Σημαίες και Γαρύφαλλα...

Όταν κάθεται η σκόνη από τον θόρυβο που προκάλεσε ένα γεγονός, το βλέμμα καθαρίζει και οι σκέψεις μπορούν να πλανηθούν σε ένα πιο ευρύ φάσμα που θα μετριάσει κάπως την οργή, για να παραχωρήσει την θέση της στην λογική. Έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει. Δεν συμβαίνει όμως. Λογική δεν υπάρχει και προτού καθίσει η σκόνη, το ένα γεγονός επισκιάζεται από το επόμενο, σηκώνοντας εκ νέου σκόνη…

Οι σκοτεινοί καιροί που ζούμε, διαμορφωμένοι από το ψέμα και την προπαγάνδα, έχουν στιγματιστεί από την αλόγιστη αδιαφορία, την αδιανόητη απραξία, την αλήθεια της τηλεόρασης και του «αγώνα» μέσα από το facebook. Το χειρότερο όμως είναι όλες αυτές οι παράλογες διαφωνίες (ακολουθούμενες από αξιομνημόνευτη έλλειψη επιχειρημάτων, υπερασπίσεις και καταδίκες προσωπικών αληθειών που απλώς υποθάλπουν την ανάγκη του καθένα μας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα), που οχυρώνουν αντί να γκρεμίζουν το αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται με γοργά βήματα η γενική πραγματικότητα. Δεν είμαστε μόνο άξιοι της μοίρας μας, είμαστε πάνω απ’ όλα, άξιοι των διαφωνιών μας…

Η κρίση δεν ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια, έχει ξεκινήσει από καιρό. Όχι σαν κρίση οικονομική, αλλά σαν κρίση ταυτότητας, κρίση παιδείας, κρίση αξιών. Βασίζεται στην ανικανότητα μας να αντιληφθούμε την αλήθεια, στην υιοθέτηση φασιστικών συμπεριφορών για την εξασφάλιση της προσωπικής μας ευμάρειας και την καταστολή της συσσωρεμένης οργής μας και στην απίστευτη αδιαφορία που κατατρώει σαν ιός την ψυχή μας.

Τι ηθικούς φραγμούς έχει αυτός που λιώνει με μια καρέκλα το κεφάλι ενός μικρού σκυλιού και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα κάνει κάποια στιγμή το ίδιο και σε εσένα; Τι μπορεί να οδήγησε κάποιον που ήταν καλός και σωστός οικογενειάρχης να αναζητά την τροφή του στα σκουπίδια και τι σε κάνει να πιστεύεις πως αυτό δεν θα συμβεί κάποια στιγμή και σε κάποιον δικό σου η ακόμα και σε εσένα; Τι μπορεί να συμβαίνει στο μυαλό ενός ανήλικου παιδιού όταν βλέπει τον φίλο του να πεθαίνει αιμόφυρτος στην αγκαλιά του από τα πυρά ενός πραγματικού τρομοκράτη και τι σε κάνει να πιστεύεις πως αυτό δεν θα συμβεί κάποια στιγμή και στο δικό σου παιδί; Δεν μας ενδιαφέρει. Το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να κάνουμε το «κομμάτι» μας στο facebook (λίγες ώρες πριν την βραδινή μας έξοδο και το λουλουδολούσιμο του αγαπημένου μας καλλιτέχνη – γιατί τόσο διαρκεί η επανάσταση μας), δανειζόμενοι άβουλες ανυπόγραφες απόψεις για τον Γρηγορόπουλο και τον Ρωμανό, κερδίζοντας όσο περισσότερα «Likes» μπορούμε! Ασχοληθείτε με τις καλοκαιρινές φωτογραφίες των καλοσχηματισμένων σας κορμιών και τις ποδοσφαιρικές ανησυχίες σας, αυτά δηλαδή με τα οποία ασχολείστε τον περισσότερο χρόνο, και αφήστε τις «απόψεις» στα θρασίμια!

