Λείπεις…

Οι νύχτες είναι άχρωμες, οι μέρες αδειανές. Ο χρόνος περνά σαν παραλήρημα. Τα παιδιά μεγάλωσαν - το γέλιο τους ηχεί σα μακρινή φαντασίωση, οι μεγάλοι - οικεία πρόσωπα, γνώριμες φωνές - στρέφουν βιαστικά το βλέμμα αλλού. Τίποτα δεν πλησιάζει, τα πάντα απομακρύνονται (βήματα, σχέδια, άνθρωποι…). Τα απογεύματα ο άνεμος μεταφέρει το άρωμα της προσμονής, μα σα νυχτώνει στον ουρανό λάμπει ασημένια η απουσία. Όλα σταματημένα μα, συνεχίζουν, όλα αποτυπωμένα κι όμως, ξεθωριάζουν. Ιστορίες που δεν έχουν που να ειπωθούν, αστεία που δεν θυμούνται πώς να προκαλούν χαμόγελα, χέρια που αναζητούν χέρια να κρατήσουν, χείλη που δεν ανταμώνουν, κορμιά διψασμένα. Σε έναν κόσμο γεμάτο θόρυβο, επικρατεί μονάχα σιωπή… 

Λείπεις… 

Οι ώρες αθροίζουν συγκεκριμένες ημερομηνίες – ψευδαισθήσεις μηνυμάτων. Η μουσική φθάνει διαφορετική, κάτι που ακούς χωρίς να το νιώθεις, κάτι που νιώθεις χωρίς να το ακούς. Η μνήμη πληγώνει. Στιγμές συσσωρεμένες σε σκονισμένες αποθήκες εκατοντάδων γκιγκαμπάιτς, υγραίνουν τα μάτια σε κάθε, αναπόφευκτη επίσκεψη. Αναμνήσεις… Κάθε εικόνα, κάθε γωνιά, κάθε ήχος και κάθε άρωμα, παντού αναμνήσεις. Η νύχτα δεν προχωρά χωρίς Καληνύχτα, η μέρα δεν ξεκινά χωρίς Καλημέρα. Ένα τεράστιο, αφόρητο και σκοτεινό κενό. Το επόμενο είναι μονάχα η επανάληψη του προηγούμενου… 

Λείπεις… 

Οι δρόμοι μοιάζουν με εγκαταλειμμένα όνειρα, οι σκέψεις με λαβύρινθο. Κάθε οικείο πονάει, κάθε καινούργιο είναι ανύπαρκτο. Το φαγητό μοσχοβολά στιγμές, τα «καλά» ρούχα φθείρονται αφόρετα, έρημα και σιωπηλά σαββατόβραδα. Μια καρέκλα περιμένει σε κάθε τραπέζι, ένα αδειανό μαξιλάρι σε κάθε κρεβάτι και ένα όνομα που, σαν ακουστεί, προκαλεί αμηχανία. Κάθε παρόρμηση μια λάθος απόφαση, κάθε αλήθεια ένα παράπονο. Άδειες γωνιές σε καναπέδες, σε δωμάτια, σε ζωές. Σκιές σε μπαλκόνια, σε κουζίνες, σε όνειρα. Πόθοι άσβεστες φωτιές, ξέφρενα επώδυνα καρδιοχτύπια, η αίσθηση μιας ιδρωμένης παλάμης, τα μάτια που σαν ανοίγουν σε βλέπουν να τα κοιτάζεις, η αγκαλιά που ενώνει καρδιές… Ξεσπάσματα, καβγάδες, τύψεις, συμφιλιώσεις, έρωτας… Υπέροχα πρωινά και μαγικές νύχτες, απελπισμένα αντίο και ελπιδοφόρα καλωσορίσματα, βουβές απογοητεύσεις και ηχηρές επιθυμίες, τ’ ασήμαντα που φαίνονταν σημαντικά, τα σημαντικά που έμοιαζαν ασήμαντα. Αλήθεια, ειλικρίνεια, συγχώρεση, κατανόηση… Αγάπη. 

Λείπεις… 

Το Καλοκαίρι, σαγηνευτικό μα απόμακρο, γεμάτο υποσχέσεις και επιθυμίες, είναι απλά μια ανάμνηση. Ένα δειλό κάλεσμα. Στην θάλασσα βλέπω τα μάτια σου, στα κύματα της νιώθω το κορμί σου. Το πλοίο είναι το όχημα με το οποίο ταξιδεύουν τα όνειρα, η μοναξιά, η λαχτάρα... Το Καλοκαίρι κουβαλά στις πλάτες του την αίσθηση του ανεκπλήρωτου, την δύναμη μιας αγαπημένης συνήθειας, ό,τι απέμεινε από την ευτυχία, την ελπίδα… Το Καλοκαίρι είναι ένα νησί, ένα μπαλκόνι, μια νύχτα στην παραλία. Το Καλοκαίρι είναι στιγμές. Κάθε χρόνο φλερτάρει με την ανυπαρξία, κάθε χρόνο επιθυμεί να υπάρξει… 

