Tom Petty – The Heartbreaker

Παγωμένα πρωινά, αγουροξυπνημένα πρόσωπα, χαστούκια στα μάγουλα για να ζεσταθεί το αίμα και να ξεμπλοκάρει η γλώσσα, δισταχτική (και ακαταλαβίστικη) «καλημέρα» μπροστά στο μικρόφωνο, ανέβασμα της ανάλογης «φέτας» στον μίκτη, play στο cd και, ξεκίνημα με τολμηρά μαθήματα πτήσης. Το «Learning to Fly» ήταν ίσως το δεύτερο πιο πολυπαιγμένο τραγούδι έναρξης στις εκπομπές μου (το άλλο ήταν το «Absolute Beginners» του Bowie) και ένα από τα ελάχιστα τραγούδια που άκουγα χωρίς να φορώ ακουστικά, δυναμώνοντας απλά την ένταση για να ακουστεί όπως του αρμόζει…

Οι Traveling Wilburys (ένα από τα λίγα ειλικρινή supergroups ), έφτιαξαν με τον ήχο τους το soundtrack κάποιων μοναδικών όσο και μακρινών στιγμών μου, με την τιμητική της να έχει εκείνη των ανοιξιάτικων μεσημεριών όπου μονομαχούσα με τον Μήτσο στην ξύλινη αρένα με τα πούλια και τα ζάρια, εκεί όπου οι «Πόρτες», το «Φεύγα» και το «Πλακωτό» ήταν (τότε τουλάχιστον) περισσότερο αφορμή για μουσικά ακούσματα παρά επίδειξη τύχης και ικανοτήτων. Οι Jeff Lynne, George Harrison και Bob Dylan ήταν, φυσικά, ανυπέρβλητοι αλλά εγώ μαγευόμουν από την βελούδινη φωνάρα του Roy Orbison και την ταξιδιάρικη χροιά του Tom Petty. Οι στιγμές που έμπαινε στα τραγούδια ο Roy προκαλούσαν πάντα ανατριχίλες, αλλά τον χαρακτήρα των τραγουδιών τον διαμόρφωνε ο Tom. Οι Traveling Wilburys δεν συντροφεύουν πια καμία στιγμή και ο καιρός που η μουσική έφτιαχνε soundtracks στην ζωή μου ίσως έχουν περάσει ανεπιστρεπτί (τουλάχιστον με εκείνες τις αγνές προθέσεις του τότε που ομόρφαινε η χαρά της εξερεύνησης), όμως τις αναμνήσεις τίποτε δε μπορεί να τις πάρει μακριά. Μπορεί η τελευταία φορά που άκουσα αυτό το supergroup να ήταν στο Youtube, όμως οι κασέτες και το βινύλιο του «Vol. 1» βρίσκονται ακόμα σε κάποιο ράφι (από τα ελάχιστα που θυμάμαι να ξεσκονίσω γιατί σιχαίνομαι την σκόνη πάνω στις αναμνήσεις) και περιμένουν, υποθέτω, την στιγμή που θα παιχτούν ξανά. Την δική τους, με απλά λόγια, Δευτέρα Παρουσία!

Η νότια κουλτούρα του Tom Petty (20/10/1950 – 2/10/2017) περιστοιχιζόταν από μια ονειρική αισθητική που δημιουργούσε ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Ιδιαίτεροι στίχοι, καθαρές κιθάρες, έντονος ρυθμός και πάντα η διαρκής αναζήτηση της Αλίκης να βρει τον δρόμο της επιστροφής. Μουσικές που ακούγονται σε ένα μακρύ ταξίδι με αυτοκίνητο, τραγούδια για καλή παρέα και αλκοόλ, ήχοι μέρος του υλικού από το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα, νότες για ραγισμένες καρδιές και ανείπωτους έρωτες… Κλασσικός όχι με την έννοια του κλασσικού ροκ, αλλά με τον τρόπο που τέτοιες συνθέσεις γεννιόνται για να γίνουν διαχρονικές. Το rock and roll δεν είναι απλά μουσική, δεν είναι τρόπος ζωής, δεν είναι μόνο κουλτούρα. Είναι ένας τεραστίων διαστάσεων κόσμος, που όσο τον εξερευνείς τόσο περισσότερα ανακαλύπτεις.  

