Στο σκοτάδι είναι πιο εύκολο να δεις…

Θυμήθηκα απόψε εκείνο το αγόρι με τα μελαγχολικά μα πάντα χαμογελαστά μάτια που έχτιζε κάστρα στην άμμο αγνοώντας τις επιθέσεις των κυμάτων. Ένα αγόρι που κάποτε θέλησε να βάψει μαύρο το δωμάτιο του γιατί προαισθανόταν ένα μέλλον με το ίδιο χρώμα. Θυμήθηκα εκείνο το αγόρι που πίστευε, ονειρευόταν, έλπιζε, δημιουργούσε, ερωτευόταν, φανταζόταν και δεν υποπτεύθηκε ποτέ πως η ζωή του θα έμπαινε σε καραντίνα…

Το αγόρι από πολύ μικρός λάτρευε το ηλιοβασίλεμα. Δεν κατανοούσε τι έβλεπε όταν ο ουρανός έπαιρνε εκείνο το βαθύ κόκκινο χρώμα, δεν μπορούσε να αποκωδικοποιήσει τι ένιωθε κοιτάζοντας τον ήλιο να βυθίζεται στην θάλασσα, εκτός από μια αίσθηση μελαγχολίας, δέους κι ένα αμυδρό προαίσθημα επερχόμενης μοναξιάς. «Κάποιος αγαπά το ηλιοβασίλεμα, όταν είναι πολύ λυπημένος…» του εκμυστηρεύτηκε λίγα χρονιά μετά ο Μικρός Πρίγκιπας και ίσως ήταν τότε που το αγόρι υποψιάστηκε πως για κάποιον λόγο που δεν κατανοούσε, ήταν πάντα λυπημένο…

Αγαπούσε πολύ και την θάλασσα με εκείνη την αγάπη που τη νιώθεις να αγκαλιάζει την ψυχή σου μα είναι ακόμα άγουρη και χρειάζεται κάποιον να σου την γνωρίσει, να της δώσει ουσία, υπόσταση. Θα γινόταν αυτό κάποια στιγμή, μα μέχρι τότε αγαπούσε την θάλασσα με τη νοσταλγία εκείνου που τόσο λαχταρούσε να έρθει. Πολλά χρόνια αργότερα η θάλασσα θα γινόταν όλη του η ζωή και το ηλιοβασίλεμα αλήθεια…

Το αγόρι είδε κάποτε μια παλιά γραφομηχανή. Μόλις την είδε ήξερε πως μπορεί να γράψει. Πάντα είχε πολλά να πει μα ελάχιστους να τον ακούσουν και οι ιστορίες αναδεύονταν μέσα του όπως τα κύματα της λατρεμένης του θάλασσας. Η γραφομηχανή τοποθετήθηκε επιμελώς σε ένα υπόγειο έτσι διαμορφωμένο ώστε να μοιάζει με δωμάτιο και τα μεσημέρια χτυπούσε με δύναμη τα σκληρά της πλήκτρα αποτυπώνοντας στο χαρτί αυτές τις ιστορίες. Το όνειρο του συγγραφέα μόλις γεννιόταν. Δεν γνώριζε τότε πως από τους 2 πρώτους του αναγνώστες, ο ένας αργότερα θα έπαυε να υπάρχει. Του έλεγαν πως έχει ταλέντο, πως οι ιστορίες του ήταν όντως πολύ καλές. Η γραφομηχανή, για κάποιον ανεξήγητό λόγο, μένει τώρα σκονισμένη και γερασμένη σε ένα ράφι γεμάτο άχρηστα πια πράγματα. Το αγόρι μεγάλωσε το όνειρο χάθηκε…

Το αγόρι κράτησε κάποτε στα χέρια του μια κιθάρα. Μόλις την είδε ήξερε πως μπορεί να παίξει. Μαθαίνοντας αρχικά τέσσερα ακόρντα κατόρθωσε να συνοδέψει με μουσική την φωνή του. Από μικρός έγραφε στίχους. Αυτοί οι στίχοι πάντα ήθελαν να γίνουν τραγούδια. Το όνειρο του μουσικού μόλις γεννήθηκε. Δεν ήξερε πως οι πρώτοι του ένθερμοι ακροατές αργότερα θα έφευγαν οριστικά απ’ την ζωή του. Του έλεγαν πως είχε ταλέντο, πως τα τραγούδια του ήταν πολύ καλά. Η κιθάρα θέλησε κάποια στιγμή να κάνει ένα ταξίδι. Ήταν το πρώτο και το τελευταίο της ταξίδι. Τώρα πια, για έναν ανεξήγητο λόγο, σκεβρώνει αβοήθητη μέσα στην θήκη της. Το παιδί μεγάλωσε το όνειρο χάθηκε…

