Έφτασα…

Κάθε μέρα που περνά υποβαθμίζεται όλο και περισσότερο η ζωή. Κάθε λεπτό που περνά ο άνθρωπος χάνει την αξία του. Ζούμε μονάχα για να συντηρούμε ότι αργοπεθαίνει, αδίστακτους αλαζόνες και την ματαιότητα όσων στοιβάζουν στις τσέπες τους θλίψη και πόνο. Ξυπνάς το πρωί και αν φθάσεις μέχρι τη νύχτα το οφείλεις μονάχα στην τύχη. Αφήσαμε την αδιαφορία να σαπίσει το αίμα μας υπηρετώντας έτσι το κακό χωρίς καμία αντίδραση. Επιτρέψαμε στην απαξίωση να υποσκελίσει την δράση, την άποψη, την οργή. Έτσι, χωρίς να το προσέχουμε, ότι συμβαίνει συμβαίνει με την συγκατάθεση μας...

Υπάρχουν πρόσωπα που κοιτάζουν ακόμη με απορία από το τζάμι του παραθύρου στο τρένο. Πρόσωπα ανθρώπων που πια δεν υπάρχουν… Μπορείς να φανταστείς αυτά τα πρόσωπα; Μπορείς να δεις την αγωνία, την φρίκη, τον πόνο στα μάτια τους; Μπορείς να νιώσεις κάθε ζωή που «θυσιάστηκε», κάθε ζωή που, χρόνια τώρα, «θυσιάζεται»; Όσοι θυσιάζουν αυτές τις ζωές δε μπορούν να τις νιώσουν, δεν τους απασχολεί η φρίκη, η αγωνία ή ο πόνος στα μάτια τους, μπορούν και κοιμούνται τα βράδια (αν είναι δυνατόν), ξαπλωμένοι στα πουπουλένια παπλώματα τους, μέσα στα όμορφα (πολυάριθμα) σπιτάκια τους, που δεν θα κινδυνέψουν ποτέ να τα χάσουν. Αυτοί δε νιώθουν. Εμείς; 

 Δεν είναι τυχαίες οι τάσεις που επικρατούν, η αύξηση «επαγγελματιών» που γνωρίζουν τις ψυχές, η περίτεχνη παραπληροφόρηση, η απομάκρυνση της ενσυναίσθησης και η στροφή στο «εγώ». Δεν ξεπερνιούνται τα προβλήματα με χαμόγελα, δεν αλλάζει η πραγματικότητα με «θετική» σκέψη, γυρίζουμε την πλάτη στην αλήθεια καταπιέζοντας συναισθήματα και αποδεχόμενοι «συμβουλές» που ρίχνουν κάθε φταίξιμο σε εμάς και στον τρόπο που δήθεν επιλέξαμε να αντιμετωπίζουμε την ζωή. Και γύρω μας άνθρωποι κλαίνε, άνθρωποι πονούν, άνθρωποι χάνονται. Δεν είναι «θεραπεία» μας ο πόνος του άλλου. Δεν είναι η ευημερία του ενός, καταστροφή του άλλου. Δεν «κολλάς» δυστυχία αν καθίσεις δίπλα σε δυστυχισμένο όπως δεν «κολλάς» και ευτυχία αν καθίσεις δίπλα σε ευτυχισμένο. Δεν είναι «αρρώστια» το να νιώθεις. Πρέπει να νιώσεις για να είσαι άνθρωπος. Να νιώσεις θλίψη για να κατανοήσεις τον θλιμμένο. Να νιώσεις οργή για να αντιδράσεις. Να τσακωθείς για να συμφιλιωθείς. Να δακρύσεις για να έχει αξία το χαμόγελο. Να δώσεις ότι ζητάς, να καταλάβεις, να νοιαστείς, να πασχίσεις. Αγάπη… 

