Το Αγαπημένο μου Τραγούδι

Με ρώτησε ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι… Τι να απαντούσα; Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί, ποτέ δεν φαντάστηκα πως θα μου έκαναν αυτή την ερώτηση. Ποιο ήταν το αγαπημένο μου τραγούδι;

Θα μπορούσε ίσως να είναι αυτό που άγγιξε πρώτη φορά την καρδιά μου. Ένα από αυτά που δεν καταλαβαίνεις αρχικά για τι μιλάνε, αλλά το νιώθεις να εισχωρεί βαθιά στην ψυχή σου απειλώντας να κλέψει όλα σου τα μυστικά. Θα μπορούσε να είναι ένα διαχρονικά κλασσικό, από αυτά που αναφέρεις με ύφος πολύπειρου θαλασσόλυκου σε μια συζήτηση, για να εντυπωσιάσεις με τις γνώσεις σου, η κάποιο από τα κοινώς αποδεκτά, αυτά που ο καθένας μπορεί να προσδιορίσει ως αγαπημένα του γιατί έχουν την ικανότητα να αρέσουν σε πολλούς. Σαφώς και θα μπορούσε να είναι αυτό που με μελαγχολεί περισσότερο προτρέποντας με να ξεκινήσω νοητά φθινοπωρινά ταξίδια, ίσως ένα από αυτά που κάποτε έλιωνα την ταινία στην κασέτα γυρνώντας το μπρος-πίσω για να το ξανακούσω ή εκείνο που συντροφεύει αέναα την ανάμνηση του πρώτου μου φιλιού. Θα μπορούσαν να είναι πολλά...

Τι απρόσμενο μαρτύριο… Η ερώτηση ειπωμένη απλά και κατανοητά, περίμενε οπωσδήποτε μια απάντηση μα δεν ήξερα τι να πω. Ίσως αγαπημένο τραγούδι να είναι το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό μόλις αντικρίζεις ένα βλέμμα που σε βασανίζει ή σ’ εκείνο που ανατρέχεις όταν πονάς (ένα κοινό μυστικό είναι πως συνήθως αγαπημένα τραγούδια είναι αυτά που προκαλούν πόνο). Μπορεί να είναι εκείνο που χρησιμοποιείς συχνότερα προκειμένου να επιτύχεις κάποιο ανομολόγητο σκοπό, εκείνο που μετατρέπεις σε μελωδικό σύμμαχο για να ανταπεξέλθεις σε βασανιστικές προκλήσεις. Θα μπορούσε σίγουρα να είναι ένα από εκείνα που σιγοτραγουδούσε η μητέρα μου τα μακρινά απογεύματα της παιδικής μου ηλικίας μπροστά στο παλιό ραδιοφωνάκι πάνω στο τραπέζι της κουζίνας και εγώ την παρακολουθούσα μαγεμένος (τι όμορφα που τραγουδούσε η μητέρα μου…). Γιατί να μην είναι το νούμερο ένα της Β’ πλευράς, από την πρώτη κασέτα που αγόρασα με χρήματα από τα κάλαντα (πάντα τα καλύτερα τραγούδια ήταν το νούμερο ένα της Β πλευράς) και φυλάω ακόμα σε κάποιο συρτάρι ως κόρη οφθαλμού; Μπορεί να είναι και ένα από τα άγνωστα που ακούς πρώτη φορά σε μια συναυλία, όταν τα σουξέ έχουν τραγουδηθεί και έρχεται η ώρα να χαλαρώσουν όλοι, κοινό και καλλιτέχνες. Ίσως το νανούρισμα που γλυκά με αποκοίμιζε κρατώντας πολύ μακριά κάθε πιθανό εφιάλτη, μα πλέον έχω ξεχάσει το σκοπό του…

Ποιο είναι το αγαπημένο μου τραγούδι; Η ερώτηση ήταν μια μαχαιριά στην πλάτη που κουβαλά ξεθωριασμένες αναμνήσεις και τραυμάτιζε ενοχλητικά την περηφάνια μου. Ήταν δυνατό να μην γνωρίζω την απάντηση σε κάτι που αφορούσε τον κόσμο που απρόσεχτα μα σταθερά, είχα δημιουργήσει;. Σκέφτηκα πως θα μπορούσε κάλλιστα να είναι εκείνο που τραγουδούσε διαρκώς η παλιοπαρέα γύρω από την φωτιά στην παραλία κι εγώ πάσχιζα να μάθω τα ακόρντα του στην ολοκαίνουργια ακουστική μου fender που είχα φτύσει αίμα για να την αποκτήσω. Η το άλλο που άκουγα κάθε βράδυ στο παλιό στέκι με έναν εξίσου παλιό φίλο και ντράπηκα να ρωτήσω τον DJ τον τίτλο του, τρέμοντας μήπως ρεζιλευτώ που δεν το γνώριζα. Ίσως… Ίσως αυτό που μου γνώρισε ο παραγωγός του αγαπημένου μου ραδιοφωνικού σταθμού ή εκείνο που έπαιξα εγώ για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο. Χα! Θα μπορούσε να είναι αυτό που έπαιζε ένας φίλος στην σχολή, δένοντας ένα λαστιχάκι στην μεταλλική θήκη για τα μολύβια του θρανίου/σχεδιαστηρίου για να το κάνει ηχείο, φτιάχνοντας έτσι ένα αυτοσχέδιο μουσικό όργανο που βαφτίσαμε «θρανούρι».

