Ιστορίες…

Όταν είναι μόνοι τους, η θάλασσα με το παγκάκι, πρέπει να διηγούνται ο ένας στον άλλο τις πιο όμορφες ιστορίες…  

Ιστορίες χαρούμενες, ιστορίες θλιβερές, ιστορίες αγάπης, πόνου, μοναξιάς, ευτυχίας… Ιστορίες που στοιχειώνουν τις ζωές των ανθρώπων. Σκέψου τι εμπειρίες έχει ένα παγκάκι, ε; Πόσοι και πόσοι κάθισαν επάνω του, πόσα ομολόγησαν, πόσα εκμυστηρεύτηκαν, πόσα υποσχέθηκαν, πόσα ένιωσαν… Ίσως δεν είναι ο χρόνος, τα καιρικά φαινόμενα, η αρμύρα (αν βρίσκεται δίπλα στην θάλασσα), οι βανδαλισμοί που φθείρουν ένα παγκάκι, αλλά οι ιστορίες. Μάλιστα, μια σύντομη περίληψη από αυτές τις ιστορίες, κοινοποιείται και σε άλλους, ζωγραφισμένη με μαρκαδόρο ή σκαλισμένη με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο, μηνύματα που ζητούν απεγνωσμένα να φτάσουν τον αποδέκτη και βιώματα που σχηματίζουν χαώδεις διακοσμήσεις για να χαζεύουν οι μοναχικοί. Όταν κάθεσαι σε ένα παγκάκι, κάθεσαι πάνω σε ένα μουσείο στιγμών… 

Η θάλασσα… Δεν υπάρχει τίποτε άλλο πάνω σε αυτόν τον πλανήτη που να έχει ακούσει - που να γνωρίζει - τόσα πολλά για τόσους πολλούς. Ο Lemony Snicket έχει γράψει πως η θάλασσα δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια βιβλιοθήκη με όλα τα δάκρυα στην ιστορία… Πώς να διαφωνήσεις; Άνθρωποι αγαπήθηκαν, αποχωρίστηκαν, μετάνιωσαν, συμφιλιώθηκαν, ερωτοτρόπησαν, αδικήθηκαν, χάθηκαν, βρέθηκαν, ονειρεύτηκαν, όλα μπροστά σε αυτή την μπλε μαγεία και τον μελωδικό της ήχο, την πολύχρωμη φωνή της που δεν σταματά να διηγείται, δεν σταματά να θυμίζει… Η θάλασσα γνωρίζει, η θάλασσα θυμάται… Τα πιο όμορφα όνειρα μας, τα κάναμε μπροστά στην θάλασσα. Τα πιο αληθινά μας λόγια, τα είπαμε μπροστά στην θάλασσα. Και η θάλασσα, την αυγή καθώς ο ήλιος ανατέλλει και όλα είναι σιωπηλά και ανόθευτα, αυτά τα όνειρα, αυτά τα λόγια, τα επαναλαμβάνει. Το σούρουπο, την στιγμή που ο ήλιος αγγίζει το νερό, όλα μας τα συναισθήματα, όλες μας οι αλήθειες, κάθε ανάμνηση, όλα όσα έχουμε ξεχάσει, τα κουβαλά η θάλασσα στην ράχη της και μας τα επιστρέφει. Είναι το δώρο της. Είναι ένα μάθημα: Η θάλασσα δίνει χαρές μα δίνει και πολλές λύπες, κι όμως… δεν παύουμε να την αγαπούμε. Κάποιοι μάλιστα, δεν μπορούμε να ζήσουμε μακριά της…

Φαντάσου τώρα τι συμβαίνει, όταν η θάλασσα και το παγκάκι μείνουν μόνοι τους! Τι απίστευτα πράγματα θα λέει ο ένας στον άλλο! Τι ιστορίες θα διηγούνται ο ένας στον άλλο! Φυσικά, όταν δεν υπάρχει κανείς μας εκεί να τους ακούσει. Γιατί όσο κι αν ποθούμε να ακούσουμε τις ιστορίες που διηγούνται, δεν θα μπορούσαμε να τις αντέξουμε…

