Πάει κι αυτό…

2024…  Στιγμές άσκοπης, χαμένης ζωής, σημάδια στην άμμο που κυλά πολύ βιαστικά στην κλεψύδρα του χρόνου και όνειρα… Μόνο όνειρα. Σε λίγο τα χρόνια μακριά σου θα είναι περισσότερα από εκείνα κοντά σου…

Η πόλη σκοτείνιασε ξανά. Γδύθηκαν τα μπαλκόνια από τις πολύχρωμες αναλαμπές ελπίδας που αναβόσβηναν χαμόγελα ή δάκρυα στα πρόσωπα των διαβατών που τα κοιτούσαν, μάζεψε ο κόσμος την χαρά η την λύπη του από τα σαλόνια, έπαψαν οι ευχές και τα τραγούδια, έσβησε ότι στόλιζε τους δρόμους, τις καρδιές, τα παραμύθια, τις προσευχές. Η μοναξιά  επέστρεψε πιο δυνατή και η νύχτα τυλίχτηκε ξανά με τον μανδύα του φόβου. Νομίζω πως τα Χριστούγεννα, για όποιον δεν πονά, είναι γιορτή που αρέσει σε όλους, ανεξάρτητα τι πιστεύουν. Γιατί οι άνθρωποι στολίζουν λίγες ημέρες την ζωή τους - κάτι που θα έπρεπε να κάνουν όλο τον χρόνο – κάνοντας την να δείχνει υποφερτή. Ακόμα και αυτές οι γλυκανάλατες κομεντί που παίζουν ασταμάτητα όλη την ώρα στην τηλεόραση, αποκτούν κάποιο νόημα, έχουν επιτέλους λόγω ύπαρξης. Σου άρεσε να τοποθετείς τα δώρα κάτω από το δέντρο και ήταν αυτή η κίνηση που έδινε αξία στο δέντρο. Το έκανε αληθινό. Τα Χριστούγεννα δίνουν δύναμη. Είναι η ελπίδα και η προσευχή εκείνου που στολίζει και εύχεται να είναι εδώ και του χρόνου. Είναι και η ελπίδα του δυστυχή που περιμένει με μεγαλύτερη προσμονή, απ’ ότι ένα παιδί, τον Άη Βασίλη να του φέρει ότι επιθυμεί, που δεν είναι ποτέ αντικείμενο. Οι μεγάλοι εύχονται περισσότερο από τα παιδιά αυτός ο συμπαθέστατος, τροφαντός γεράκος, να υπάρχει στα αλήθεια. Κάτι πρέπει να πιστεύουμε για να έχουμε την ψευδαίσθηση που μαλακώνει λιγάκι την καρδιά, πως το ανέφικτο μπορεί να γίνει εφικτό. Γι’ αυτό και κάποιοι κρατούν περισσότερες μέρες τα λαμπιόνια τους αναμμένα: Για να παρατείνουν την ελπίδα…

Ήρθαν και τα Φώτα και οι άμοιροι, αδικημένοι Καλικάντζαροι, έτρεξαν πανικόβλητοι να γυρίσουν στις σκοτεινές τους τρύπες, σε μια άλλη πραγματικότητα, σε μια άλλη ζωή. Η μέρα άρχισε να νικά τη νύχτα, το φως να κερδίζει το σκοτάδι και νέες ελπίδες άρχισαν να ανατέλλουν ξανά. Ο άνθρωπος είχε ανέκαθεν ανάγκη την ελπίδα. Έτρεχαν σαν τρελοί οι Καλικάντζαροι να βρούνε τις πύλες που οδηγούν στον κόσμο που δεν επιθυμούν, μα είναι αναγκασμένοι να κατοικούν και οργισμένοι από αυτή την αδικία ξεκίνησαν ξανά την προσπάθεια να κόψουν το δέντρο που κρατάει τον κόσμο, το δέντρο της ζωής, το δέντρο που στολίζουμε, το δέντρο που, κάποτε, μου είχες φτιάξει. Μα ένας Καλικάντζαρος δεν έφυγε. Τον είδα να περιφέρεται στον δρόμο κρυμμένος στις σκιές, να περπατά κουρασμένος, σχεδόν αόρατος ανάμεσα στους ανθρώπους, να μιλά ψιθυριστά στον εαυτό του. Τον είδα να αναζητά αδιάκοπα κάτι, να χάνεται, να νοσταλγεί. Θεωρώ πως και αυτός όπως όλοι μας, ήλπιζε… Και με την περιπλάνηση, την αναζήτηση, την ελπίδα, ξεχάστηκε. Τρομαγμένος από το φως που αποκάλυψε τα σκοτάδια του, επίμονος μα αδύναμος, πάλεψε να αντισταθεί στην μοίρα του, άκουσε το βαθύ του χτυποκάρδι (αυτό που μπορείς και εσύ να το ακούσεις αν στήσεις αφτί την ώρα που κοιμάσαι) και δεν ακολούθησε τους συντρόφους του. Έμεινε εδώ, αρνούμενος να εγκαταλείψει την προσπάθεια. Νομίζω πως αξίζει λίγη συμπάθεια αυτός ο Καλικάντζαρος…

Έκανα τα σχέδια μου, αναθέρμανα τις αυταπάτες μου, μέθυσα τα όνειρα μου και γεμάτος υποσχόμενα τετραήμερα, αγκάλιασα με όση δύναμη έχω, την ελπίδα. Η πραγματικότητα έβαλε τα γέλια. Έβδομος χρόνος σιωπής και ο μόνος ήχος που ακούγεται είναι το θλιμμένο μουρμούρισμα των προσευχών. Είναι απίστευτο το πόσο πολύ μπορεί να λείπει σε έναν άνθρωπο ο ήχος μιας φωνής… 

 

 Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω

χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου

χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;

Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.

Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου

όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου

όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα

μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.

Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα

να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη

μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.

- Τίτος Πατρίκιος