Λείπεις… 

Η μοναξιά μοιάζει με πάθηση. Οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον μοναχικό σαν άρρωστο, σαν γραφικό, συχνά σαν ύποπτο. Δεν είναι κάποιος ηττημένος από τους φόβους του, δεν είναι κάποιος που τον έχουν αδειάσει οι απώλειες, δεν είναι κάποιος που η απουσία παγώνει την ψυχή του, δεν είναι η έλλειψη συντροφιάς και οι λάθος επιλογές, δεν είναι η κατάθλιψη και η έντονη, συχνά επιδεικτική, απουσία κατανόησης… Όχι, ο μοναχικός είναι κάποιος που τον τιμώρησε η ζωή, είναι ένας παράξενος, ένας τοξικός, ένας απόκληρος, μερικές φορές μπορεί να είναι κάποιος που παρενοχλεί, ακόμα και ασφαλίτης (!) που τσεκάρει τον κόσμο. Όποιες κι αν είναι οι προθέσεις του, όσο φρικτή κι αν είναι η απόγνωση του, όσο επώδυνη κι αν είναι η έλλειψη διάθεσης για ζωή, ο μοναχικός θα είναι πάντα εκείνος ο λεπρός που οι άνθρωποι θα προσπεράσουν με αηδία, θα τον χλευάσουν που είναι μόνος, θα πάρουν εναντίον του ασφαλιστικά μέτρα… Η μοναξιά είναι καταδίκη δεν είναι όμως επιλογή… 

 Λείπεις… 

Τα άσχημα όνειρα είναι περισσότερα από τα όμορφα όμως, με το ξύπνημα τα όμορφα πονούν πιο πολύ. Δεν υπάρχουν πια αγγελιαφόροι, αυθόρμητοι σύντροφοι μιας άλλης ζωής, να μεταφέρουνε νέα και ο κόσμος βουλιάζει στην αμφιβολία, σε μια διαρκής ανησυχία και σε χιλιάδες ερωτήματα. Το τηλέφωνο πάλιωσε (όπως τα πάντα), παλεύει μα υπολειτουργεί, πρέπει να αλλάξει αλλά έχει αποθηκευμένα μέσα του αρχεία ζωής (μηνύματα, φωτογραφίες, ήχους φωνής…) - η σκέψη πως ίσως κάτι από αυτές τι στιγμές μπορεί να χαθεί είναι ένα οδυνηρό μαρτύριο. Όλα όσα ήθελαν μα δεν γινόταν να συμβούν, όσα μπορούν πια να συμβούν μα δεν γίνονται, σαλεύουν σαν φύλλα στον άνεμο της αδικίας στο δάσος όσων συνέβησαν. Απουσία… Η ζωή υψώνει κουρτίνες με σκοπό να κρύψει την ομορφιά, κουρτίνες από τις οποίες το μόνο που μπορείς να κάνεις, είναι να τις τραβήξεις ελάχιστα για να κρυφοκοιτάξεις… 

Και αν συνεχίζω να κάνω λάθη, κι αν δυσκολεύομαι να πάρω κάποια απόφαση, κι αν αδυνατώ να συνηθίσω, κι αν η αγάπη μου ενοχλεί, κι αν προσπαθώ να αναβιώσω στιγμές, κι αν έγινα σκιά του εαυτού μου, κι αν απολογούμαι στο τίποτα, αν περιπλανιέμαι στο πουθενά, αν χάνω την «αξιοπρέπεια» μου, αν απελπίζομαι μα προσπαθώ, αν δεν εκπλήρωσα προσδοκίες, αν ονειρεύομαι με μάτια ανοιχτά, αν μελαγχολώ αντί να χαμογελάω, αν ναυαγώ στα ψέματα μου, αν προσεύχομαι για τις αλήθειες μου, αν δεν στερεύουν από δάκρυα τα μάτια μου, αν γνώρισα μέσα απ’ τον πόνο την αγάπη, αν νιώθω ότι πνίγομαι στο παράπονο, αν με στοιχειώνει η αδικία, αν είμαι δειλός, αν δεν μπορώ να φωνάξω όσα αισθάνομαι, αν εκμυστηρεύομαι μυστικά σε αγνώστους, αν θρηνώ αδιάκοπα όσους και όσα χαθήκαν, αν παίρνω κουράγιο μόνο από αναμνήσεις, αν κάνω διαρκώς άσχημες σκέψεις, αν επιμένω να ελπίζω… Συγχώρεσε με… 

Είναι γιατί μου λείπεις… 

 

 

Χρόνια πολλά... Να προσέχεις...