Δεν ξέρω αν είναι τύχη η κατάρα που δεν γεννήθηκα 30 χρόνια αργότερα…
Είναι «κάποιοι» που συχνά – πυκνά – επισκέπτονται για πολιτικούς – πολιτιστικούς λόγους το εξωτερικό, κατορθώνοντας (γιατί για κατόρθωμα πρόκειται) να ξεφτιλίζουν την Ελλάδα, με τον λόγο, την υποτέλεια, την έλλειψη μόρφωσης, και την ηλιθιότητα τους…
Είναι και κάποιοι «άλλοι» που συχνά – πυκνά, κάνουν όλους μας υπερήφανους (εκείνους έστω που κατανοούν πως πατριώτης δεν είναι αυτός που κρεμάει σημαίες στα μπαλκόνια ή έχει πολλαπλούς οργασμούς βλέποντας είτε να πετάνε είτε να παρελαύνουν «εργαλεία» καταστροφής και θανάτου) γιατί διαφημίζουν αυτό το έρμαιο κομμάτι στον χάρτη και παράγουν ακόμα τέχνη, άρα πολιτισμό (αυτό πρέπει να το θυμόμαστε: τέχνη=πολιτισμός). Δεν είναι πολλοί, αλλά έξω τυγχάνουν τεράστιας αναγνώρισης και σεβασμού, σε σχέση, για παράδειγμα, με την χώρα καταγωγής τους. Ηθοποιοί, σκηνοθέτες, αθλητές (που δεν τους δίναμε, πχ, υπηκοότητα, αλλά όταν, πχ, τους πήραν στο NBA ήπιαμε νερό στο όνομα τους), επιστήμονες, μουσικοί… Κυρίως μουσικοί, γιατί αυτό ενώνει όλους τους ανθρώπους στον πλανήτη: η μουσική.
Ένας από αυτούς τους «κάποιους» ήταν – και θα είναι για πάντα – ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Ο Vangelis, που ολόκληρος ο πλανήτης υμνεί, αλλά εδώ, η νέα γενιά δεν τον γνωρίζει καθόλου (καθώς θεωρούνται πιο σημαντικά τα αλλεπάλληλα τηλεοπτικά αφιερώματα στην κάθε Πάολα και σε πυροβολημένα τυπάκια που φτιάχνουν (?) μπούρδες με μια Sound Blaster) και πολλοί παλιοί τον έχουν, απλώς, ακουστά. Ο Vangelis, που η μουσική του ταξιδεύει χρόνια τώρα στα αστέρια, με σκοπό να μαγέψει ακόμα και τους εξωγήινους! Ο Vangelis που η είδηση του θανάτου του είναι πρωτοσέλιδο μέχρι και στο Rolling Stone αλλά εδώ ασχολούμαστε με το ποσοστό της ΔΑΠ ΝΔΦΚ…
Δεν ξέρω αν είναι τύχη η κατάρα που δεν γεννήθηκα 30 χρόνια αργότερα…
Θέλω τόσο πολύ να το κουβεντιάσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....