Έγινε η απώλεια συνήθεια μας...

Κοιτάς τις θολές εικόνες αναμνήσεων, εκείνες τις παλιές φωτογραφίες (το μοναδικό ίσως πράγμα που αψηφά τον χρόνο) μιας ζωής που μοιάζει να μην υπήρξε ποτέ και συχνά αναρωτιέσαι: Τι συνέβη;


Το παρελθόν συνέβη! Αυτό το αδίστακτο κομμάτι νοσταλγίας, ευχή και κατάρα συνάμα.
Το παρελθόν είναι αδιάψευστος μάρτυρας αυτού που υπήρξαμε και η μοναδική απόδειξη αυτού που πάντοτε θα ήμαστε. Τι κι αν κρύβεσαι επιδέξια πίσω από φανταχτερές βιτρίνες, τι κι αν προσποιείσαι κάτι μακριά από εσένα; Το παρελθόν θα είναι πάντα εκεί να καταθέτει την αλήθεια στο παράλογο δικαστήριο της ζωής, στην δίκη της πλάνης. Στα σκοτεινά υπόγεια της καρδιάς, αυτά που διπλοκλείδωσες φοβούμενος πως θα επισκεφτείς ξανά, ακόμη σαγηνεύουν την ψυχή σου στιγμές που ξεψυχούν μα ποτέ δεν πεθαίνουν. Ναι, όλοι μας μπορούμε με ποικίλους τρόπους να πληγώσουμε την ψυχή μας, αλλά ποτέ δεν την σκοτώνουμε..

Το χθες… Ένα σακί γεμάτο νοσταλγία, κούπα παραγεμισμένη ντροπή, ο ήχος της σιωπής, η γεύση της απόγνωσης… Μα πάνω απ’ όλα, πόνος! Πόνος σκληρός, πόνος γλυκός, πόνος καθάριος, αληθινός. Ένα απέραντο χωράφι σπαρμένο απώλειες…
Αντιμετωπίζεις την απώλεια τόσο συχνά, τόσο άδικα, ώστε ο μοναδικός τρόπος να την αποδεχθείς είναι να την συνηθίσεις! Είμαστε παράξενα όντα οι άνθρωποι, πίστεψε το. Συνηθίζουμε στην απελπισία, συνηθίζουμε τον θάνατο, συνηθίζουμε την απώλεια. Όμως… Τι αλλόκοτο. Πόσο αλήθεια, ανθρώπινο είναι αυτό;

Ξεχνάς ή θυμάσαι; Ότι κι αν κάνεις, στο τέλος μονάχα προσποιείσαι! Προσποιείσαι πως ξεχνάς, άρα αναγκαστικά θυμάσαι και συνήθως θυμάσαι αυτό που προσπαθείς να ξεχάσεις. Λένε πως σκοτώνουμε ότι ξεχνούμε, όμως ειλικρινά πιστεύω πως σκοτώνουμε κι αυτό που θυμόμαστε. Το παγιδεύουμε, το φυλακίζουμε, το βασανίζουμε, το καταδιώκουμε, το εμποδίζουμε και όλα αυτά, απλά γιατί θυμόμαστε… Άδικο δεν είναι;
Και η απώλεια γίνεται συνήθεια... Έτσι αποδέχεσαι την μοίρα, έτσι αντιλαμβάνεσαι τον ρόλο σου στο θέατρο του παραλόγου. Δεν θα σε συμβουλέψω τι να κάνεις (αρκετά λάθη έκανα μέχρι τώρα), δεν έχω κάτι να σου προτείνω. Συζητώντας απλά, θα σου εμπιστευθώ αυτό που πιστεύω (ας μείνει μεταξύ μας): Μην συνηθίζεις τίποτα. Αντιμετώπισε την συνήθεια σαν ένα όνειρο, από εκείνα που κοιμόμαστε ελπίζοντας να δούμε την συνέχεια. Μη συνηθίσεις την ζωή, μη συνηθίσεις την μουσική, μη συνηθίσεις τους άλλους, μη συνηθίσεις εσένα, μην συνηθίσεις την αγάπη.
Ας μην γίνει συνήθεια και ότι άλλο μας απόμεινε…

Notis