Εκείνο το Σάββατο κληθήκαμε να κάνουμε μια έκτακτη εκπομπή γιατί κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος) ήταν άρρωστος και έπρεπε κάπως να γεμίσει το πρόγραμμα. Η αλήθεια είναι ότι βαριόμασταν και το σαββατιάτικο πρωινό ξύπνημα είναι πάντοτε βάρβαρο, ιδιαίτερα αν το προηγούμενο βράδυ την έχεις δει «πειραματόζωο» αλκοολούχων πρωτότυπων αλχημειών!
Στην διάρκεια της διαδρομής επάνω στο θηρίο (το ακούραστο «παπάκι» του Φώτη που συνεχώς αγκομαχούσε αλλά ποτέ δεν παραπονέθηκε για τις σκληρές δοκιμασίες που έπρεπε καθημερινά να φέρνει εις πέρας), κάναμε ειδικές επιστημονικές ασκήσεις που βοηθούν τους μύες του προσώπου να ανακτήσουν την φόρμα τους, γιατί έκανε κρύο…Και όταν κάνει κρύο, είσαι επάνω σε ένα μηχανάκι και προσπαθήσεις μετά να μιλήσεις στο μικρόφωνο, το αποτέλεσμα είναι σαν φιλοσοφική συζήτηση μεταξύ Θέμου Αναστασιάδη και Κατ-Μαν.
Η βαρεμένη διάθεση έφτιαξε αμέσως μόλις είδαμε ότι το στούντιο ήταν άδειο και το big boss έλειπε. Μόνο ο Αλέξανδρος ήταν πίσω από το μικρόφωνο και μόλις μας είδε ξεκίνησε ανακουφισμένος την αποφώνηση της εκπομπής του. Ως συνήθως, είχαμε αργήσει! Πήραμε αμέσως τις θέσεις μας, βάλαμε το σήμα της εκπομπής και το μουσικό χαλί (Commodores, μωρό μου) που θα συνόδευε τις καλημέρες μας, ετοιμάσαμε και δυο τραγούδια από τα CDs “Rock Party” 1&2 και ήμασταν και καλά, έτοιμοι. Οι επιστημονικές ασκήσεις όμως δεν είχαν φέρει ακόμη τα επιθυμητά αποτελέσματα, οπότε αφήσαμε τη μουσική να κάνει την «βρώμικη» δουλειά και πιάσαμε την κουβέντα με τον Αλέξανδρο. Δεν είπαμε και πολλά γιατί ο συνάδελφος έπρεπε να φύγει, αλλά η σύντομη συζήτηση «ξέμπλεξε» κάπως την γλώσσα και μπορούσαμε να μιλήσουμε στο μικρόφωνο χωρίς αυτό να θέλει να σηκωθεί να φύγει!
Όταν μείναμε μόνοι στο στούντιο νιώσαμε παράξενα. Ήταν σκοτεινά λόγω συννεφιάς, υπερβολικά ήσυχα και από τον κάτω όροφο (όπου παλιά στεγαζόταν ένα από τα μεγαλύτερα super markets κρεάτων) η μυρωδιά αποσύνθεσης και χαλασμένης φέτας ήταν πιο έντονη από ποτέ. Ξαφνικά το κτίριο άρχισε να δονείται σα να γινόταν σεισμός και από τον δρόμο ακούγονταν απειλητικά βουητά. Τρέξαμε στο παράθυρο και αμέσως φρικάραμε. Για μια στιγμή πιστέψαμε πως είχε ξεκινήσει νέο πραξικόπημα! Έτρεμα στην ιδέα πως θα μου ζητούσαν να ανοίξω το μικρόφωνο και να ανακοινώσω:
«Η χώρα διήρχετο μιαν κρίσιν αναζητούσα διέξοδον εξ ενός πολιτικού αδιεξόδου εις το οποίον είχεν εισέλθει…»
Ο Κηφισός είχε γεμίσει άρματα μάχης και στρατιωτικά φορτηγά! Οι συνταγματάρχες είχαν αναλάβει και πάλι την διακυβέρνηση!
Οι αλκοολούχες αλχημείες της προηγούμενης νύχτας ήταν τελικά πιο «βαριές» απ’ όσο είχα φανταστεί. Όταν επιτέλους το μυαλό καθάρισε, θυμηθήκαμε πως σε λίγα λεπτά θα ξεκινούσε η στρατιωτική παρέλαση στο κέντρο. Δεν μας την είχε πέσει νέος Παπαδόπουλος και δεν θα χρειαζόταν να κάνουμε ανακοινώσεις στην καθαρεύουσα. Αφού η καρδιά πήγε ξανά στην θέση της, σκεφτήκαμε πως τέτοια μέρα δεν θα μας άκουγε κανείς, άρα δεν χρειαζόταν να είμαστε και τόσο «επαγγελματίες». Ας παίζαμε απλά μουσική και ας αφήναμε τις κουβεντούλες για την Δευτέρα όπου οι «Φιλικές ΑναρρΗΧΗΣΕΙΣ» θα έβγαιναν στον «αέρα» κανονικά και όχι εκτάκτως.