Κάθομαι στο παγκάκι (όχι σε αυτό που θέλω – εκείνο το έχουν καταλάβει κάτι γονείς με τα παιδάκια τους – αλλά στο πιο πάνω, αυτό που έχει άλλο ένα δίπλα του για παρέα, αλλά δεν έχει ακούσει συζητήσεις μας), όταν εμφανίζεται αργά-αργά (όχι ξαφνικά όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες αφηγήσεις) ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Ήταν δυο γεροντάκια από αυτά που πάντα – μα πάντα – τραβούν τα βλέμματα. Η κυρία κρατούσε με το ένα της χέρι ένα μπαστούνι και με το άλλο, το χέρι του συντρόφου της (υπέροχη εικόνα…). Εκείνος βάδιζε με δυσκολία, έσερνε βασανιστικά τα βαριά από τον χρόνο πόδια του, όμως το χέρι του είχε «κουμπώσει» τόσο όμορφα μέσα στο δικό της… Έτσι οφείλουν να κρατούνται χέρια (ακόμα κι αν τρέμουν) και τίποτα δεν θα έχει την δύναμη να τα «ξεκουμπώσει».

     Κάθισαν στο παγκάκι δίπλα μου.

    «Συγνώμη…» μου λένε, «…σταματήσαμε να πάρουμε μια ανάσα…»

     «Συγνώμη για ποιο πράγμα;» σκέφτηκα, αλλά δεν το είπα. Μόνο τους χαμογέλασα (δεν φορούσα την μάσκα, οπότε, υποθέτω, πως η αμήχανη απόπειρα χαμόγελου, έγινε αντιληπτή).

    Συζήτησαν… Δεν θα μεταφέρω την συζήτηση τους, αλλά είχα στήσει αφτί και τους άκουγα προσεχτικά. Τα γερόντια ανέκαθεν με έκαναν να δακρύζω…

     «Πάμε μέχρι το περίπτερο;» λέει κάποια στιγμή η κυρία, «…να πάρουμε και το tv24;»

    «Πάμε…» λέει εκείνος και χώνει το ελεύθερο χέρι (το άλλο ακόμη κρατούσε το δικό της) μέσα στην τσέπη του φθαρμένου παντελονιού του. Έβγαλε ένα ταλαιπωρημένο όσο εκείνος, πορτοφόλι, και άρχισε να το ψαχουλεύει…

    «Δεν έχω…» της λέει εξακολουθώντας να κοιτάζει το πορτοφόλι. «Δεν φτάνουν…»

    «Δεν πειράζει…» του απαντά εκείνη. «Πάμε να πούμε ένα γεια στην…» (δεν άκουσα το όνομα, αλλά εννοούσαν την ιδιοκτήτρια του περιπτέρου – την περιπτερού σου….).

    «Καλά…» λέει ξανά εκείνος, αλλά η απογοήτευση στην φωνή του σου μάτωνε την καρδιά με τον ίδιο τρόπο που την ματώνει η αδικία…

    Εκείνη του χαμογέλασε, έβαλε το χέρι της στο γόνατο του και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο…

    Νομίζω πως δεν χρειαζόταν κάτι άλλο. Ακόμα και αν με κάποιο μαγικό τρόπο γέμιζε ξαφνικά το πορτοφόλι του και μπορούσε να αγοράσει το γαμημένο tv24, δεν θα είχε καμία σημασία όσο αυτό το φιλί αγάπης. Αυτή η υπέροχη κίνηση κατανόησης…

    «Καλό βράδυ…» μου λένε και οι δυο (ταυτόχρονα) και σηκώνονται από το παγκάκι.

    «Καλό βράδυ…» θέλω να απαντήσω, αλλά δεν βγαίνει η φωνή. Δεν βγαίνει ούτε ανάσα.

    Αργά-αργά, σέρνοντας τα πόδια τους αλλά πιασμένοι πάντα χέρι-χέρι, απομακρύνθηκαν, όσο ήσυχα είχαν εμφανιστεί… 

Τα παγκάκια που καθόμασταν έμαθαν μια ακόμα ιστορία. Αποτυπώθηκε κι αυτή επάνω τους - μια ακόμα ανεξίτηλη εμπειρία. Αυτά τα παγκάκια δεν είναι μπροστά στην θάλασσα, έχουν κοντά τους μόνο δέντρα και ανθρώπους. Έτσι, την ιστορία αυτή, είπα να την διηγηθώ εγώ στην "Θάλασσα"… 

Pong…

Notis 6/2021