Ο Ροκ Περιπλανητής

Ψηλός, λεπτός, με εκείνο το μακρύ (συνήθως) μαλλί που αντιστεκόταν σθεναρά στον χρόνο, με την ζεστή, βραχνή φωνή στο μικρόφωνο – ο ήχος που νιώθεις πως έχει η καλή συντροφιά- ο Γιώργος, ο γερόλυκος της ροκ και αιώνια ρομαντικός μουσικός περιπλανητής, ο φωτογράφος με την ευαίσθητη ματιά, ο γλυκός άνθρωπος, ο αθεράπευτος εραστής του φλερτ, με την κακή αγγλική προφορά και την αστείρευτη αγάπη του για τη μουσική και το ραδιόφωνο, ο παραγωγός που πήγαινε άυπνος για δουλειά μετά από ατέλειωτες ώρες πίσω από το μικρόφωνο, το «φιλαράκι», έφυγε χωρίς να μου το πει, γράφοντας απλά πριν λίγες μέρες ένα ειρωνικά ανορθόγραφο «διάλυμα»… Από τι έκανες διάλειμμα ρε Γιώργο; Γιατί να το κάνεις;

Από την πρώτη μέρα που δυο ερασιτέχνες ραδιοφωνικοί παραγωγοί πάτησαν το πόδι τους στον Ανδρομέδα 87.5, οι περισσότεροι «συνάδελφοι» τους κοίταξαν καχύποπτα. Ιδιαίτερα από την στιγμή που οι ερασιτέχνες σημείωσαν από την πρώτη κιόλας εκπομπή τέτοια επιτυχία, η καχυποψία μεγάλωσε και οι επιπλήξεις με την μορφή επαγγελματικών παρατηρήσεων έπεφταν βροχή (αργότερα βέβαια όλοι γίναμε μια υπέροχη, αξέχαστη παρέα). Οι «Φιλικές Αναρρ – Ηχήσεις», και οι δυο ομοιοκατάληκτοι έκαναν τα πρώτα τους βήματα σε έναν πραγματικά μεγάλο ραδιοφωνικό σταθμό και τα πήγαιναν ανέλπιστα καλά. Δεν ξέρω αν αυτό ενοχλούσε η αν κάποιος ίσως, ζήλεψε. Αυτό που ξέρω είναι πως μονάχα ένας συνάδελφος έτρεξε να μας γνωρίσει και η ματιά του ήταν καθαρή, χωρίς την παραμικρή ζήλια, μόνο γεμάτη ειλικρίνεια και αληθινή χαρά. Αυτός ήταν ο Γιώργος Μαυρουδάκης, που παρουσίαζε τις «Ροκ Περιπλανήσεις». Γίναμε ραδιοφωνικοί φίλοι και πάντα ακούγαμε ο ένας την εκπομπή του άλλου. Κάτι που συνεχίστηκε και στα μετέπειτα βήματα μας, σε άλλους χώρους και άλλα πεδία. Όχι μόνο από εκτίμηση αλλά γιατί – υποθέτω – αυτό πιστεύαμε πως οφείλουμε ο ένας στον άλλο. Μετά έμελλε να χαθούμε για καιρό και μας ένωσε το facebook που στα πρώτα του βήματα είχε όντως στοιχεία κοινωνικής δικτύωσης. Εκείνη την πρώτη μέρα που γνωριστήκαμε, δεν στο είπα ποτέ, αλλά δεν την ξέχασα. Αποτελεί μια από τις ομορφότερες μου αναμνήσεις. Φιλαράκι, μου λείπεις…