Ένα αγόρι που μετρούσε τα άστρα και το κάθε αστέρι ήτανε μία λέξη, μια αγκαλιά, ένα όνειρο, μια υπόσχεση, ένα λάθος... Κι όσες φορές τα μετρούσε πάντα περισσότερα τα έβρισκε. Ένα αγόρι που είδε τα στηρίγματα του που θεωρούσε ακλόνητα να καταρρέουν ξαφνικά, τους ήρωες του να τσακίζονται και την προσπάθεια ανάβασης να γίνεται απότομη κατρακύλα, από την μια στιγμή στην άλλη. Μα τόλμησε να παραμένει παιδί ακόμα κι όταν τα φώτα έσβηναν, οι άνθρωποι χάνονταν, οι τσέπες άδειαζαν, τα μαλλιά έπεφταν, τα όνειρα πίεζαν, οι προσπάθειες δεν αναγνωρίζονταν, τα μάτια βούρκωναν. Ένα αγόρι που φορούσε χρόνια ολόκληρα τα ίδια φθαρμένα παπούτσια χωρίς να τον απασχολεί αν οι άλλοι τον κοιτάζουν υποτιμητικά, που τον χτυπούσαν γιατί δεν ακολουθούσε το ρεύμα, που λάτρεψε από πολύ μικρός τα βιβλία, την μουσική, τον κινηματογράφο, το άγνωστο. Μόνο τις στιγμές που μετρούσε στα αστέρια ανθρώπους, μόνο τότε σε κάθε μέτρημα τα έβρισκε λιγότερα…

Που είναι το φως; Άναψε το ξανά…

Τώρα το αγόρι έχει γεράσει. Τώρα πια περιπλανιέται τις νύχτες στους δρόμους και αναρωτιέται τι ήταν αυτό που έκρυψε την γραφομηχανή, τι ήταν αυτό που φυλάκισε για πάντα την κιθάρα στην θήκη της, γιατί το ηλιοβασίλεμα είναι ακόμα πιο όμορφο μα ακόμα πιο θλιβερό, γιατί βλέπει την θάλασσα χωρίς να μπορεί να την αγγίξει, γιατί μετράει ακόμα αστέρια; Τώρα το αγόρι βλέπει κι άλλους να μπαίνουν σε καραντίνα, μα οι άλλοι έχουν την ελπίδα πως κάποτε θα βγουν…

Τώρα ο άντρας που ήταν κάποτε αγόρι βλέπει τον χρόνο που σπατάλησε να τον σπαταλά κι εκείνος με την σειρά του. Φοβόταν… Δεν τολμούσε να μάθει, δεν τολμούσε να δει. Έλπιζε… Δεν θέλησε ποτέ να φύγει, ήθελε να μείνει για πάντα. Ο άνθρωπος που είμαστε πραγματικά δεν είναι όσα λέμε ή όσα μας προσάπτουν. Είναι αυτά που κάνουμε, αυτά που προσπαθούμε, αυτά που γράφουμε, αυτά που φανερώνουμε μέσα από τα αγαπημένα μας τραγούδια, όσα δείχνουμε μέσα από αγαπημένα μας βιβλία. Ο άντρας που ήταν κάποτε αγόρι, θέλησε –με κόστος την ενηλικίωση- να είναι πάντα αγόρι. Ήταν η ελπίδα και η τιμωρία του. Τα χρόνια περνούν και παραμένει προσκολλημένος σε έναν κόσμο που παραστρατεί καθώς τον χρεώνουν για χρόνια που δεν μπορεί πια να πληρώσει. Και συλλογίζεται - κρίνοντας από τη μοναξιά, από κάτι που δεν διορθώθηκε, δεν προχώρησε, από την συμφορά που ήρθε να αλλάξει τα πιστεύω μας – γιατί τα χρόνια που εγωιστικά αφήσαμε να χαθούν, να μην κάναμε κάτι περισσότερο ώστε να τα κερδίσουμε;

Μια νύχτα ακόμη… Δυσκολότερη από τις άλλες, ανυπόφορη, μοναχική. Μια νύχτα ακόμη για να ελπίσεις, να πιστέψεις. Μια θύμηση για να κρατηθείς, να συνεχίσεις. Που πάνε τα χρόνια σαν χάνονται; Η έλξη μιας νύχτας πλημμυρισμένης ημιτελή όνειρα, παίζοντας, σχεδιάζοντας, ελπίζοντας, γράφοντας. Η ευχή που δεν έρχεται, η καραντίνα που δεν τελειώνει, ο πόνος όχι τόσο γι’ αυτό που συνέβη μα γι’ αυτό που θα μπορούσε να συμβεί. Έκλεισες και εσύ εγωιστικά τα μάτια μπροστά σε κάθε τι διάφανο, όμως στο διάφανο δέρμα φαίνεται πιο καθαρά η καρδιά.

Το αγόρι που απόψε θυμήθηκα, είναι ακόμη εκεί… Πάντα δίπλα στην θάλασσα, την ώρα που ο ήλιος δύει, και παρατηρεί τον άντρα να απομακρύνεται και με κάθε του βήμα να μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Ο ήλιος δύει. Το όνειρο δύει. Ο άντρας δύει…

Όσο για το φως… Σβήσε το.
Και τα φαντάσματα... Άφησε τα να έρθουν.
Γιατί στο σκοτάδι, είναι πιο εύκολο να δεις…