Καλά Χριστούγεννα…

   

 

Χριστούγεννα,,, Ξανά… Πόσα έχουν περάσει; Άραγε πόσα θα έρθουν; Όταν η ζωή δεν βρίσκεται μπροστά σου και γυρνάς συχνά πίσω το κεφάλι να την κοιτάξεις, τότε συνειδητοποιείς πως κάθε νύχτα διαρκεί όλο και περισσότερο. Η μαγεία των Χριστουγέννων δεν χάθηκε όταν έπιασα στα «πράσα» τον πατέρα μου να παριστάνει τον Άη Βασίλη, αλλά όταν σταμάτησαν οι ιστορίες. Όταν το μήνυμα της αγάπης και της ελπίδας αντικαταστάθηκε από εκείνο για αναγκαστική κατανάλωση. Όταν ένα δώρο κάτω από το δέντρο μένει χωρίς παραλήπτη. Όταν το βλέμμα στρέφεται, θιλιμμένο, μακριά από τα στολισμένα μπαλκόνια. Όταν οι επαίτες στους δρόμους πληθαίνουν και οι αγκαλιές ελαττώνονται. Όταν ο πατέρας μου, επειδή τον έπιασα στα πράσα, έπαψε πια να παριστάνει τον Άη Βασίλη… 

 

 Στον δρόμο λάμπουν χιλιάδες φωτάκια… Ο κόσμος φωτίζει τη νύχτα, στολίζει τα μπαλκόνια με όνειρα και ελπίδες και η μοναξιά τριγυρνά στην σιωπή μαζεύοντας από τον δρόμο πεσμένες αναλαμπές χαράς που αποθηκεύει στις τσέπες του μαύρου παλτού της. Τα χρόνια μακριά σου είναι πια ίσα με εκείνα κοντά σου… Η ζωή μοιάζει με ένα σκοτεινό μπαλκόνι ανάμεσα στα στολισμένα. Ο χρόνος περνά πιο γρήγορα κι απο τον άνεμο, αφήνει πίσω του σκόνη και έναν θλιβερό ψίθυρο που θαρρείς έρχεται απ’ το φεγγάρι. Κάθε σκυφτός διαβάτης σταματά λίγες στιγμές και κοιτάζει ψηλά. Χριστούγεννα πρέπει να είναι τα χαμογελαστά πρόσωπα των παιδιών, μα δεν χαμογελάνε όλα τα παιδιά…

Σε λίγο θα ξεμυτίσουν και οι Καλικάντζαροι, μία ακόμα φορά, μία ακόμα προσπάθεια και όπου βγει. Άλλωστε τι έχουν να χάσουν; Είναι αυτή η επιμονή τους, νομίζω, που τους κάνει, αν όχι συμπαθητικούς, σίγουρα αληθινούς. Γιατί δεν τα παρατάνε όσες φορές κι αν έχουν καεί. Οι άνθρωποι θα τους φοβηθούν, θα τους κυνηγήσουν, θα τους χλευάσουν, θα τους περιφρονήσουν, αλλά τι σημασία έχει; Έχουν ένα όνειρο και για αυτό παλεύουν. Και όχι, το όνειρο τους δεν είναι να κόψουν επιτέλους το δέντρο που στηρίζει τον κόσμο, το δέντρο της ζωής, ούτε είναι αυτοσκοπός οι ζημιές, τα μαγαρίσματα και οι σκανδαλιές. Απλά είναι πιο ευαίσθητοι απ’ όσο νομίζουμε και πιο επιρρεπείς στα λάθη. Παρασύρονται από πάθη και επιθυμίες, και τα κάνουν διαρκώς μαντάρα! Δεν γεννιούνται όλα τα πλάσματα σε αυτόν πλανήτη όμορφα ή δυνατά, κάποια είναι πιο αδύναμα, πιο σκοτεινά. Όλα όμως τα πλάσματα πονάνε, γελάνε, φοβούνται, αγαπάνε. Δώσε μια ευκαιρία στον Καλικάντζαρο. Ίσως διαπιστώσεις πως είναι πολύ πιο διαφορετικός απ’ ότι πιστεύεις…

