Μερικές φορές μου είναι πολύ δύσκολο έστω και να φανταστώ πως αυτή η χώρα διαθέτει εξαιρετικούς μηχανισμούς παραπλάνησης, αποπλάνησης και προπαγάνδας. Μου είναι ακόμα πιο δύσκολο να πιστέψω πως αυτοί οι μηχανισμοί λειτουργούν σωστά και πολύ συχνά πετυχαίνουν με ακρίβεια τον στόχο τους. Δεν αναφέρομαι στα ΜΜΕ αλλά σε κρυφούς και μυστικούς μηχανισμούς που ακόμα και αυτή η άλογη συμπεριφορά των ΜΜΕ είναι δικό τους αποτέλεσμα. Κι αν όμως συμβαίνει; Αν όντως υπάρχουν αυτοί οι μηχανισμοί; Τόσα χρόνια γαλούχησης κι εκπαίδευσης μέσα απο άπειρα παραδείγματα απο την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, έχουν φέρει εκπληκτικά αποτελέσματα σε διάφορες χώρες και αναμόρφωσαν ολόκληρους λαούς στηριζόμενοι στα ψέματα και την προπαγάνδα. Πόσο παράλογο είναι λοιπόν αυτοί οι καθηγητές της παραπλάνησης να διδάσκουν εδώ και χρόνια και στην Ελλάδα;
Αυτές οι σκέψεις έρχονται στο μυαλό μου παρακολουθώντας αρχικά διάφορες συμπεριφορές απο "αγανακτισμένους". Υπάρχουν στιγμές που σου δίνεται εύκολα η εντύπωση πως κάποιοι εκεί είναι "βαλτοί" ενώ άλλοι κινούνται με δικούς τους ρυθμούς και σκοπούς. Υπάρχουν υπερβολικές εκρήξεις εθνικοφρωνισμού, ακρότητες και συνθήματα άστοχα εντελώς με αυτά του κοινού αγώνα, μεθυσμένοι και τυπάκια που ψάχνονται για φασαρία. Απο την άλλη παρακολουθείς και όλη αυτή την εύθυμη διάθεση που σαφώς και σε αποπροσανατολίζει. Θυμίζει έντονα πανηγύρι όλο αυτό το σκηνικό και το γεγονός ότι εμφανίζονται τόσοι πολλοί μικροπωλητές και καντίνες συμβάλει στο να δημιουργηθεί όλη αυτή η ατμόσφαιρα που θα ταίριαζε περισσότερο σε συναυλία! Αν εξαιρέσεις τους αλλοδαπούς που απλά προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια χώρα που τους υποδέχθηκε μα ποτέ δεν τους αποδέχθηκε, οι Έλληνες έμποροι που βρίσκονται τόσες μέρες στην πλατεία Συντάγματος, δεν είναι αγανακτισμένοι;
Σαφώς και υπάρχουν όλοι αυτοί που πραγματικά παλεύουν τόσες μέρες, με τα αντίσκηνα τους, την υπομονή και επιμονή τους και όλες αυτές τις αξιόλογες προσπάθειες (επιφύλαξη, ομάδες καθαρισμού κτλπ) που είναι και ένα καλό παράδειγμα για όλους όσους θέλουν να ακολουθήσουν τον κοινό αγώνα. Όμως... ποιος είναι τελικά ο κοινός αυτός αγώνας; Τι ακριβώς ζητάμε όλοι εμείς που κατακλύζουμε τις πλατείες; Είναι κοινά τα αιτήματα; Συμφωνούμε όλοι με αυτά τα αιτήματα; Ποιος έγραψε, ποιος θέσπισε αυτά τα αιτήματα; Δεν θα γίνω συγκεκριμένος γιατί δεν είναι αυτός ο στόχος των προβληματισμών μου κι ελπίζω να καταλαβαίνεις αυτά που γράφω. Σίγουρα κάποιος απαιτεί περισσότερα απο κάποιον άλλο και σίγουρα κάποιος άλλος απαιτεί πολύ συγκεκριμένα πράγματα που μπορεί εσυ για παράδειγμα, να μην ενστερνίζεσαι. Όμως ποια είναι τα κοινά αιτήματα; Ποιος είναι ο στόχος μας; Ποια η γραμμή που όλοι συμφωνούμε να ακολουθήσουμε; Ένας αγανακτισμένος πολίτης, που ακριβώς πρέπει να στρέφει την αγανάκτιση του; Σε αιτήματα η στους λόγους που τον έφεραν σε αγανάκτιση;
Κάτι που είναι απίστευτα ενοχλητικό είναι η στάση του πολιτικού κόσμου. Αυτή η εμμονή των πραγματικών ενοχων αυτής της κατάστασης να αυτοφιλοξενούνται σε τηλεοπτικά πάνελς και να προσπαθούν να αιτιολογήσουν τις κινήσεις των πολιτών δίνοντας τους δίκιο ή άδικο, να κατηγορούν ακόμα ο ένας τον άλλο, να μην δίνουν εύστοχες λύσεις στα προβλήματα και να επιμένουν σε πολιτικές που θεωρούν μονάχα αυτοί διέξοδες, είναι αστεία και εκνευριστική, είναι χυδαία και σε κάνει να απορείς πως είναι δυνατόν να είναι τόσο ηλίθιοι! Δύο πράγματα μόνο μπορώ να σκεφτώ που να αιτιολογούν αυτη την στάση. Είτε γνωρίζουν πολύ καλά (τα μεγαλύτερα τουλάχιστον κεφάλια) πως βαση συμφωνιών και συζητήσεων δεν τους επιτρέπεται καν να ψάξουν άλλες λύσεις, είτε είναι πραγματικά ηλίθιοι! Με την πρώτη περίπτωση δεν θα ασχοληθώ αυτή την στιγμή, αλλά με ενδιαφέρει αρκετά η δεύτερη.