Το παράξενο σχετικά με τον Tom Petty (έναν ιδιοφυή καλλιτέχνη, συνθέτη, παραγωγό και μουσικό πολλαπλών οργάνων) είναι ο τρόπος που αντιμετωπιζόταν πάντα στην Ελλάδα και η ατυχής συχνή χρήση (ιδιαίτερα μετά τον θάνατο του) του όρου «Αδικημένος». Το τι συμβαίνει με την ραδιοφωνική πραγματικότητα το έχω αναφέρει ουκ ολίγες φορές, το πρόβλημα όμως είναι ότι όλη αυτή η μετριότητα και κυρίως ασχετοσύνη έχει μεταφερθεί πλέον και στον χώρο του ίντερνετ, εκεί δηλαδή που παλιότερα μπορούσες να βρεις ορισμένα «καταφύγια». Πλέον η «Κουτσή Μαρία» δεν κάνει μόνο ραδιόφωνο, γράφει κιόλας! Η πικρή είδηση του θανάτου του Tom Petty δεν παρουσιάστηκε ως όφειλε, δεν ήταν ανάλογη του καλλιτεχνικού του μεγέθους, και αυτό γιατί ενώ τα τραγούδια του είναι πασίγνωστα, ελάχιστοι γνωρίζουν περισσότερες πληροφορίες. Και που να τις βρουν αυτές τις πληροφορίες; Σε μια εποχή όπου η μουσική (γενικότερα η τέχνη) βυθίζεται στον βούρκο της μετριότητας, το να αναζητάμε κάποιοι ρομαντικοί, αλήθειες (ιδιαίτερα από εκατοντάδες άσχετους που βρέθηκαν ξαφνικά με ένα μικρόφωνο η ένα πληκτρολόγιο στο χέρι), είναι σα να προσπαθείς να κάνεις ποδήλατο χωρίς πετάλια: τσουλάς για λίγο αλλά κάποια στιγμή θα σταματήσεις. Έχω όμως κάποια δυσάρεστα νέα για τους υποτιθέμενους «σχετικούς» ραδιοφωνάδες-αρθρογράφους που διατυμπανίζουν πως ένας κάποιος Tom Petty είναι αδικημένος: Δεν είναι αδικημένος κάποιος τόσο πολυβραβευμένος, δεν είναι αδικημένος κάποιος που συμμετέχει στην ίδρυση ενός supergroup τέτοιου μεγέθους, δεν είναι αδικημένος κάποιος που εντάχθηκε στο Rock and Roll Hall of Fame (2002), δεν είναι αδικημένος κάποιος που έχει πουλήσει πάνω από 80 εκατομμύρια albums παγκοσμίως και θεωρείται ένας από τους best-selling music artists of all time. Δεν είναι αδικημένος, απλά κάποιοι δεν τον γνωρίζουν η δεν ασχολήθηκαν ποτέ σοβαρά με την μουσική. Αλλά αυτό δεν είναι δικό μας πρόβλημα…

Ο Tom Petty επηρέασε πολλούς μουσικούς, από country style μέχρι τους Red Hot Chili Peppers και η μουσική του βρίσκεται παντού, δυνατή και αναγνωρίσιμη. Έγραψε πραγματικές κομματάρες, έφτιαξε εξαιρετικά video clips, συνεργάστηκε με τεράστιας κλάσης μουσικούς και αποτελεί μόνος του μια ξεχωριστή κατηγορία. Έφυγε λίγες μόλις μέρες μετά από μια ιδιαίτερα πετυχημένη περιοδεία (άτιμο πράμα η καρδιά) αφήνοντας άλλη μια κενή θέση σε εκείνη την αίθουσα που πλέον δείχνει ανησυχητικά έρημη. Αδειάζει η αίθουσα και ελάχιστοι το συνειδητοποιούν.

Αν μου δινόταν αύριο η ευκαιρία να κάνω ξανά εκπομπή (σε ένα ουτοπικό σύμπαν φυσικά, όπου το ραδιόφωνο θα βρίσκεται και πάλι εκεί που πρέπει, διαφορετικά δεν ενδιαφέρομαι), θα ξεκινούσα το πρωινό, χωρίς δεύτερη σκέψη, με το «Learning to Fly». Είναι πολλά περισσότερα από ένα τραγούδι (ψάξε το, δεν θα χάσεις). Και τι καλύτερο σαν έφτανε το μεσημεράκι από το αγαπημένο μου «Mary Jane’s Last Dance»; Σαν θα ερχόταν το απόγευμα λίγο πριν το λυκόφως θα ερχόταν η σειρά του «Running Down A Dream» και μετά το λυκόφως, εκεί όπου δυο η περισσότεροι κόσμοι ενώνονται σε έναν, θα έπαιζε το «Free Fallin’». Η νύχτα θέλει κάτι σε «Wildflowers» ή «Into The Great Wide Open». Τα μεσάνυχτα υπάρχει χώρος και χρόνος για την full έκδοση του «It’s Good To Be King»…

Την επόμενη μέρα… Tom Petty & the Heartbreakers, σε ένα πολυήμερο μαγικό αφιέρωμα. Γιατί το αξίζουν!

Ο Tom Petty δεν είναι αδικημένος γιατί η αδιαμφισβήτητη αξία του δεν αναγνωρίστηκε ή δεν αναγνωρίζεται στην χώρα μας (για την Ελλάδα μιλάμε). Αδικημένοι είναι όσοι δεν αναγνωρίζουν την αξία του! Αλλά αυτή την αδικία την επιβάλλουν μονάχοι στον εαυτό τους…