Χθες...

Ανακατεύοντας τα κομμάτια του προσωπικού σου παζλ, ίσως ανακαλύψεις πως κάποια λείπουν, πως όσο και να προσπαθήσεις η εικόνα δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Που βρισκόμασταν κάποτε; Πως ξεκινήσαμε (αν βέβαια ξεκινήσαμε ποτέ), που θα καταλήξουμε (αν πράγματι καταλήγουμε κάπου); Ποια γεγονότα διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα μας, ποιες εμπειρίες έσκαψαν ρυτίδες στο πρόσωπο μας; Και, πάνω απ΄ όλα, που και ποια, είναι τα κομμάτια που λείπουν;

Κάποια πράγματα (όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσο κι αν υποστηρίζεις το αντίθετο) δεν ξεχνιούνται ποτέ. Πράγματα απλά, καθημερινά, μοναδικά. Το πρώτο μας ραντεβού, το πρώτο μας φιλί, η πρώτη μας απώλεια, οι παλιοί φίλοι, ο πρώτος πόνος, η πρώτη αληθινή χαρά, η πρώτη εργασία. Πράγματα άλλοτε ευχάριστα και άλλοτε δυσάρεστα, σημάδια πάνω στην άμμο του χρόνου, στιγμές που ξεπλένει η βροχή και προσπαθεί να παρασύρει στα ορμητικά ποτάμια της λήθης. Πόσα είναι αυτά που μας έκαναν να παρακαλούμε να είχαμε την δυνατότητα να γυρίσουμε πίσω το ρολόι του χρόνου; Και πόσα είναι αυτά που μας έκαναν να το  ευχαριστούμε που δεν γυρίζει πίσω;

Πόσοι θα ταξιδεύαμε στο χθες αν είχαμε αυτή την δυνατότητα; Η απάντηση είναι απλή: Όλοι! Ο καθένας βέβαια, για άλλο σκοπό. Κάποιος για να διορθώσει ένα λάθος, κάποιος για να βιώσει ξανά πράγματα και καταστάσεις που δεν συμβαίνουν και δεν υπάρχουν πια. Μην κρυβόμαστε λοιπόν πίσω από το δάχτυλο μας. Το ταξίδι στο χρόνο υπήρξε ανέκαθεν ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα του ανθρώπου. Όλοι μας θα θέλαμε να γυρίζαμε πίσω.

Είναι πολλές οι συζητήσεις που θα μπορούσαμε να κάνουμε για το χθες, ότι κι αν αυτό σημαίνει για τον καθένα. Το χθες δείχνει να είναι η μοναδική απόδειξη της ίδιας της ύπαρξης μας. Νιώθεις πως υπήρξε, έχεις αναμνήσεις, έχεις βιώματα. Το σήμερα δεν προλαβαίνεις να το ζήσεις και το αύριο δεν έχει υπάρξει ακόμη. Μόνο το χθες υπάρχει να βεβαιώνει την πορεία σου στον χρόνο. Και μπορεί να είναι τα πάντα: ένα τραγούδι, ένα βιβλίο, ένα μουσικό συγκρότημα, κάτι που υπήρξε έστω και σαν ιδέα. Η αίσθηση που το ακολουθεί, είναι μια γεύση πικρίας, μοιάζει με παράπονο για κάτι που δεν ολοκληρώθηκε, για κάτι που δεν ειπώθηκε, για κάτι που έφυγε. Μα είναι το χθες που τόσο συχνά ζωγραφίζει εκείνα τα παράξενα χαμόγελα νοσταλγίας στα πρόσωπα μας, το αγαπημένο θέμα συζήτησης στις παρέες, οι σκέψεις που κάνεις όταν ανάβεις ένα τσιγάρο τις νύχτες μόνος στο μπαλκόνι. Το χθες είναι η ανασφάλεια που φέρνει η συνειδητοποίηση πως δεν μπορείς να αποφύγεις αυτό που πραγματικά είσαι.

Το χθες είναι η αλήθεια, είναι και η φθορά. Η αντίθεση της εικόνας στον καθρέπτη με αυτή στις φωτογραφίες. Γι’ αυτό και το φοβάσαι! Γι’ αυτό και προσπαθείς να ξεχάσεις…

Ξέρεις, αυτό ίσως να είναι και το μεγαλύτερο ελάττωμα των ανθρώπων: Ξεχνάμε! Και ξεχνάμε εύκολα, χωρίς ενοχές, χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς ντροπή, απλά κρυμμένοι στην εντύπωση πως αν ξεχάσουμε το χθες θα μας ξεχάσει και αυτό με την σειρά του. Μπροστά μας βρίσκεται πάντα το παζλ, τα κομμάτια πάντα θα λείπουν, μα δεν θα το ολοκληρώσουμε τελικά γιατί προτιμούμε να ξεχνάμε. Μια αιώνια αμνησία που μας παγώνει, μας ακινητοποιεί. Αλλά στο τέλος πάντα περιμένουμε… και περιμένουμε… και περιμένουμε. Και μέχρι να θυμηθούμε, θα περιμένουμε…

Notis 2011