Πάει ο παλιός ο χρόνος;

Με ένα πασίγνωστο παιδικό τραγουδάκι, που από πολύ μικρός το θεωρούσα πικρό και μελαγχολικό, θα μοιραστώ την τελευταία μου σκέψη για το 2011. Ελπίζω η νέα χρονιά να μας βρει και πάλι μαζί, επιχειρώντας πια από τις σκέψεις να περάσουμε στις δράσεις…

Top Movies Of The 80's - part 2 (b)

 Και τέλος πάμε να δούμε το 1988 & το 1989

Top Movies Of The 80's - part 2 (a)

Φτάσαμε και στο 2ο μέρος αυτού του δύσκολου εγχειρήματος που αν και κουραστικό, ομολογώ πως το απόλαυσα! Καλύπτει την περίοδο απο το 1986 μέχρι και το 1989 και ήδη διακρίνεται η εξέλιξη του κινηματογράφου.

Top Movies Of The 80's (part 1)

Με αφορμή το αφιέρωμα που ξεκίνησε η εκπομπή "Ολα Τα Γίδια Είναι Ίδια..." στον Ψυχώ net Radio πάμε να δούμε ενδεικτικά τις ταινίες που παρουσίαστηκαν στο 1ο μέρος...

Εφιάλτης (Boogeyman) 2005

Με τις ταινίες τρόμου ίσως παρουσιαστεί πρόβλημα. Το είδος από μόνο του έχει αρκετές ιδιαιτερότητες και κάποια έργα είναι κατάλληλα περισσότερο για τους φίλους αυτού του είδους. Κάποια στιγμή θα μιλήσουμε για αυτό το θέμα και θα επιχειρήσω μια ανάλυση αυτής της κινηματογραφικής κατηγορίας, όμως αυτό που τώρα έχει σημασία είναι να σου αρέσουν οι ταινίες τρόμου και να τις απολαμβάνεις με τον σωστό τρόπο. Εδώ (πλην ελαχίστων περιπτώσεων) δεν αναζητούμε καταπληκτικές ερμηνείες, ούτε σκηνοθετικές αποκαλύψεις. Αυτό που ψάχνουμε με αγωνία, είναι μερικές στιγμές καθαρού και ατόφιου τρόμου και κάτι που μπορεί να επιστρέψει στο μυαλό μας την ώρα που θα πέσουμε για ύπνο. Και σαφώς δεν μας χαλάνε καθόλου αρκετές δόσεις υπερβολής!

Προσοχή στον...Μπαμπούλα!

Το δωμάτιο είναι σκοτεινό…

Οι λάμψεις από τις αστραπές της Ανοιξιάτικης καταιγίδας, το φωτίζουν απρόσμενα, ξαφνικά, φανερώνοντας παράξενα σημεία που στο σκοτάδι δεν φαίνονταν. Σημεία όπως η μισάνοιχτη πόρτα της ντουλάπας ή τα πεταμένα ρούχα στην πλάτη της καρέκλας. Ξαπλωμένος στο κρεβάτι και κουκουλωμένος μέχρι την μύτη, παρατηρείς με τρόμο τα δυο αυτά σημεία, ανήμπορος να αρθρώσεις λέξη, υπερβολικά παγωμένος για να αντιδράσεις. Και ξαφνικά, η πόρτα της ντουλάπας ανοίγει περισσότερο. Η μήπως όχι; Τα ρούχα στην καρέκλα παίρνουν μορφή. Η μήπως όχι; Με την επόμενη αστραπή που θα φωτίσει απρόσμενα το δωμάτιο, όλα θα αποκαλυφθούν…

GAD - The Perfect Crime (2010)

 

Ομολογώ πως τους έχω αδυναμία. Όταν το 2007 είχαν κυκλοφορήσει το “System May Fall” καταγοητεύτηκα (πως αλλιώς να το εκφράσω;) από το “The End Of The Road” και μέχρι σήμερα το θεωρώ ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει στην ελληνική δισκογραφία (εξαιρούνται 2-3 δουλειές για τις οποίες θα μιλήσουμε άλλη στιγμή) τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια. Είμαι απόλυτα βέβαιος πως αν το συγκεκριμένο τραγούδι ξεκινούσε με έδρα το εξωτερικό, θα μιλούσαμε τώρα για παγκόσμια επιτυχία.

Και να που το 2010 εμφανίζεται το “Perfect Crime”.

Για να πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. 

BIG FISH (Απίθανες Ιστορίες) – 2003

O William Bloom έχει να μιλήσει πολλά χρόνια με τον πατέρα του Edward. Αυτό που τον απομάκρυνε έχει να κάνει με την απίστευτη τάση που είχε ο πατέρας του να κατασκευάζει και να διηγείται συναρπαστικές ιστορίες σχετικά με την ζωή του, κάτι που ώθησε τον William να τον θεωρεί ως ένα μεγάλο παραμυθά. Τώρα ο πατέρας του βρίσκεται στα τελευταία του και εκείνος αναγκάζεται να επιστρέψει κοντά του, μαζί με την έγκυο σύζυγο του, σκοπεύοντας έστω κι αυτές τις τελευταίες στιγμές να τον καταλάβει. Να ανακαλύψει τον άνθρωπο που κρύβεται πίσω από τα παραμύθια που του έλεγε όταν εκείνος ήταν μικρός. Ακόμα και τώρα όμως, λίγο πριν το τέλος, ο πατέρας του συνεχίζει να λέει απίστευτες ιστορίες…

Δεν σέβονται την φτώχεια...

