Τα Χριστούγεννα των άλλων

Στο μαγαζί στόλισαν 2 σειρές φωτάκια, 3 γιρλάντες και ένα μικροσκοπικό άσπρο δεντράκι με πέντε στολιδάκια επάνω του. Το θέαμα είναι λιγάκι μίζερο, πρόχειρο και βιαστικό, από την άλλη όμως, άλλαξε κάπως την ατμόσφαιρα. Έγινε πιο ζεστή και υποθέτω, πιο χαρούμενη…

Ο χρόνος γελούσε μαζί μου αυτή την άυπνη νύχτα που δεν ήθελα να ξημερώσει...

Όσο μεγαλώνεις το μόνο που σκέφτεσαι είτε το θέλεις είτε όχι, είναι ο χρόνος. Τον σκέφτεσαι να τρέχει, τον σκέφτεσαι να τιμωρεί, να απομονώνει, να χωρίζει, να χλευάζει, να τελειώνει… Ο χρόνος σκορπάει στον άνεμο όλα όσα ονειρεύτηκες και σκεπάζει τον ύπνο σου με σάβανα μοναξιάς…

Halloween: trick or treat?

To Halloween είναι γιορτή του δυτικού κόσμου που γιορτάζεται την νύχτα της 31ης Οκτωβρίου, κατά την οποία τα μικρά παιδιά μεταμφιέζονται, κατά κανόνα σε κάτι "τρομαχτικό" και επισκέπτονται σπίτια μαζεύοντας γλυκά, ενέργεια γνωστή ως "trick or treat" (σκανταλιά ή κέρασμα). Η γιορτή αυτή μπορεί να ταυτιστεί με τις Απόκριες (ως Διονυσιακό έθιμο) και την μεξικάνικη "Ημέρα των Νεκρών" λόγω του μυστικιστικού τους χαρακτήρα.

Η αβάσταχτη βαρύτητα της ουτοπίας…

Ξύπνησα πολύ ευδιάθετος σήμερα. Εδώ και 2 εβδομάδες ξυπνάω έτσι και νιώθω τόσο ξεκούραστος και γεμάτος ενέργεια όσο ποτέ. Από την στιγμή που σταμάτησαν οι ψεκασμοί, νομίζω πως όλος ο κόσμος ξυπνάει ξεκούραστος και ευδιάθετος και αυτό σαφώς και έχει συντελέσει σε όλη αυτή την έκρηξη παραγωγικότητας, πρωτοφανής για τα ελληνικά δεδομένα.

Tom Petty – The Heartbreaker

Παγωμένα πρωινά, αγουροξυπνημένα πρόσωπα, χαστούκια στα μάγουλα για να ζεσταθεί το αίμα και να ξεμπλοκάρει η γλώσσα, δισταχτική (και ακαταλαβίστικη) «καλημέρα» μπροστά στο μικρόφωνο, ανέβασμα της ανάλογης «φέτας» στον μίκτη, play στο cd και, ξεκίνημα με τολμηρά μαθήματα πτήσης. Το «Learning to Fly» ήταν ίσως το δεύτερο πιο πολυπαιγμένο τραγούδι έναρξης στις εκπομπές μου (το άλλο ήταν το «Absolute Beginners» του Bowie) και ένα από τα ελάχιστα τραγούδια που άκουγα χωρίς να φορώ ακουστικά, δυναμώνοντας απλά την ένταση για να ακουστεί όπως του αρμόζει…

Το Νόημα της Ζωής...

Θυμάμαι ένα παλιό ανέκδοτο (από εκείνα που επιδιώκουν πολλά περισσότερα από το να σε κάνουν απλά να γελάσεις) όπου ένας τύπος έψαχνε 40 ολόκληρα χρόνια να βρει Το Νόημα της Ζωής. Έψαξε σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, διάβασε άπειρα βιβλία, μίλησε με χιλιάδες διανοητές και φιλοσόφους, ξόδεψε άπειρες ώρες να σκέφτεται και να διερωτάται, ώσπου κάποια στιγμή έπεσε εντελώς τυχαία στα χέρια του μια θαυμαστή πληροφορία…

Φυγή…

Το σκοτάδι σκέπαζε τον δρόμο σαν μαύρο σεντόνι σε εκείνο το κρεβάτι που ανέχτηκε το βάρος μου για τελευταία φορά πριν από 24 ώρες και αποχαιρέτησα χαϊδεύοντας διστακτικά το διπλανό μαξιλάρι λίγες στιγμές πριν την αναχώρηση, και η εντύπωση της καθυστέρησης κάθε άλλο παρά ωθούσε το πόδι να πατήσει περισσότερο το γκάζι. 

