30 Νοέμβρη

Είναι κάτι μοναδικές στιγμές, που η γλώσσα είναι φτωχή, τα λόγια άχρηστα και ίσα ίσα, τότε είναι που θέλεις να πεις τα πιο πολλά… Τότε ο άνθρωπος τραγουδάει ή παραμιλά. Μα ούτε κι αυτό είναι αρκετό. Στο τέλος λύνεται στο κλάμα. Και τότε μπορεί να μην τα λέει όλα, λέει όμως αρκετά… *

Ένα-ένα τα πράγματα μου (όλα αυτά που αναθυμούνται μια στιγμή που περάσαμε μαζί) χαλάνε, όπως χαλάω κι εγώ, όπως χαλάμε όλοι. Ρούχα, σκουφάκια, βραχολάκια, το κασκολάκι, βιβλία, το τηλέφωνο μου, ο υπολογιστής, όλα έχουν παραδοθεί στην φθορά του χρόνου, της χρήσης, της μοναξιάς, και καταβάλω φιλότιμες μα μάταιες προσπάθειες να παρατείνω την διάρκεια τους, να τα κρατήσω όσο περισσότερο γίνεται κοντά μου. Ανέκαθεν δενόμουν με τα αντικείμενα (έχω βότσαλα με χαραγμένη επάνω τους την ημερομηνία της πρώτης μου κοπάνας από το σχολείο), είναι όμως κάποια που διηγούνται ασταμάτητα ιστορίες, άλλοτε με πείσμα, άλλοτε ψιθυριστά, άλλοτε τραγουδώντας τες. Αυτά τ’ αγαπώ με όλη μου την ψυχή, μου είναι αδύνατο να τα αποχωριστώ γιατί θα ‘ναι σα να αποχωρίζομαι τον ίδιο μου τον εαυτό. Όμως χαλάνε… Και δεν τα διορθώνεις, δεν τα αντικαθιστάς με κάτι καινούργιο που, εξίσου, θα αγαπήσω και, καθώς χαλάνε, χαλάει ακόμη περισσότερο η ζωή μου,,,

Είχα το «θράσος» να ζητήσω ρεπό σήμερα. Βλέπεις η ελπίδα, ότι κι αν κάνω, καίει διαρκώς μέσα μου και τις φλόγες της αναζωπυρώνει η φαντασία μου – ο αιώνιος βασανιστής μου. Ήθελα να είμαι ξεκούραστος, φρεσκοξυρισμένος, διαθέσιμος στην περίπτωση που ανοίξει επιτέλους η πόρτα στις ευχές μου και βρω κάπου θέση στην γιορτή. Με υγρά ακόμη τα μάτια από την χθεσινή επίσκεψη μα πάντα δοσμένος ολόψυχα στην επιθυμία, περιμένω, εγκλωβισμένος στην δειλία μου, να φέρει η στιγμή ότι δεν έφεραν ποτέ τόσα χρόνια. Τη νύχτα θυμήθηκα ένα ακόμη τραγούδι από εκείνα που μου ‘χες γνωρίσει και θέλησα να το μοιραστώ. Η Levy ζητά μια νύχτα ακόμη, μα δεν είναι ο στίχος του που με στοίχειωσε από την πρώτη φορά που το άκουσα, μα η, μαγικά σπαραχτική, μελωδία του. Αν ο κόσμος συνειδητοποιούσε πόσο πιο δυνατό και ειλικρινές είναι να δωρίζεις τραγούδια αντί για αντικείμενα, έχω την εντύπωση πως πολλά καταστήματα θα είχαν κλείσει. Όταν δωρίζεις ένα τραγούδι, δωρίζεις μία στιγμή, εκμυστηρεύεσαι μία αλήθεια. Και το τραγούδι το συντροφεύει πάντα μια ανάμνηση. Το τραγούδι δεν χαλάει ποτέ.

Η μέρα είναι στη μέση της… Γράφω πίνοντας τον πρώτο ζεστό καφέ του χειμώνα κοιτάζοντας από το παράθυρο τον ήλιο να απομακρύνεται. Η τελευταία μέρα του Νοέμβρη έχει το άρωμα του Καλοκαιριού, την αίσθηση μιας ζεστής αγκαλιάς, την γλυκιά γεύση που μένει στο στόμα όταν ενώνονται χείλη. Ξεκούραστος, φρεσκοξυρισμένος, διαθέσιμος, αφήνω το πληκτρολόγιο να ρίξω λίγα ακόμη ξύλα στην φωτιά που καίει στην ψυχή μου. Αναζωπυρωμένη η ελπίδα, κοιτάζει τα αντικείμενα που χαλάνε και τους λέει με την σαγηνευτική της φωνή:

«Κρατήστε λίγο ακόμα…»…

 

* Μενέλαος Λουντέμης

Χρόνια Πολλά