Νοέμβρης

 

“Βράδιαζε και στο βάθος του φθινοπωρινού δρόμου λιγόστευε όλο και πιο πολύ το φως, σα να τέλειωνε για πάντα ο κόσμος…” (Τ. Λειβαδίτης) 

Αλλάζοντας ώρα...

Αυτή η Κυριακή, αυτή που την αναγκάζουμε να στέλνει τον χρόνο μια ώρα πίσω δίνοντας ακόμη περισσότερο χώρο στο σκοτάδι, που την σπρώχνουμε να βυθίσει τον ήλιο στην θάλασσα τόσο νωρίς, πάντα την σιχαινόμουν - κι ας μην είναι δικό της το φταίξιμο. Όπως με τους ανθρώπους… Συχνά τους «σιχαινόμαστε» για λάθη που οι ίδιοι δεν ευθύνονται…

Θα 'θελα να 'μουν εκεί...

Όταν δεν μπορώ να βρίσκομαι εκεί όπου επιθυμώ να βρίσκομαι, εκεί που βρίσκεται η καρδιά μου, μπαίνει σε λειτουργία ο μοναδικός μηχανισμός που απέμεινε να δουλεύει ακόμη καλά: η φαντασία μου! Κλείνω τα μάτια για να δω με την καρδιά και, για λίγες στιγμές, μέρη, άνθρωποι, σπίτια, ήχοι, παίρνουν σχήματα οικεία, τις μορφές της λαχτάρας και της επιθυμίας. Τα ταξίδια που κάνουμε με το νου είναι μερικές φορές πιο αληθινά, γιατί τα συνοδεύει πάντα η επιθυμία…

Χρυσόψαρα (μια αληθινή και αλληγορική ιστορία…)

Σκέφτομαι, κοιτάζοντας την άδεια τετράγωνη γυάλα που φιλοξένησε για λίγο δυο ζωούλες που θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου, πως εκείνο το γλυκό παρακλητικό «πλατάγισμα» στην επιφάνεια του νερού, ήταν ένας από τους πιο όμορφους ήχους στον κόσμο…

Σου μίλησα ποτέ για τον Ennio Morricone;

Κάποιος μου είχε πει κάποτε, πως οι πραγματικά σημαντικοί άνθρωποι στην ζωή μας είναι αυτοί που μας γνωρίζουν νέες μουσικές και μας κάνουν να τις αγαπήσουμε. Μουσικές που ίσως δεν άκουγες ποτέ, που πίστευες πως ποτέ δεν θα σου άρεσαν, και γίνονται ξαφνικά κομμάτι της ζωής σου…

Η στιγμή που θυμίζει πως είναι να κάνεις όνειρα…

Ήταν από τις ελάχιστες φορές που ο ουρανός έκλεψε για λίγο το βλέμμα μου από την θάλασσα… Όχι πολύ. Είναι αδύνατο άλλωστε. Μόνο όσο χρειάζεται η απρόσμενη στιγμή που θυμίζει πως είναι να κάνεις όνειρα…

Καραντίνα

Ας πούμε πως κουβεντιάζουμε… Έχουμε πολλά να πούμε. Για ανησυχίες, για το μέλλον, για την καθημερινότητα μας, για θεωρίες συνομωσίας… Παίρνοντας μία ακόμη φορά προστατευτική στάση για να μην σε ανησυχήσω η σε ταράξω, επιχειρώντας να υιοθετήσω το ύφος εκείνων που προσπαθούν να δουν θετικά κάτι εξαιρετικά σκοτεινό, σκοντάφτω στις ίδιες μου τις σκέψεις. Γιατί βλέπω πως χειρότερο από τις θεωρίες συνομωσίας είναι οι θεωρίες ελπίδας…

Στο σκοτάδι είναι πιο εύκολο να δεις…

Θυμήθηκα απόψε εκείνο το αγόρι με τα μελαγχολικά μα πάντα χαμογελαστά μάτια που έχτιζε κάστρα στην άμμο αγνοώντας τις επιθέσεις των κυμάτων. Ένα αγόρι που κάποτε θέλησε να βάψει μαύρο το δωμάτιο του γιατί προαισθανόταν ένα μέλλον με το ίδιο χρώμα. Θυμήθηκα εκείνο το αγόρι που πίστευε, ονειρευόταν, έλπιζε, δημιουργούσε, ερωτευόταν, φανταζόταν και δεν υποπτεύθηκε ποτέ πως η ζωή του θα έμπαινε σε καραντίνα…

20/3/2020

Ένα τραγούδι… Τόσα χρόνια, τόσες στιγμές, τόσα όνειρα, ένα τραγούδι… Η μελωδία του σε κάνει να χαμογελάς αλλά και να δακρύζεις. Ένα τραγούδι που πάντα έλεγε όσα δεν ειπώθηκαν, που έδινε όσα δεν κατόρθωναν να δοθούν. Ένα τραγούδι. Δεν έχω κάτι άλλο…

Γιώργος Μπαλάνος (12/4/1944 – 18/2/2020)

Ήταν πολλές οι φορές που θέλησα να σε φέρω λίγο στον κόσμο μου –έστω ν’ ανοίξω ελάχιστα την πόρτα να κοιτάξεις από την χαραμάδα- μα δεν ερχόσουν. Είτε γιατί δεν σε καλούσα με τον σωστό τρόπο, είτε γιατί δεν ήθελες η αδιαφορούσες, δυστυχώς δεν ερχόσουν. Όμως υπήρχε (υπάρχει ακόμα) κάτι σε αυτόν τον κόσμο που, πιστεύω, άξιζε (αξίζει) να το γνωρίσεις. Κάτι πέρα από την εικόνα που προβάλλεται διαρκώς στα πρόσωπα μας, κάτι πέρα από τη νύχτα και τις σκέψεις που βάφει ασημένιες το φεγγάρι, κάτι που μπορεί να αποκαλύψει όσα δεν μάθαμε ποτέ πως να αποκαλύπτουμε…