Δεν έχουν προδώσει την γενιά τους μονάχα όσοι καπηλεύτηκαν το Πολυτεχνείο, την προδίδουν καθημερινά και όσοι μεγαλώνοντας βόλεψαν τα οπίσθια τους, επικρίνοντας τώρα αγώνες που κάνουν άλλοι έφηβοι που κάποτε κι εκείνοι θα ξεχάσουν. Δεν είναι ο κύκλος της ιστορίας που επαναλαμβάνεται, μα ο κύκλος της αμνησίας. Βολεύτηκαν στις «θεσούλες» τους, στην εργασία τους που ακόμα αντέχει, στις υιοθετημένες απόψεις και προστατεύουν με την οικογενειακή θαλπωρή που επιβάλλει κρύψιμο από τους «μπελάδες» σε τέσσερεις τοίχους και βόλτες σε μεγάλα εμπορικά κέντρα με χριστουγεννιάτικη διακόσμηση, τα παιδιά τους που μεγαλώνουν στην άγνοια και την αδιαφορία. Παιδιά που διδάσκονται (αν διδάσκονται) παραχαραγμένη ιστορία. Παιδιά που σκεφτήκαμε να εναποθέσουμε επάνω τους τις όποιες ελπίδες μας για ένα καλύτερο αύριο και που πλέον καταδικάζουν αυτό το αύριο με την βοήθεια των αμνησιακών γονέων τους. Τα λάθη μας θα βρουν μπροστά τους τα παιδιά μας, όπως τα λάθη των γονιών μας βρήκαμε μπροστά μας εμείς, αλλά ούτε αυτό μας ενδιαφέρει.

Όσο για το Πολυτεχνείο… Ένα μήνα μετά και αφού οι διαφωνίες μας καταναλώθηκαν στο αν υπήρξαν η όχι νεκροί (αγνοώντας το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως ο λόγος που δεν βασιλεύει (θεωρητικά) και στην Ελλάδα ο Κιμ Γιονγκ Ουν οφείλεται σε εκείνα τα θρασίμια πίσω από τα κάγκελα), σκέφτομαι το πόσο φριχτό είναι να βλέπεις ένα τεράστιο άρμα μάχης να κατευθύνεται εναντίον σου και πόσο γενναίο είναι να συνεχίζεις να φωνάζεις για «ελευθερία». Ότι κι αν πρόδωσαν όλοι αυτοί οι δήθεν αγωνιστές που τώρα κάνουν ακριβώς τα ίδια με αυτά που έκαναν εκείνοι ενάντια στους οποίους αγωνίζονταν, κανένας αγώνας και καμία ιδέα δε μπορεί να προδοθούν όσο και να προσπαθήσουν κάποιοι. Οι προδότες ήταν, είναι και θα πεθάνουν ανέραστοι και το πολύ-πολύ να βάζουν τις συζύγους τους να καυχιόνται δημόσια για τις ανύπαρκτες σεξουαλικές τους επιδόσεις.

Ο άλλος βγαίνει και καταδικάζει στα «μεγαλοπρεπή» συνέδρια του κόμματος του (ποιο απ’ όλα; Δεν το έχουμε ξεκαθαρίσει ακόμα), το γεγονός (;) πως όλοι οι καλλιτέχνες είναι αριστεροί και πως γενικότερα η αριστερά καπηλεύεται και εκμεταλλεύεται παρόμοιες απόψεις και συμπεριφορές ως αποκλειστικές της ιδεολογίας της (από πού προκύπτει αυτό;), λες και οι υπόλοιποι δεν έχουν ανησυχίες και δεν ενδιαφέρονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα (θες πραγματικά απάντηση σε αυτό;). Δεν είμαι εγώ «κύριε» υπουργέ αυτός που αποφάσισε κάποτε να βάλει κατευθύνσεις στα πιστεύω και τις ιδεολογίες ανάλογα με του που θα βρίσκεται η θέση του στην βουλή, και η κατεύθυνση ορίζεται αυστηρά από τα κριτήρια που βάζει η καρδιά μου. Δεν έχουμε να κάνουμε με εξετάσεις για δίπλωμα οδήγησης, αλλά με ιδέες.

Από την άλλη, αν ο αριστερός τραγουδά:

«Για μένα, το λοιπόν,

το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο,
είναι ένας άνθρωπος που τον μποδίζουν να βαδίζει,
είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε…»

και ο άλλος (όπου κι αν κατευθύνεται) τραγουδά:

«Δεδομένη μ’ είχες, πάντα παραπονεμένο.
Δεδομένο μ’ είχες, κάθομαι και περιμένω.
Δεδομένη μ’ είχες κι όσο κι αν περιμένω,
δεδομένο ήταν πως εμείς θα χάναμε το τρένο…»

Ε τότε, με το συμπάθειο, θα πάω με τον αριστερό. Πώς να το κάνουμε, ταιριάζει περισσότερο στην «τρομοκρατική» αισθητική μου!