Όσα στριμώχνω σε μια βαλίτσα…

Η ζωή είναι μια βαλίτσα, παλιά και φθαρμένη, καλής όμως κατασκευής, γερό σκαρί όπως λένε, και τον αποθηκευτικό της χώρο περιορίζουν μονάχα η διάθεση, η φαντασία και οι εμπειρίες σου. Όταν έρχεται η στιγμή να γεμίσεις αυτή την βαλίτσα, για ένα ταξίδι που ίσως πάρει καιρό, το τι θα πάρεις μαζί σου είναι ένα βάρος που κάθεται αμέσως στην καρδιά και οι ώρες που περνάς προσπαθώντας να επιλέξεις, φεύγουν με απρόσμενα μεγάλη ταχύτητα…

Ονειροπαγίδα

Μερικές φορές πέφτεις κατά λάθος στον ιστό μιας ονειροπαγίδας, μαζί με εφιάλτες που δεν έχουν καμία σχέση με εσένα. Εσύ δεν είσαι εφιάλτης. Αυτό τουλάχιστον πιστεύεις. Είναι όμως έτσι; Πολλές φορές το όνειρο ενός είναι ο εφιάλτης κάποιου άλλου…

Στάθης Ψάλτης – Βασικά, Καληνύχτα σας…

Νέα Σμύρνη, Ελευθερίου Βενιζέλου, καθώς έχουμε κάνει διάλειμμα από τις κλωτσιές και τις σφαλιάρες που μας έριχνε ο συγχωρεμένος Θανάσης και οι υπόλοιποι «Φουρναραίοι» (τα παιδιά της πάνω γειτονιάς με τους οποίους βρισκόμασταν σε «πόλεμο» και σύχναζαν έξω από τον φούρνο των γονιών του Θανάση), παρατηρούμε πλήθος κόσμου να έχει συγκεντρωθεί στο δρόμο κοιτάζοντας με περιέργεια το μαγαζί με τα ηλεκτρικά είδη δίπλα στο ιστορικό video club του Σκαρβέλη. Πλησιάσαμε κι εμείς. Πάνω στο πεζοδρόμιο ήταν στημένες οι κάμερες ενός κινηματογραφικού συνεργείου και μπροστά στο μαγαζί με τα ηλεκτρικά είδη, είδα τον αείμνηστο Σπύρο Καλογήρου, την πανέμορφη Έφη Πίκουλα και τον μοναδικό Στάθη Ψάλτη να κουβεντιάζουν γελώντας και να χαιρετάνε που και που, τον κόσμο…

Ελαττωματικό Προϊόν

Βρίσκεσαι πάνω σε μια σκηνή, σε ένα απόκοσμο θέατρο σκοτεινό και φθαρμένο, με αόρατους θεατές να σε παρακολουθούν πάνω σε αδειανά καθίσματα, και όσο κι αν η θέση σου το μαρτυρά, δε νιώθεις ηθοποιός, δεν είσαι ηθοποιός, δεν υπήρξες ποτέ ηθοποιός. Το θέατρο είναι ο χρόνος, η σκηνή είναι το στάσιμο εκείνο σημείο στο οποίο έχεις αφήσει τον εαυτό σου να περιμένει, και καθώς τα χρόνια περνούν, η αυλαία μπροστά σου κλείνει. Κλείνει σταθερά, κλείνει όλο και πιο γρήγορα και γνωρίζεις καλά πως σύντομα, αντί για κενά καθίσματα, θα βρεθείς να κοιτάζεις μονάχα ένα βαρύ υφασμάτινο παραπέτασμα…

We Want the Airwaves

Εκείνο το Σάββατο κληθήκαμε να κάνουμε μια έκτακτη εκπομπή γιατί κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος) ήταν άρρωστος και έπρεπε κάπως να γεμίσει το πρόγραμμα. Η αλήθεια είναι ότι βαριόμασταν και το σαββατιάτικο πρωινό ξύπνημα είναι πάντοτε βάρβαρο, ιδιαίτερα αν το προηγούμενο βράδυ την έχεις δει «πειραματόζωο» αλκοολούχων πρωτότυπων αλχημειών!

Λουκιανός Κηλαηδόνης – Ένας Cowboy στον Παράδεισο...

«Aν ποτέ πεθάνω, αν λέμε, αν, κάψτε ένα πιάνο κι ένα μπουφάν. Καίτε ένα αμάξι κάθε δειλινό, θέλω και τάξη, θέλω και χαμό. Δε θέλω φιέστες ούτε φωνές, τρεις μαζορέτες μ’ άσπρες στολές, ξανθούλες. Και κάποια μπάντα στο πουθενά να παίζει «Τα θερινά σινεμά». Θέλω ένα πάρτυ μες στο γκαζόν, κάποια Τετάρτη ίσως μ’ άπειρα γκαρσόν. Θα `χει ποτά για όλους, πιείτε ένα τζιν, δύο βότκες και δε θέλω μαύρα μόρτες, θέλω μπλου-τζιν…»…

Λουκιανός Κηλαηδόνης «Κούφια η Ώρα»

Blair Witch (2016)

Ρε παλικάρια, έχετε σούπερ-ντούπερ high definition κάμερες, υπερσύγχρονα drones για μοναδικές λήψεις από ψηλά, ασυρμάτους μεγάλης εμβέλειας, ειδικές mini κάμερες-ακουστικά με ενσωματωμένο GPS, DSLR φωτογραφικές υψηλής ανάλυσης, και δε μπορέσατε να αγοράσετε έναν απλό φακό της προκοπής;