Ο χρόνος γελούσε μαζί μου αυτή την άυπνη νύχτα που δεν ήθελα να ξημερώσει...

Όσο μεγαλώνεις το μόνο που σκέφτεσαι είτε το θέλεις είτε όχι, είναι ο χρόνος. Τον σκέφτεσαι να τρέχει, τον σκέφτεσαι να τιμωρεί, να απομονώνει, να χωρίζει, να χλευάζει, να τελειώνει… Ο χρόνος σκορπάει στον άνεμο όλα όσα ονειρεύτηκες και σκεπάζει τον ύπνο σου με σάβανα μοναξιάς…

Ξυπνάς το πρωί και κοιτάζεις απελπισμένος γύρω σου ένα δωμάτιο που μοιάζει με αποθήκη στιγμών, και όλη αυτή η σαβούρα – ιστορίες που επαναλαμβάνονται κάθε νύχτα – που πρέπει επιτέλους κάποτε να τακτοποιηθεί, να πεταχτεί, να δημιουργήσει χώρο για περισσότερο κενό, για περισσότερο τίποτα, είναι ακόμα εκεί και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι πως δεν πρόκειται ποτέ να τακτοποιηθεί, δεν πρόκειται ποτέ να πεταχτεί, γιατί το κενό είναι αφόρητο και ο σκοπός για τον οποίο η σαβούρα έπρεπε να τακτοποιηθεί (και να πεταχτεί), δεν έχει πια νόημα, δεν χρειάζεται πια να γίνει. Όλη αυτή η σκόνη ανάμεσα σε βιβλία, κουτιά, όνειρα και σκουπίδια, κάποια στιγμή θα θάψει και εσένα. Είναι η σκόνη του χρόνου. Δεν έλεγες πως πρώτα σφουγγαρίζεις και μετά ξεσκονίζεις;

Μια αποθήκη στιγμών, ένας καταθλιπτικός χώρος που μαρτυρά αδυναμία, έλλειψη θέλησης, το χάος σε μια εξίσου χαώδη ζωή. Μια αποθήκη στοιχειωμένη απ’ όσα δεν κατάφερες να γίνεις, από εκείνα που άλλοι προσδοκούσαν να γίνεις, μια αποθήκη στοιχειωμένη από το φάντασμα της αποδοχής του μοιραίου. Ένα σκοτεινό κελί, μέσα στο οποίο φυλακίζονται οι καταδικασμένοι. Εκείνοι που πρέπει να βιώσουν αυτή την καταδίκη γιατί δεν έγιναν ότι οι άλλοι προσδοκούν, γιατί δεν κατάφεραν αυτά που οι άλλοι έχουν καταφέρει, γιατί το μέτρο σύγκρισης είναι πάντα η επιτυχία και η ευτυχία των γύρω και οι φυλακισμένοι σε αυτό το κελί είναι αναγκασμένοι να το δεχτούν. Ο καταδικασμένος, αυτός που με το κεφάλι σκυφτό πρέπει να αποδεχθεί αυτή την μοίρα, δεν έχει πια περιθώρια για νέες προσπάθειες. Ο χρόνος τον σημάδεψε και το κελί, τελικά, θα τον καταπιεί.  

Ο χρόνος έφερε έναν ακόμα Δεκέμβρη στο κατώφλι και μάλιστα την ώρα που προσπαθούσες να συνειδητοποιήσεις πότε στο καλό έφυγε ο προηγούμενος. Ένας Δεκέμβρης πολύχρωμος, που πρέπει να είναι χαμογελαστός, ελπιδοφόρος. Ένας Δεκέμβρης που πάντα μου άρεσε να τον στολίζω με μαγικές ιστορίες, με μυστικές παραδοξότητες, με δεκάδες πράγματα που δεν τα έχω καταφέρει μα πίστευα πως κάποια στιγμή θα τα καταφέρω. Μα ο Δεκέμβρης στιγματίζεται από την απώλεια. Φέρνει απουσία, μοναξιά, παγωνιά. Η ανάγκη να βιώσεις χαρά, τον κάνει ακόμη πιο δύσκολο και η ελπίδα αναβοσβήνει σαν φωτάκια στο δέντρο που ο χρόνος τους μετρά αντίστροφα. Οι καλικάντζαροι φέτος θα βγούνε νωρίτερα…

