Χριστούγεννα με… το ζόρι!

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ξεκινά η μεγάλη διαμάχη πολέμιων και υπερασπιστών εορταστικών «δικαιωμάτων» και οι διάφορες απόψεις (ιδιαίτερα με την εξέλιξη των ηλεκτρονικών κοινωνικών μέσων) πέφτουν βροχή στην αρένα των «ακλόνητων» επιχειρημάτων. Τα πιστεύω μας μάχονται να υπερνικήσουν τα πιστεύω άλλων, με αποτέλεσμα όλη αυτή η επίδειξη λογικής και υστεροβουλίας να καταλήγει σε ένα ανελέητο κυνήγι μαγισσών που συχνά εμποτίζεται με υπεροψία, χλευασμό αλλά και μίσος. 

Προσοχή στους... Καλλικάντζαρους!

Ότι δεν γνωρίζουμε ή ότι δεν πιστεύουμε, δεν σημαίνει και πως δεν υπάρχει. Είναι πολλές οι φορές που η φαντασία όρισε την πραγματικότητα και άλλες ακόμα όπου η πραγματικότητα ξεπέρασε την φαντασία. Οι ιστορίες που μέσα στους αιώνες διηγείται με πάθος η παράδοση σε πείσμα των καιρών που επιτάσσουν λογικές κυνισμού και δογματισμού, είναι παράδοξο να μην αναφέρουν αλήθειες και γεγονότα. Το τι θα πιστέψεις η θα προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις περιορίζεται μονάχα από τα όρια που θέτει η φαντασία σου…

Άγρια ταλάντευση

Τράβηξα δισταχτικά την βρόχινη κουρτίνα γνωρίζοντας τι θα αντικρίσω αλλά χωρίς ποτέ να σταματώ να ελπίζω πως θα διαψεύσω την πραγματικότητα, στηρίζοντας αυτή την ελπίδα στην αιώνια πια υποψία πως βιώνω ένα όνειρο, έναν σκοτεινό εφιάλτη που το μυαλό μου δεν έχει βρει ακόμα τρόπο να τον διαπεράσει. Η κουρτίνα τραβήχτηκε και αποκαλύφθηκε πάλι σκοτάδι. Ήταν πρωί αλλά η μέρα παρέμενε δέσμια μιας νύχτας που έχει τέσσερα χρόνια να ξημερώσει…

Χρόνης Μίσσιος: Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται...

"Η ζωή μας μια φορά μάς δίνεται, άπαξ, που λένε, σα μια μοναδική ευκαιρία. Τουλάχιστον μ' αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειται να ξαναυπάρξουμε ποτέ. Και μείς τι την κάνουμε ρε, αντί να την ζήσουμε;

Leonard Cohen: "Remember me, I used to live for music…"

«Ο λόγος που γράφω είναι για να φτιάξω κάτι τόσο όμορφο όσο εσύ.. Όταν είμαι μαζί σου θέλω να γίνω το είδος του ήρωα που ήθελα να είμαι όταν ήμουν εφτά χρονών… ένας τέλειος άνδρας που σκοτώνει…»

- Leonard Cohen “The Reason I Write”

Θάνος Ανεστόπουλος – Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια…

Ο Χειμώνας ενός έτους που σαν κατά συρροή δολοφόνος σκοτώνει τις μνήμες της τέχνης, βρίσκεται ξανά στο κατώφλι μας. Είναι ένας Μπλε Χειμώνας που έρχεται να κλείσει τα πηγάδια των ψυχών που δεν θα τις θρέψει άλλο μάνας χάδι, και να σκορπίσει στον άνεμο τις στάχτες της φωτιάς που αιώνια αναρωτιόμαστε που πάει σαν σβήνει. Στο πέρασμα του ανθίζουν μονάχα Σαράβαλες Καρδιές. Ο Θάνος έφυγε πριν ο Μπλε Χειμώνας περάσει το κατώφλι -ίσως για να τον αποφύγει, ίσως για να τον χρωματίσει- και εμείς, κλαίμε με στίχους που γραφτήκαν για τις πτώσεις των όμορφων, ανέγγιχτων, απόμακρων ονείρων…

