Το όνειρο ενός ξύπνιου...

Ο Ambrose Bierce (1842 – 1914), ο σατιρικός δημοσιογράφος και παράξενος συγγραφέας του φανταστικού που η μυστηριώδης εξαφάνιση του είχε προκαλέσει ενδιαφέρουσες θεωρίες, είχε γράψει κάποτε: «Παρόν: Το κομμάτι της αιωνιότητας που χωρίζει τα εδάφη της απογοήτευσης από το βασίλειο της ελπίδας…». Εξαιρετικό! Σήμερα, η ελπίδα είναι συνώνυμη της απογοήτευσης και το παρόν αιώνια καταδίκη…   

Όταν ρωτήθηκε ο Αριστοτέλης τι είναι «ελπίδα», απάντησε: «το όνειρο ενός ξύπνιου». Ο ξύπνιος ονειρεύεται πιο έντονα, πιο παθιασμένα, πιο δυνατά, προσπαθεί να προσδώσει ουσία και νόημα στην πραγματικότητα του, να βρει τον σκοπό που θα κινήσει τα πόδια του ώστε να κάνει ένα βήμα εμπρός, γιατί γνωρίζει πως η στασιμότητα τον καταστρέφει και χρειάζεται όνειρα για να ελπίσει. Ίσως από την άλλη, χρειάζεται ελπίδα για να ονειρευτεί. Χρόνια απραξίας και αδιαφορίας κόστισαν στέρηση αυτής της ελπίδας και καλλιέργησαν τις υποσχέσεις των εμπόρων της. Το τέλμα στο οποίο βυθίστηκαν τα όνειρα μας δημιουργήθηκε από λιμνάζουσα αδράνεια και ανικανότητα. Ένας τεράστιος βάλτος, μια καταστροφική παγίδα. Και όταν αδυνατείς πια να ονειρευτείς, όταν αισθάνεσαι ανήμπορος πια να ελπίσεις, τότε αναζητάς ένα θαύμα.

Ζούμε τις παραισθήσεις εκείνων που σβήνουν την αλήθεια και εισβάλλουν στην πραγματικότητα σαν τρομοκράτες που έχουν μια τελευταία ευκαιρία να βρεθούν στον παράδεισο τους. Οι ελπίδες μας στηρίζονται αναγκαστικά στις διαθέσεις αυτών που αποφασίζουν και τις εμμονές αυτών που καθορίζουν ποιοι θα αποφασίζουν. Σιχαμερά σκουλήκια που μάχονται να διατηρήσουν το παρελθόν τους και απελπισμένες μαριονέτες που ψυχορραγούν στο παρόν τους, ορίζουν το μέλλον. Οι ελπίδες τους διαφορετικές, στηρίζονται όμως στις Φαρισαϊκές αγωνίες ανίκανων και άβουλων υποκριτών, που ο καθένας με την σειρά του φροντίζει για την διατήρηση του παρελθόντος των πρώτων και καθηλώνει τους δεύτερους στο παρόν.

Αυτές τις παράξενες μέρες άνοιξης και κατάνυξης, η ελπίδα περιορίζεται μονάχα από τον τρόπο που αισθάνεσαι (η δεν αισθάνεσαι) την αλήθεια. Αν από την άλλη δεν ελπίζεις τίποτα, μην ψάχνεις συνένοχους στη μοναξιά σου. Ο ξύπνιος θα εξακολουθεί να ονειρεύεται, αυτό οφείλει να κάνει. Και στα όνειρα αυτών που ελπίζουν υπάρχουν θέσεις για όλους, σε εκείνα όμως αυτών που χλευάζουν ή γκρεμίζουν ελπίδες, χωρά μονάχα ο εαυτός τους. Ναι, ο κόσμος δεν αλλάζει με προσευχές, δεν αλλάζει όμως ούτε με κουβέντες. Αλλάζει κυρίως με πράξεις. Η αδιαφορία όμως διέφθειρε ανεπανόρθωτα τις πράξεις και τα πρησμένα από προσβολές και υποσχέσεις στομάχια μας, χόρτασαν κουβέντες. Τι απομένει λοιπόν;

Προσευχηθείτε. Προσευχηθείτε όλοι, όπου κι αν ανήκετε ότι κι αν πιστεύετε. Προσευχηθείτε να γίνει το θαύμα που αδυνατούμε να προκαλέσουμε εμείς. Προσευχηθείτε για κείνους που ζούνε σε χαρτόκουτα, για τα παιδάκια που χάνονται στις «ευρωπαϊκές» θάλασσες, για τους αδερφούς που έχουν ξενιτευτεί, για τους φίλους που καταστράφηκε η ζωή τους, για εμάς που έχουμε όνειρα αλλά δεν έχουμε καμία ελπίδα. Προσευχηθείτε και γι’ αυτούς που έχουν κολλήσει στο παρελθόν τους και όχι μόνο δεν αλλάζουν, αλλά επιδιώκουν ασταμάτητα να παρασύρουν εκεί και όλους τους υπόλοιπους. Ναι, για αυτούς προσευχηθείτε λίγο παραπάνω… Είναι αυτοί που σβήνουν χωρίς καμία απολύτως ενοχή, το μέλλον…