20 Μαρτίου 2023

Ακόμα ένας χρόνος… Ακόμη μια Άνοιξη που πρέπει ν’ αντέξεις κοιτάζοντας κρυφά την ευτυχία των άλλων στους δρόμους και τα παγκάκια, χωρίς φθόνο, μόνο μ’ εκείνο το πικρό παράπονο που, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, διαγράφεται διαρκώς στα μάτια που συνήθισαν να κρυφοκοιτάζουν… 

20 Μαρτίου… Ένας υπέροχος ουρανός με πινελιές από το ανεκπλήρωτο σηματοδοτεί την Άνοιξη… Η ψυχή νοσταλγεί ανέμελα Καλοκαίρια, όσα δισταχτικά κυνήγησε και δεν μπόρεσε να προφθάσει. Η θάλασσα φόρεσε τα «καλά» της, το μπλε της μελαγχολίας, της ελπίδας, της προσμονής, το μπλε των ματιών σου. Οι παραστρατημένοι βγήκαν στους δρόμους ακολουθώντας το βαθύ χτυποκάρδι τους. Αρκεί μονάχα μια λάθος στροφή οδηγώντας νύχτα την ζωή, για να βρεθείς ξαφνικά ολότελα χαμένος. Και έτσι, έρημος και χαμένος, κοιτάζεις με αγωνία τις ταμπέλες στον δρόμο αναζητώντας απεγνωσμένα αυτή που θα σε οδηγήσει ξανά στον προορισμό σου… 

Όταν οδηγώ οι αναμνήσεις θαμπώνουν το τζάμι. Πρόσωπα σε φωτογραφίες, στιγμές που πασχίζουν μα δεν ξεθωριάζουν και η ρουτίνα μιας διαδρομής, άλλοτε προς τον Παράδεισο άλλοτε προς την καταστροφή. Θυμάμαι… Έχω πια αναμνήσεις από πράγματα που δεν έκανα ποτέ: συζητήσεις, αστεία, βόλτες, καβγάδες… Εξακολουθώ να μοιράζομαι πράγματα μαζί σου… 

Κάθε χρόνος που φεύγει είναι και ένα όνειρο που αναγκάζεσαι να εγκαταλείψεις. Συμπάσχω μ’ εκείνους που έμειναν άδεια κορμιά που φλέγονται από επιθυμίες. Τα χέρια μου ονειρεύονται. Θυμούνται διαδρομές, γωνίες, καμπύλες, θυμούνται κρυφά περάσματα, μαγικές επαφές…Το άγγιγμα έχει μνήμη. Αγκαλιά… Ποτέ δεν θα καταλάβω τι έκανα, ποτέ δεν θα μάθεις αν το έκανα. Τη μοναξιά ακολουθεί από κοντά η παραίτηση… Ο χρόνος δεν φθείρει μονάχα εμάς, φθείρει και όσα αγαπούμε: πρόσωπα, αντικείμενα, στιγμές. Όσα δεν μπορείς να αντικαταστήσεις… Ο χρόνος επιδιώκει πάντα να παρασύρει στο πέρασμα του όσα υπήρξαν… 

Άκου με τα μάτια, βλέπε με την καρδιά. Αηδιάζω με τους υποκριτές που έχουν πάντα εύκολο ένα χαμόγελο και θέλω να αγκαλιάσω όσους τολμούν να δακρύσουν. Στο υγρό τους βλέμμα καθρεφτίζεται η μοναξιά μας… Ποτέ δεν κατάλαβες πως μια ζωή που δεν γνωρίζεις πώς να την ζήσεις, είναι ευάλωτη στο σκοτάδι. Τα όνειρα, οι προσδοκίες, οι απώλειες, οι απογοητεύσεις σαν συσσωρεύονται, είναι πρόκληση (και πρόσκληση) για το «τέρας», που βγαίνει σιγά-σιγά μέσα από τη ντουλάπα, κάτω από το κρεβάτι (οι αποθήκες του μυαλού μας), απλώνοντας τα μακριά παγωμένα χέρια του να σε αρπάξει. Παρουσιάζεις την εικόνα του δυνατού γιατί θέλεις να στηρίξεις, μα μέσα σου πονάς γιατί γνωρίζεις πως στην πραγματικότητα δεν είσαι δυνατός. Πώς να διορθώσεις ένα λάθος όταν το λάθος γίνεται καταδίκη; Πώς να ξεφύγεις από κάτι που δεν σταματά ποτέ να σου λείπει; Πώς να σταθείς με αυτοπεποίθηση μπροστά στην αδικία; Πώς να αρθρώσεις λέξη όταν τα δάκρυα πνίγουν την φωνή σου; 

