Βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Daniel Wallace, η ταινία βασίζεται στο ότι οι ψαράδες -μεταξύ άλλων- φημίζονται για την ικανότητά τους στο ψέμα. Αυτό ίσως είναι και το σημείο εκκίνησης της ιστορίας που ξεκινά να διηγείται με αυτό το έργο ο μέγιστος, κατά την άποψη μου, Tim Burton, σκηνοθέτης που θα απασχολήσει ουκ ολίγες φορές αυτή την στήλη. Ο Burton καταφέρνει με αριστουργηματικό τρόπο να μετατρέψει αντικρουόμενα συναισθήματα σε παραμυθένιες εικόνες και το αντίστροφο, «παίζοντας» έντεχνα στα δάχτυλα του την χαρά με την λύπη, το γέλιο με το δάκρυ, όλα αυτά μέσα σ’ ένα ονειρικό τοπίο που σε καθηλώνει από την αρχή μέχρι το τέλος. Όλα αυτά σε μια αφήγηση που δεν κάνει σε κανένα σημείο «κοιλιά» αν και παντρεύει τον ρεαλισμό με τον υπερρεαλισμό σε καταστάσεις όπου οι ήρωες παρουσιάζονται με διαφορετικές ηλικίες και πρόσωπα, σε διαφορετικές ιστορίες και περιβάλλοντα από την μια στιγμή στην άλλη.
Σε όλη αυτή την μαγική ατμόσφαιρα συμβάλλουν και οι καταπληκτικές ερμηνείες των πρωταγωνιστών (Ewan McGregor, Albert Finney, Billy Crudup, Jessica Lange και ο για μια ακόμη φορά εξαιρετικός, Danny DeVito), όποιον ρόλο κι αν ερμηνεύουν, σε όποιο περιβάλλον κι αν βρίσκονται. Χαρακτήρες μοναδικοί, ανθρώπινοι, συναισθηματικοί, κομμάτια του ίδιου του εαυτού μας και ατάκες που θα σου μείνουν αξέχαστες. Η εκπληκτικοί σκηνοθετική ματιά του Tim Burton σε συνδυασμό με την πάντα εξαιρετική φωτογραφία του, δημιουργούν μια απίστευτη εμπειρία που θα την θυμάσαι για πολύ καιρό.
Η σύγκρουση ορθολογισμού με την ανάγκη να ονειρεύεσαι, του λογικού με το παράλογο και η διαφορετική αντίληψη αυτού που θεωρούμε ως πραγματικό, σε γεμίζουν ερωτηματικά για το τι τελικά είναι προτιμότερο και μετά από αυτό, ίσως αναθεωρήσεις κάποιες απόψεις σου σχετικά με ανθρώπους που χαρακτηρίζονται είτε «γραφικοί» είτε «ψώνια» & «παραμυθάδες». Μέσα σε 2 ώρες θα καταλάβεις πως πηγή κάθε παραμυθιού είναι η ίδια η ζωή, πως κάποια πράγματα είναι προτιμότερο να διηγούνται διαφορετικά, πως ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο γύρω σου δεν χρειάζεται να είναι ο «κοινώς αποδεκτός» και θα ταυτιστείς τόσο με τους ήρωες που θα θεωρήσεις όλο αυτό το ταξίδι προσωπικό σου βίωμα. Είναι τόσα πολλά τα νοήματα που περνά, είναι τόσο περίτεχνα δημιουργημένες οι καταστάσεις, που το αποτέλεσμα ίσως σε κάνει να αναθεωρήσεις τις προσωπικές σου σχέσεις, φιλικές και ερωτικές, ακόμα και αυτές με τους γονείς σου.
Πραγματικό αριστούργημα που θα προβληματίσει ακόμη και τους πιο στενόμυαλους, το Big Fish είναι ένα έργο που μπορώ να το χαρακτηρίσω άφοβα ως το καλύτερο που έχω δει. Βέβαια αυτό εξαρτάται πάντα από προσωπικά βιώματα και καταστάσεις που συμβάλουν στο να μου δημιουργηθεί όλη αυτή η εντύπωση, όμως αν αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί από την ιστορία θα συνειδητοποιήσεις πόσα πράγματα θέλει να σου πει και ποιες πτυχές του εαυτού σου αναζητά να αγγίξει. Αν ντρέπεσαι να «αποκαλυφθείς» προτίμησε να το δεις χωρίς παρέα, αν και μετά θα ψάχνεις απελπισμένα κάποιον να κουβεντιάσεις. Μια αληθινή εμπειρία, από αυτές που φωτίζουν για λίγο τα σκοτάδια της ψυχής μας και χαρίζουν κάποιες στιγμές ονειρικής αισιοδοξίας. Είναι κάτι ταινίες που σαν τις τελειώσεις, μετά σου δημιουργείται η εντύπωση πως αυτός ο κόσμος μπορεί και πρέπει ν’ αλλάξει. Πως εσύ ο ίδιος πλέον είσαι καλύτερος άνθρωπος. Μια από αυτές τις ταινίες είναι και το Big Fish και αν δεν το έχεις δει στο συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Θεωρώ δεξιοτεχνία αλλά και λειτούργημα το να μπορείς να αναμίξεις το παραμύθι με την πραγματικότητα, το να καταφέρνεις να πεις την αλήθεια με τρόπο που θα την κάνει πιο αληθινή, πιο μοναδική. Σημασία δεν έχει πάντα η ιστορία αλλά ο τρόπος που την αφηγείσαι. Για μένα ο Edward Bloom είναι ένας άνθρωπος από τους εκατομμύρια που κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Το άσχημο σε αυτή την διαπίστωση είναι πως όλους αυτούς δεν τους έχω γνωρίσει. Ακόμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....