Χριστούγεννα… Έρχονται γρήγορα για να φύγουν ακόμα πιο γρήγορα, αφήνοντας πίσω τους το άρωμα του ανεκπλήρωτου. Στο δέντρο στην γωνιά του σαλονιού, αναβοσβήνουν σιωπηλές λέξεις, νιώθω πως κάθε χρόνο το στολίζουμε με ό,τι μας λείπει, για να νιώθουμε, σε κάθε αναλαμπή, την παρουσία του. Υπάρχει πάντα μια αδειανή καρέκλα που όλοι στο τραπέζι την κοιτάζουν αμήχανα. Υπάρχει πάντα μια επιθυμία που ασυναίσθητα της σερβίρουμε ένα ποτήρι κρασί και μια ανομολόγητη ευχή που αντανακλάται στα βλέμματα. Η νοικοκυρά κάνει σχέδια, ετοιμάζει ότι καλύτερο μπορεί, περιμένει πως και πώς να δει τους αγαπημένους της και, κάτι στραβώνει… Κάποια αναβολή, μια ασθένεια, κάποια απώλεια… Η στεναχώρια της είναι μεγάλη. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ελπίσει πως τα σχέδια της θα πραγματοποιηθούν την επόμενη φορά. Ο μοναχός, νιώθει ακόμη περισσότερη μοναξιά με όλο αυτόν τον εξαναγκασμό σε χαρωπή διάθεση και ελπίζει πως την επόμενη φορά ίσως δεν είναι μοναχός, ίσως δεν του επιβληθεί η καλή διάθεση. Ο θλιμμένος βλέπει στην φωτεινή νύχτα μονάχα την θλίψη του, προσπαθεί να ανταποδώσει χαμόγελα, να μην φανερώσει τον πόνο του, και ελπίζει πως την επόμενη φορά δεν θα είναι θλιμμένος και θα εισακουστούν οι προσευχές του. Όμως για πόσους, άραγε, θα υπάρξει επόμενη φορά;

Ονειρεύτηκα πως βρισκόμουν σε ένα μεγάλο τραπέζι, υπέροχα στολισμένο και γύρω του κάθονταν όσοι αγαπώ. Ονειρεύτηκα πως δεν ήμουν εγώ και έτσι μπορούσα να είμαι αποδεκτός απ’ όσους αγαπώ. Ονειρεύτηκα τα μάτια σου να λάμπουν περισσότερο απ’ όλα τα φωτάκια στους δρόμους και τις μικρές αγκαλιές που έδιναν παντά ευτυχία. Ονειρεύτηκα τα Χριστούγεννα και έναν διαφορετικό κόσμο, γεμάτο κατανόηση και αγάπη. Δεν θα ήταν πιο όμορφα, πιο αληθινά τα Χριστούγεννα αν αντί να τυλίγουμε με κορδέλες κουτιά, τυλίγαμε κορμιά με αγκαλιές; Αν αντί για αντικείμενα δωρίζαμε εαυτούς; Δεν υπάρχει μεγαλύτερο δώρο από την παρουσία! Να είμαστε, για όσο μπορούμε, κοντά σε αυτούς που αγαπάμε και σε εκείνους που μας αγαπούν. Σε εκείνους που μας χρειάζονται. Κι ας υπάρχουν και μερικοί Καλικάντζαροι στο σπίτι που τα κάνουν μαντάρα. Θέλουν πολύ να βρίσκονται εκεί, μαζί μας. Νομίζω, αν κοιτάξουμε με την καρδιά και όχι με τα μάτια, και εμείς θέλουμε να είναι μαζί μας…

Καλά Χριστούγεννα…