Οι περισσότεροι του πολιτικού μας κόσμου, ζούνε σε μια άλλη εποχή. Ο ίδιος ο τρόπος σκέψης τους είναι ξεπερασμένος και η μόρφωση τους περιορίζεται σε οπισθοδρομικές ιδέες καλυμμένες με ένα θαμπό πέπλο εκσυγχρονισμού. Θεωρούν τις προτάσεις τους καινοτόμες ενώ ακολουθούν μεθοδους γραμμενες σε βιβλία που κυκλοφόρησαν πριν 50 χρόνια τουλάχιστον και αδυνατούν να ενταχθούν σε μια νέα εποχή που επιβάλει διαφορετικούς και πιο απαιτητικούς ρυθμούς σκέψης. Είναι στενόμυαλοι, δισταχτικοί, δειλοί με ξύλινο λόγο, υπεκφυγές και αποφεύγουν άλλοτε έντεχνα κι αλλοτε τελείως άστοχα, να δώσουν απαντήσεις. Κολλημένοι στον τρόπο με τον οποίο μεγαλωσαν και διδάχθηκαν την πολιτκή, ανήμποροι να καταλάβουν και να συνειδητοποιήσουν τις αλλαγές γύρω τους. Όλο αυτό μπορείς ελεύθερα για να γίνει πιο κατανοητό, να το αποκαλέσεις: χάσμα γενεών! Αυτό λοιπόν το χάσμα είναι που μετατρέπει κάποιους σε αργούς, δυσκίνητους και τέλος ηλίθιους ανθρώπους.
Άλλα έτσι μεγάλωσαν, έτσι μάθανε. Μήπως όμως έτσι τους μάθαμε εμεις; Συνήθισαν να λειτουργούν με αυτό τον τρόπο και η επιβράβευση τους ερχόταν κάθε 4 χρόνια. Εμείς τους βάζαμε και τους ξαναβάζαμε συνέχεια στις ίδιες καρέκλες. Εμείς τους δίναμε το δικαίωμα να πιστεύουν τα λάθη που κάνουν τόσα χρόνια εις βάρος μας. Αλλά εμείς είμαστε παράλληλα αυτοί που τους αποκαλούμε ηλιθιους ενώ αυτοί απο την μεριά τους, είναι πλέον πεπεισμένοι ότι αυτοί είναι που απευθύνονται σε ηλθιους! Το συνειδητοποιείς; Εμείς τους εκπαιδεύσαμε, εμείς τους αποδεχθήκαμε, εμείς προσπαθήσαμε πονηρά σκεπτομενοι να επωφεληθούμε απο την βλακεία τους, ενώ εκείνοι θεωρώντας εμάς ως ηλιθιους είχαν πάντοτε το ελεύθερο να κάνουν ότι θέλουν όπως το θέλουν. Και πλέον είναι πολύ αργά να καταλάβουν πως αυτοί που τοσα χρόνια τους επιβράβευαν, τώρα τους μουντζώνουν! Και κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν θα το καταλάβουν ποτέ...
Αλλαγή πολιτικού σκηνικού χρειαζόμαστε. Αλλαγή προσώπων, νέες και τολμηρές ιδέες, πολιτικούς που να μπορούμε να εμπιστευθούμε. Ηγέτες με όρεξη να δουλέψουν, που να παραδέχονται και να μαθαίνουν απο τα λάθη τους, που να τιμωρούνται και να τιμωρούν, μορφωμένους, δυναμικούς, θαρραλέους. Αρκετά με τους ανίκανους! Όσοι τόσα χρόνια φάγατε και καταστρέψατε αυτή την χώρα (κυρίως πολιτικοί αλλά και αρκετοί πολίτες) πρέπει να τιμωρηθείτε και μάλιστα παραδειγματικά. Να έρθουν νέα πρόσωπα, παθιασμένοι με τον σκοπό τους, απαλλαγμένοι απο διαφθορές που να νοιαζονται και να πονούν αυτή την χώρα. Και κάθε φορά που θα κάνουμε την μέγιστη τιμή σε κάποιον να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας κι εκείνος αδυνατεί να φανεί άξιος της τιμής και των προσδοκιών μας, τότε να τον "απολύουμε"! Και αν έκανε κακό να τον τιμωρούμε, με τον ίδιο τρόπο που τιμωρείται ο κάθε πολίτης. Όχι δημοψηφίσματα και ανούσιες φωνές, αλλά έργα και ευκαιρίες. Για πόσο θα βουλιάζουμε στην ανέχεια και τον φόβο; Για πόσο θα επιτρέπουμε να μας ειρωνεύονται αυτοί που τόσους αιώνες έμαθαν απο εμάς; Εμείς πότε θα μάθουμε απο εμάς;
Αυτα πιστεύω πρέπει να είναι και τα αιτήματα μας, εκεί έξω στους δρόμους και τις πλατείες. Μακριά απο ακραίες συμπεριφορές και ανούσια συμφέροντα. Είτε σ' αρέσει είτε όχι, όλοι στον ίδιο βούρκο κολυμπούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....