Άλλος ένας χρόνος… Νομίζω πως συνήθισα πια να κοιτάζω την Άνοιξη μόνο στις φωτογραφίες…
Δεν μπόρεσα ποτέ να διηγηθώ κάπου τις διακοπές μου, και συχνά, νομίζω πως απλά τις ονειρεύτηκα. Θυμάμαι την κάθε λεπτομέρεια μα, αν δεν την μοιραστώ, είναι σαν να μην υπήρξε. Θα το κάνω μία από αυτές τις ημέρες, εδώ, μήπως και μπορέσεις, αν το θελήσεις, να με καταλάβεις. Το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις έφθασα στο Ηραίο είναι να φανταστώ την Άνοιξη. Σταμάτησα λίγες στιγμές στο γεφυράκι και σκέφτηκα πως αν δεν είχε έρθει, τότε, η Άνοιξη, εγώ δεν θα είχα έρθει ποτέ εδώ. Και παρά τον πόνο, ένιωσα ευγνωμοσύνη. Έπειτα, έτρεξα αμέσως κάτω από το μπαλκονάκι. Η ζωή κύλησε υγρή από τα μάτια μου. Ότι πιο όμορφο έχω ζήσει, το έζησα εκεί…Το πρώτο μου πρωινό, ξύπνησα πριν χαράξει. Ήθελα να περπατήσω το χωριό την ώρα αυτού του γλυκού μισόφωτου λίγο πριν βγει ο ήλιος και μετά, να ξαπλώσω σε μια ξαπλώστρα στην παραλία και να θαυμάσω την μαγική στιγμή της ανατολής. Ήταν πολύ όμορφα. Παράξενα, δύσκολα, μα όμορφα. Όχι βέβαια, τόσο όμορφα όσο θα ήταν αν ήμασταν μαζί, μα όμορφα. Και την ώρα που η κόκκινη σφαίρα ξεμύτισε νυσταγμένη πίσω από το βουνό, τόλμησα να ελπίσω… Έλπισα πως η επόμενη Άνοιξη θα ερχόταν. Και θα ερχόταν με τον ίδιο μαγικό τρόπο με τον οποίο εκείνη την στιγμή ερχόταν ο ήλιος…
Δεν ξέρω αν είναι ανούσιο, άσκοπο ή χαζό, μα θέλω να ευχηθώ «χρόνια πολλά». Έξω είναι σκοτεινά, ψιλοβρέχει και κάνει κρύο, μα πίσω από την σκοτεινιά, πίσω από την βροχή και το κρύο, κρύβεται η Άνοιξη. Πρέπει να έρθει…
Ένα όνειρο… Όνειρο που τόλμησες να ονειρευτείς, κάποτε, σε ένα νανούρισμα. Γιατί όχι και εγώ;
Χρόνια πολλά…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....