Πως όμως θα περνούσε η ώρα;
Ο «Ροκ Περιπλανητής» μας είχε μιλήσει κάποτε για το απίστευτα πλούσιο αρχείο βινυλίων που είχε ο σταθμός, ένα αρχείο που τώρα έμενε κάπου κρυμμένο και παραπονεμένο. Ο ίδιος συχνά-πυκνά, «έβαζε χέρι» σε αυτό το αρχείο προσφέροντας διάφορα καλούδια 33 η 45 στροφών στους τυχερούς ακροατές του, άρα δεν θα ήταν δύσκολο να το ανακαλύψουμε. Στο κάτω-κάτω κανείς δεν είχε απαγορέψει την πρόσβαση σε αυτό το αρχείο, απλώς οι περισσότεροι «παραγωγοί» είτε βολεύονταν με την άνεση του CD είτε δεν γνώριζαν πώς να το χρησιμοποιήσουν. Εξάλλου, δεξιά από την κονσόλα, πάνω στο «στερεοφωνικό» που χρησιμοποιούσαμε για να ηχογραφούμε εκ των έσω τις εκπομπές μας, βρίσκονταν δυο υπέροχα και πλήρως λειτουργικά ΜΚ2!
Τα πρώτα ταλαιπωρημένα βινύλια βρέθηκαν πάνω σε ένα τραπέζι σκεπασμένα με ένα μουσαμά, θαμμένα όμως σε τόνους σκόνης και περίτεχνους ιστούς αραχνών (οι αράχνες εκτιμούσαν περισσότερο από το big boss τη μουσική) και η πρώτη ανακάλυψη ήταν το «We are the World» των USA For Africa, δίσκος που έτρεξε σχεδόν από μόνος του να τοποθετηθεί επάνω στο πικάπ! Ακολούθησαν η Samantha Fox και κάτι άλλες pop 80τίλες που ενέδωσαν πρόθυμα στο σκληρό χάδι της βελόνας, ενώ τα σκρατς σκρουτς που ανακατεύονταν με τη μουσική προσέδιδαν ένα cult τόνο στον αυθεντικό ήχο της συγκεκριμένης απόπειρας. Το απίστευτα πλούσιο αρχείο όμως, δε μπορεί να ήταν μόνο η Fox και ο Michael Jackson…
Και δεν ήταν…
Η σιδερένια ντουλάπα ήταν κρυμμένη πίσω από ένα μεγάλο κομμάτι υφάσματος και μέσα της υπήρχε ένας πραγματικός θησαυρός! Rory Gallagher, Pink Floyd, Led Zeppelin, Beatles, Falco, Ramones, Pet Shop Boys, The Cure, Depeche Mode, Kraftwerk, Bon Jovi… τα πάντα… οτιδήποτε ακουγόταν εκείνη την χρυσή εποχή που οι ραδιοφωνικοί παραγωγοί έπαιζαν βινύλια. Και το Party ξεκίνησε!
Δυναμώσαμε τέρμα την ένταση και αρχίσαμε να τρέχουμε και να χορεύουμε. Ήμασταν μόνοι στο στούντιο, σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο (που εξακολουθούσε να βρωμάει χαλασμένη φέτα) και μπορούσαμε να κάνουμε ότι θέλουμε. Κανείς δεν θα μας ενοχλούσε και κανείς δεν μας άκουγε. Γι’ αυτό και οι αλλαγές των δίσκων και των τραγουδιών ήταν ένα χάος. Από Deep Purple σε Madonna και από Talk Talk σε Dire Straits, δεν είχε καμία σημασία, αρκεί να παίζαμε όσο περισσότερα άσματα φιλοξενούσε ο θησαυρός.
Μετά άρχισαν να χτυπούν τα τηλέφωνα…
Το «μπάχαλο» μας, όσο και να το θέλαμε, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο. Μπορεί οι εκπομπές μας να έβγαιναν στα «airwaves» αφιλοκερδώς, πάντα όμως δείχναμε τον απαραίτητο επαγγελματισμό που απαιτείται ώστε κάτι να μπορέσει να χαρακτηριστεί, έστω μόνο από εσένα, επιτυχημένο. Τώρα βέβαια, μετά από τόσους αιώνες (ο χρόνος κινείται αλλόκοτα όταν αναπολείς, είσαι θλιμμένος ή δεν μπορείς να αντικρίσεις αισιόδοξα το μέλλον), ξέρω πως το party μας δεν ήταν καθόλου αντιεπαγγελματικό, γιατί αυτό που φθάνει πάντα στα αφτιά των ακροατών (η μέγιστη μαγεία του ραδιόφωνου) είναι πάντα ο ήχος και όχι η εικόνα, όταν όμως χοροπηδάς σαν το καγκουρό γύρω από ένα στούντιο, τραγουδώντας δυνατά «Get your money for nothin' get your chicks for free…» και ανάβει ξαφνικά το κόκκινο φωτάκι στην κονσόλα που ειδοποιεί πως κάποιος τηλεφωνεί, όπως και να το κάνουμε, πανικοβάλλεσαι!
