Το Νόημα της Ζωής...

Θυμάμαι ένα παλιό ανέκδοτο (από εκείνα που επιδιώκουν πολλά περισσότερα από το να σε κάνουν απλά να γελάσεις) όπου ένας τύπος έψαχνε 40 ολόκληρα χρόνια να βρει Το Νόημα της Ζωής. Έψαξε σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, διάβασε άπειρα βιβλία, μίλησε με χιλιάδες διανοητές και φιλοσόφους, ξόδεψε άπειρες ώρες να σκέφτεται και να διερωτάται, ώσπου κάποια στιγμή έπεσε εντελώς τυχαία στα χέρια του μια θαυμαστή πληροφορία…

Η πληροφορία έλεγε πως ψηλά σε μια μυστική κορυφή ενός θεόρατου βουνού, βρίσκεται ένας μαθουσάλας ερημίτης σοφός που μετά από 100 χρόνια άπειρων στερήσεων, δυσκολιών και αναζητήσεων, είχε καταφέρει να βρει «Το νόημα της Ζωής»! Ο τύπος ξεκίνησε να βρει τον σοφό, πραγματοποιώντας ένα ταξίδι γεμάτο κακουχίες και προβλήματα. 5 χρόνια πάλευε να σκαρφαλώσει το βουνό και έκανε άλλα 2 να ανακαλύψει την μυστική κορυφή, αλλά στο τέλος τα κατάφερε. Και εκεί, μέσα σε μια σκοτεινή σπηλιά, βρήκε τον σοφό!

«Δάσκαλε…» του είπε, ενώ από τα μάτια του έτρεχαν τεράστια ποτάμια δακρύων χαράς και συγκίνησης, «…δε μπορείς να φανταστείς πόσο καιρό σε ψάχνω. Έκανα αυτό το δύσκολο ταξίδι, γιατί πληροφορήθηκα πως κατέχεις ένα μεγάλο μυστικό. Πες μου αλήθεια δάσκαλε, γνωρίζεις Το Νόημα της Ζωής;»

Ο πάνσοφος γέροντας άνοιξε δυο κουρασμένα και κρυμμένα πίσω από κουρτίνες καταρράκτη, μάτια, κοίταξε τον τύπο με αυτό το βλέμμα που αποκαλύπτει αιώνες σοφίας και γνώσης και είπε με χαμηλή, σχεδόν ψιθυριστή φωνή:

«Παιδί μου, η ζωή μου ήταν πολύ δύσκολη… Πέρασα άπειρες δυσκολίες, εξωπραγματικές στερήσεις, μοναδικές κακουχίες… Πείνασα, δίψασα, πόνεσα, χλευάστηκα, περιθωριοποιήθηκα… Όμως πάλεψα… Από την ηλικία των 8 χρόνων αναζητούσα, πολεμούσα, διάβαζα, έψαχνα… Ταξίδεψα πέρα στην γη, μέσα στην γη, πάνω απ’ την γη… Και εδώ, στην ηρεμία και την μοναξιά αυτού του μαγικού βουνού, μετά από 100 χρόνια αναζήτησης, ξέρω πια την αλήθεια. Ναι, παιδί μου, γνωρίζω ποιο είναι Το Νόημα της Ζωής!!!».

Ο τύπος τρελάθηκε από την χαρά του. Γονάτισε και άρχισε να φιλά με απόλυτο σεβασμό τα άπλυτα εδώ και 100 χρόνια, πόδια, του πάνσοφου γέροντα.

«Πες μου…» φώναξε κλαίγοντας. «Πες μου δάσκαλε, πες μου σε εκλιπαρώ… Πες μου το μυστικό…»

«Παιδί μου…» αποκρίθηκε με δυσκολία ο σοφός (μην ξεχνάμε πως είχε πολλά χρόνια, πάρα πολλά, να μιλήσει με κάποιον). «Παιδί μου… Το Νόημα της Ζωής, είναι… Το ποτάμι!».