Όταν φοβάσαι πως καταστρέφεσαι μπορεί να καταστρέψεις και άλλους. Όταν οι άλλοι φοβούνται πως καταστρέφονται μπορεί να καταστρέψουν και εσένα. Ο χρόνος ταΐζει αυτή την καταστροφή. Η φυγή δεν είναι λύση, όχι αν νοιάζεσαι πραγματικά, γιατί η καταστροφή ριζώνει μέσα σου και αναζητά περισσότερη τροφή. Δυναμώνει, οχυρώνεται. Η θα καταστρέψεις κάτι άλλο η θα καταστραφείς ολοσχερώς. Αν δεν παλέψεις για ότι αγαπάς, τότε είτε δεν αγάπησες ποτέ είτε καλωσορίζεις την καταστροφή. Σκοτεινές αποθήκες υπάρχουν παντού και όλες τους είναι στοιχειωμένες. Λένε, ότι η πραγματική αγάπη χτίζεται μόνο στις δυσκολίες, το εύκολο είναι απάτη. Δεν μπορείς να αισθανθείς όσα πρέπει να αισθανθείς, όταν τα πράγματα κυλούνε εύκολα ίσως και τυχερά. Αναζητούμε την ευτυχία στα ράφια των σούπερ μάρκετ, συνήθως σε τιμή προσφοράς, μα η ευτυχία, λένε, πως χτίζεται δεν αγοράζεται, αποκτιέται με προσπάθεια, με αγάπη, με κατανόηση. Η ευτυχία είναι από τα πρώτα θύματα που καταδιώκει ο χρόνος και ο χρόνος είναι αδίστακτος. Αν του επιτρέψεις να κερδίσει μια μάχη, θα κερδίσει άνετα και τον πόλεμο. Πρέπει να ζεις και στον αέρα, και στην φωτιά και στην βροχή…

Αφήνεις τον χρόνο να κερδίζει και η μοναξιά κατακάθεται βαριά, μαζί με την σκόνη, στην σαβούρα της αποθήκης. Μεγαλώνουμε όμως και η ζωή μεγαλώνει και τις δυσκολίες, επιφέροντας θανάσιμα χτυπήματα μέσα από πολύ πικρές δοκιμασίες. Πράγματα που αντιλαμβάνεσαι αμέσως πως είναι αδύνατο να αντιμετωπίσεις μόνος σου…Πως σαν χάσεις κάθε στήριγμα που πάσχιζες να φτιάξεις, κάθε αγκαλιά που σε ζέσταινε στο κρύο, κάθε πόθο, κάθε χαμόγελο, κάθε τσακωμό, κάθε τι που σε έκανε έστω για λίγο να νιώθεις ζωντανός, τότε ο χρόνος θα βρει άνετα το αδύνατο σημείο στην άμυνα σου και θα επιτύχει το τελειωτικό χτύπημα. Από την άλλη όμως… Είσαι φυλακισμένος σε ένα μαύρο κελί στιγμών, είσαι καταδικασμένος γιατί δεν είσαι αυτό που θέλουν, δεν έγινες αυτό που προσδοκούσαν. Είσαι εσύ, ήσουν πάντα εσύ και αυτό δυστυχώς, δεν αρέσει. Ποτέ κάτι που σου δίνει έστω που και που μικρές ελπίδες, που σε κάνει να ονειρεύεσαι, έστω και ελάχιστα κάτι όμορφο, όσο δύσκολο κι αν είναι, όσο και αν νομίζεις ότι σε παρασύρει, ποτέ δεν είναι αδιέξοδο. Τα αδιέξοδα τα δημιουργούν αυτοί που αδυνατούν ή δεν γνωρίζουν τα όνειρα σου. Τα αδιέξοδα είναι απλά μια εύκολη πρόφαση, ένα άλλοθι για βιαστικές επώδυνες αποφάσεις. Η αγάπη δεν είναι μόνο ταξίδι από γιορτή σε γιορτή. Είναι και ταξίδι από πληγή σε πληγή. Αυτό της δίνει νόημα, της δίνει ουσία…

