Νύχτες που ο άνεμος ψιθυρίζει ιστορίες του χθες…

  Τα όνειρα συχνά μας θυμίζουν όσα θαρρούμε πως έχουμε ξεχάσει. Ημέρες που έγιναν τραγούδια, αναμνήσεις που είναι συναισθήματα, βιβλία που λένε κουβέντες, δρόμοι που δεν σταματήσαμε ποτέ να τους περπατάμε, ομίχλη εκεί που κάποτε βλέπαμε καθαρά, στιγμές κρησφύγετο της απουσίας, ζωή που καθορίζει η απώλεια. Όλα εκεί, τις νύχτες που ο άνεμος ψιθυρίζει ιστορίες τους χθες…

Βροχερή μέρα όπως και τότε, στο ίστατο αντίο, την στιγμή που η αδικία έσβησε όνειρα, η μοίρα πήρε χρόνια και ότι έμεινε πίσω ήταν δάκρυα απόγνωσης, απελπισμένοι αποχαιρετισμοί. Πέρασαν χρόνια από την τελευταία επίσκεψη και το μόνο που είχε αλλάξει ήταν ονόματα και ημερομηνίες, χαραγμένα μηνύματα αγάπης όχι σε δέντρα και παγκάκια, μα σε λευκά μάρμαρα. Επώδυνο, πένθιμο λευκό. Πέρασαν χρόνια από την τελευταία στιγμή που πέρασα τη μεγάλη σιδερένια πόρτα της ψευδαίσθησης αναζητώντας την συντροφιά όσων πλέον υπήρχαν μόνο σε φωτογραφίες, μα η ανάγκη για επικοινωνία παρέμενε αφόρητα επιτακτική. Πέρασαν χρόνια από την τελευταία φορά που ναυάγησα εκεί, πιστεύοντας πως επανακτώ κάτι απ’ όσα έκλεψε η μοίρα, χρόνια κρυφά, μυστικά, χρόνια που δεν εκμυστηρεύεσαι είτε γιατί ντρέπεσαι την αδυναμία σου, είτε γιατί φοβάσαι μην πληγώσεις, μα υπήρχε ένα παράξενο κάλεσμα στο οποίο αδυνατούσα να αντισταθώ. Κάτι που ποτέ δεν κατάλαβες είναι το πόσο οδυνηρή έγινε από τότε η παραμονή μιας ευτυχισμένης μέρας, πως η απώλεια στάθηκε επάνω στην αγάπη ανακατεύοντας συναισθήματα και δημιουργώντας ενοχές. Πόσο δύσκολη είναι πια η νύχτα που ενώνει δυο στιγμές: της απώλειας και της απουσίας… Είναι πόνοι που αναγκαζόμαστε να κρύψουμε για χάρη εκείνων που αγαπούμε. Κάθε πόνος κι ένα κρίμα… 

Ξέρεις, υπήρξε ο πρώτος άνθρωπος που υπέφερε κάτι που επιχείρησα να γράψω. Ο μόνος άνθρωπος που κέρδισα γιατί έγραψα κάτι. Ήταν ποιήματα. Από τότε δεν έγραψα ποτέ ποίημα. Ήταν σα να έχει εκπληρωθεί ένας σκοπός. Ήταν και ο πρώτος άνθρωπος που αναζήτησα την στιγμή που αναγκάστηκα να αποχαιρετήσω τα fm και, πόσο παράξενο, ήταν εκεί. Η πρώτη μου αγάπη. Αλλά, τις νύχτες που επισκεπτόμουν κρυφά το ανθοστόλιστο στερνό της κρεβάτι, όταν σε στιγμές απόγνωσης παρακαλούσα να αλλάξουμε θέσεις, για εσένα της μιλούσα. Κάποιος, κάτι, σπέρνει με απώλειες το χωράφι της ζωής μας και εμείς πρέπει να το αποδεχθούμε. Δεν μπορείς να προβλέψεις την ζωή. Δεν μπορείς να προστατέψεις όσους αγαπάς. Τους ανθρώπους που αγαπάμε και συνηθίζαμε να επισκεπτόμαστε, νιώθουμε την ανάγκη να συνεχίσουμε να τους επισκεπτόμαστε… 

Τις νύχτες που ο άνεμος ψιθυρίζει ιστορίες τους χθες, τίποτα δεν μπορεί να αγγίξει τις μοναχικές ψυχές μας όσο αυτές οι ιστορίες. Κι αν κάτι αποσπά την προσοχή μου από την επιθυμία κι εγώ το επιτρέπω, είναι επειδή αυτά τα βασανιστικά «γιατί;» που εισέβαλλαν βίαια στην ζωή μου βυθίζοντας τα πάντα στο σκοτάδι, μάχονται να καταστρέψουν την αλήθεια. Τόσα πολλά «γιατί;» μα καμία απάντηση. Ποιος να απαντήσει; Τι να απαντήσει; 

Κοιτάζω εκείνο το χαμόγελο που τόσο καλά θυμάμαι. Χαμόγελο επίγνωσης, χαμόγελο πονηριάς, χαμόγελο απόλυτης ομορφιάς. Ότι κι αν κάνει η αδυσώπητη μοίρα, όσα κι αν προκαλέσει ο ύπουλος χρόνος, ότι αποτυπώθηκε αιώνια είναι εκείνο το χαμόγελο. Υπάρχουν άνθρωποι που η ύπαρξη τους κάνει τον κόσμο πιο όμορφο και η Ναυσικά ήταν (είναι) ένας από αυτούς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν λείπουν μονάχα σε όσους τους αγάπησαν, λείπουν από όλο τον κόσμο. Και ο κόσμος δεν το συνειδητοποιεί. Δεν το γνωρίζει. Σε ένα παράλληλο, θεμιτό σύμπαν, εκείνη αγκαλιάζει τον άνθρωπο που αγαπά, ο οποίος κρατά στα χέρια του ένα (δύο, τρία) χαμογελαστό κουτσούβελο που μοιάζει στη μαμά του, στο σαλόνι της Φένης που γιορτάζει. Σε εκείνο το παράλληλο, θεμιτό σύμπαν, εγώ κάθομαι (όπως πάντα προσπαθούσα) δίπλα σου, σου κρατώ το χέρι και τους κοιτάζουμε με κατανόηση και αγάπη. Όπως τους αξίζει. Όπως μας αξίζει. Και η ζωή συνεχίζεται όπως οφείλει, χωρίς αδικίες, χωρίς πόνο, χωρίς απουσίες, χωρίς απώλειες…