«Το ποτάμι;» επανέλαβε με απορία ο τύπος.

«Τι;» ρώτησε με έκπληξη ο πάνσοφος γέροντας, «… Δεν είναι το ποτάμι;»…

Τα πρωινά σηκωνόμουν νωρίς, έφτιαχνα όσο μπορούσα πιο αθόρυβα τον καφέ μου για να μην ξυπνήσω κανέναν, έβγαινα εξίσου αθόρυβα στην αυλή, άνοιγα το tablet και παρακολουθούσα αχόρταγα τις γάτες στο απέναντι μικροσκοπικό πεζοδρόμιο. Ήταν η μητέρα και τα τρία μικρά της. Τις παρακολουθούσα από τότε που τα μικρά ήταν μια σταλιά και περπατούσαν με δυσκολία. Κάθε μέρα η ίδια ιεροτελεστία. Τα μικρά έπαιζαν, κυνηγιόντουσαν, πάλευαν, λιάζονταν.. Έπειτα ερχόταν η μητέρα, τα φώναζε, ξάπλωνε στην σκιά και τα θήλαζε. Μετά τα χάιδευε, τα φιλούσε, έπαιζε μαζί τους και όταν έφτανε η στιγμή όπου όλοι είχαν χορτάσει τρυφερότητα, ξεκινούσε η εκπαίδευση. Πώς να κυνηγούν, πώς να σκαρφαλώνουν, πώς να κρύβονται, πώς να κάνουν ζημιές… Όλη η διαδικασία ήταν γνωστή, δεν αλλάζει πουθενά στο ζωικό βασίλειο, μέρος του οποίου είναι φυσικά και ο άνθρωπος. Υπήρχε όμως μια διαφορά, κάτι που γινόταν εύκολα αντιληπτό σε όποιον παρατηρούσε με σεβασμό και όχι απέχθεια η μίσος, αυτές τις γάτες. Η ελευθερία τους! Ναι, έχουν εξαιρετικά μικρό προσδόκιμο ζωής και αντιμετωπίζουν πάρα πολλές αντιξοότητες, αλλά προσπαθούν όπως όλοι μας, να επιβιώσουν. Είναι όμως ανεξάρτητες, βιώνουν την δική τους πραγματικότητα, συγκατοικούν μαζί μας σε έναν κόσμο που δεν τον βρήκαν όπως έχει καταντήσει, και είναι ελεύθερες. Μια ελευθερία που την συλλογιζόμουν καθημερινά και την ζήλευα…

Ελευθερία… Οι γάτες ακολουθούσαν τα ένστικτα τους, τις παρορμήσεις τους, βιώνοντας και όχι αναζητώντας κάποιο νόημα στην ζωή τους (αυτό τουλάχιστον, υποθέτω). Δεν εργάζονταν 12 ώρες 7 ημέρες την εβδομάδα, δεν έχαναν τον ύπνο τους από το άγχος, δεν σπαταλούσαν τον ελάχιστο και υπερπολύτιμο χρόνο τους σε ανούσιους σκοπούς και ψεύτικες φιλοδοξίες, ζώντας μόνο για να δουλεύουν. Η κάθε τους στιγμή, όσο ανιαρή και αν φάνταζε στα μάτια κάθε «αμύητου», ήταν γεμάτη, ήταν αληθινή, ήταν αξιοζήλευτη…

