Άγρια ταλάντευση

Τράβηξα δισταχτικά την βρόχινη κουρτίνα γνωρίζοντας τι θα αντικρίσω αλλά χωρίς ποτέ να σταματώ να ελπίζω πως θα διαψεύσω την πραγματικότητα, στηρίζοντας αυτή την ελπίδα στην αιώνια πια υποψία πως βιώνω ένα όνειρο, έναν σκοτεινό εφιάλτη που το μυαλό μου δεν έχει βρει ακόμα τρόπο να τον διαπεράσει. Η κουρτίνα τραβήχτηκε και αποκαλύφθηκε πάλι σκοτάδι. Ήταν πρωί αλλά η μέρα παρέμενε δέσμια μιας νύχτας που έχει τέσσερα χρόνια να ξημερώσει…

Θυμάμαι ένα αγόρι… Ένα ψηλό μοναχικό αγόρι, με σκούρα σγουρά μαλλιά, με ένα αυθόρμητο, αυθεντικό χιούμορ το οποίο χρησιμοποιούσε συχνά για να μεταμφιέσει την αμηχανία του ή να κρύψει την θλίψη του. Το θυμάμαι να γράφει μελαγχολικούς στίχους, να γρατζουνάει άτσαλα μια κιθάρα, να σκαρφίζεται εκατοντάδες ιστορίες που θα ήθελε να εκδώσει αλλά που δεν το κάνει ποτέ, το θυμάμαι να ονειρεύεται, να ελπίζει, να παραστρατεί, να βυθίζεται. Είναι ένας βράχος που έχει γυρίσει την πλάτη του στα κύματα που τον χτυπούν αλλεπάλληλα κατατρώγοντας τον, και ταξιδεύει συχνά στην χώρα των ανυπόφορων υποθέσεων, εκεί που το «τι θα γινόταν αν…» βασιλεύει ως αιώνιο λυκόφως. Το αγόρι μεγάλωσε. Δεν φαίνεται πια τόσο ψηλό, τα σκούρα μαλλιά γκρίζαραν και αραίωσαν, το χιούμορ του ταλαιπωρημένο, πασχίζει ακόμα να μεταμφιέσει, να κρύψει, μα δεν το πετυχαίνει. Το πρόσωπο του έχει χαραχθεί από εικόνες δακρυσμένων ματιών, στο στήθος του χοροπηδούν απαλά χτυπήματα από απελπισμένες γροθιές, η καρδιά του φθαρμένη, προσπαθεί να δοθεί, τα «τι θα γινόταν αν…» στοιχειώνουν τις νύχτες του. Το αγόρι μεγάλωσε, αλλά εγώ ακόμα το θυμάμαι. Τουλάχιστον ζει ακόμα…

Θυμάμαι γυμνές σκιές να χορεύουν στους τοίχους… Κασέτες με μασημένες ταινίες, δίσκους βινυλίου δώρα γιορτών, ντουλάπια κουζίνας γεμάτα με βιβλία τσέπης, τσιγάρα σε στιγμές αμηχανίας, ένα μακό μπλε μπλουζάκι ποτισμένο βροχή, την ομίχλη στην Πορταριά, τον Λάκη με τα ψηλά ρεβέρ να πίνει νερό από την κανάτα στο τραπέζι, τον Βασίλη Καζούλη να μιμείται τον Λευτέρη Πανταζή, τον Κώστα Τουρνά και τα μπαλόνια με ήλιο, την Αγία Παρασκευή το Πάσχα, τα πηγαινέλα στον Πράπα με τα πόδια, τους Alphaville να σιγοτραγουδούν το «Forever Young», την διασκευή του Phil Collins στον «A Groovy Kind Of Love», το «First Time» της Robin Beck σε μια κάρτα, τον Παντελή (number 2) να οδηγεί φρενιασμένα ένα ταλαίπωρο Yugo, ιδρωμένα βράδια στο Precious και την Κραχ, τον Ανδρέα Τσουκαλά και τον Βαγγέλη Σπανακάκη να μοιράζουν αυτόγραφα με τις αστείες φωτογραφίες τους, τους Ριφιφί στην Κλαυθμώνος, τον Johnny Cash να τραγουδά με τους U2 το «Wanderer», παρακολουθήσεις πίσω από παγωμένα δέντρα και αυτοκίνητα με θαμπά τζάμια, αμφίβολες παρέες στο Καβούρι που δεν κράτησαν αλλά κατέστρεψαν, πουράκια για την καθιερωμένη χριστουγεννιάτικη 21, μια απίστευτα μεγάλη παρέα που δεν έβρισκε καρέκλες να καθίσει στην καφετέρια, τις πρώτες μου καρικατούρες που βάφτισα διηγήματα και έδωσα σε συγκεκριμένους ανθρώπους να διαβάσουν… Θυμάμαι περιφρόνηση, θυμό, απόγνωση, αδικία, λάθη, χαρές, ένα φριχτό μήνυμα στο κινητό μου τηλέφωνο ένα απόκοσμο πρωινό…  Όταν η συντροφιά της κασέτας δεν είναι πια συντροφιά, θυμάμαι πάντα γυμνές σκιές να χορεύουν στους τοίχους...

Έξω βρέχει… βρέχει ψυχρές αέναες στιγμές που δραπέτευσαν από τα σύννεφα, βρέχει θλίψη, βρέχει αναμνήσεις, βρέχει σιωπή, βρέχει αγάπη, βρέχει μοναξιά, βρέχει αδικία… Ένα όνειρο μέσα σε όνειρο, μια άγρια ταλάντευση. Το εξουθενωμένο μυαλό είναι η ευκολότερη λεία της εμμονής (Stephen King). Η γαμημένη η ζωή θα δώσει κάτι μερικές φορές, όταν όμως δεν κοιτάς. Και θα πάρει πολλά περισσότερα όταν στρέψεις επάνω της την προσοχή σου. Σα να σε τιμωρεί επειδή τόλμησες να την προσέξεις. Μερικές φορές νομίζω πως είμαστε στιγμές που ταλαντεύονται άγρια πάνω σε αναμνήσεις.

Έξω βρέχει… Έβρεχε και τότε, πάντα θα βρέχει. Το αντίο του Νοέμβρη είναι Ερινύες που καταδιώκουν όχι τους ένοχους αλλά όσους βασανίζονται με την σκέψη πως θα μπορούσαν να κάνουν κάτι (ανώφελη προφανώς καταδίωξη αλλά είναι προτιμότερο από το να αισθάνεσαι τόσο απελπιστικά ανήμπορος). Το αντίο του Νοέμβρη είναι ένα χειμωνιάτικο πρωινό σκεπασμένο νωρίς από μια νύχτα που δεν θα ξημερώσει ποτέ ξανά, και βρέχει αναμνήσεις εικόνων που δεν υπήρξαν ποτέ, εικόνων που σχηματίστηκαν στο μυαλό ακολουθώντας την λογική σειρά γεγονότων που έτσι θα έπρεπε να έχουν εξελιχθεί, αλλά η μοίρα είχε αντίθετη άποψη.

Έτσι, θυμάμαι ξανά… θυμάμαι όσα δεν έγιναν. Είναι μια καλή ανάμνηση.  

Και η βροχή… Η βροχή θα παραμείνει ο φριχτός τρόπος που επέλεξε η μοίρα για να σβήσει από ένα πρόσωπο το χαμόγελο του…