Λίγες ώρες πριν μας αφήσει το 2014 και ενώ ξεκίνησα να γράφω κάτι άλλο, το μυαλό μου παρέμεινε κολλημένο σε αυτά που δεν θέλει να ξεχάσει, αναγκάζοντας με να αλλάξω θέμα. Δεν «πάει ο παλιός ο χρόνος…».
Εχθές το βράδυ ονειρεύτηκα κάτι που σύμφωνα με τον ονειροκρίτη, είναι κακό. Είδα λέει ότι έχασα δυο δόντια. Τα έβγαλα από το στόμα μου και χωρίς να ξέρω γιατί, πήγα να τα πλύνω στο νεροχύτη (!). Μόλις όμως τα έβαλα κάτω από την βρύση, αυτά έπεσαν στην πορσελάνη κάνοντας έναν παράξενο θόρυβο. Και τότε διαπίστωσα πως ήταν ένα δόντι και ολόκληρη η κάτω γνάθος! Διαβάζω πως αυτό είναι κακός οιωνός. Από την άλλη, είναι και αυτοί οι φρονιμίτες που δεν αξιώθηκα να τους βγάλω ποτέ και που κάποιες νύχτες τους νιώθω να με πιέζουν λες και προσπαθούν να συμπιέσουν το στόμα μου. Αυτή είναι η λογική εξήγηση, αυτή που επιλέγω γιατί φυσικά με βολεύει. Η άλλη όμως… με ανησυχεί. Τώρα θα μου πεις, γιατί στο λέω αυτό; Υποθέτω πως τον έχει τον συμβολισμό του. Ο τελευταίος μου ύπνος για το 2014 ήταν επεισοδιακός. Μου έδωσε ένα μήνυμα η πρέπει να πάω επιτέλους στον οδοντίατρο;
Σκέφτομαι όλες αυτές τις ευχές… Τις περισσότερες φορές δεν είναι ευχές, αλλά ευχολόγια και αυτό όπως φαίνεται, δεν θα το ξεπεράσουμε ποτέ. Άσε που συχνά ευχόμαστε σε κάποιον κάτι για το οποίο απλά αδιαφορούμε και ακόμη πιο συχνά εναποθέτουμε την επιθυμία μας για την πραγματοποίηση της ευχής στο μαγικό ραβδί της Νεράιδας. Σκέφτομαι επίσης πόσο αστείο (για να μην το πω «τραγικό») είναι να σου εύχεται, για παράδειγμα, «χρόνια πολλά» ένας εργολάβος κηδειών! Πόσο χαιρέκακο να σου εύχεται «άντε και με μια καλή δουλειά» ένας εργοδότης η πόσο ειρωνικό είναι να σου εύχεται «με υγεία» αυτός που σου έκοψε τον μισθό, την σύνταξη και τις όποιες παροχές υγείας. Και πόσο υποκριτικό είναι να λες «καλή χρονιά» σε κάποιον για τον οποίο αδιαφορείς, σε κάποιον που έχεις προδώσει, σε κάποιον που αισθάνεσαι μονάχα υποχρέωση να ανταποδώσεις τις ευχές του. Τι να κάνουμε; Οι ευχές κατέληξαν «έθιμο».