Υπηρετούμε έναν σκοπό τον οποίο ποτέ δεν κατανοήσαμε αλλά παρόλα αυτά, αποδεχτήκαμε. Υπάρχει μια «ζωή» την οποία πρέπει να ζήσουμε μα την αφήνουμε να περάσει, γιατί ζωή θεωρούμε τις ώρες που χάνουμε δουλεύοντας και την ανεξέλεγκτη επιθυμία για διαρκή απόκτηση «αγαθών» που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτε περισσότερο από απομόνωση. Κάθε τι υλικό αντικατέστησε κάθε τι αληθινό, με αποτέλεσμα να αλλάξει ακόμα και ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε, συναναστρεφόμαστε, επιβιώνουμε. Ακόμα και τις μικρές μας «νίκες», πράγματα που υποτίθεται ότι τα κάνουμε για εμάς, για να νιώσουμε εμείς καλύτερα η να βοηθηθούμε, σπεύδουμε να τα διαφημίσουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ικανοποιώντας έτσι την αυταρέσκεια μας συγκεντρώνοντας, αντί για στιγμές, ανούσια Likes. Αναζητούμε επιβράβευση για κάτι που κάνουμε μονάχα για να μας επιβραβεύσουν (έτσι η κάθε αξία της πράξης μας δεν έχει πια αξία), αγνοώντας η (ακόμη συχνότερα) περιφρονώντας οτιδήποτε κάνει, σκέφτεται, λέει κάποιος άλλος, είτε γιατί τον φθονούμε είτε γιατί δεν επιβραβεύει αυτό που αδιάκοπα διαφημίζουμε πως θέλει επιβράβευση.

Το νόημα της ζωής… Κάνουμε φίλους από συμφέρον, χάνουμε φίλους από συμφέρον, αδιαφορούμε, φθονούμε, υπερηφανευόμαστε, είμαστε σκλάβοι όσων δεν χρειαζόμαστε, παραδομένοι σε ένα σύστημα απάνθρωπο, διχοτομημένοι και διχασμένοι, παραπληροφορημένοι και εύπιστοι, ανιστόρητοι και αμαθείς, καταδικασμένοι να περάσουμε τον ελάχιστο χρόνο που μας απομένει σαν μαριονέτες που, ακόμα και το χαμόγελο τους, είναι ζωγραφιστό.

Η θάλασσα το σούρουπο… Το δάσος την αυγή… Οι σκέψεις τη νύχτα… Το ξεφύλλισμα των τελευταίων λευκών σελίδων ενός καλού βιβλίου, το συνεχές άκουσμα του αγαπημένου σου μουσικού άλμπουμ, το χαμόγελο ενός παιδιού, πολύωρες ανούσιες συζητήσεις (με κρυφή ουσία), η γλυκιά μέθη όταν αρχίζεις να χαζογελάς, το να λείπεις πραγματικά σε κάποιον, η αγάπη στο βλέμμα ενός σκύλου, το να κάνεις τον άλλο να γελάσει, η παρέα που η σιωπή δεν της προκαλεί αμηχανία, η ευγνωμοσύνη όταν βοηθάς, το να νιώθεις πολύτιμος και χρήσιμος, το να περιτριγυρίζεσαι από πολύτιμους και χρήσιμους, η αλήθεια, τα όνειρα, η αναζήτηση, οι μυστικές εξορμήσεις, η σεξουαλική διέγερση όχι από ανάγκη αλλά από επιθυμία, η στιγμή που ο πόθος γίνεται πραγματικότητα…

Υπάρχουμε για να ονειρευόμαστε, να παράγουμε, να ερωτευόμαστε, να σεβόμαστε, να δημιουργούμε, να αγκαλιάζουμε, να συζητάμε, να μαθαίνουμε, να βιώνουμε την ύπαρξη μας ως κάτι μοναδικό, να μην αδικούμε, να βοηθάμε, να ακούμε, να προσπαθούμε, να ποθούμε, να κάνουμε έρωτα, να εξελισσόμαστε και όχι να παρακμάζουμε…

Απλά, αληθινά, μοναδικά πράγματα. Δεν έχουν κάποιο κρυφό νόημα, δεν αποκαλύπτουν «Το Μεγάλο Μυστικό Θέαμα». Ανοίγεις απλά τα μάτια σου και βλέπεις. Το νόημα της ζωής είναι το να δώσεις νόημα στην ζωή! Γιατί όσα χρόνια κι αν ξοδέψεις εξερευνώντας, κάτι θα βρεθεί εκεί που δεν το περιμένεις να αμφισβητήσει τη μεγάλη σου ανακάλυψη. Ίσως άθελα του…