Δεν συνεχίζεται…

Ξύπνησα τα χαράματα με την εντύπωση πως ήμουν μόνος πάνω στη Γη! Μουσκεμένος από τον ιδρώτα κάποιου ονείρου που είχε ξεθωριάσει, αλλά ακόμη τριγύριζε βασανιστικά κάπου μέσα μου (σαν εκείνες τις απίστευτα εκνευριστικές μύγες που θαρρείς σε περιγελούν), βγήκα στο μπαλκόνι. Κοίταξα από ψηλά τον έρημο δρόμο και δεν υπήρχε τίποτα, ούτε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, ούτε πρωινοί διαβάτες, τίποτα. Ήταν μια βαριά αίσθηση μοναξιάς που την ένιωθα να ξαπλώνει σαν πάχνη πάνω στην πόλη.

Ότι έχεις για πέταμα...

Ξύπνησα από ένα έντονο όνειρο με μια φωνή που ακούστηκε δυνατή και καθαρή από το παράθυρο που πάλι είχα ξεχάσει μισάνοιχτο, μια φωνή κάπου έξω στον δρόμο που ακούω σχεδόν κάθε πρωί αλλά ποτέ δεν είχα παρατηρήσει πόσο ταιριαστά είναι αυτά που φωνάζει από το μεγάφωνο, με την ζωή ή το όνειρο από το οποίο με είχε ξυπνήσει. Ήταν απλά ο παλιατζής και δήλωνε με στόμφο: «Ότι έχετε για πέταμα μαζεύω…».

Το Αγαπημένο μου Τραγούδι

Με ρώτησε ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι… Τι να απαντούσα; Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί, ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα μου έκαναν αυτή την ερώτηση. Ποιο ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι;

Μικρό καλοκαίρι, κρυφή πυρκαγιά…

Το καλοκαίρι έρχεται πάντα σαν εκείνα τα προδομένα από γονείς, αλητάκια, που σου επιτίθενται για να καθαρίσουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου. Στην θήκη δίπλα στο κιβώτιο ταχυτήτων έχεις σίγουρα κάπου πενήντα λεπτά (για ώρα ανάγκης) και το παρμπρίζ είναι πιο βρώμικο και από παραλία μετά από επιδρομή εκατοντάδων παραθεριστών, όμως εσύ αρνείσαι οργισμένα αυτό το καθάρισμα. Το διώχνεις το «αλητάκι» αν και γνωρίζεις πως το παρμπρίζ εκλιπαρεί για καθάρισμα…

Αυτό που απομένει μετά το πέρασμα της βροχής, είναι μονάχα λάσπη…

Ο χρόνος με τυλίγει σαν ένα πυκνό σύννεφο σκόνης που θέλει να θάψει κάτω από κόκκινο χώμα κάθε επική απόπειρα χαρτογράφησης της ύπαρξης μου. Κόκκινο, όπως το χρώμα του πάθους, εκείνο που κατεύθυνε τυφλά τα βήματα μου οδηγώντας με σε μικρές υπέροχες καταστροφές και τώρα σιγοσβήνει σαν φλόγα σε ξεχασμένο καντήλι. Προσποιούμαι πως περιμένω την βροχή να έρθει και να αναλάβει το ξέπλυμα αυτής της ενοχλητικής σκόνης, αλλά, ας μη γελιόμαστε… η σκόνη του χρόνου δυστυχώς δεν ξεπλένεται. Αυτό που απομένει μετά το πέρασμα της βροχής, είναι μονάχα λάσπη…

The Witch (2016)

Πόσο τρομαχτικός μπορεί να είναι δηλαδή, ένας λαγός;

Το όνειρο ενός ξύπνιου...

Ο Ambrose Bierce (1842 – 1914), ο σατιρικός δημοσιογράφος και παράξενος συγγραφέας του φανταστικού που η μυστηριώδης εξαφάνιση του είχε προκαλέσει ενδιαφέρουσες θεωρίες, είχε γράψει κάποτε: «Παρόν: Το κομμάτι της αιωνιότητας που χωρίζει τα εδάφη της απογοήτευσης από το βασίλειο της ελπίδας…». Εξαιρετικό! Σήμερα, η ελπίδα είναι συνώνυμη της απογοήτευσης και το παρόν αιώνια καταδίκη…   

Vicious (2015)

Ένα εξαιρετικό φιλμάκι τρόμου διάρκειας 12 λεπτών!