Το 2015 έρχεται ύπουλο και σκοτεινό. Ο κόσμος δεν είναι πια έτσι όπως τον γνωρίσαμε ή τον φανταζόμασταν και σιγά-σιγά αρχίζουμε να το αντιλαμβανόμαστε (αυτό τουλάχιστον ελπίζω). Οι εγωισμοί, η αδιαφορία, η ιδιοτέλεια, ο καιροσκοπισμός… δεν πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσουν; Δεν κατοικείς μόνος σου τον πλανήτη. Η ύπαρξη σου προϋποθέτει την ύπαρξη του άλλου και το μοναδικό πράγμα που έχεις να συναγωνιστείς είναι ο εαυτός σου. Από την άλλη, το 2015 έρχεται να μας δώσει μια τελευταία ευκαιρία (και αυτή την φορά θα είναι όντως η τελευταία), να επιχειρήσουμε το επόμενο βήμα, να αποδείξουμε ότι δεν είμαστε θύματα και ίσως, να διδάξουμε για μια ακόμη φορά μετά από χιλιάδες χρόνια, δημοκρατία. Το 2015 μας προσφέρει μια τελευταία ευκαιρία να ζητήσουμε την παραδειγματική τιμωρία αυτών που πιστεύουν πως βρίσκονται πάντα στο απυρόβλητο και να δώσουμε στους εταίρους να καταλάβουν πως το πείραμα πρέπει να σταματήσει κάπου εδώ. Πως θα το κάνουμε αυτό; Αποδεικνύοντας πως δεν είμαστε πρόβατα και επιζητώντας διαρκώς λύσεις από αυτούς που τις υπόσχονται.
Πάνω από όλα όμως, μπορούμε να δείξουμε σε κάθε ενδιαφερόμενο, πως αν δεν μας καλύπτει τότε θα πάρει τον… ξέρεις ποιον! Και εσείς (οι πολίτες) που τόσα χρόνια ήσασταν (και καλά) η πλειοψηφία και τώρα ανησυχείτε, σκεφτείτε πως κάποια στιγμή θα ερχόταν και η ώρα που θα αναλάμβανε δράση το υπόλοιπο ποσοστό που τόσα χρόνια απλώς υπέμενε και (βάσει ποσοστών) δεν υπήρξε ποτέ μειοψηφία (σκεφτείτε ότι δυο χρόνια μας κυβερνά το 25%). Υπομείνετε κι εσείς λιγάκι, δεν είναι κακό. Αφού υπέμειναν όλοι οι υπόλοιποι και παραμένουν εδώ, τότε ούτε εσείς θα εξαφανιστείτε. Ευκαιρίες δίνουμε, δεν παντρευόμαστε κανέναν. Και αν κάτι δεν μας κάνει, έχουμε το αδιαμφισβήτητο δικαίωμα να διαμαρτυρηθούμε και να αναζητήσουμε άλλη λύση. Δεν είναι πυρηνική βόμβα οι εκλογές, είναι δυσαρέσκεια για κάτι και απαίτηση για αλλαγή. Είναι δημοκρατικό αξίωμα.
Σπάνια δίνονται ευκαιρίες σε αυτή την ζωή και αν δεν τις αντιληφθείς ώστε να τις αρπάξεις από τα μαλλιά, δεν θα ξαναρθούν ποτέ. Είναι η τελευταία μας ευκαιρία και αντί να την μετατρέπουμε σε φόβο, μίσος, φθόνο η έχθρα, πρέπει να την μετατρέψουμε σε ελπίδα. Δεν παίρνω κομματική θέση, μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα. Όμως κουράστηκα τόσα χρόνια να με θεωρούν συνένοχο σε κάτι που ποτέ δεν συναίνεσα. Φθηνές δικαιολογίες αυτών που αδυνατούν να βρουν επιχειρήματα. Όπως κουράστηκα να τιμωρούμαι διαρκώς εγώ για όσα ποτέ δεν προκάλεσα και να καλοπερνούν όσοι κερδίζουν από την τιμωρία μου. Και για να το θέσω πιο απλά: Για ποιο πράγμα ακριβώς τιμωρούμαι; Ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει ότι πρέπει να τιμωρηθώ; Με ποιο δικαίωμα με τιμωρεί; Έκλεψα; Δολοφόνησα; Αδίκησα; Εκμεταλλεύτηκα κάποιον η κάτι; Τι έχουμε πάθει ρε γαμώτο, το «Σύνδρομο Της Στοκχόλμης»; Αγαπούμε τον βιαστή μας; Τόσα χρόνια (μπόλικα δυστυχώς) δεν θυμάμαι ποτέ να καλοπέρασα (όχι με τον τρόπο που καλοπερνούν όσοι με τιμωρούν και όσοι υποστηρίζουν τους τιμωρούς μου) και ποτέ δεν ζήτησα κάτι περισσότερο απ’ ότι είχα. Μονάχα κάτι καλύτερο. Όχι περισσότερο, αλλά καλύτερο. Σε αυτό απλά ελπίζω.