Οι αγωνιστές του facebook αναπαράγουν ανυπόγραφες ανακρίβειες για να κερδίσουν όσο γίνεται περισσότερα likes, αλλά το μόνο πράγμα που πραγματικά τους απασχολεί είναι αν θα τους ζητήσει ο ανέραστος (είναι γνωστό πως ο παλιόφιλος ο Mark δημιούργησε το facebook για να παίρνει μάτι τις συμμαθήτριες του) τις ταυτότητες τους. Τις τελευταίες μέρες ο «αγώνας» και οι τραγελαφικές διαφωνίες είχαν επίκεντρο κάποια μπουκαλάκια νερό, είδηση που σύντομα επισκιάστηκε από τον πανικό που προκάλεσε το θέμα απορρήτου και η εξακρίβωση στοιχείων που θα ζητήσει το γνωστό site αντικοινωνικής δικτύωσης. Σειρά είχε το θέμα του Νίκου Ρωμανού και όλα αυτά τα ανεκδιήγητα που δυστυχώς διαβάζω καθημερινά, γεγονός που κι αυτό με την σειρά του θα επισκιαστεί από κάποιο άλλο μεγίστης σημασίας (ίσως μια νέα φάρσα του Σεφερλή), ώσπου να το ξεχάσουμε κι αυτό, μιας και αποδεδειγμένα ένα χρυσόψαρο έχει 100 φορές καλύτερη μνήμη από την δική μας. Διαφωνίες και απίστευτες απόψεις από τους next gen ιδεολόγους, που όμως εξυπηρετούν άψογα τον σκοπό της προπαγάνδας και του αποπροσανατολισμού, καθώς οι περισσότερες απόψεις είναι δανεικές ή θύματα του copy/paste. Μια κωμικοτραγική αναμετάδοση συκοφαντικών η επαναστατικών κειμένων, που στην ουσία εξυπηρετεί απόλυτα τον σκοπό της παραπληροφόρησης και παράλληλα μας βγάζει από την δύσκολη δουλειά του να σκεφτούμε μόνοι μας κάποια πράγματα, να αναζητήσουμε πληροφορίες, να φιλοσοφήσουμε, να συζητήσουμε και τελικά, να διαμορφώσουμε προσωπική άποψη.

Έτσι, η καλλίγραμμη κοπελιά που καθημερινά μοστράρει στο Instagram (και όπου αλλού) την ακόμα μαυρισμένη κορμάρα της, γίνεται οργισμένος επαναστάτης ή θιγμένος και ανήσυχος πολίτης, γιατί αυτό διάβασε και αναμετάδωσε κι ας μην γνωρίζει την τύφλα της! Με τον ίδιο τρόπο, ο hipster τυπάκος που όλη την ώρα διατυμπανίζει σε ποιο μπαράκι βρίσκεται και τι πίνει ή ο πορωμένος οπαδός που έχει εικόνισμα τον πρόεδρο του που αιώνες τώρα κατακλέβει την χώρα, βρίσκει κάποιες (ελάχιστες) στιγμές να το παίξει συνειδητοποιημένος, να κράξει η να συναινέσει με αυτά που διάβασε και θέλησε τα χρησιμοποιήσει για να κοσμήσουν τον «τοίχο» του. Και η συζήτηση, σε κλίμα οργής η πλάκας και άφθονων likes, καταλήγει σε τραγέλαφο, με ανορθόγραφα και greeklish σχόλια να πασχίζουν να περιγράψουν γνώμες και ψεύτικες εμπειρίες. Το «ήμουν εκεί και ξέρω…» είναι το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης γενιάς που δεν μπόρεσε γιατί δεν ήθελε και της επόμενης, που έχει πια πιστέψει τα ψέματα της. Το βασικότερο βέβαια των επιχειρημάτων, είναι το: «πως υποστηρίζεις ότι κάτι έχει συμβεί, αφού δεν έτυχε ποτέ σε εμένα;»

Είναι σαν τον άλλο που μου είπε: «Εγώ ποτέ δεν είχα πρόβλημα με  τα ΜΑΤ. Ούτε εγώ, ούτε η οικογένεια μου…»! Πώς να έχεις; Βγήκες ποτέ στον δρόμο να διαμαρτυρηθείς για κάτι; Βγήκες ποτέ στον δρόμο να ασκήσεις το δημοκρατικό σου δικαίωμα, αυτό που σου επιβάλλει να κάνεις, το Σύνταγμα σου; Αν το πάμε έτσι, και εγώ ποτέ δεν είχα κάποιο πρόβλημα με ληστή τραπεζών! Ούτε εγώ, ούτε η οικογένεια μου (αν το πιάνεις το υπονοούμενο…)!  