Σίγουρα θα μπορούσε να είναι και το πρώτο που επιχείρησα να γράψω εγώ, αλλά αυτό το τραγούδι κανείς δεν το γνώριζε…

Χιλιάδες καταϊδρωμένες σκέψεις έτρεχαν με ταχύτητα φωτός στο μυαλό μου, όμως η απάντηση δεν έλεγε να φανεί. Η ερώτηση της φάνταζε το πιο απλό πράγμα στον κόσμο, μα συνάμα γινόταν το πλέον περίπλοκο. Το αγαπημένο μου τραγούδι με παίδευε είτε γιατί το αγαπούσα τόσο πολύ ώστε να το κρύψω για να μη μου το κλέψει κανείς, είτε γιατί το είχα προδώσει επειδή τόλμησα να αγαπήσω και άλλα.

Θα μπορούσε να είναι αυτό που τραγούδησα με δυο φίλους πάνω από μια μικρή φωτιά, όταν καπνίσαμε το πρώτο μας τσιγάρο, πετώντας έπειτα το πακέτο στις φλόγες γιατί κανείς δεν τολμούσε να το κρύψει στο σπίτι του. Εκείνο που έπαιζε λίγο πριν κλείσει το club που σύχναζα τα Σάββατα και έσπαζε σε χιλιάδες κομμάτια την καρδιά μου υπενθυμίζοντας μου έναν προδομένο έρωτα και εγώ περίμενα πως και πως την στιγμή που θα το ακούσω ακριβώς για να μου κομματιάσει την καρδιά. Το πιο πιθανό ήταν να είναι αυτό που συντρόφευσε την πρώτη φορά που έκανα έρωτα και ακουγόταν σχεδόν ψιθυριστά γιατί δεν ήθελε να ξεπεράσει την μαγεία εκείνης της στιγμής. Θα μπορούσε επίσης να είναι εκείνο που τόσο έντονα χρωμάτισε την πρώτη φορά που ερωτοτρόπησα μέσα στο αυτοκίνητο και η μελωδία του θάμπωνε μαζί με τις ανάσες, τα τζάμια. Αυτό που ακούς λίγες στιγμές μετά το άγγιγμα του αντικειμένου του πόθου σου και προσπαθείς να κρατήσεις σφιχτά την ανάμνηση του ώστε να επιστρέφει ξανά και ξανά στο μυαλό σου εκείνη η εικόνα.

Αγαπημένα τραγούδια είναι συχνά και εκείνα που μας αγκαλιάζουν δειλά όταν χάνουμε για πάντα κάποιον δικό μας, και τ’ αφήνουμε έπειτα να τον ακολουθήσουν στο στερνό του ταξίδι. Ναι, θα μπορούσε να είναι ένα από αυτά… Όπως θα μπορούσε να είναι και ένα από τα άγνωστα που έγιναν γνωστά ανταλλάσοντας γνώσεις και απόψεις σε υπέροχες συζητήσεις με μοναδικές παρέες σε καλοκαιρινά μπαλκόνια υπό την επήρεια αλκοόλ και φυσικά, μουσικής. Μπορεί να είναι και μία από τις επιλογές που έβαζα προσεχτικά στις προσωπικές μου συλλογές τις οποίες δώριζα με αγάπη, φιλοτεχνώντας μάλιστα και τα εξώφυλλα τους.

Θα μπορούσε να είναι ένα από όλα αυτά, θα μπορούσαν να είναι και όλα…

«Ποιο είναι το αγαπημένο σου τραγούδι;» με ρώτησε και η ερώτηση έφτασε θαρρείς από πολύ μακριά, μαζί με τον ψυχρό νυχτερινό άνεμο.

«Το δικό σου;» ανταπέδωσα μετά από λίγο.

Μου απάντησε χαμογελώντας. Χαμογέλασα και εγώ.

«Σοβαρά;» είπα. «Και εμένα το ίδιο…» …

Νότης Σφούνης, Ιανουάριος 2013
- αναδημοσίευση, ελαφρως αλλαγμενη & ανανεωμένη!