Ζω και μεγάλωσα σε μια πόλη που πασχίζει να δείξει πως αντέχει ακόμη και οι κάτοικοι της προσποιούνται αυτή την αντοχή. Ποτέ δεν θυμάμαι όμως τον κεντρικό της δρόμο με εκατοντάδες κλειστά καταστήματα. Κυρίως όμως, δεν θυμάμαι ποτέ τόσους συμπολίτες μου να κοιμούνται στα αρκετά πάρκα αυτής της πόλης ή τα στεγασμένα προαύλια των εκκλησιών. Που βρέθηκαν όλοι αυτοί; Έλληνες είναι, μην βιάζεσαι. Τους έχω μιλήσει. Οι ιστορίες τους είναι απίστευτες. Αν δεν τους έχεις δει, τότε είτε δεν κυκλοφορείς στην πόλη, είτε είσαι πάντα μέσα στην ασφάλεια του αυτοκινήτου σου. Απόψε τα μεσάνυχτα, την ώρα που θα τσουγκρίζουμε τα ποτήρια μας, ο Γιώργος και ο φίλος του, οικογενειάρχες κάποτε και οι δυο, θα τυλίγονται μέσα στις κουβέρτες τους στο υπόστεγο της Αγίας Παρασκευής, ευχόμενοι ο ένας στον άλλο «Καλή Χρονιά» χωρίς να ξέρουν αν κάποιος από τους δυο (ίσως και οι δυο) θα καταφέρουν να ξυπνήσουν το πρωινό του 2015. Εκείνοι τιμωρημένοι για τις αμαρτίες τους και οι τιμωροί τους να ανοίγουν σαμπάνιες και να μετρούν αντίστροφα: 9…8…7…6…5…4…3…2…1…
Ποιοι είναι όμως οι ηθικοί τιμωροί τους;
Σήμερα το απόγευμα, θα δω ξανά τον Γιώργο και τον φίλο του. Στα χέρια μου θα κρατώ το δελτίο του Τζόκερ και την ώρα που θα περνάω από μπροστά τους, θα εύχομαι να μου κάτσει το 6αρι για να φτύσω κατάμουτρα τους πραγματικούς και τους ηθικούς τιμωρούς μου και να ζήσω και εγώ την υπόλοιπη ζωή μου αδιαφορώντας για τα πάντα. Ενώ ο Γιώργος και ο φίλος του θα ξεπαγιάζουν. Έπειτα θα επιστρέψω σπιτάκι μου, μαζί με τους ελάχιστους συγγενείς που έχουν απομείνει, θα πιούμε και θα φάμε με τον φόβο ότι του χρόνου ίσως να μη μπορούμε να πιούμε και να φάμε, θα στείλω με sms τις ευχές μου, θα ξαπλώσω και θα ξυπνήσω το πρωί ξέροντας πως δεν θα έχω πιάσει το τζόκερ. Έπειτα, θα φτιάξω καφέ, θα ανάψω τσιγάρο, θα βγω στο κρύο μπαλκόνι και θα συλλογιστώ τι σκατά έκανα λάθος στην ζωή μου. Μπορεί να αναρωτηθώ αν έβγαλαν τη νύχτα ο Γιώργος και ο φίλος του, αλλά δεν έχω τα αρ… να πάω να δω. Μετά θα σκεφτώ πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια, πόσα πράγματα έχασα στην ζωή μου, τι απέγινε η παλιοπαρέα και οι φίλοι, τι θα κάνω από εδώ και στο εξής και αν θα μπορέσω ποτέ να πραγματοποιήσω κάποιον από τους ελάχιστους στόχους μου.
Είναι 2014; Είναι 2015; Απλά ξημέρωσε η επόμενη μέρα…
Καλή χρονιά σε όλους!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....