Δεν πρέπει να σκεφτόμαστε – το μυαλό είναι ο στόχος, που έλεγε η Κατερίνα - πρέπει απλά να αποδεχόμαστε μια πραγματικότητα που πλασάρεται ως μη αναστρέψιμη, πρέπει να υπακούμε, πρέπει να υπομένουμε… Η νέα γενιά (οι προηγούμενες έχουν ήδη καταδικαστεί από τις τραγικές επιλογές τους) είναι στο στόχαστρο, οι νέοι και ο τρόπος που «εκπαιδεύονται» ώστε να παραμένουν άβουλοι, πειθήνιοι, φοβισμένοι, αμόρφωτοι, εθισμένοι σε μέσα «κοινωνικής δικτύωσης», βυθισμένοι στην μετριότητα και την υποκουλτούρα και, όσο περισσότερο γίνεται, περιορισμένοι και αντικοινωνικοί. Όλοι μας έχουμε γίνει αντικοινωνικοί. Επαναστατούμε από τα πληκτρολόγια, συζητάμε μόνο σχολιάζοντας αναρτήσεις, δεν βρισκόμαστε, δεν ανταλλάσουμε απόψεις (η εικονική πραγματικότητα αντικατέστησε τις σχέσεις), δεν συζητάμε να λύσουμε προβλήματα απομακρυνόμαστε με την ψευδαίσθηση πως τα αποφεύγουμε, δεν παλεύουμε, κοιτάμε μονάχα τον εαυτό μας γιατί έτσι μας συμβουλεύουν οι «ειδικοί». Φυλακιζόμαστε καταλήγοντας στην απομόνωση και τέλος, στην παραίτηση. Παραίτηση από τα κοινά, παραίτηση από τις σχέσεις, παραίτηση από την ζωή… 

Κάθε δημοσιευμένη είδηση που θα έπρεπε να προκαλεί θλίψη ή οργή, πλαισιώνεται από «μαύρο χιούμορ» με σκοπό η ίδια η είδηση να χάσει το αρχικό της νόημα και μέσω της πλάκας ή της πολλαπλής προβολής της να περάσει είτε στην απαξίωση είτε στην πειθήνια αποδοχή της. Έτσι, συνηθίζουμε το κακό, συνηθίζουμε την βία, συνηθίζουμε τον θάνατο, συνηθίζουμε τη μετριότητα, συνηθίζουμε την συνήθεια… Υιοθετούμε τον ατομισμό και κλείνουμε τα μάτια μπροστά στα προβλήματα. Δεν είσαι καλά; Άρχισε να τρέχεις, η άθληση είναι υγεία. Είσαι μόνος; Πάρε έναν σκύλο, έτσι θα βρεις έναν παντοτινό σύντροφο. Καλή είναι η άθληση, μα όσο και να τρέχεις ποτέ δεν θα φτάσεις. Υπέροχος είναι ο σκύλος, μα δεν μπορεί να αντικαταστήσει τον άνθρωπο (όσο καλές προθέσεις κι αν έχει). Και κάποια στιγμή, σε προφταίνει ο χρόνος, σε ξεπερνά. Κάνεις έναν απολογισμό και συνειδητοποιείς (αν τα καταφέρεις) την αλήθεια. Φοβούμενος τότε τη μοναξιά, νιώθοντας το κενό, συμβιβάζεσαι. Συμβιβάζεσαι με τα πάντα, με τον πρώτο τυχόντα, συμβιβάζεσαι με την αλήθεια που απέφευγες, δεν συμβιβάζεσαι όμως με τον εαυτό σου. Ο εαυτός μας γνωρίζει, αλλά δεν τον ακούμε…

