Blair Witch (2016)

Ρε παλικάρια, έχετε σούπερ-ντούπερ high definition κάμερες, υπερσύγχρονα drones για μοναδικές λήψεις από ψηλά, ασυρμάτους μεγάλης εμβέλειας, ειδικές mini κάμερες-ακουστικά με ενσωματωμένο GPS, DSLR φωτογραφικές υψηλής ανάλυσης, και δε μπορέσατε να αγοράσετε έναν απλό φακό της προκοπής;

Το 1999 κυκλοφόρησε η περιβόητη αηδιούλα «The Blair Witch Project» που «τάραξε» τα νερά, κυρίως λόγω της πρωτοτυπίας του. Μας εισήγαγε στον αμφιλεγόμενο κόσμο του found footage και δημιούργησε μια νέα κινηματογραφική σχολή με πολλούς υποστηρικτές και ακόμη περισσότερους πολέμιους. Ένα χρόνο αργότερα, ήρθε το «Blair Witch 2: Book Of Shadows», μια «πατατούλα» που προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την εμπορική επιτυχία του προκατόχου του, χωρίς να έχει τίποτα το αξιόλογο να παρουσιάσει. Και εκεί που είχαμε ηρεμήσει και χρησιμοποιούσαμε τον αρχικό τίτλο μονάχα ως (άκυρο) μέτρο σύγκρισης για films του συγκεκριμένου είδους, ήρθαν κάτι φωστήρες με ένα διόλου ευκαταφρόνητο budget (μάλλον τα έφαγαν τα φράγκα) να μας παρουσιάσουν μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, το «Blair Witch» (2016)! Γιατί;

Στο «Blair Witch: Η Επιστροφή» παρακολουθούμε (με πονεμένα μάτια) την ιστορία του James, του αδερφού της Heather (από την ταινία του 1999), που προσπαθεί να ανακαλύψει τι συνέβη στην αδερφή του, ενώ παράλληλα η Lisa (φίλη του James) θέλει να κάνει ένα ντοκιμαντέρ γύρω από τον θρύλο της γνωστής μας πια, μάγισσας. Η Lisa θα πάρει άλλα δυο «φιλαράκια» μαζί για να την βοηθήσουν στο εγχείρημα της, ενώ κάπου στην πορεία η «παρέα» θα συναντήσει και ένα «πειραγμένο» ζευγάρι που υποτίθεται πως είναι αυτοί που βρήκαν το αρχικό υλικό που είχε κινηματογραφήσει η Heather και οι φίλοι της. Το «πειραγμένο» ζευγάρι θα ενσωματωθεί στην παρέα και όλοι μαζί θα πάνε μια «όμορφη» εκδρομή στο δάσος, για να… βιώσουν μια από τα ίδια!

Το «Blair Witch» σκηνοθετεί ο Adam Wingard που το μόνο ενδιαφέρον που έχει να παρουσιάσει είναι τα δύο «V/H/S» και το σενάριο υπογράφει ο Simon Barrett που το μόνο ενδιαφέρον που έχει να παρουσιάσει είναι τα δύο «V/H/S». Οι δυο τους έχουν συνεργαστεί σε αρκετές «μετριότητες» και αφού αυτό είναι κάτι που το έχουν κάνει «καλά» όλα αυτά τα χρόνια, είπαν να το ξανακάνουν άλλη μια φορά. Αν και σε films αυτού του είδους είναι δύσκολο να μιλήσουμε για σκηνοθετικά καλλιτεχνήματα και ενδιαφέρουσες φωτογραφίες, οι δυο τους κατορθώνουν (γιατί για κατόρθωμα πρόκειται) να επιτύχουν κάτι εξαιρετικό: Μετά από 17 χρόνια και έχοντας στην διάθεση τους ένα αρκετά μεγάλο budget, δημιουργούν (;) ένα πανομοιότυπο αποτέλεσμα σε σχέση με το αρχικό φιλμ των ταλαντούχων Daniel Myrick και Eduardo Sánchez, οι οποίοι δεν είχαν σχεδόν καθόλου budget!

     Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους (οι ερμηνείες είναι λίαν επιεικώς, αδιάφορες), βρίσκουμε τον (λίαν επιεικώς, αδιάφορο) James Allen McCune ως James (τον Jimmy από το The Walking Dead), την (λίαν επιεικώς, αδιάφορη) Callie Hernandez ως Lisa (που έχει ένα ψιλοκαλούτσικο πέρασμα στο εξαιρετικό «La La Land» (2016) και κάτι θα κάνει και στο επερχόμενο «Alien: Covenant» (2017)), ενώ για τους υπόλοιπους δεν χρειάζεται να πούμε κάτι (χάρη θα τους κάνουμε). Στο «The Blair Witch Project» οι ηθοποιοί έπαιζαν τους εαυτούς τους συμβάλλοντας στον «μύθο» που είχε διαμορφωθεί γύρω από το «project» και δημιουργώντας την ψευδαίσθηση πως πρόκειται για πραγματικά θύματα, ενώ στο τελευταίο φιλμ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο (και πώς να μην συμβεί όταν το θέμα είναι κάτι παραπάνω από κορεσμένο;), φωνάζοντας από την αρχή πως πρόκειται απλά για μια αρπαχτή!

