Όσα στριμώχνω σε μια βαλίτσα…

Η ζωή είναι μια βαλίτσα, παλιά και φθαρμένη, καλής όμως κατασκευής, γερό σκαρί όπως λένε, και τον αποθηκευτικό της χώρο περιορίζουν μονάχα η διάθεση, η φαντασία και οι εμπειρίες σου. Όταν έρχεται η στιγμή να γεμίσεις αυτή την βαλίτσα, για ένα ταξίδι που ίσως πάρει καιρό, το τι θα πάρεις μαζί σου είναι ένα βάρος που κάθεται αμέσως στην καρδιά και οι ώρες που περνάς προσπαθώντας να επιλέξεις, φεύγουν με απρόσμενα μεγάλη ταχύτητα…

Τι παράξενο που είναι όμως να προσπαθείς να στριμώξεις σε αυτή την βαλίτσα ότι θα έρθει και κάτι από αυτό που ήδη είναι εδώ… Πρέπει να φύγεις και νιώθεις επιτακτική την ανάγκη να πάρεις μαζί σου κάτι από το παρελθόν, κάτι από το παρόν και κάτι από το μέλλον. Ενδυματολογικά (και μερικές φορές μεταφορικά) εκτός από το παρόν που ισορροπεί άστατα επάνω στην στιγμή, το μέλλον είναι όμοιο με το παρελθόν, η ανάγκη όμως να χωριστούν τα ρούχα σε χρονικές κατηγορίες είναι μια αναπόφευκτη ψύχωση. Και η βαλίτσα, αγκομαχώντας για τον βάναυσο τρόπο που της συμπεριφέρεσαι, διαμαρτύρεται λέγοντας:

 «Τι τα θες τόσα τώρα, αφού σύντομα το τώρα θα είναι χθες; Και τι τα θέλεις τόσα για το αύριο αφού το αύριο είναι παρόμοιο με το χθες;».

Φυσικά, δεν της απαντάς. Δεν έχεις τι να απαντήσεις…

…Γιατί στην βαλίτσα στριμώχνεις αναμνήσεις. Αναμνήσεις όσων υπάρχουν και θα συντροφεύουν γλυκόπικρα το ταξίδι και αναμνήσεις όσων ίσως δημιουργούσες αν δεν έφευγες. Υπάρχουν ρούχα που δεν θα πλύνεις γιατί είναι ποτισμένα με το άρωμα κάποιας στιγμής και ρούχα που φαντάζεσαι ποτισμένα με το άρωμα μιας στιγμής που δεν ήρθε ή που θα μπορούσε να έρθει. Υπάρχει και η ακατανίκητη δύναμη της συνήθειας. Αυτό το μαύρο μπλουζάκι θα φορούσες για παράδειγμα αν πήγαινες βόλτα στο πάρκο, αυτό το μαύρο μπλουζάκι θα πάρεις μαζί σου γιατί όταν το φορέσεις θα νιώσεις για λίγο πως πήγες στο πάρκο… Εκείνο το αρχαίο T-shirt των Doors ή το άλλο με την στάμπα του Superman θα φορούσες σε μια από τις αγαπημένες σου καθιερωμένες επισκέψεις, αυτά θα φορέσεις και πάλι για να μπορέσεις έστω και νοητά, να κάνεις ξανά αυτές τις επισκέψεις. Πολλά από αυτά τα ρούχα που παίρνεις μαζί σου ουσιαστικά είναι άχρηστα εκεί που πας, αλλά όσα σαν ανάμνηση η πρόθεση ανάμνησης μεταφέρουν, είναι κάτι παραπάνω από χρήσιμα. Τα ταξίδια του μυαλού είναι πολύ περισσότερα και μερικές φορές για να τα πραγματοποιήσεις πρέπει να ντυθείς κατάλληλα…

Στην βαλίτσα στριμώχνονται συναισθήματα… Αληθινά, ειλικρινή, δυνατά συναισθήματα που θα τοποθετηθούν με επιμέλεια σε κάποια από τις μυστικές θέσεις της βαλίτσας ώστε κανείς να μην μπορεί να τα βρει και να παραμείνουν αναλλοίωτα στον χρόνο. Το συναίσθημα, κάτι προσωπικό και ολότελα δικό σου που μπορείς να μεταδώσεις αλλά όχι να μοιραστείς, θα βρίσκεται πάντα εκεί κάθε φορά που το χρειάζεσαι, για να σε ντύσει με εκείνα τα ρούχα που δεν προφυλάσσουν από το κρύο η την ζέστη, αλλά φωτίζουν πρόσωπα, ζωγραφίζουν χαμόγελα και σε αφήνουν στην ουσία γυμνό απέναντι στους άλλους. Είναι από εκείνα τα ρούχα που επιθυμείς να δανείσεις και να δανειστείς, τα ρούχα που θέλουμε να φορούμε για να νιώθουμε κάποιον κοντά μας…

