Μάρτιος 2021 (!)

Ξύπνησα κουρασμένος ένα ακόμα πρωί, άνοιξα δειλά το παράθυρο, είδα τον ήλιο να λάμπει αγνοώντας επιδεικτικά την πραγματικότητα και συνειδητοποίησα – έκπληκτος - πως ήρθε ο Μάρτιος. Ένας ακόμα Μάρτιος… Πέρασε στ’ αλήθεια άλλος ένας χρόνος; Ήρθε άλλος ένας Μάρτιος; Ο μήνας που φέρνει την Άνοιξη, ο μήνας της πιο όμορφης στιγμής στην ζωή μου, ήρθε ξανά… Πότε έφυγε; Γιατί έφυγε; Βλέπω να έχουν περάσει τέσσερεις μα είναι σα να πέρασε μονάχα…μια ανάσα…

Είμαι 2 μέρες χωρίς νερό! Στην αρχή ήταν μια βλάβη στο δίκτυο, μετά κάτι άλλο, πιο βολικό. Σήμερα κόβουν ένα δέντρο στην γειτονιά γιατί πάντα κάποιος άλλος πρέπει να παίρνει την ευθύνη. Δεν φταίνε οι κακοτεχνίες, οι πλαστικοί – και λιωμένοι από τον χρόνο – σωλήνες, η ανικανότητα, η ανύπαρκτη συντήρηση, φταίνε τα δέντρα. Αυτό το ταλαίπωρο, γερασμένο πια, πεύκο, υπάρχει εκεί στην γωνιά του δρόμου, πριν καν την ίδρυση της ΕΥΔΑΠ αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Φταίει! Θα του κόψουμε τα κλαδιά, θα του κόψουμε τις ρίζες, θα το πετάξουμε σα να μην υπήρξε ποτέ. Υποθέτω, πολλούς ενοχλεί πλέον αυτό το «παλιό» πεύκο. Ακόμα και αυτούς που κάποτε το χαίρονταν τότε που δρόσιζε την αυλή τους, τότε που έπαιζαν στην σκιά και στα κλαδιά του. Δεν ήταν σαν τα άλλα, τα πλούσια και φανταχτερά δέντρα, αυτά με τα καθαρά πράσινα φυλλώματα και την ψηλή κορμοστασιά, ήταν ταλαιπωρημένο, καμπουριασμένο από τον χρόνο και τις απογοητεύσεις. Ήταν όμως περήφανο και με τον τρόπο του, όμορφο. Επάνω του τα πουλιά έχτιζαν φωλιές, αναπαύονταν και τραγουδούσαν. Όταν κάποια στιγμή παρατήρησα πως δεν του είχαν τυλίξει στον κορμό αυτή την απαίσια κίτρινη κολλητική ταινία που αιχμαλωτίζει κάθε είδους έντομο σκοτώνοντας το, και τοποθετείται για να μας προφυλάξει από τις «κακιές» κάμπιες προστατεύοντας την ματαιοδοξία και τις αλλεργίες μας, κατάλαβα και ποια θα ήταν σύντομα η μοίρα του…

Ήδη κάποιοι έχουν ορμήσει να βουτήξουν τα απομεινάρια του για να τα κάψουν το βράδυ στο τζάκι τους… Χωρίς να το συνειδητοποιούν, το παλιό πεύκο ακόμα και σωριασμένο στο έδαφος, εξακολουθεί να τους χρησιμεύει. Το πεύκο έπεσε… Το νερό όμως, δεν ήρθε…