Σκηνές τρόμου δεν υπάρχουν (γιατί, υπήρχαν στο πρώτο;), ακόμα κι αν ανήκεις στην συνομοταξία εκείνων που βρήκαν το αρχικό φιλμ τρομαχτικό. Η αγωνία και η ένταση έχουν πάει περίπατο στο δάσος, υπάρχουν διαρκώς ανούσια τρεχαλητά και εκνευριστικά ουρλιαχτά και οι 2-3 καλές ιδέες που θα μπορούσαν να δώσουν μια ενδιαφέρουσα νότα στην κατά τ’ άλλα, επανάληψη της ίδιας φόρμας, καταδικάζονται από την βιαστική προσέγγιση των συντελεστών που δείχνουν πραγματικά να μην ξέρουν πώς να τις χειριστούν. Βρήκα μόνο μια καλή «φάση» στο φιλμ (αφορά αυτά τα γνωστά ειδώλια που λογικά κατασκευάζει η μάγισσα (για την οποία σημειωτέον, ελάχιστα καινούργια μαθαίνουμε και αυτά όχι με κινηματογραφική αφήγηση), αλλά με είχε ήδη πάρει ο ύπνος και την άφησα να περάσει ανεκμετάλλευτη. Όσο για το τέλος… ανούσιο, ηλίθιο και απίστευτα προβλέψιμο. Πόσο βλάκας μπορεί να είσαι ρε φίλε, όταν πιστεύεις ότι η φωνούλα που ακούς μέσα στο σπίτι έρχεται από το στόμα της εδώ και είκοσι χρόνια εξαφανισμένης αδερφής σου; Ήμαρτον! Κατά τ’ άλλα, σκοτάδια και ουρλιαχτά, ασύρματοι με ουρλιαχτά, ξανά σκοτάδια με ουρλιαχτά, κουνημένα πλάνα σε σημείο εκνευριστικής ζαλούρας και ουρλιαχτά, ξανά σκοτάδια, ξανά ζαλούρα, ξανά ουρλιαχτά.

Το πιο τραγελαφικό όμως στοιχείο, κάτι που αγγίζει πλέον τα όρια κακής κωμωδίας, είναι οι φακοί! Εν έτη 2016, όπου κυριαρχούν φακοί με λάμπες led ικανές να φωτίσουν ολόκληρες σπηλιές, δεν σκας μύτη σε θεοσκότεινα δάση χρησιμοποιώντας φακούς δεκαετίας 1980, όπου όλη την ώρα σβήνουν και τους πλακώνεις στις σφαλιάρες μπας και ξαναπάρουν μπροστά! Ανέκαθεν είχα πρόβλημα με αυτή την λογική μάστορα περιορισμένης ευθύνης. Δεν δουλεύει η τηλεόραση, ρίξε της μια σφαλιάρα. Δεν δουλεύει το τηλεκοντρόλ, ρίξε μια σφαλιάρα. Δεν δουλεύει ο φακός, άντε πάλι σφαλιάρα. Στις περισσότερες περιπτώσεις βέβαια, το μόνο που χρειάζεται είναι να αλλάξεις μπαταρίες στην «προβληματική» συσκευή, από την άλλη όμως δεν γίνεται να μου το παίζεις σούπερ-ντούπερ συνεργείο με high definition υλικό, κάμερες με GPS που τοποθετούνται πίσω από το αφτί, cannon φωτογραφικές με τηλεφακό και HD video, drones για κινηματογράφιση από ψηλά κτλπ, και να μην έχεις έναν φακό της προκοπής! Σε όλη την διάρκεια της ταινίας, θα δεις φακούς να σβήνουν και τους πρωταγωνιστές-θύματα να προσπαθούν να τους επαναφέρουν σε λειτουργία με ψυχωτικές σφαλιάρες! Άντε να το ανεχτώ τη μία φορά για χάρη της δραματικότητας, να το καταπιώ και την δεύτερη (εντάξει ταινία τρόμου βλέπουμε και όχι το Κράμερ εναντίον Κράμερ), αλλά και τρίτη; Και τέταρτη; Κάποια στιγμή, δεν γίνεται, τίθεται και θέμα νοημοσύνης!

Το «Blair Witch» είναι μια μετριότατη ταινία, ένα ακόμα κλασικό παράδειγμα αρπαχτής. Διαφημίστηκε έντονα, παρουσιάστηκε αρχικά με άλλο τίτλο (The Woods) και υπόνοιες για κάτι πολύ τρομαχτικό και τελικά, έσκασε μύτη ως «Η Επιστροφή» για να ταράξει και πάλι τα νερά (ούτε για αστείο). Το trailer (ως συνήθως) είναι σαφώς καλό, αλλά το trailer έχει ήχο & μουσική κάτι που δεν έχει η ταινία.  90 χαμένα λεπτά λοιπόν, χωρίς το παραμικρό στοιχείο διασκέδασης και με εντυπωμένη από τα πρώτα λεπτά, την εντύπωση, πως τα άτομα παίζουν με τη νοημοσύνη σου. Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία (σε περίπτωση που δεν πρόκειται για αρπαχτή – αλλά επειδή πρόκειται για αρπαχτή άρα δεν είναι ευκαιρία) γιατί το θέμα έχει το ενδιαφέρον του. Μέχρι όμως να βρεθεί κάτι αξιόλογο με μάγισσες μέσα σε δάση (όχι άλλο found footage), ας κάνει δώρο κάποιος 2-3 φακούς στα συγκεκριμένα παιδιά και ας τα στείλει να παίξουν (για πάντα) στο δάσος…

4/10