Η βαλίτσα, όταν προορίζεται να μεταφέρει εποχές, δημιουργεί ένα παράξενο αίσθημα φόβου και αγωνίας. Οι δικές σου εποχές έχουν στριμωχτεί ασφυκτικά μέσα της, θα τις πάρεις μαζί σου και θα τις επιστρέψεις… Τι γίνεται όμως με τις εποχές των άλλων; Μερικές φορές, ακόμα κι ένα ελάχιστο χρονικό διάστημα νομίζεις πως μπορεί να μετατραπεί σε αιώνας. Ένα χρονικό διάστημα που εδώ περνά σαν μια ξαφνική ψυχρή πνοή ανέμου, θαρρείς πως αν λείψεις, αυτή η πνοή θα γίνει τυφώνας που θα παρασύρει στο πέρασμα της τα πάντα. Ο φόβος δεν είναι να ξεχάσει κάποιος ένα πρόσωπο, ο φόβος είναι να ξεχάσει κάποιος τι αισθάνεται για ένα πρόσωπο. Και αυτός ο φόβος μετατρέπει σε αβάσταχτη αγωνία την κάθε στιγμή που αναγκάζεσαι να την περάσεις μακριά.

Αυτό που τόσο άδικα βασανίζει διαρκώς την βαλίτσα, είναι η εντύπωση πως αυτή την φορά ίσως μπορούσες να κάνεις αυτά που είτε σου έχουν λείψει πολύ είτε δεν έχεις καταφέρει ακόμα να κάνεις… Μα κάτι καλά κρυμμένο κάπου βαθιά μέσα σου, σε προειδοποιεί (με ύφος χαιρέκακο, χλευαστικό κάποιες φορές) πως αν αλλάξεις τελευταία στιγμή την απόφαση σου, το μόνο που θα κερδίσεις είναι να σου λείπουν ακόμα περισσότερο όσα ήδη σου λείπουν και πως δεν θα κατορθώσεις να κάνεις όσα φαντάζεσαι πως θα μπορούσες να κάνεις. Ψάχνεις λοιπόν και κάπου βρίσκεις λίγο ακόμη χώρο ώστε να χωρέσεις στην βαλίτσα επιθυμίες, μυστικά, απουσίες, και όνειρα. Σπρώχνεις, στριμώχνεις, δακρύζεις κι ελπίζεις… Η ελπίδα είναι εκείνο το γρανάζι που θα ωθήσει τον χρόνο να κυλήσει πιο γρήγορα..

Θα είναι μια νύχτα με πανσέληνο και στο πρόσωπο της Σελήνης θα καθρεπτίζονται όλα όσα στρίμωξα στην βαλίτσα. Θα την αγκαλιάσω σφιχτά και κοιτάζοντας στα μάτια την Σελήνη θα κάνω σιωπηλά τις ευχές μου. Δεν πρέπει να είναι κάτι τόσο δύσκολο, δεν είναι κάτι μόνιμο, δεν είναι κάτι τρομαχτικό, αντίθετα, είναι εμπλουτισμένο με οικείες εικόνες και φωτεινές αναμνήσεις, κάτι που επιζητούσα με πάθος κάποτε αλλά ποτέ δεν αποφάσιζα. Μα περνάνε τα χρόνια, η ψυχή δένεται με κόμπους που δεν ξεμπλέκονται, η καρδιά χτυπά με επικίνδυνους ρυθμούς, οι επιθυμίες φουντώνουν σαν φλόγες που μετατρέπει γοργά ο χρόνος σε στάχτες, κάποια χαμόγελα είναι το ψυχοφάρμακο σε μια ζωή που κανείς δεν τολμά να ψυχαναλύσει, κάποιες μυρωδιές είναι σαγηνευτικό μεθύσι, και ο φόβος του τι θα βρεις όταν με το καλό επιστρέψεις σε πνίγει σαν κινούμενη άμμος. Από την άλλη, πώς να τα βγάλεις πέρα με το ανέφικτο; Πώς να αντιμετωπίσεις την απόγνωση, πώς να υπάρξεις όταν αισθάνεσαι τον εαυτό σου αόρατο; Πώς να επιβιώσεις, ζηλεύοντας, επιθυμώντας, περιμένοντας; Πώς να επιλέξεις ανάμεσα σε απουσίες; Η βαλίτσα καταλαβαίνει. Έχει ακόμη λίγο χώρο, τον οποίο πρόθυμα θα γεμίσει με ερωτήματα. Το βασανιστήριο σε ένα χρονοβόρο ταξίδι που εύχεσαι να τέλειωνε κλείνοντας τα μάτια…

