Πάει ο παλιός ο χρόνος;

Με ένα πασίγνωστο παιδικό τραγουδάκι, που από πολύ μικρός το θεωρούσα πικρό και μελαγχολικό, θα μοιραστώ την τελευταία μου σκέψη για το 2011. Ελπίζω η νέα χρονιά να μας βρει και πάλι μαζί, επιχειρώντας πια από τις σκέψεις να περάσουμε στις δράσεις…

«Πάει ο παλιός ο χρόνος, ας γιορτάσουμε παιδιά

και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά.

Γέρο χρόνε φύγε τώρα, πάει η δική σου η σειρά.

Ήρθε ο νέος με τα δώρα, με τραγούδια, με χαρά…»

Ο χρόνος, που ασταμάτητος επιτελεί το παράξενο έργο του, δέχεται σκληρή κριτική για πράγματα που στην ουσία δεν είναι υπεύθυνος. Κάθε φορά, την τελευταία μέρα του έτους, τραγουδάμε αυτό το δήθεν παιδικό τραγούδι, που αν το σκεφτείς πιο προσεχτικά, αποτελεί την ανέλπιδα προσπάθεια μας να εξορκίσουμε αυτό που έρχεται. Είναι η μάχη που δίνουμε με τον φόβο, καθώς ένας ακόμη χρόνος προστίθεται σε έναν αριθμό που ολοένα και μεγαλώνει και αρχίζει σιγά – σιγά να βαραίνει στους ώμους μας. Προσποιούμενοι πως υποδεχόμαστε με χαρά την επόμενη μέρα, έχουμε την πεποίθηση πως θα μεταφέρουμε όλη αυτή την αισιοδοξία στο νέο χρόνο και εκείνος με δάκρυα συγκίνησης στα μάτια του, θα μας λυπηθεί και θα αποφασίσει να σταματήσει την πορεία του! 

Στη συνέχεια όμως, λογικά σκεπτόμενοι, συνειδητοποιούμε πως δεν είναι πρέπον να προσβάλουμε έτσι τον παλιό τον χρόνο. Το παρελθόν δεν είναι κάτι με το οποίο μπορείς να παίξεις. Είναι η ιστορία σου και η απόδειξη των όσων έπραξες και βίωσες. Σ’ αρέσει δεν σ’ αρέσει, του οφείλεις σεβασμό. Ποτέ δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, αλλά είναι κοινό μυστικό πως συχνά αυτό που σου ξημερώνει είναι και αποτέλεσμα της προηγούμενης νύχτας. Έτσι λοιπόν σε αυτό το πικρό τραγουδάκι, προσθέτουμε μια ακόμα στροφή, με σκοπό να βάλουμε τα πράγματα σε μια τάξη:

«Μα κι αν φεύγεις μακριά μας

Στην καρδιά μας πάντα ζει,

Κάθε λύπη και χαρά μας

Που περάσαμε μαζί…»

Το έχει όμως το υπονοούμενο της αυτή η τελευταία στροφή! Τον αποχαιρετούμε, του λέμε τι κρατάμε στην καρδιά μας, αλλά δεν αναφερόμαστε μόνο στις χαρές. Μια χρονιά δεν μπορεί να έχει μόνο χαρές, έτσι δεν είναι; Έχει και λύπες. Και όσο μεγαλώνεις οι λύπες είναι περισσότερες. Το γεγονός λοιπόν πως θα κρατήσουμε αυτές τις λύπες στην καρδιά μας, δεν σημαίνει «άφεση αμαρτιών». Το αντίθετο μάλιστα. Του λέμε κατάμουτρα, πως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις  λύπες που μας έφερε και γι’ αυτό, άντε στο καλό!