 Καθοδηγηθήκαμε σε σκόπιμη απαξίωση της πολιτικής σκέψης, με αποτέλεσμα να κυβερνά η μειοψηφία και αλαζόνες που θεωρούν πως ανήκουν στο απυρόβλητο. Δίνουμε σε βρώμικα χέρια την διακυβέρνηση της χώρας - χέρια ανίκανα να χτίσουν μα πανέτοιμα να καταστρέψουν. Και δεν τιμωρούνται γιατί έφτιαξαν έτσι το νόμο ώστε να παρανομούν ανενόχλητοι. Και το συνηθίσαμε αυτό! Συνηθίσαμε όλη αυτή την σαπίλα ώστε πια να θεωρείται φυσιολογική και αναπόφευκτη. Κλεινόμαστε στα σπίτια μας κολλημένοι σε οθόνες: οθόνες κινητών, οθόνες υπολογιστών, οθόνες τηλεόρασης. Δεν διαβάζουμε βιβλία, δεν ακούμε μουσική, δεν συζητάμε, δεν βοηθάμε… Αποξενωθήκαμε…. 

Χάνουμε την ζωή… Κατηγορούμε, κρίνουμε, αποφεύγουμε, αποδεχόμαστε, και δεν ζούμε. Μιλάμε για αγάπη, δεν κάνουμε όμως αγάπη. Δουλειά – σπίτι, σπίτι-δουλειά, σειρές στην τηλεόραση - εκατοντάδες σειρές! - (που είναι η εποχή του κινηματογράφου, της πραγματικής απόλαυσης μιας ταινίας;), χαμηλοί μισθοί για να μην τα βγάζουμε πέρα και να δουλεύουμε ακόμα περισσότερο, απομόνωση, εσωστρέφεια, φόβος, κατάθλιψη… Μια ζωή που δεν την ζούμε. Ελεγχόμενη παιδεία, «μόρφωση» από το facebook και όσους μας «επηρεάζουν» από το instagram, μαθήματα που θα εξασκούσαν την κριτική σκέψη πεταμένα στο καλάθι των αχρήστων, ενοχοποίηση της τέχνης αναβάθμιση της υποκουλτούρας, απλόχερη προσφορά της τεχνολογίας για να επιτυγχάνεται εύκολα η πλύση εγκεφάλου, υποκίνηση σε κάθε τι «απαγορευμένο», διαφθορά, ανισότητα, βία… Και αν κάποιοι μπορέσουν να αντιδράσουν, θελήσουν να ξεφύγουν από όλη αυτή την μετριότητα και αδικία, τότε τους σκοτώνουμε… 

Κάποιες φορές φοβάμαι πολύ…. Είναι σαν ένα παγωμένο χέρι να προσπαθεί να ξεριζώσει την καρδιά μου. Πολύ θλίψη, πολύ μοναξιά, πολύς θάνατος… Το ζήτημα δεν είναι να είσαι πάντα σωστός, αλλά να διακρίνεις την αλήθεια. Να βλέπεις, να κατανοείς, να αισθάνεσαι. Ήρθε η Άνοιξη. Πάλι πονάω, πάλι ελπίζω. Εκείνος ο δειλός στα όνειρα μου, μετακόμισε πια για τα καλά στην πραγματικότητα και, χωρίς δύναμη, χωρίς αυτοπεποίθηση, κάθε μου πρόθεση, κάθε απόπειρα, μένει στην αδράνεια. Στέκομαι παγωμένος. Όταν μιλάς με κάποιον τόσο πολύ στα όνειρα σου, η πραγματικότητα σε τρομάζει. Θέλω όμως τόσο πολύ να σου μιλήσω… Όχι μόνο για το χθες. Θέλω να σου μιλήσω για μουσική. Ζωές καταστρέφονται, πύρινα τέρατα καταβροχθίζουν όνειρα, χαμόγελα εκτροχιάζονται, εγκλήματα χωρίς τιμωρία, χωρίς δικαιοσύνη… Θέλω να σου μιλήσω… Να μιλήσουμε για έρωτα, να μιλήσουμε για θλίψη. Να μιλήσουμε για επιβίωση. Γιατί πώς να επιβιώσεις σε μια πραγματικότητα που τρέμει κι η ίδια τον εαυτό της, χωρίς το απάνεμο λιμάνι της αγάπης; 

Πόσο σημαντικό ήταν τελικά αυτό το «έφτασα…»….