Ο χρόνος ταξιδεύει αλλόκοτος όταν τον έχεις άφθονο, όταν περιμένεις ελάχιστες μονάχα στιγμές να τον γεμίσεις. Είναι σαν μια βαλίτσα που θα μεταφέρει ένα και μόνο ρούχο σε ένα μικρό ταξιδάκι το οποίο περιμένει πως και πώς να πραγματοποιήσει. Όταν δεν το πραγματοποιεί, στεναχωριέται, σκοτεινιάζει και αφήνει το ρούχο μέσα της να φθαρεί. Οι μέρες περνάνε πολύ δύσκολα όταν δεν έχεις πώς να τις απασχολήσεις και ακόμη δυσκολότερα όταν περιμένεις ανυπόμονα κάτι που θα γεμίσει το πολύ 1-2 ώρες από τις 24. Οι άλλοι δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους ρυθμούς σου, συχνά καταντάς μονότονος, μπορεί βαρετός και οι συζητήσεις που επιθυμείς να κάνεις δεν έρχονται πια. Είναι παράξενο πως μια εβδομάδα που περνά τόσο γρήγορα μοιάζει παράλληλα θεόρατο βουνό και είναι εξουθενωτικό να πασχίζεις να βρεις μία ημέρα από τις εφτά, που θα χαμηλώσει λίγους πόντους το ύψος αυτού του βουνού.

     Έρχεται που και που και ένα όμορφο Σάββατο, από αυτά τα ξεχωριστά για εσένα αλλά μπορεί αδιάφορα για άλλους, που ένα σχέδιο μπορεί να στραβώσει και ίσως γίνεις εσύ μέρος ενός εναλλακτικού σχεδίου. Αρκεί όμως αυτό; Ίσως αρκεί αν τελικά γίνεις μέρος του εναλλακτικού σχεδίου, μα δεν υποφέρεται όταν δεν γίνεις. Και αυτά τα Σάββατα επίσης, περνούν πια πολύ βιαστικά. Η διάρκεια τους έχει ελαττωθεί υπερβολικά, δεν υπάρχουν γέλια, δεν υπάρχει μουσική, δεν υπάρχει πότο (όσο άλλοτε τουλάχιστον), μόνο κάτι που δίνει την αίσθηση πως απλά έπρεπε να γίνει. Διάθεση, παρέα, πειράγματα, όλα παρασύρονται σαν σκόνη με το πέρασμα του χρόνου. Και θα περιμένεις το επόμενο Σάββατο ελπίζοντας να μην στραβώσει, ευχόμενος να παραταθεί η διάρκεια του, και θα αναζητάς παράλληλα 1-2 ωρίτσες από τις 168 της εβδομάδας, για να μειώσεις το ύψος του βουνού, ενώ ταυτόχρονα ο χρόνος θα περνά όλο και πιο γρήγορα. Πρέπει να μπουν και μερικά από τα Σάββατα στην βαλίτσα. Είναι καλή συντροφιά…

Έχω ένα πράσινο σακίδιο, δώρο από μια εποχή τόσο απόμακρα κοντινή. Καθώς το γέμιζα με ψιλοπράματα που τα φαντάστηκα να κάνουν το ταξίδι κάπως πιο εύκολο, συνειδητοποίησα πόσο καιρό έχω να φύγω. Πολύ καιρό… Καλοκαίρια που περνούσαν βασανιστικά αργά, αποχαιρετώντας και περιμένοντας. Καλοκαίρια χωρίς θαλασσινές βουτιές, χωρίς βραδινές εξορμήσεις, μονάχα με ατέλειωτες ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή και την οθόνη του κινητού τηλεφώνου. Καλοκαίρια που με όριζαν άτυπο και άγρυπνο φρουρό μιας κοιμισμένης πόλης που περιπολεί ασταμάτητα κάτω από σκοτεινά παράθυρα γνωστών σπιτιών. Θυμάμαι ακόμα ζεστές νύχτες, γεμάτες ιδρωμένες επιθυμίες και ξαφνικές βίαιες επιστροφές στην πραγματικότητα.