Ο χρόνος γελούσε μαζί μου αυτή την άυπνη νύχτα που δεν ήθελα να ξημερώσει. Ένα απίστευτα θορυβώδες κουνούπι είχε στήσει τρελό φαγοπότι στο κεφάλι μου, αλλά δεν είχα την δύναμη να το διώξω. Ο υπολογιστής ανοιχτός, το tablet επίσης, το κινητό δίπλα μου, καρτερικές ακτινοβολίες αφόρητης ανάγκης. Μια «καληνύχτα», μια «καλημέρα», μια μικρή συζήτηση έστω κι αν την υποδέχεσαι δήθεν με νεύρα (γιατί είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσει κάποιος τις ηλίθιες άμυνες σου; ), είναι πράγματα που μπορεί σε άλλους να φαντάζουν απλά ή αυτονόητα, είναι όμως τόσο σημαντικά… Τόσο αναγκαία… Όταν περνάς τόσους μήνες ξαπλωμένος στο κρεβάτι τη νύχτα, στρέφοντας το κεφάλι σου δεξιά να αντικρίσεις ένα αδειανό μαξιλάρι, ένα πρόσωπο που δεν είναι εκεί αλλά μπορείς να το δεις, παρακαλώντας αυτό να διαρκέσει κι άλλο γιατί υποψιάζεσαι αυτό που έρχεται, η πραγματικότητα δεν έχει νόημα, ο χρόνος εκδικείται, και το νιώθεις, το αισθάνεσαι, το βιώνεις εκεί, ξαπλωμένος στο κρεβάτι μέσα στην σκοτεινή αποθήκη, την γεμάτη σαβούρα που δεν θα πεταχτεί ποτέ γιατί δεν έχει πια νόημα. Υπάρχει άραγε ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί;

Αλλά η νύχτα ξημέρωσε… Με πρησμένα μάτια και πόδια που αδυνατούν να κρατήσουν τόσο βάρος, πρέπει να υποκριθείς πως η ζωή συνεχίζεται. Να ετοιμαστείς να περάσεις άδειες ώρες χωρίς ουσία, φορτωμένες ευθύνες που δεν είναι δικές σου, αποτυχίες άλλων που καταπλακώνουν τις δικές σου, δεκάδες βάρη που είσαι αναγκασμένος -όσο κι αν αυτό σε ενοχλεί ή σε αιχμαλωτίζει- να σηκώσεις, γιατί ευθύνες δεν έχεις μονάχα απέναντι σε όποιον θεωρούσες σύντροφο σου, ευθύνες έχεις απέναντι σε κάθε άνθρωπο που αγαπάς. Μόνο που κάποιες ώρες πλέον θα περνούν πολύ πιο δύσκολα, χωρίς «νευρικές» συζητήσεις, χωρίς προσδοκία έστω ολιγόλεπτης συνάντησης, χωρίς πονγκ, χωρίς φασόλια, χωρίς καν τον ίδιο τον εαυτό σου που τον βλέπεις στον καθρέφτη να ξεθωριάζει σαν φάντασμα. Δεν είναι όλες οι συνήθειες κακές, υπάρχουν ορισμένες υπέροχες που όσο απλές ή ρουτινιάρικες κι αν δείχνουν, είναι πραγματικά σημαντικές. Η τουλάχιστον, έτσι τις αντιλαμβάνεσαι εσύ…

Και δεν πειράζει, αν δεν κατάφερες τόσα χρόνια να πείσεις κάποιον για το ποιος είσαι, τι αισθάνεσαι, τι αντιμετωπίζεις, πως είναι δυνατόν να τον πείσεις την στιγμή που έχει πάρει την απόφαση του; Μερικοί άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να μην γίνονται κατανοητοί, να αδικούνται, να παρεξηγούνται, να μην τους εμπιστεύονται, να μην τους πιστεύουν… Δεν μπορείς να ζορίσεις τον άλλο να σε νιώσει. Η κατανόηση, η αγάπη, ο σεβασμός, δεν επιβάλλονται. Στάχτη θα σκεπάζει πάντα τον παράδεισο. Και ξέρεις πως είσαι εσύ αυτός που θα οφείλει να απολογηθεί, όχι για να νιώσεις εσύ, αλλά ο άλλος καλύτερα. Γιατί μπορεί να πονάς αφόρητα, αλλά αναγνωρίζεις τα λάθη σου και δεν επιθυμείς να πονούν και οι άλλοι. Απολογήσου: Συγνώμη που δεν έγινα αυτό που ήθελες να γίνω, συγνώμη που δεν ικανοποίησα τις προσδοκίες σας…

Αλλά αν με κάποια μαγική δύναμη, γινόταν αυτό, θα άλλαζε κάτι; Όχι. Γιατί όσο κι αν προσποιείσαι επιτυχημένα κάτι που δεν είσαι, κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί η αλήθεια. Θα την αποκαλύψει ο χρόνος, αυτός ο αδυσώπητος απατεώνας που παίρνει χωρίς να δίνει τίποτα. Και όταν γίνεσαι αυτό που οι άλλοι θέλουν να είσαι, δεν είσαι ποτέ ο εαυτός σου. Και δεν είναι ούτε οι άλλοι ο εαυτός τους. Και όταν δεν είσαι ο εαυτός σου, δεν είσαι ποτέ ευτυχισμένος. Και οι άνθρωποι οφείλουν να σε αγαπούν για αυτό που είσαι, όχι για αυτό που θέλουν να είσαι…