Τι θα μας ξημερώσει ο νέος χρόνος; Με τι θα βρεθούμε αντιμέτωποι; Τι άλλο ακόμα θα μας συμβεί μέχρι ν’ αποφασίσουμε πως πρέπει να αναλάβουμε δράση; Ο νέος χρόνος, για τον περισσότερο κόσμο, δεν πρόκειται να έρθει με δώρα, τραγούδια και χαρά. Και αν συνεχίσουμε έτσι, σε λίγα χρόνια θα ισχύει το ίδιο για όλους. Κλεισμένοι στα σπίτια μας χρονιάρες μέρες, με τα φώτα σβηστά γιατί θα μας έχει κόψει το ρεύμα η ΔΕΗ, με το κρύο να παγώνει το αίμα μας γιατί δεν θα έχουμε πετρέλαιο να ζεστάνουμε τα κοκαλάκια μας, θα περιμένουμε έντρομοι όχι τον Άγιο Βασίλη, αλλά κάποιον δικαστικό κλητήρα με εντολή κατάσχεσης, γιατί αδυνατούμε να πληρώσουμε κάποιο χαράτσι! Σου φαίνεται τραβηγμένη αυτή η υπόθεση; Για κοίτα πιο προσεχτικά γύρω σου. Μήπως έχεις καιρό να δεις στον δρόμο κάποιον γείτονα σου; Μήπως παρατηρείς πως ξαφνικά έχουν αυξηθεί οι άστεγοι; Μήπως υπάρχει όλο και περισσότερος κόσμος που ψάχνει στα σκουπίδια έξω από κάποιο super market; Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως εμείς δεν θα καταλήξουμε έτσι;

Δεν έχω σκοπό να σου μαυρίσω την καρδιά τέτοιες μέρες, αλλά πάντα η πραγματικότητα είναι διαφορετική από αυτή που αντιλαμβάνεσαι και από αυτή που σου παρουσιάζουν. Οφείλουμε στον εαυτό μας πάνω απ’ όλα, με τη νέα χρονιά ν’ αλλάξουμε αντιλήψεις, να βγάλουμε τις παρωπίδες και να ασχοληθούμε με τα κοινά. Πρέπει να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα μας και να στείλουμε στον αγύριστο όλους όσοι υπονομεύουν την αξιοπρέπεια μας. Σκέψου ότι σύμφωνα με τους «καταστροφολόγους» αυτή ίσως είναι η τελευταία μας χρονιά. Κι αν τελικά αποδειχθεί πως οι Μάγιας  έκαναν λάθος, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός πως έτσι πρέπει να σκεφτόμαστε: Κάθε χρονιά μπορεί να είναι η τελευταία μας. Γιατί λοιπόν να μην την ζήσουμε με αξιοπρέπεια; Γιατί να μην την χαρούμε; Γιατί να μην την απολαύσουμε;

Σου εύχομαι πραγματικά να έχεις μια καλή χρονιά, με υγεία και αγάπη. Όμως μόνο με τις ευχές, δουλειά δεν γίνεται. Ούτε οι «Ελ» θα κατέβουν να μας σώσουν, ούτε θα αναλάβει δράση η «ομάδα Ε». Ωραίο είναι να ψάχνουμε συνεχώς για σωτήρες και να ελπίζουμε σε «θεϊκές» παρεμβάσεις, αλλά δυστυχώς κάποια στιγμή πρέπει να προσγειωθούμε στην ρηχή πραγματικότητα. Αν δεν κάνουμε κάτι εμείς για τον εαυτό μας, αν δεν σεβαστούμε την προσωπικότητα μας, γιατί να το κάνει κάποιος άλλος;

Ας κλείσω αυτή την τελευταία σκέψη του 2011, με το ρεφρέν αυτού του «παιδικού» τραγουδιού, με την πεποίθηση πως αυτά που εξέφρασα δεν είναι απαισιόδοξα αλλά μια αισιόδοξη προσέγγιση της νέας χρονιάς, πάντα βέβαια υπό προϋποθέσεις. Μακάρι η 1^η Ιανουαρίου του 2012 να φέρει τις αλλαγές που τόσο ανάγκη έχουμε. Μακάρι να μας ξημερώσει η πρώτη ημέρα του υπόλοιπου της ζωή μας…

«Καλή χρονιά, χρόνια πολλά

Χαρούμενη χρυσή πρωτοχρονιά…»