Εχθές με στείλανε από την δουλειά να πάω ένα αυτοκίνητο σε ένα συνεργείο κάπου στα Σπάτα. Ήταν σούρουπο όταν έφτασα. Το συνεργείο βρισκόταν σε μια ερημιά στους πρόποδες του βουνού. Γύρω υπήρχαν μερικά σπίτια αλλά σε πολύ μεγάλη απόσταση το ένα από το άλλο. Μου είπαν να περιμένω και πως θα έρθει σε λίγο ένας συνάδελφος να με πάρει. Βράδιασε… Το συνεργείο έκλεισε. Ο συνάδελφος δεν φαινόταν πουθενά. Σκοτείνιασε. Ερημιά. Ξαφνικά, μαζεύτηκαν 3-4 σκύλοι τεραστίων διαστάσεων (!), με κάρφωσαν με μάτια που έλαμπαν στο σκοτάδι, με προειδοποίησαν πως από εδώ και στο εξής κουμάντο στην περιοχή κάνουν αυτοί, και ξάπλωσαν περιμετρικά στον δρόμο… (Σκέφτηκα πόσο θα είχες φρικάρει αν βρισκόσουν στην θέση μου… απίστευτα ανησυχητική σκέψη…). Μιλούσαν μεταξύ τους (με τον τρόπο που μιλούν τα ζώα μεταξύ τους και κανείς μας δεν καταλαβαίνει πως επικοινωνούν) και αυτό που προκαλούσε εντύπωση ήταν ο σεβασμός που έδειχνε ο ένας απέναντι στον άλλο. Δεν ενοχλούσαν, δεν χλεύαζαν, δεν έκριναν, δεν απαιτούσαν. Τους αρκούσε να γνωρίζουν πως είχαν ο ένας τον άλλον…

Νωρίτερα, ένας όμορφος σκύλος (τεραστίων διαστάσεων και αυτός) με πλούσιο άσπρο τρίχωμα, με είχε πλησιάσει να γνωριστούμε και να σιγουρευτεί αν αποτελούσα κάποιου είδους απειλή. Ξάπλωσε δίπλα στα πόδια μου, ενώ από την αυλή του συνεργείου, ένας άλλος σκύλος (ναι, ήταν γεμάτη σκύλους η περιοχή!) έχωνε αγωνιώντας τη μουσούδα του κάτω από μια σιδερένια πόρτα χωρίς κάγκελα, προσπαθώντας απεγνωσμένα να δει τι συνέβαινε έξω από το «κελί» του, γαβγίζοντας με κουρασμένη φωνή, όχι για να το παίξει φύλακας αλλά ζηλεύοντας την ελευθερία των άλλων. Αυτόν τον άσπρο σκύλο σκέφτηκα να πλησιάσω σαν με περικύκλωσαν οι υπόλοιποι, για να τους πει ότι γνωριστήκαμε νωρίτερα, δεν αποτελώ απειλή, και να μην ασχολούνται μαζί μου (θυμήθηκα έναν άλλο πανέμορφο κάτασπρο σκύλο σε ένα πλοίο – την μία από τις μετρημένες στα δάχτυλα τους ενός χεριού, φορές, που αποφάσισες να με εμπιστευτείς…Την έκφραση του προσώπου σου όταν σε έπεισα να τον χαϊδέψεις, το χαμόγελο ανακούφισης και την αμήχανη διαπίστωση «πόσο απαλό τρίχωμα είχε…»). Άναψα ένα τσιγάρο, διηγήθηκα στον λευκό «προστάτη» μου την ιστορία στο πλοίο κι έπειτα, προσποιούμενος τον αδιάφορο, κατηφόρισα αργά προς την λεωφόρο και τα φώτα του «πολιτισμού». Ο συνάδελφος έκανε δυο ώρες να εμφανιστεί. Στην διάρκεια αυτών των δυο ωρών, όσο περίμενα, παρατηρούσα και σκεφτόμουν, συνειδητοποίησα πως ο πραγματικός «πολιτισμός» βρισκόταν λίγα μέτρα πιο πάνω, ξαπλωμένος περιμετρικά έξω από ένα συνεργείο…

Όταν δεν έχει πολύ δουλειά, μαζευόμαστε σε ένα δωμάτιο που ονομάζουμε «καντίνα» ή στον προαύλιο χώρο, καπνίζοντας και συζητώντας. Εγώ, όπως πάντα, διηγούμαι ψεύτικες ιστορίες που τις πιστεύω. Είναι η μόνη μου διαφυγή. Μπορεί και να τους διασκεδάζω, μπορεί και να βαριούνται. Έτσι κι αλλιώς, καθώς οι διηγήσεις πλησιάζουν την πραγματικότητα, αναπόφευκτα αρχίζει η «γκρίνια». Δεν γίνεται διαφορετικά… Όταν  υπάρχουν πάντα κάποιοι να επιμένουν πως δεν φταίει η ζωή (η μοίρα, η τύχη) αλλά εσύ ο ίδιος για κάθε δεινό, και όταν τα επιχειρήματα υπεράσπισης του αντίθετου αγνοούνται, δεν έχεις άλλη επιλογή από το να υιοθετήσεις τελικά την ευθύνη…