Φιλαράκι με αποκαλούσες… Η μοναδική φορά που αυτή η προσφώνηση είχε νόημα, αξία, γιατί μου ακουγόταν τόσο αληθινή. Φιλαράκια δεν ήμασταν άλλωστε; Φιλαράκια είμαστε. Και απ’ όλους τους «φίλους» που έβλεπα κάποτε συχνά, εσύ που είχα τόσο καιρό να σε δω, ήσουν ο πραγματικός. Καταλάβαινες και πιστεύω, ένιωθες. Μου μιλούσες για τον «ρομαντισμό» που μας έτρωγε, για τα πάθη που μας παρέσυραν, για τα λάθη που διαδέχονταν το ένα το άλλο… Θυμάμαι την βραδιά μετά την συναυλία των Deep Purple (συναυλία που ήθελες πολύ να παρακολουθήσεις αλλά ως επαγγελματίας ερασιτέχνης έμεινες να κάνεις εκπομπή) που ήρθαμε από το στούντιο με τον Αλέξανδρο να σου κάνουμε πλάκα, να σε πειράξουμε. Και σε πειράζαμε συχνά, αλλά αυτό δεν σε ενοχλούσε. Τα δεχόσουν τα αστεία. Σου άρεσαν. Θυμάσαι πόσο υπερήφανος μου είπες πως ένιωσες όταν σου έφεραν οι Purple Overdose το CD τους να το παίξεις στην εκπομπή σου; Δεν τους ήξερες αρχικά… Σου είπα πως πρόκειται για γκρουπάρα και σου ζήτησα να παίξεις το «Ruby Go Round». Μου είπες τότε: «Κομματάρα φιλαράκι…». Θυμάσαι τότε που μου είπες για την Τζωρτζίνα (αξέχαστη εμπειρία) και έτσι λάτρεψα τους Anathema; Θυμάσαι όταν μου αφιέρωσες το «One Second» των Paradise Lost (που τους πρόφερες με έμφαση στα φωνήεντα) και έγινε από τότε το προσωπικό μας αγαπημένο τραγούδι; Το πόσο μας άρεσε, εσένα του Αλέξανδρου και εμένα, να αφιερώνουμε ο ένας στους άλλους το «My My, Hey Hey» του Neil Young και τις «άτυπες» συζητήσεις για το ότι το ροκ εν ρολ δεν μπορεί ποτέ να πεθάνει; Θυμάσαι εκείνη την βραδιά που σε άκουγα στο μαγαζί, έπαιζες το αγαπημένο σου «Private Investigations» και όταν άνοιξες ξαφνικά το μικρόφωνο να μιλήσεις (πάντα πάνω στο καλύτερο σημείο του κομματιού!) το είχες τόσο δυνατά που μου έκαψες ένα ηχείο (!!!); Τα θυμάσαι όλα αυτά, φιλαράκι; Ζήσαμε τόσα πολλά, χωρίς παράλληλα να έχουμε ζήσει σχεδόν τίποτα… Υποθέτω, φταίμε και οι δυο γι’ αυτό. Ελπίζω να με συγχωρέσεις. Δεν μπορείς να φανταστείς (η μήπως μπορείς;) πόσο ανάγκη έχω μία συγχώρεση…

Φιλαράκι, έφυγες και δεν προλάβαμε να πιούμε εκείνο τον καφέ… Πόσο καιρό τον κανονίζαμε… Μήπως διστάζαμε; Διστάζαμε να δούμε τι μας έχει προκαλέσει ο χρόνος; Κι εγώ από την άλλη, ήθελα να σου γνωρίσω την Νίκη (τόσα άκουγες ή μάλλον, έβλεπες)… Έτσι το καθυστερούσα κυνηγώντας χρόνο που νόμιζα πως έχω. Και εσύ δεν επέμενες. Έτσι καθυστερούσες χρόνο που δεν ξέραμε πως δεν έχεις… Και τώρα που έφυγες είναι δύσκολο. Δεν υπάρχει αγκαλιά να παρηγορήσει, μάτια να διώξουν το σκοτάδι. Και πονάω. Το «τέρας» έχει καιρό τώρα ισοπεδώσει κάθε μου άμυνα και κάθε συναίσθημα το βιώνω στον μέγιστο βαθμό. Γιατί ήσουν από τους ανθρώπους που αν και δεν τους ζούμε όσο πρέπει, είναι ωραίο να ξέρουμε πως υπάρχουν. Δεν είναι παράξενο το πόσο πολύ συνειδητοποιείς ότι χρειάζεσαι κάποιον μόλις τον χάσεις; Δεν είναι ότι δεν εκτιμούμε αυτό που έχουμε όσο το έχουμε - λάθος αντιμετώπιση ιδιαίτερα όταν πρόκειται για ανθρώπους που αγαπάμε – είναι μάλλον το ότι πιστεύουμε πως έχουμε χρόνο… Η αξία αυτού που έχουμε φαίνεται ακριβώς γιατί το έχουμε, γιατί θέλουμε να το έχουμε, και όχι στο ότι το χάσαμε. Αλλά μόλις το χάσουμε, δημιουργείται ένα τεράστιο κενό εκεί που νιώθαμε τόσο γεμάτοι, και η συνειδητοποίηση πως αυτό το κενό δεν αναπληρώνεται – πως τίποτα άλλο δεν μπορεί να το αναπληρώσει – μεγαλώνει αφόρητα την ανάγκη. Πάρε για παράδειγμα τις μουσικές σου καληνύχτες… Ακόμα κι αν από απόψε κιόλας αρχίσει κάποιος άλλος να μας τις χαρίζει, δεν θα είναι το ίδιο. Γιατί δεν θα είναι οι δικές σου…  