     Η απόδειξη του πόσο καιρό είχα να φύγω βρισκόταν στην μπροστινή θήκη του σακίδιου και με έκανε να χαμογελάσω. Ήταν το άρωμα αρχικά που μου κίνησε την περιέργεια και άρχισα να ψάχνω με μανία τσέπες και θήκες σε ένα σακίδιο που θεωρούσα άδειο. Εκεί ήταν… Πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια… Πόσα πράγματα φεύγουν χωρίς καν να τα αντιληφθούμε… Κάποιες φορές νιώθω σκιά, ένα σκοτεινό είδωλο που παραμένει πάνω σε έναν τοίχο καθώς το σώμα απομακρύνεται. Είναι κακό να είσαι σκιά; Η μπροστά θήκη του σακιδίου, μετά από τόσα χρόνια, μύριζε ακόμα μεθυστικά, με εκείνον τον προκλητικό τρόπο που κάνει συχνά τα πόδια να τρέμουν ανεξέλεγκτα. Η όσφρηση προσφέρει τις δυνατότερες αναμνήσεις. Συνήθως δεν θυμόμαστε ένα γεγονός, αλλά την τελευταία ανάμνηση αυτού του γεγονότος. Η όσφρηση όμως δεν κάνει ποτέ λάθος. Η απόδειξη ήταν ένα μικρό χαρτάκι, ένα απλό διαφημιστικό που προσπαθούσε ακόμα να μυρίσει βανίλια! Ήταν μια σκιά μέσα στην θήκη του σακιδίου. Ένα ακόμα αντικείμενο που θα έμπαινε και αυτό στην βαλίτσα…

Θα πρέπει να βάλω επίσης και μερικά γλυκά χαμογελάκια στην βαλίτσα, από αυτά που κάνουν την ζωή απίστευτα όμορφη. Για αυτά τα χαμογελάκια αξίζει να προσπαθείς, αξίζει να υποστείς τις συνέπειες αφόρητων απουσιών, αξίζει να υπομένεις. Χαμόγελα σε μικρά προσωπάκια που πρέπει να είναι πάντα φωτεινά, κι αν εσύ κάνεις κάτι, έστω τόσο δα μικρό, ώστε να συνεισφέρεις σε αυτή την φωτεινότητα, καταλαβαίνεις τι θα πει ομορφιά. Δεν θα μπορούσα ποτέ να αφήσω έξω από την βαλίτσα αυτά τα χαμόγελα…

 Το πιο παράξενο είναι πως, παρά τα πράγματα που έχω πασχίσει να στριμώξω σε αυτή την βαλίτσα, μπορώ ακόμα να την σηκώσω. Δεν είναι καθόλου ελαφριά, αντίθετα την βαραίνουν απίστευτα όλα αυτά με τα οποία έχει φορτωθεί, όμως μπορώ να την σηκώσω. Θέλω να την σηκώσω. Πόσο όμορφο θα ήταν να με βοηθούσε κάποιος και στην διάρκεια του ταξιδιού και κατά την παραμονή μου. Ποιος ξέρει; Ίσως κάποιος εμφανιστεί έτσι ξαφνικά (ίσως όχι και τόσο ξαφνικά) και την πάρει για λίγο από τα χέρια μου. Θα του φανεί βέβαια ασήκωτη, κάποια βάρη όμως, έχουν την γοητεία τους. Πιστεύω όμως, πως εξίσου όμορφο (ίσως και ακόμα καλύτερο) θα είναι να βρεθεί κάποιος να σηκώσει την βαλίτσα μου όταν θα επιστρέψω. Αξίζει πολλά αυτή η σκέψη. Είναι μια τελευταία ελπίδα, κάτι που δίνει δύναμη και σχηματίζει χαμόγελα σε ένα δακρυσμένο πρόσωπο. Αποτελεί το τελευταίο «αντικείμενο» που θα στριμώξω στην βαλίτσα. Και επειδή είναι εύθραυστο, θα το βάλω πάνω πάνω…

Έφτασε η ώρα… Γιατί είναι τόσο δύσκολο;

     Κλείνω τις πόρτες, σβήνω τα φώτα, κρατώ σφιχτά την βαλίτσα, ίσως πιο σφιχτά απ’ όσο η ίδια αντέχει. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί πως θα χωρούσε τόσα πολλά…