GAD - The Perfect Crime (2010)

 

Ομολογώ πως τους έχω αδυναμία. Όταν το 2007 είχαν κυκλοφορήσει το “System May Fall” καταγοητεύτηκα (πως αλλιώς να το εκφράσω;) από το “The End Of The Road” και μέχρι σήμερα το θεωρώ ότι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει στην ελληνική δισκογραφία (εξαιρούνται 2-3 δουλειές για τις οποίες θα μιλήσουμε άλλη στιγμή) τα τελευταία τουλάχιστον 10 χρόνια. Είμαι απόλυτα βέβαιος πως αν το συγκεκριμένο τραγούδι ξεκινούσε με έδρα το εξωτερικό, θα μιλούσαμε τώρα για παγκόσμια επιτυχία.

Και να που το 2010 εμφανίζεται το “Perfect Crime”.

Για να πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. 

 Πόσο δύσκολο είναι πλέον σε όλη αυτή την μουσική πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων να μιλάς για ένα album; Συχνά αναρωτιέσαι πόσοι είναι αυτοί που ψάχνονται να διαβάσουν μια κριτική ή μια παρουσίαση κάποιας δισκογραφικής δουλειάς, ιδιαίτερα αν πρόκειται για Ελληνικό συγκρότημα, και φοβάσαι πως αν η κριτική σου είναι κάπως σκληρή, αυτό θα επιφέρει ένα ακόμη πλήγμα στην αγορά. Να γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς πως κάθε κριτική η παρουσίαση μιας δουλειάς, είναι καθαρά προσωπική άποψη αυτού που την παρουσιάζει η την κριτικάρει. Αναζήτησε λοιπόν τα κοινά σου σημεία με αυτόν που γράφει ώστε, στο μέτρο που αυτό είναι εφικτό, οι απόψεις σας να ταιριάζουν.

Ανέκαθεν με γοήτευαν τα albums τα οποία δεν σου φανερώνονται στο πρώτο άκουσμα, αντίθετα σε προκαλούν να τα γνωρίσεις σιγά – σιγά. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το “Perfect Crime” και ένα επιπόλαιο αρχικό άκουσμα είναι αρκετό να σου χαλάσει την όλη εμπειρία. Σαν πρώτο ερέθισμα σε αγγίζει μια υποτονική, μελωδική ατμόσφαιρα και μια ρομαντική διάθεση χωρίς όμως στοιχεία υπερβολής. Το πασίγνωστο “Waves” σε ωθεί να κλείσεις τα μάτια και να αναπολήσεις, το εξαιρετικό “Over the Moon” με την συμμετοχή του Κ. Βήτα, σε παρακινεί να νοσταλγήσεις, το “Deep Blue World” σε ταξιδεύει. Υπάρχουν όμως και οι δυνατές και πιο κιθαριστικές στιγμές, όπως  το“The Perfect Crime” μ’ ένα ρεφρέν που θα τραγουδήσεις πολλές φορές, το «συναυλιακό» “Parallel Lines” ή το “Everyday I Die In Rome” που έχει να διηγηθεί μια ιδιαίτερη ιστορία.

Οι GAD δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, δεν προσπαθούν να σου παρουσιαστούν ως καινοτόμα μπάντα, όμως ακούγοντας τους ανακαλύπτεις ένα προσωπικό ύφος που μπορεί να γίνει εύκολα σήμα κατατεθέν. Αρχικά δεν θα προσέξεις μεγάλη διαφορά από κομμάτι σε κομμάτι (δεν γίνονται όμως μονότονοι και έτσι επιτυγχάνεται και μια συνοχή μεταξύ των τραγουδιών), αλλά αν τους δώσεις την απαιτούμενη προσοχή δεν θα σε απογοητεύσουν. Λένε πως η πιο δύσκολη στιγμή για μια μπάντα έρχεται με την κυκλοφορία της τρίτης δισκογραφικής δουλειάς και εκεί νομίζω πως οι GAD θα αποδείξουν και την αξία τους και το ότι ήρθαν για να μείνουν. Αναμένω λοιπόν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτή την δουλειά και κάτι μου λέει πως θα είναι και η καλύτερη ως τώρα.

Το “Perfect Crime” σαν album είναι καλό. Αν είσαι fan της μπάντας επιβάλλεται να το αποκτήσεις, αν όμως ξεκινάς τώρα την γνωριμία μαζί τους σου συνιστώ ν’ αρχίσεις από το “System May Fall” που θα το λατρέψεις (όπως εγώ).Σε γενικές γραμμές λοιπόν η αγορά του album δεν θα σε απογοητεύσει και θα το ακούς ευχάριστα ξανά και ξανά. Είναι εύκολο σαν άκουσμα, είναι απλό, όμως πολλές φορές ξεχνάμε πως καλή μουσική δεν είναι μόνο οι πολιτικοί προβληματισμοί, η ποιητική σκοτεινή μελαγχολία και τα δήθεν περίτεχνα τεχνάσματα . Πολλές φορές η μουσική είναι αυτό ακριβώς που σου προσφέρει: λίγες μελωδικές στιγμές στην διάρκεια των οποίων μπορείς να ονειρευτείς, να ταξιδέψεις και κυρίως να τραγουδήσεις. 

Μια ακόμα πολύ καλή επιλογή από μια μπάντα που εύχομαι να μας συντροφεύει μουσικά και συναυλιακά για πολλά χρόνια ακόμα…