Είναι και το άγχος… Το βασανιστικό, ψυχοφθόρο και ανελέητα εκδικητικό, άγχος. Δεν μπορείς να μεταφέρεις με λέξεις αυτό το συναίσθημα, δεν γίνεται να κάνεις τον άλλο να νιώσει αυτό που δε νιώθει, είτε γιατί είναι τυχερός ή πιο δυνατός, είτε γιατί είναι απλά αδιάφορος. Κάθε απόπειρα περιγραφής αυτού του ανθρωποφάγου συναισθήματος ακούγεται σαν γκρίνια. Η αν προτιμάς, κάθε απόπειρα περιγραφής αυτού του ανθρωποφάγου συναισθήματος είναι γκρίνια. Δεν είσαι ο άνθρωπος που ανησυχεί, που παλεύει με φαντάσματα, που την ψυχή του καταβροχθίζει το άγχος και εκείνο το τέρας που βυθίζει τον κόσμο στο σκοτάδι, είσαι αρνητικός, είσαι γκρινιάρης. Δεν είναι ότι προσπαθείς αδιάκοπα (έστω κι αν αυτή η προσπάθεια δεν είναι η προσπάθεια που οι άλλοι επιθυμούν η φαντάζονται) και πως συχνά νιώθεις πως προσπαθείς μονάχος, πως η προσπάθεια δεν αναγνωρίζεται ή δεν αποφέρει καρπούς – και αυτό σε τσακίζει -  είναι γκρίνια. Δεν είναι κατάθλιψη είναι αρνητική σκέψη. Έτσι ακόμα κι αν όλος ο κόσμος σου έχει διαλυθεί, ακόμα κι αν μια ανεξήγητη σκοτεινή κούραση σε καταβάλει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, εσύ είσαι υποχρεωμένος να σκέφτεσαι θετικά…

Δεν έκοψαν το ταλαιπωρημένο πεύκο για να του ρίξουν τις ευθύνες όταν παλιότερα το χρειάζονταν (και τελικά αν και το δέντρο έπεσε, το νερό δεν ήρθε), δεν μαζεύτηκαν μες το σκοτάδι τεράστια σκυλιά να σε περικυκλώσουν επειδή ο συνάδελφος άργησε (αποδείχθηκε πως είχε πάει να τσιμπήσει κάτι και να πιει ένα καφεδάκι και στα απ’ αυτά του αν κάποιος τον περίμενε), είναι μόνο γκρίνια. Κι εσύ χαμογελάς (αν και έχεις ξεχάσει πως είναι να χαμογελάς), σκύβεις συγκαταβατικά το κεφάλι (η μήπως ήταν πάντα σκυμμένο;), αλλάζεις κουβέντα για να αποφύγεις περεταίρω σαρκασμό (η μήπως η κουβέντα είχε αλλάξει εδώ και ώρα;), και υποδύεσαι αυτό που οι άλλοι πιστεύουν πως είσαι. Ίσως και να μεταμορφώνεσαι σε αυτό που πιστεύουν πως είσαι. Και όταν η βάρδια τελειώσει και γυρίσεις εξαντλημένος στη μοναξιά σου, τρέμεις γιατί ξέρεις πως θα ξυπνήσεις το επόμενο πρωί και η καρδιά θα χτυπά σα να θέλει να πεταχτεί έξω από το στήθος σου, τα πόδια σου θα αδυνατούν να σηκώσουν το αβάσταχτο φορτίο του εαυτού σου, και η μόνη αντίδραση που θ’ αντικρίσεις είναι απαξίωση. Ακόμα και από ανθρώπους που αγαπάς…

