνοι που την προσμένουν μα δεν έρχεται, φυλακισμένοι σε μια πραγματικότητα που δεν συνυπάρχει με αυτή των άλλων, παρακολουθώντας την θάλασσα να φορά τα καλά της ή ένα χελιδόνι να επισκέπτεται χαρούμενο ότι είχε, προσωρινά, αφήσει, σκύβουν το κεφάλι και προσεύχονται. Προσεύχονται να έρθει ξανά η Άνοιξη…

Στην στάση…

Όλη η ζωή σε μια στάση λεωφορείου… Μια στάση άλλοτε γεμάτη κόσμο κι άλλοτε έρημη σαν να την εγκατέλειψαν. Μια στάση που θα την προσπεράσεις γιατί δεν ξέρεις πώς να την διεκδικήσεις. Που πάει το λεωφορείο; Γιατί αρπάζει, αδίστακτα, ότι επιθυμούμε πριν να το χορτάσουνε τα μάτια μας;

Πάει κι αυτό…

2024…  Στιγμές άσκοπης, χαμένης ζωής, σημάδια στην άμμο που κυλά πολύ βιαστικά στην κλεψύδρα του χρόνου και όνειρα… Μόνο όνειρα. Σε λίγο τα χρόνια μακριά σου θα είναι περισσότερα από εκείνα κοντά σου…

30 Νοέμβρη

Είναι κάτι μοναδικές στιγμές, που η γλώσσα είναι φτωχή, τα λόγια άχρηστα και ίσα ίσα, τότε είναι που θέλεις να πεις τα πιο πολλά… Τότε ο άνθρωπος τραγουδάει ή παραμιλά. Μα ούτε κι αυτό είναι αρκετό. Στο τέλος λύνεται στο κλάμα. Και τότε μπορεί να μην τα λέει όλα, λέει όμως αρκετά… *

Νύχτες που ο άνεμος ψιθυρίζει ιστορίες του χθες…

  Τα όνειρα συχνά μας θυμίζουν όσα θαρρούμε πως έχουμε ξεχάσει. Ημέρες που έγιναν τραγούδια, αναμνήσεις που είναι συναισθήματα, βιβλία που λένε κουβέντες, δρόμοι που δεν σταματήσαμε ποτέ να τους περπατάμε, ομίχλη εκεί που κάποτε βλέπαμε καθαρά, στιγμές κρησφύγετο της απουσίας, ζωή που καθορίζει η απώλεια. Όλα εκεί, τις νύχτες που ο άνεμος ψιθυρίζει ιστορίες τους χθες…

Προσπερνώντας...

Έχουμε την άδικη τάση να προσπερνάμε. Όχι να ξεπερνάμε, να προσπερνάμε. Έτσι, τουλάχιστον, νομίζω. Γιατί κάτι που μας στιγμάτισε, κάτι που βρήκε κάποια στιγμή μια θέση στην καρδιά μας, που έδωσε, έστω για λίγο, νόημα στην ύπαρξη μας, νομίζω, δεν ξεπερνιέται. Και προσπαθούμε, με κάθε τρόπο, με κάθε θυσία, να το προσπεράσουμε…

Χρόνια πολλά

Φτιάχνω την νοσταλγική μου ατμόσφαιρα καθισμένος μεσάνυχτα στο σκοτεινό μπαλκόνι με μοναδικό φωτισμό την άχρωμη λάμψη της οθόνης του κινητού, συνθέτοντας ένα ακόμα μήνυμα που δεν θα φθάσει ποτέ τον παραλήπτη του. Ταξιδεύει, αναζητά, μα δεν βρίσκει τον δρόμο… Έχω λίγη Σούμα φυλαγμένη από πέρυσι το Καλοκαίρι. Την κρατούσα για απόψε, για να έχει αυτή η βραδιά κάτι από το άρωμα του νησιού. Είναι δυνατή μα ευκολόπιοτη. Να ξεδιψάσει η μελαγχολία μήπως και μαλακώσει, να ζαλιστεί η μοναξιά μήπως την πάρει ο ύπνος. Εκατοντάδες στιγμές τρεμοσβήνουν ψηλά στον ουρανό, έπειτα πέφτουν, γεμίζοντας ευχές το ποτήρι μου. Τις πίνω λαίμαργα. Η σούμα είναι πιο νόστιμη αν συνοδεύεται με ευχές, μεθάει πιο γλυκά αν αραιώνεται με στιγμές…. Στην υγειά σου…

Καλοκαίρι 2023

Γύρισα από την δουλειά και βγήκα στο μπαλκόνι να απλώσω τα βρεγμένα ρούχα της δουλειάς, τα βρεγμένα υπολείμματα καθημερινότητας. Άνθρωποι περπατούν κάτω στον δρόμο σέρνοντας τα πόδια τους, κάποιοι σέρνοντας το σκυλάκι τους, άλλοι σέρνοντας την ζωή τους…

Lonely Day

20 Μαρτίου 2023

Ακόμα ένας χρόνος… Ακόμη μια Άνοιξη που πρέπει ν’ αντέξεις κοιτάζοντας κρυφά την ευτυχία των άλλων στους δρόμους και τα παγκάκια, χωρίς φθόνο, μόνο μ’ εκείνο το πικρό παράπονο που, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, διαγράφεται διαρκώς στα μάτια που συνήθισαν να κρυφοκοιτάζουν… 

Έφτασα…

Κάθε μέρα που περνά υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο η ζωή. Κάθε λεπτό που περνά ο άνθρωπος χάνει την αξία του. Ζούμε μονάχα για να συντηρούμε ότι αργοπεθαίνει, αδίστακτους αλαζόνες και την ματαιότητα όσων στοιβάζουν στις τσέπες τους θλίψη και πόνο. Ξυπνάς το πρωί και αν φθάσεις μέχρι τη νύχτα το οφείλεις μονάχα στην τύχη. Αφήσαμε την αδιαφορία να σαπίσει το αίμα μας υπηρετώντας έτσι το κακό χωρίς καμία αντίδραση. Επιτρέψαμε στην απαξίωση να υποσκελίσει την δράση, την άποψη, την οργή. Έτσι, χωρίς να το προσέχουμε, ότι συμβαίνει συμβαίνει με την συγκατάθεση μας...

