Ότι έχεις για πέταμα...

Ξύπνησα από ένα έντονο όνειρο με μια φωνή που ακούστηκε δυνατή και καθαρή από το παράθυρο που πάλι είχα ξεχάσει μισάνοιχτο, μια φωνή κάπου έξω στον δρόμο που ακούω σχεδόν κάθε πρωί αλλά ποτέ δεν είχα παρατηρήσει πόσο ταιριαστά είναι αυτά που φωνάζει από το μεγάφωνο, με την ζωή ή το όνειρο από το οποίο με είχε ξυπνήσει. Ήταν απλά ο παλιατζής και δήλωνε με στόμφο: «Ότι έχετε για πέταμα μαζεύω…».

Ένα από τα μεγαλύτερα μου ελαττώματα (ελάττωμα τουλάχιστον το θεωρούν οι άλλοι, όχι εγώ), είναι πως δεν έχω σχεδόν ποτέ τίποτα για πέταμα! Και αν είχα, αν αποφάσιζα με βαριά καρδιά πως κάτι πρέπει να πετάξω, γιατί να το μαζέψει κάποιος άλλος; Τα περισσότερα «πράγματα» που θεωρώ πως κατέχω (αντικείμενα, στιγμές, αναμνήσεις) πάντα τα υπολόγιζα ως προσωπικά και τα μοιράζομαι μονάχα με τον εαυτό μου ή με όποιον τον αφορούν, αν υπάρχει κάποιος που να τον αφορούν. Είναι πράγματα που αποτελούν κομμάτια από το ανολοκλήρωτο παζλ της ζωής μου, κομμάτια που πιστεύω πως αν αφαιρεθούν, χαθούν η πεταχτούν, το κενό τους θα κατασπαράξει την ψυχή μου. Μπορεί να μην είναι πάντα ευχάριστα, μπορεί να με μελαγχολούν, να με πονούν, να με βασανίζουν, είναι όμως δικά μου και κατά κάποιον τρόπο (ασαφή και πολύπλοκο) συνέβαλλα στην απόκτηση τους. Αυτό το πρωινό όμως, ο τύπος κάτω στον δρόμο με προκαλούσε να του πετάξω κάτι και αν δεν υπήρχε η ενοχλητική διαπίστωση πως αυτό το κάτι ο τύπος ήθελε να το μαζέψει, ίσως και να το έκανα. Ομολογώ πως μπήκα στον πειρασμό. Αλλά…

Το χειρότερο όμως είναι να νιώθεις εσύ σαν κάτι που κάποιος θέλει να ξεφορτωθεί. Να βλέπεις τον εαυτό σου σαν αντικείμενο, στιγμή ή ανάμνηση που αποφασίζουν να το πετάξουν για να το μαζέψει μετά ο παλιατζής, ο συλλέκτης ψυχών. Βέβαια, μπορεί να έχεις αρχίσει να γίνεσαι ενοχλητικός, βαρετός, αδιάφορος, λύση ανάγκης ή κατάσταση απλής συνήθειας, και αυτό μπορεί να γίνει η αιτία να θελήσει κάποιος να απαλλαγεί από την παρουσία σου, φορτώνοντας σε στον «συλλέκτη», αλλά και πάλι… να σε πετάξουν; Δεν είναι σκληρό; Στο κάτω-κάτω αν το καλοσκεφτείς μπορείς να βρεις μικρές χρησιμότητες στο «αντικείμενο» που κάποτε σε διασκέδαζε μα τώρα θέλεις να ξεφορτωθείς. Μπορεί ακόμα να σε ψιλοδιασκεδάσει όταν βαριέσαι αφόρητα ή δεν υπάρχει καλύτερη επιλογή, μπορεί να απασχολήσει κάποιον ώστε εσύ να κάνεις ελεύθερα ότι τελοσπάντων θέλεις να κάνεις, να διακοσμήσει ένα σκονισμένο ράφι σε κάποιο υπόγειο που σπάνια επισκέπτεσαι αλλά δεν είναι κακό να το έχεις διακοσμημένο, να κρυφτεί σε ένα ντουλάπι μαζί με άλλες παλιατζούρες που ίσως κάποια στιγμή αποτελέσουν αντικείμενο αναπόλησης σε μια συζήτηση, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως παράδειγμα αποφυγής σε μαλώματα η τσακωμούς, ως Γκότζι μπέρι για να σου ανεβάσει την διάθεση, μπορεί να σου ταΐσει τα κατοικίδια, να σου πλύνει το αυτοκίνητο ή να εκτελέσει αγγαρείες έναντι πολύ χαμηλής αμοιβής (ίσως μάλιστα να καθαρίσεις με ένα απλό κερασματάκι). Ναι,  άμα το ψάξεις καλά, μπορείς να βρεις κάποια χρήση ακόμα και στα πιο άχρηστα πράγματα.

