Μια τόση δα πιθανότητα…

 

Οι τελευταίες στιγμές του φθινοπώρου - που φεύγει χωρίς να θυμάται αν υπήρξε, είναι προσμονή, είναι ελπίδα, είναι το μαρτύριο των πιθανοτήτων. Είναι η ανάμνηση της απώλειας, το κενό της απουσίας, είναι το άρωμα της επιθυμίας και η παγωνιά της απόρριψης. Είναι γιορτή…

Ένα σχέδιο γυρόφερνε μέρες στο μυαλό μου, ένα σχέδιο που δίσταζε, φοβισμένο, να πραγματοποιηθεί. Όταν δεν υπάρχει κάποιος να συζητήσεις κάποιες αποφάσεις σου, αναγκαστικά θα κουβεντιάσεις με τον εαυτό σου. Εκείνος συνήθως συμφωνεί. Σε αφήνει έρμαιο των ενστίκτων και των συναισθημάτων σου, παρασύρεται από τις προθέσεις της καρδιάς. Η ελπίδα βγαίνει μπροστά να κρύψει πίσω απ’ την πλάτης της τον φόβο του λάθους και σαν τελειώσει την δουλειά της, κάνει, χαμογελώντας, στο πλάι, αποκαλύπτοντας ότι, ύπουλα, έκρυβε. Ο άνθρωπος, μέσα στη μοναξιά του, μπορεί να πάρει τις πιο σωστές και ταυτόχρονα, τις πιο λάθος αποφάσεις…

Φεύγοντας ο Νοέμβρης, σκεπάζει με ένα πέπλο βροχής το αύριο και αυτά τα σκοτεινά σύννεφα, που τα χαζεύω από πολύ νωρίς το πρωί να ταξιδεύουν με μεγάλη ταχύτητα, είναι το τώρα που ρίχνει απελπισμένες ματιές πίσω στο χθες. Η καρδιά έχει μια μνήμη που δεν ξεθωριάζει ποτέ. Κάτι που θυμάσαι να προκαλούσε χαμόγελα, είναι αδύνατο να φανταστείς πως ίσως πλέον να προκαλεί θυμό. Υποθέτω, πως συμβαίνει και το αντίθετο. Γι’ αυτό, πιστεύω, παραποιούμε κάποιες στιγμές. Τις όμορφες τις κάνουμε άσχημες και τις άσχημες όμορφες. Η αλήθεια φανερώνεται στα όνειρα που βλέπουμε αργά το βράδυ, εκείνα που δεν τα θυμόμαστε το πρωί, Μάλλον, γι’ αυτό δεν την αναζητούμε. Γιατί δεν ξέρουμε τι όνειρα είδαμε και ανησυχούμε τι μπορεί να μας αποκαλύψουν…

Είναι ευχές που άφηνα χρόνια σε κάποιο περβάζι, ειλικρινείς μα, υποθέτω, γυμνές. Νομίζω πως αυτή τους η γύμνια προκαλούσε, έτσι πάντα κάποιος τις έκλεβε. Δώρα φερμένα από τις όμορφες γωνιές του χθες να προσπαθούν σιωπηλά να αγγίξουν το αύριο. Μα κάποιος τις έκλεβε. Αυτό υποθέτω, γιατί φαίνεται πως δεν έφθασαν ποτέ στον προορισμό τους. Έτσι, μετά από τόσα χρόνια, σκέφτηκα να τις ντύσω, Να τους ράψω ένα επίσημο ένδυμα, ένα όμορφο περιτύλιγμα που να αρμόζει περισσότερο στην στιγμή και στην ειλικρίνεια των προθέσεων. Τι θα κάνει άραγε τώρα ο κλέφτης; Για εκείνους που παραμένουν έρμαια των προσταγών της ελπίδας, σημασία έχει η πραγματοποίηση μίας ευχής, ακόμα κι αν κάποιος την κλέψει. Ο χρόνος που σπαταλάμε για εκείνο που η καρδιά προστάζει, μπορεί να χάνεται μα ποτέ δεν ξοδεύεται. Είναι μία αλήθεια. Μπορεί να τοποθετείται γυμνή σε περβάζια, να δείχνει παράταιρη η βιαστικά αφημένη, μα παραμένει πάντα, αλήθεια. Η ίδια που αποκαλύπτεται τα βράδια στα όνειρα μας…

Τα μάτια που δεν μπορούμε πια να κοιτάξουμε, τα χέρια που απομακρύνονται να μην τα αγγίξουμε, είναι όπλα γεμάτα με σφαίρες απόρριψης. Φονικά όπλα. Όσο πιο αδύναμος γίνεται ο άνθρωπος τόσο περισσότερο τον χτυπούν. Όσο πιο αδύναμος είναι ο άνθρωπος τόσο πιο επιρρεπής είναι στο λάθος και υπάρχουν πολλές μορφές αδυναμίας ικανές να προκαλέσουν άπειρα λάθη. Η ειλικρίνεια όμως, είναι αδυναμία; Είναι λάθος; Η παρόρμηση; Η επιθυμία; Η αγάπη; Είναι πολλά αυτά για τα οποία μετανιώνουμε στην ζωή μας, μα ποια πρέπει να είναι αυτά; Όσα κάναμε ή όσα δεν κάναμε; Τι βασανίζει περισσότερο;

Ένα σχέδιο, κάτι που γυρόφερνε μέρες στο μυαλό δίνοντας νόημα σε ώρες που περνάνε άσκοπα, δίσταζε μα πραγματοποιήθηκε. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να πέσεις ακόμα πιο χαμηλά μα υπάρχει και μια τόση δα πιθανότητα να ανέβεις λιγάκι. Δεν ξέρω… Δεν ξέρω αν όντως ο Θεός γελάει όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια (γιατί να το κάνει;), μα για αυτή την τόση δα πιθανότητα, αξίζει να προσπαθήσεις… 

 

Χρόνια πολλά…