Οι νόμοι είναι νόμοι και πρέπει να είναι σεβαστοί, για να είναι όμως σεβαστοί πρέπει να ισχύουν για όλους! Δεν θα τιμωρείς παραδειγματικά και κυρίως εκδικητικά τα θύματα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών και τακτικών και θα μένουν στην απέξω καταχραστές, εγκληματίες, προδότες, δωσίλογοι, εξουσιαστές και όλους εκείνοι που ασελγούν στο νεκρό πια κουφάρι αυτής της χώρας. Δεν θα γράφεις επαναστατικές απόψεις στο facebook από τον καναπέ σου παρακολουθώντας παράλληλα στην τηλεόραση παιδάκια να τραγουδάνε, δεν θα κατηγορείς και θα οργίζεσαι με ιδέες που δεν κατανοείς γιατί στην ουσία δεν σε ενδιαφέρουν, δεν θα υποκρίνεσαι στον εαυτό σου ότι και καλά είσαι κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είσαι. Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να συνειδητοποιήσεις επιτέλους πως δεν είναι δυνατό να πιστεύεις αυτό που σου μεταδίδουν ως «είδηση» τα κανάλια; Κάποια στιγμή στην ζωή μας πρέπει να αναρωτηθούμε πότε πάψαμε να σκεφτόμαστε. Κύριο χαρακτηριστικό της αδιαφορίας είναι η έλλειψη σκέψης. Απλοί και λογικοί συλλογισμοί, βασισμένοι στην πραγματικότητα και όχι στις πλαστές ειδήσεις και τις υιοθετημένες απόψεις.

Όσο για το Νίκο Ρωμανό…  Δε νομίζω πως θα μπορούσα να το πω καλύτερα από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη ο οποίος δήλωσε: «…οι άνθρωποι σαν αυτό το παιδί υψώνουν έναν καθρέφτη απέναντι στην κοινωνία και υποχρεωτικά καθρεφτιζόμαστε όλοι…». Κατανοητό; Η δεν μας ενδιαφέρει;

Και ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο του κατόρθωμα; Ότι μέσα σε λίγες μέρες κατάφερε να ταρακουνήσει το σύμπαν. Ξαφνικά, όλοι μα όλοι, πήραμε θέση! Μια θέση που σε βοηθά να καταλάβεις ποιοι είναι φίλοι και ποιοι εχθροί σου…

Παιδιά βομβαρδίζονται, πνίγονται σε παγωμένες θάλασσες, σκοτώνονται από «εξοστρακισμένες» σφαίρες. Άνθρωποι πεινάνε, χάνουν την αξιοπρέπεια που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους στερεί, όνειρα και σχέδια για το μέλλον βυθίζονται στην λάσπη του χρόνου, δυσωδία, σαπίλα, παρακμή σε κάθε λέξη η αποτέλεσμα, ένας λαός που εξαφανίζεται, ελπίδες που σβήνουν… Ποιος θα ενδιαφερθεί για όλα αυτά; Γιατί πρέπει και εσύ να πονέσεις για να νιώσεις; Μην καταναλώνεσαι με οργή και μίσος απέναντι σε αυτούς που πρόδωσαν γενιές και αγώνες, γιατί ποτέ δεν πίστεψαν, ποτέ δεν συμμετείχαν στους αγώνες, και όπως φώναζε ο Μητσάρας: «Άσε την ζωή που κάνεις, ψάξε την ζωή που χάνεις…». Γιατί την χάνουμε την ζωή. Μας προσπερνά και δεν το αντιλαμβανόμαστε. Την στιγμή του αναπόφευκτου τέλους, δεν θα πάρουμε μαζί μας ούτε εγωισμούς, ούτε βολέματα, ούτε δανεικές απόψεις. Την στιγμή του τέλους εμείς θα είμαστε ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μας και θα καταλάβουμε πως φεύγουμε αγκαλιά με ένα τίποτα. Και αυτό το τίποτα θα το κληροδοτήσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας.

Θέλω ακόμα να πιστεύω πως δεν έχουμε ξοφλήσει. Ούτε σαν λαός, ούτε σαν άνθρωποι. Αρκεί να το πιστέψουμε. Να το πιστέψουμε και να καταλάβουμε γιατί «Τα όνειρα των εραστών, δεν σβήνουν..»