Ο δρόμος της απομόνωσης μοιάζει εύκολος. Είναι κατηφορικός αρχικά και μεταμφιέζεται σε απόφαση. Δεν τον βαδίζεις όμως, σε παρασύρει. Έχεις την εντύπωση πως πηγαίνεις μπροστά με βήματα σταθερά, ίσως και θαρραλέα, μα στην πραγματικότητα είναι ο δρόμος που σε οδηγεί. Έχει μία και μοναδική κατεύθυνση. Μοιραία κάποια στιγμή θα σταματήσεις να ξαποστάσεις. Τότε θα ρίξεις μια ματιά (ίσως και παραπάνω από μία) πίσω σου. Τότε βλέπεις μια μεγάλη ανηφόρα και σκέφτεσαι πως αυτή την ανηφόρα δεν μπορείς, δεν θέλεις, φοβάσαι, να την ανέβεις ξανά. Γιατί οδηγεί πίσω και η νέα μορφή σκέψης που επιβάλλουν οι «ειδικοί» παρουσιάζοντας την ως προτροπή, απαγορεύει την επιστροφή. Γιατί η επιστροφή απαιτεί λύσεις αλλά εμείς έχουμε γίνει ευθυνόφοβοι. Προτιμούμε την εύκολη κατρακύλα από την δυσκολία της ανάβασης, τη μοναξιά από την κατανόηση, αν και κάτι μέσα μας (ένας μικρός χτύπος ανάμεσα σε δυο δυνατότερους της καρδιάς) φανερώνει δισταχτικά την αλήθεια που βρίσκεται πίσω. Υποδεικνύει την ανηφόρα που οφείλουμε να ανέβουμε, κάνοντας μεταβολή και όχι πισωπατώντας. Μεταβολή, γιατί η αλήθεια αντικρίζεται μονάχα κατάματα. Αλλά φοβόμαστε. Αλλά μας έπεισαν για το αντίθετο, μας έσπρωξαν στην αυταπάτη της ευκολίας. Δεν συζητάμε, αποχωρούμε. Δεν επιδιορθώνουμε, πετάμε. Και αφήνουμε τον κατηφορικό δρόμο να μας παρασύρει. Ώσπου, μετά από λίγα βήματα, μετά από λίγα χρόνια, αντικρίζουμε έντρομοι πως η κατηφόρα τελείωσε, βρισκόμαστε σε ένα μικρό – προσωρινό – ίσωμα και μπροστά μας ορθώνεται ξανά μια τεράστια ανηφόρα. Κοιτάζουμε πίσω και συνειδητοποιούμε πως και εκεί, η ανηφόρα είναι πια τεράστια… Μα είναι η ίδια ανηφόρα, που πριν λίγα βήματα, κάπου στη μέση της, αν είχαμε κάνει μεταβολή θα μπορούσαμε να την ανέβουμε…

Μπήκε ο Μάρτιος… Είναι πια πολύ δύσκολος μήνας αλλά η καρδιά κρατά φυλαχτό την ανάμνηση του πόσο όμορφος υπήρξε, έτσι παραμένει πάντα όμορφος. Προαναγγέλλει την Άνοιξη και άνοιξη είναι η στιγμή εκείνη που άνθισε την αγάπη στην ψυχή. Έτσι, με γκρίνια, με άγχος, με σκοτάδι, πάντα θα την ανθίζει. Ακόμα και κρυμμένος στις σκιές, πίσω από θάμνους ή αναμνήσεις, μπορείς να κοιτάξεις για λίγο την ελπίδα κατάματα. Κανείς δεν μπορεί να σου το απαγορέψει. Μπορείς να πάρεις μια βαθιά ανάσα, να προσποιηθείς πως στυλώνεις ένα καμπουριασμένο κορμί, να μυρίσεις έστω κι από μεγάλη απόσταση, το άρωμα της επιθυμίας, να παρακαλέσεις τον Θεό για λίγη δύναμη, λίγη κατανόηση, και να δοκιμάσεις μία ακόμα ημέρα να παλέψεις. Η σκέψη πως παλεύουμε μονάχα για τον εαυτό μας δεν είναι απλά εγωιστική, είναι απατηλή. Εξάλλου, πια πραγματική Πάλη έχει αξία αν δεν μοιράζεται; Αν δεν γίνεται και για κάποιον άλλον; Αδιάκοπες, βασανιστικές συζητήσεις στο μυαλό όχι στην πραγματικότητα, ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις, απαντήσεις χωρίς ερωτήσεις και η αίσθηση πως οι δυνάμεις σου σε εγκαταλείπουν. Μα θα παλέψεις. Όσο αντέξεις, θα παλέψεις. Το χρωστάς στον Μάρτιο. Ίσως, στο χρωστάει και ο Μάρτιος…

 ©Notis 2021

Pong?