The Forest (2016) – Το Δάσος

Οι Ασιατικές παραδόσεις έχουν να παρουσιάσουν μερικές ιδιαίτερα ανατριχιαστικές στιγμές, γεγονός που ο κινηματογράφος τους φρόντισε να εκμεταλλευτεί στο έπακρο. Πουθενά αλλού δεν συναντούμε τόσο άρρηκτα συνδεδεμένες με την κουλτούρα κάθε περιοχής πολλές και διαφορετικές ιστορίες φαντασμάτων, όσο στην σκοτεινή, ρομαντική και συχνά εφιαλτική λαογραφία χωρών όπως η Κίνα και η Ιαπωνία και αυτό (σε συνδυασμό με την έντεχνη χρησιμοποίηση πρωτότυπων jump scares) θεωρώ πως είναι και το μυστικό της επιτυχίας των Ασιατικών ταινιών τρόμου. Αυτή την επιτυχία θέλησε άπειρες φορές να εκμεταλλευτεί το Hollywood, είτε δημιουργώντας κάκιστα (τις περισσότερες φορές) remakes αυτών των ταινιών είτε παρουσιάζοντας την δική του «δυτικοποιημένη» εκδοχή σε αυτές τις παραδόσεις.

Η Τελευταία Φορά στους «Κύβους Ζάχαρης»

Εκείνο το μουντό βροχερό μεσημεράκι ο ομοιοκατάληκτος φίλος μου είχε μια διάθεση ρομαντικού ρεμβασμού, φλύαρης κουβεντούλας και χορταστικού οφθαλμόλουτρου. Για αυτόν τον σκοπό επιλέξαμε εκείνη την καφετέρια που είχαν άστοχα βαφτίσει «κύβοι ζάχαρης» και τώρα αποτελεί ένα τρέντυ μπουζοκοεστιατόριο, όπου νεαρές κορασίδες μπορούν να λικνίζουν τα σφριγηλά κορμιά τους σε ρυθμούς ποπ τσιφτετελιού επάνω στο τραπέζι που τρώει η παρέα τους, ανάμεσα σε φιλετάκια μαριναρισμένα με σάλτσα κάστανου και σαλάτες με πλιγούρι και μοναδικά ντρέσινγκ μαγιονέζας και φρούτων εποχής. 

Πρωινό παραλήρημα

Σήμερα ξύπνησα με διάθεση να πετύχω έστω μερικούς από τους δαιδαλώδεις και κατά καιρούς ασαφείς ή αδιευκρίνιστους στόχους μου... 

Planet Earth is Blue and there's nothing we can do...

«Κοιτά ψηλά… βρίσκομαι στον ουρανό. Έχω πληγές που δεν φαίνονται, πρωταγωνιστώ σε ένα δράμα που κανείς δε μπορεί να κλέψει.  Όλοι με γνωρίζουν τώρα…»

David Bowie  “Lazarus”

David Bowie (8 Ιανουαρίου 1947 – 10 Ιανουαρίου 2016)

Ο David Bowie υπήρξε ένας μοναδικός καλλιτέχνης, τόσο πολυδιάστατος και ψαγμένος, τόσο δημιουργικός και πολύπλευρος, που αν θέλεις να εντρυφήσεις παραπάνω στο έργο του (ιδιαίτερα την δεκαετία του ’70) πρέπει να σε διακρίνουν παρόμοια ερεθίσματα. Πρωτοποριακός και ένας από τους κύριους εκφραστές του Glam Rock, ο David Bowie κατάφερε να ξεχωρίσει σε σχέση με άλλους μουσικούς του glam rock που αν και έκαναν μεγάλες επιτυχίες στην Αγγλία, ελάχιστοι κατάφεραν να κάνουν το ίδιο και στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Bowie έγινε διεθνής superstar προωθώντας την υιοθέτηση του glam style σε καλλιτέχνες όπως οι Lou Reed, Iggy Pop, New York Dolls και Jobriath του glitter rock που τους διέκρινε ένα πιο «μαύρο» στιχουργικά περιεχόμενο απ’ ότι αυτό τον Βρετανών ομολόγων τους.