Οι καλοί (και για εμένα, σωστοί) ακροατές που γούσταραν και στήριζαν πάντα το ραδιόφωνο, αυτοί που κάπου μυστικά έχουν τώρα δυστυχώς αποσυρθεί, αυτοί που τόσο υπέροχα στόλισαν με εκατοντάδες ευχές την πρώτη μας εκπομπή στον Ανδρομέδα, έκαναν και πάλι το μικρό αλλά πάντα σημαντικό, θαύμα τους! Το «μπάχαλο» μας, διασκέδαζε και άλλους! Δεν είχαν βγει στον δρόμο να δούνε άρματα και πολυβόλα, είχαν κάτσει στο σπίτι τους και έψαχναν να ακούσουν μουσική. Εμείς χορεύαμε γύρω από τον θησαυρό που είχαμε ανακαλύψει, εκείνοι άκουγαν με χαρά αυτόν τον θησαυρό και οι πιο τολμηροί συμμετείχαν στο party. Το κυριότερο όμως είναι ότι είχαν αναγνωρίσει την αυθεντικότητα της μουσικής, είχαν ενθουσιαστεί που τα ερτζιανά είχαν πλημμυρίσει ξανά μετά από χρόνια με τους νοσταλγικούς ήχους του βινυλίου και μάλιστα σε πρωινή εκπομπή. Και ξέρεις, όταν κάποιος επικροτεί και αναγνωρίζει την προσπάθεια σου όσο ασήμαντη η απλή κι αν είναι, σε ενθαρρύνει πάντα να συνεχίσεις! Και σε όλους μας αρέσει να μας ενθαρρύνουν να συνεχίσουμε…
«Απίστευτο κομμάτι…»
«Εξαιρετική επιλογή…»
«Βάλτε κι άλλα από αυτούς…»
«Μήπως υπάρχει και το “τάδε” από τους άλλους;»
«Δεν πιστεύω να τελειώσετε από τώρα…»
«Ρε, τι μου θυμίσατε…»
Και άλλα πολλά που δεν τα αναφέρω γιατί ξέρω ότι φαίνονται υπερβολές κι ας μην είναι.
Ένα πράγμα κατάλαβα εκείνη την στιγμή και θέλω να πιστεύω πως ποτέ δεν άλλαξε έστω κι αν δε μπορώ πλέον να το διεκδικώ ούτε σαν παραγωγός αλλά ούτε και σαν ακροατής… πως τα ερτζιανά μας ανήκουν! Είναι το σπίτι μας, το μέρος όπου πουθενά αλλού δεν αισθανόμαστε τόση οικειότητα και ασφάλεια, ο χώρος που μένει πάντα άφθαρτος στην καρδιά και την ψυχή μας. Και τα θέλουμε τα ερτζιανά. Τον θέλουμε αυτόν τον «αέρα» γιατί δικαιωματικά είναι δικός μας. Εμείς, οι παραγωγοί, οι ακροατές και όλοι όσοι αναζητούμε σε όλη αυτή την σαπίλα που μας περιβάλλει, κάθε ψήγμα αλήθειας και αυθεντικότητας.
Σήμερα…
Ο «Χ» ξεκίνησε την εκπομπή του με το «τάδε», τραγούδι που ακούω διαρκώς όλη την εβδομάδα, κάθε στιγμή και από παντού. Κάποια στιγμή άνοιξε το μικρόφωνο, όχι όμως για να μου μιλήσει, απλά για να ακουστεί. Μου διάβασε κάτι μαλακίες από το ίντερνετ που εκτός από αδιάφορες δεν τις κατάλαβα κιόλας, είπε λάθος το τραγούδι που εδώ και μια εβδομάδα τον βάζουν να παίζει ασταμάτητα και πέρασε μετά σε διαφημίσεις. Αν τέλειωσε η όχι το 2ωρο του, ποτέ δεν το κατάλαβα γιατί…
Η «Β» ξεκίνησε την εκπομπή της με το «τάδε», τραγούδι που ακούω διαρκώς όλη την εβδομάδα, κάθε στιγμή και από παντού. Κάποια στιγμή άνοιξε το μικρόφωνο, όχι όμως για να μου μιλήσει, απλά για να ακουστεί. Μου διάβασε κάτι μαλακίες από το ίντερνετ που εκτός από αδιάφορες δεν τις κατάλαβα κιόλας, είπε λάθος το τραγούδι που εδώ και μια εβδομάδα την βάζουν να παίζει ασταμάτητα και πέρασε μετά σε διαφημίσεις. Αν τέλειωσε η όχι το 2ωρο της, ποτέ δεν το κατάλαβα γιατί…
Ο «Τ» ξεκίνησε την εκπομπή του με το «τάδε», τραγούδι που ακούω διαρκώς όλη την εβδομάδα, κάθε στιγμή και από παντού. Κάποια στιγμή άνοιξε το μικρόφωνο, όχι όμως για να μου μιλήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....