Συχνά, νιώθω τον εαυτό μου σαν παλιό κινητό τηλέφωνο με υπερβολικά πεσμένη μπαταρία: θέλει συχνά φόρτιση αλλά και πάλι κρατά ελάχιστα. Δεν είναι πολλά αυτά που με φορτίζουν, αλλά όταν το κάνουν - τι απόλαυση, πραγματικά-  ξαναγεννιέμαι, έστω και για λίγο. Όσο περνάνε τα χρόνια δυστυχώς, η φόρτιση χρειάζεται να διαρκέσει περισσότερο, τα αποτελέσματα της όμως, μπορεί να φανούν πολύ ευεργετικά. Όταν όμως αναζητάς αλλά δεν βρίσκεις κάτι να σε φορτίσει (γεγονός που αυξάνεται δραματικά), που αλλού να στραφείς εκτός από αυτά τα «κάτι» που επιδιώκει να μαζέψει ο παράξενος συλλέκτης ψυχών; Ένα αντικείμενο, μια στιγμή, μια ανάμνηση αποτελούν καλούς φορτιστές, που μπορεί να μην έχουν την δύναμη των καινούριων συγγενών τους, την δουλειά τους όμως ξέρουν να την κάνουν πολύ καλά. Είναι σαν την φωτογραφία που κοιτάς αδιάκοπα, ελπίζοντας ίσως πως είτε θα αποκαλύψει περισσότερα (αδίστακτα επιτακτικό), είτε θα ζωντανέψει (ευσεβής πόθος). Προσπαθούν να ξεγελάσουν τον χρόνο, εσένα, την ζωή, τις επιθυμίες, τις απογοητεύσεις και να δημιουργήσουν από το τίποτα μια ακόμα στιγμή, έστω και ψεύτικη. Όπως για παράδειγμα, όταν μεθάς μονάχος και προσποιείσαι ότι πίνεις με παρέα. Δεν λέει να πίνεις μονάχος, αλλά τι να κάνεις; Έχεις μόνο δυο επιλογές: Είτε να μην πιεις είτε να προσποιηθείς πως κάποιος (κάτι) είναι μαζί σου. Αυτές τις φορές λοιπόν, είναι που συνειδητοποιώ (με τρόμο αλλά και ευχαρίστηση), πως το παλιό κινητό τηλέφωνο θέλει να κάνει κι άλλες κλήσεις. Πολλές ακόμα κλήσεις!

Έλεγα πως ο παλιατζής με ξύπνησε από ένα υπερβολικά έντονο όνειρο. Δεν βλέπω συχνά τόσο έντονα όνειρα και όταν το κάνω έχουν πάντα συγκεκριμένη θεματολογία. Είτε οι προεκτάσεις τους θα είναι μεταφυσικά αγγίγματα τρόμου, είτε σαν μεταμεσονύχτιες προβολές συνδρομητικού καναλιού. Και στις δυο περιπτώσεις νιώθω σαν έφηβος. Στην πρώτη θα αναζητήσω πανικόβλητος κάποιο φως και θα τραβήξω το σκέπασμα ως το πιγούνι (ποιος τη μαμάει την ζέστη…), στην δεύτερη θα ξυπνήσω με ένα αξιομνημόνευτο (για εμένα φυσικά – μην τρελαθούμε κιόλας!) «εμπόδιο», που δε θα μου επιτρέπει να σηκωθώ ή να λυγίσω το κορμί μου. Το πιο ενοχλητικό όμως δεν είναι ότι με ξύπνησε από το όνειρο ο παλιατζής, αλλά ότι με ξύπνησε προκαλώντας μου να του πετάξω κάτι για να το μαζέψει. Να του πετάξω ίσως αυτά που δημιούργησαν το όνειρο. Και ακόμη πιο ενοχλητικό είναι ότι αυτή του η πρόκληση, μου δημιούργησε όλες αυτές τις σκέψεις. Σκέψεις που υπόβοσκαν και αποφάσισαν, γιατί έτσι γουστάρουν, να εξωτερικευθούν. 

Πρόκειται για ένα αλλόκοτο χάος, ένα ατίθασο μπέρδεμα που προκαλεί η αβεβαιότητα, η αμφιβολία και η προσμονή. Το παλιό κινητό επιζητά κολασμένα μια ακόμα κλήση, η μπαταρία του χτυπά με έναν ανεξέλεγκτα ξέφρενο ρυθμό, γνωρίζοντας παράλληλα πως αυτός ο ρυθμός την εξαντλεί όλο και πιο πολύ. Δουλεύει διαρκώς στα κόκκινα, αλλά είναι τόσο έντονη η επιθυμία που αδυνατεί να κάνει διαφορετικά. Το κινητό αναζητά ξάγρυπνο εδώ και μέρες την κλήση, αλλά ο συλλέκτης ψυχών το εμπαίζει, το χλευάζει, το προκαλεί. Μια αφόρητη αίσθηση που μόνο έτσι μπορεί να περιγραφεί: Σα να ξεροσταλιάζεις ανυπόμονα εφευρίσκοντας όλο και πιο δύσκολα «ιδέες» για να «φτιάξεις» τον άλλο, ώστε αυτός να πάει μετά να πηδηχτεί αλλού! Θα μου πεις, τουλάχιστον γίνεσαι κάπως-κάπου, χρήσιμος. Κάτι είναι κι αυτό.

Έτσι, είσαι ταυτόχρονα αυτός που τον προκαλούν να πετάξει κάτι, και αυτό που κάποιος άλλος, χωρίς καμία πρόκληση, αποφασίζει να πετάξει. Μοναδικός ίσως ευνοημένος, είναι αυτός που μαζεύει. Ο παλιατζής. Ο συλλέκτης ψυχών!

Έτσι, απέμεινε μονάχα το όνειρο. Ήταν καλό όνειρο, όσο καλά μπορείς να πεις αυτά τα όνειρα. Δηλαδή, πρέπει να ήταν καλό. Γιατί… να… δεν το θυμάμαι…

(Notis 8/2016)