Πρωινό Δευτέρας στα γραφεία της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού, υποκατάστημα Καλλιθέας…

Το μηχάνημα εξυπηρέτησης πέταξε το νούμερο 298. Εκείνη την ώρα τα γραφεία εξυπηρετούσαν το νούμερο 123 και ήδη σκεφτόμουν αν έπρεπε να την κάνω με ελαφρά ανανεώνοντας για άλλη φορά το ανεπίσημο ραντεβού μου με την συγκεκριμένη δημόσια υπηρεσία, ήταν όμως η τρίτη φορά που βρισκόμουν εκεί και το θέμα μου δεν έπαιρνε άλλη αναβολή. Έπρεπε επιτέλους να ξεμπερδεύω.

Δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα!

Μία ακόμα απο εκείνες τις ειδήσεις που δεν μπορείς να μην τις μοιραστείς....

Έξω από το Bristol Zoo της Αγγλίας υπάρχει ένα πάρκινγκ για 150 αυτοκίνητα και 8 λεωφορεία.
Για 35 χρόνια, τα τέλη στάθμευσης του διαχειριζόταν ένας πολύ ευχάριστος υπάλληλος.
Τα τέλη αυτά ήταν: £1 για τα αυτοκίνητα ($ 1,40), £5 για λεωφορεία (περίπου $ 7). 

Οι αγανακτισμένοι και οι κοιμισμένοι

Οι σκέψεις, οι εικόνες και τα συναίσθήματα απο την πρώτη εδώ και παρά πολλά χρόνια ενωμένη προσπάθεια των Ελλήνων σε ένα κοινό αγώνα, είναι αντιφατικές και δεν μπορώ να αποφύγω την υποψία πως ίσως κάτι δεν πάει και τόσο καλά, κάτι δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι, κάτι απέχει αρκετά απο την πραγματικότητα. Απο την άλλη όμως, μήπως αυτός είναι ο σκοπός; Μήπως απο την αρχη όλη αυτή η προσπάθεια εκφράζεται, εικάζεται και αναμεταδίδεται με τέτοιο τρόπο ώστε να καταλήξει άκυρη;

Χθες...

Ανακατεύοντας τα κομμάτια του προσωπικού σου παζλ, ίσως ανακαλύψεις πως κάποια λείπουν, πως όσο και να προσπαθήσεις η εικόνα δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Που βρισκόμασταν κάποτε; Πως ξεκινήσαμε (αν βέβαια ξεκινήσαμε ποτέ), που θα καταλήξουμε (αν πράγματι καταλήγουμε κάπου); Ποια γεγονότα διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μας, ποιες εμπειρίες έσκαψαν ρυτίδες στο πρόσωπο μας; Και, πάνω απ΄ όλα, που και ποια, είναι τα κομμάτια που λείπουν;

Ακονίζοντας την φαντασία μας

Παιδιά, παίζαμε σε έναν ανηφορικό δρόμο γεμάτο παρκαρισμένα αυτοκίνητα και πολυκατοικίες που έκλειναν γύρω σου σαν κλοιός.

ΣΚΟΤΩΝΕΙ Η ΠΕΙΡΑΤΕΙΑ ΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ;

Πραγματικά και με κάθε ειλικρίνεια, πιστεύω πως όχι, η πειρατεία δεν σκοτώνει την μουσική. Την τραυματίζει αλλά δεν την σκοτώνει. Μπορείς να δεις τις πληγές επάνω στο ήδη ταλαιπωρημένο κορμί της, να διακρίνεις τα σημάδια και τους μώλωπες, αλλά καμία πληγή δεν είναι θανάσιμη. Όχι, η πειρατεία δεν σκοτώνει την μουσική. Δεν λέω πως δεν υπάρχουν δολοφόνοι, φυσικά και υπάρχουν, αλλά δεν είναι μόνο οι πειρατές. Είναι και κάποιοι άλλοι, πονηροί και αδυσώπητοι, οι πλέον θανάσιμοι, οι πιο σκοτεινοί απ΄ όλους, και ονομάζονται μουσικοί. Πιστεύω λοιπόν ακράδαντα, πως κατά κύριο λόγο, αυτοί που σκοτώνουν την μουσική, είναι οι μουσικοί και οι εταιρείες που βρίσκονται άλλοτε πίσω τους και άλλοτε μπροστά τους!

Έγινε η απώλεια συνήθεια μας...

Κοιτάς τις θολές εικόνες αναμνήσεων, εκείνες τις παλιές φωτογραφίες (το μοναδικό ίσως πράγμα που αψηφά τον χρόνο) μιας ζωής που μοιάζει να μην υπήρξε ποτέ και συχνά αναρωτιέσαι: Τι συνέβη;