 Ότι δίνει ακόμη λίγη χαρά, μεγαλώνει και απομακρύνεται παίρνοντας μαζί του την χαρά. Γινόμαστε φαντάσματα που προσποιούνται στους άλλους τον παλιό τους εαυτό. Πόσο χρειάζομαι την Άνοιξη… Κάνω διαρκώς άσχημες σκέψεις μα δεν τις μοιράζομαι. Περπατώ και πιάνω τον εαυτό μου να διαβάζει διαρκώς τις αναγγελίες θανάτων στις κολόνες. Τι ψάχνω; Τα Σαββατόβραδα κοιτάζω τα φωτισμένα μπαλκόνια με τις παρέες που φαίνεται να διασκεδάζουν και κρύβω το πρόσωπο μου κάτω από το καπέλο. Οι φωνές και τα γέλια τους είναι σαν παλιά αγαπημένα τραγούδια. Δε μπορώ να κοιμηθώ: κάτι διαρκώς με ξυπνάει. Αφόρητη κούραση που δε μπορεί κανείς να καταλάβει, δεν μπορείς σε κανέναν να εξηγήσεις… Η ζωή δεν υπάρχει αν δεν μπορείς να την μοιραστείς… 

Εαρινή ισημερία… Πόσο τυχαίο μπορεί να είναι; Πόσο τυχαίο μπορεί να ήταν; Δεν θυμάμαι αν το είχα ποτέ σκεφτεί, αν το είχα ποτέ συνειδητοποιήσει, μα σαν χάθηκε η Άνοιξη, φανερώθηκε η αλήθεια. Δεν μπορεί να ήταν τυχαίο. Δεν είναι ότι πρέπει να χαθεί κάτι για να καταλάβουμε την αξία του. Είναι ότι μετά δημιουργείται ένα κενό αδύνατο να αναπληρωθεί… 

Σκέψου πριν θυμώσεις… Κάποιος κάνει το μπάνιο του, βάζει τα καλά του, αρωματίζεται και βγαίνει βόλτα συντροφιά με τις αναμνήσεις του, με προορισμό έρημα παγκάκια, σκοτεινά παράθυρα… Αυτή είναι η μοναδική του έξοδος και η μοναδική του διαφυγή. Κάθε μέρα, τόσα χρόνια. Με ένα ποτήρι καφέ δίπλα του - εκεί που επιθυμεί να καθόταν κάποιος άλλος - γνώριμες μουσικές να ψιθυρίζονται από ακουστικά στα αφτιά του, συζητώντας χαμηλόφωνα με φωτογραφίες… Δεν είναι κάποιος παράφρονας, μια σκοτεινή απειλή, είναι μονάχα ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που δε μπορεί να ζει μακριά από όσα αγαπάει και προσπαθεί να βρίσκεται όσο πιο κοντά τους μπορεί. Ήμασταν πάντα τόσο πρόθυμοι να κρίνουμε τον άλλο ή πρόκειται απλά για ένα άλλοθι απέναντι στα δικά μας ανείπωτα σκοτάδια; Κάθε σκυφτός άνθρωπος, γέρνει το κορμί του από το βάρος πραγμάτων που δεν κατόρθωσε ποτέ να τα εκμυστηρευτεί… 

Τα βράδια, την ώρα που όλα είναι απόκοσμα ήσυχα και μόνο οι γάτες νιώθουν που ακριβώς να κοιτάξουν, οι κραυγές που ακούγονται χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε την πηγή τους, είναι φωνές απόγνωσης βασανισμένων ανθρώπων που ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…

 20 Μαρτίου… Εαρινή ισημερία. Άραγε θα έρθει η Άνοιξη; 

Επέτειος… Άραγε γιορτάζουμε ακόμα; 

Καληνύχτα,,, Όνειρα γλυκά, καλό ξημέρωμα…