Φιλαράκι, ποτέ δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω, δεν ξέρω πώς να το κάνω και δεν θέλω και να το κάνω… Η ραδιοφωνική μας συνεργασία, αλλά κυρίως η ραδιοφωνική μας παρέα, ήταν μια από τις πιο αληθινές στιγμές που έχω ζήσει. Πάντα θα είσαι μία από τις ομορφότερες αναμνήσεις μου. Σε ρώτησα τι έχεις και δεν μου είπες. Μόνο πως όλα είναι καλά και σύντομα θα επιστρέψεις στις αγαπημένες σου φωτογραφίες και στις μουσικές σου αφιερώσεις. Δεν ξέρω τι συμβαίνει σε έναν άνθρωπο όταν φεύγει, εύχομαι όμως να συμβαίνει κάτι, γιατί είναι πολλά αυτά που δεν του είπαμε και πρέπει, έστω και έτσι, να του τα πούμε. Ίσως αυτό να είναι οι Ερινύες… Σου ζητώ συγνώμη γιατί σου κράτησα μούτρα (θύμωσα γιατί μου έλειπαν τα likes και τα σχόλια σου – είχες τόσο καιρό να μου κάνεις και εγώ ο ηλίθιος δεν ήξερα ή μάλλον, το ένιωθα αλλά φοβόμουν απίστευτα να ρωτήσω….) αγνοώντας επιδεικτικά το τελευταίο σου ποστ που, με τον δικό σου ρομαντικό πάντα τρόπο, αποκάλυψες την αλήθεια. Αλλά είπες πως σύντομα θα επιστρέψεις. Έκανες μόνο ένα διάλειμμα… Και περίμενα…

Πόσο ανόητοι είμαστε ώρες ώρες… Εγωισμός, μια λάθος απόφαση, μια συζήτηση που πρέπει να γίνει αλλά δεν γίνεται, και ξαφνικά… Τίποτα. Τίποτα… Και οι λέξεις που δεν είπαμε κατακάθονται σε κάποια γωνιά στην ψυχή μας στοιχειώνοντας τα χρόνια που μας απομένουν…

Μου λείπουν αφόρητα δυο καληνύχτες… Την μία πλέον την φαντάζομαι η άλλη είναι η δική σου… Αυτή δεν γίνεται να την φανταστώ. Ήταν μουσική. Δεν μπορώ να φανταστώ μουσικές… Θα μου λείψουν και τα πολύτιμα likes σου, οι καρδούλες που με έκαναν να νιώθω πως υπάρχει και κάποιος που καταλαβαίνει, πως δεν αντιμετωπίζω μονάχα απαξίωση. Μπορεί να είχες γράψει μερικά χιλιόμετρα περισσότερα από εμένα και τον Φώτη στη μπάντα των fm, αλλά μου αρέσει πάντα να σε σκέφτομαι ως «το παιδί για τις εφημερίδες»… Θα μου λείψουν τα πειράγματα στις εκπομπές του Αλέξανδρου και οι αναπάντεχες αναμνήσεις (όσοι έχουμε κάνει ραδιόφωνο πάντα θα αφιερώνουμε τραγούδια – είναι ο τρόπος μας να ακούγονται αυτά που δεν μπορούμε να πούμε…). Ήσουν ίσως ο μόνος άνθρωπος που διάβαζε όσα γράφω... Η παρέα μας, έστω και τελευταία μόνο από το facebook, ήταν, όπως έλεγες, παρηγοριά. Τώρα;

Χαίρομαι πραγματικά που σε γνώρισα. Οι «περιπλανήσεις» σου θα είναι πάντα ροκ, μόνο που αυτή την φορά εμείς δεν μπορούμε να σε ακολουθήσουμε. Θα τα ξαναπούμε όμως. Ίσως σύντομα...

Γεια σου φιλαράκι…