Χρόνια πολλά....

Να προσέχεις....

Samos 2021 (απόσπασμα)

Το Καλοκαίρι περνά χωρίς, ξανά, να το καταλαβαίνω, με την ίδια ταχύτητα που περνούσε όλα αυτά τα χρόνια (πάρα πολύ γρήγορα και, ταυτόχρονα, βασανιστικά αργά), χωρίς όμορφα βράδια, χωρίς θάλασσα…Εκτός από το περσυνό, εκείνο του ’21, που, τώρα που το αναπολώ, δεν είμαι σίγουρος αν όντως υπήρξε. Για να νιώσω πως υπήρξε, πρέπει να το περιγράψω (κάτι που δεν έκανα ποτέ σε κανέναν – και πόσο το ήθελα…) και να μοιραστώ επιτέλους όσα ήλπιζα κι επιθυμούσα να μοιραστούμε…

Chariots of… Life…

Δεν ξέρω αν είναι τύχη η κατάρα που δεν γεννήθηκα 30 χρόνια αργότερα…

20 Μαρτίου 2022

 

Άλλος ένας χρόνος… Νομίζω πως συνήθισα πια να κοιτάζω την Άνοιξη μόνο στις φωτογραφίες…

Συνάντησα την ζωή μου…

Χαμένος σε σκέψεις, με βήμα αργό, δοκιμάζοντας τα καινούργια ακουστικά σ’ ένα αγαπημένο μας τραγούδι, έπεσα απρόσμενα μπροστά της. 

Ταξίδι...

Κάθε φορά που νομίζω πως κάτι αφαιρώ από την ταλαιπωρημένη βαλίτσα, κάτι, ως δια μαγείας, όλο προστίθεται. Όσο την αδειάζω, τόσο εκείνη γεμίζει! Αν εγώ αφαιρώ πράγματα (ρούχα, βιβλία, μπιχλιμπίδια που – προφανώς – δεν θα τα χρειαστώ ποτέ) εκείνη τι προσθέτει και δεν μπορώ μετά να την κλείσω;

Ιστορίες…

Όταν είναι μόνοι τους, η θάλασσα με το παγκάκι, πρέπει να διηγούνται ο ένας στον άλλο τις πιο όμορφες ιστορίες…  

20/3 - somewhere over the rainbow…

Όμορφη βραδιά, και η βροχή αβέβαιη – όπως εγώ – να μην μπορεί να αποφασίσει αν θα στείλει το μήνυμα της… Παρέες να περπατούν «απολαμβάνοντας» τις 2 επιπλέον ώρες «ελευθερίας» που τους δόθηκαν. Εαρινή ισημερία… Χρόνια τώρα την ονειρεύομαι την Άνοιξη: χαμογελάει με κείνα τα υπέροχα μπλε μάτια, κουρνιάζει σα μικρό παιδάκι στην αγκαλιά μου, παλεύει με τις ανασφάλειες της και, σαν αποκοιμηθεί, ταξιδεύει ψηλά πάνω από το ουράνιο τόξο… Την ονειρεύομαι συνέχεια, την προσκαλώ συνέχεια, δεν τολμά να έρθει. Όμως η ζωή χωρίς την Άνοιξη, είναι πολύ μοναχική, πολύ σκληρή, πολύ άδικη…

Ο Ροκ Περιπλανητής

Ψηλός, λεπτός, με εκείνο το μακρύ (συνήθως) μαλλί που αντιστεκόταν σθεναρά στον χρόνο, με την ζεστή, βραχνή φωνή στο μικρόφωνο – ο ήχος που νιώθεις πως έχει η καλή συντροφιά- ο Γιώργος, ο γερόλυκος της ροκ και αιώνια ρομαντικός μουσικός περιπλανητής, ο φωτογράφος με την ευαίσθητη ματιά, ο γλυκός άνθρωπος, ο αθεράπευτος εραστής του φλερτ, με την κακή αγγλική προφορά και την αστείρευτη αγάπη του για τη μουσική και το ραδιόφωνο, ο παραγωγός που πήγαινε άυπνος για δουλειά μετά από ατέλειωτες ώρες πίσω από το μικρόφωνο, το «φιλαράκι», έφυγε χωρίς να μου το πει, γράφοντας απλά πριν λίγες μέρες ένα ειρωνικά ανορθόγραφο «διάλυμα»… Από τι έκανες διάλειμμα ρε Γιώργο; Γιατί να το κάνεις;

Μάρτιος 2021 (!)

Ξύπνησα κουρασμένος ένα ακόμα πρωί, άνοιξα δειλά το παράθυρο, είδα τον ήλιο να λάμπει αγνοώντας επιδεικτικά την πραγματικότητα και συνειδητοποίησα – έκπληκτος - πως ήρθε ο Μάρτιος. Ένας ακόμα Μάρτιος… Πέρασε στ’ αλήθεια άλλος ένας χρόνος; Ήρθε άλλος ένας Μάρτιος; Ο μήνας που φέρνει την Άνοιξη, ο μήνας της πιο όμορφης στιγμής στην ζωή μου, ήρθε ξανά… Πότε έφυγε; Γιατί έφυγε; Βλέπω να έχουν περάσει τέσσερεις μα είναι σα να πέρασε μονάχα…μια ανάσα…