Χαμένος σε σκέψεις, με βήμα αργό, δοκιμάζοντας τα καινούργια
ακουστικά σ’ ένα αγαπημένο μας τραγούδι, έπεσα απρόσμενα μπροστά της.
Μια μάσκα κάλυπτε λατρεμένα γνώριμα χαρακτηριστικά, μα η επιθυμία έμενε ακάλυπτη: το μπλε της χρώμα ήταν μια υπέροχη θάλασσα στιγμών και αναμνήσεων. Κάνοντας ελπιδοφόρα σχέδια για την ημέρα που πλησιάζει και ποτέ δεν ξεχνώ, λαχταρώντας αυτές τις κρύες μέρες να σε δω να φοράς το σκουφάκι που τόσο σου πάει, και με την μουσική να με έχει παρασύρει, δεν την είδα που πλησίαζε. Δεν ήμουν προετοιμασμένος γι’ αυτή την συνάντηση όσο κι αν αδιάκοπα την επιθυμώ (ποιος είναι ποτέ προετοιμασμένος να αντικρίσει ξαφνικά μετά από τόσο καιρό την ζωή του;), όμως ήταν μια στιγμή πραγματικής ευτυχίας.
Πέρασε δίπλα μου ξαφνικά (μπορούσα να την αγγίξω) και μου έδειξε όλα εκείνα για τα οποία διαρκώς σου μιλάω, μέρα και νύχτα: Για μέρες προσμονής και νύχτες αγάπης, για δισταχτικά όνειρα και παρορμητικά λάθη, για χαμόγελα και δάκρυα, για αγκαλιές, για μοναξιά, για τον χρόνο που περνά πια τόσο γρήγορα… Ήταν εκεί, μπροστά μου, μετά από τόσο καιρό, όπως ακριβώς την θυμάμαι όλα αυτά τα χρόνια που τόσο πολύ μου λείπει, και ήθελα να της κρατήσω ξανά το χέρι, να την κοιτάξω χωρίς να φοβάμαι, να την κάνω να γελάσει με ένα χαζό αστείο, να μιλήσουμε για μουσική, να δούμε κάποια ταινία…
Συνάντησα την ζωή μου…Μα πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω ποιον αντίκριζα, με προσπέρασε…
Χωρίς μια ματιά, χωρίς μία λέξη, προσπέρασε, αφήνοντας στο πέρασμα
της ένα αμυδρό άρωμα αγάπης… Σταμάτησα λίγο να το μυρίσω. Δεν πέρασε παρά μόνο
μια τόση δα στιγμή, μα μόλις γύρισα το κεφάλι να την δω ξανά, είχε απομακρυνθεί.
Η ζωή μου είχε φύγει. Ξανά…
Είναι στιγμές που νιώθεις απόλυτη ευτυχία και συνάμα, αφόρητο πόνο…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....