Ήρθαν, έρχονται, θα έρθουν… Ταινίες τρόμου που με τον ένα η τον άλλο τρόπο έχουν καταφέρει να διαφημιστούν και να αποσπάσουν «παράξενες» κριτικές στα γνωστά sites κινηματογραφικού περιεχομένου, προκαλώντας σύγχυση σχετικά με το πόσο καλές είναι και αν αξίζει να τις παρακολουθήσεις…
Πριν ξεκινήσουμε, καλό είναι να επισημάνουμε κάτι ενδιαφέρον. Όσοι διαβάζουμε κριτικές και απόψεις για ένα φιλμ από sites όπως τα IMDb, Rotten Tomatoes κ.α. πρέπει να γνωρίζουμε πως πολλές φορές η κριτική γίνεται βάσει του trailer και όχι της ίδιας της ταινίας. Επίσης είναι συχνό φαινόμενο διάφοροι από τους συντελεστές μιας ταινίας να γράφουν οι ίδιοι την άποψη τους για την συγκεκριμένη ταινία, με σκοπό σαφώς να προωθήσουν την δουλειά τους και να ανατρέψουν κάποια αρνητικά σχόλια. Όπως έχω πει πολλές φορές, επιλέγουμε 2-3 ανθρώπους που οι απόψεις και τα γούστα μας συγκλίνουν και διαβάζουμε αυτούς για να πάρουμε μια πρώτη εντύπωση για το αν θα ασχοληθούμε η όχι με κάποιο φιλμ.
Η σειρά των ταινιών είναι τυχαία και η βαθμολογία είναι με άριστα το 10 (όχι πως θα δεις κάπου αυτό το 10 αλλά έτσι για να έχουμε να λέμε…).
The Haunting Of Helena (2012)
Μια ανύπαντρη μητέρα μετακομίζει σε ένα νέο σπίτι με την κόρη της. Όταν το μικρό κορίτσι θα χάσει το πρώτο του δόντι, θα αρχίσει να διηγείται ότι έχει συχνές επισκέψεις από την νεράιδα των δοντιών και να συμπεριφέρεται παράξενα. Το ίδιο το σπίτι όμως φαίνεται πως κρύβει μια παράξενη ιστορία…
Η ιστορία του «The Haunting Of Helena» έχει αρκετό ενδιαφέρον και ξεκινά με μπόλικο μυστήριο. Είναι ανατριχιαστική, με ανατροπές και με μπόλικο σασπένς. Είναι πολύ καλά σκηνοθετημένο με αρκετές τρομακτικές σκηνές, αλλά «ξενίζουν» τα στοιχεία της γρήγορης αποκάλυψης και της «κοιλιάς» που φαίνεται να κάνει κάποια στιγμή η ταινία. Αυτή είναι μια παγίδα όμως, για την οποία δεν θα πω περισσότερα. Κάποιες φορές φαίνεται ο ερασιτεχνισμός του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Christian Bisceglia που δεν έχει να επιδείξει κάτι ιδιαίτερο μέχρι σήμερα και υπάρχουν αρκετές υποκριτικές «αστοχίες» που ευτυχώς δεν επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό το έργο. Παρόλα αυτά το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον και δε μπορώ να πω ότι με άφησε παραπονεμένο.
(7/10)
Shadow People (2013)
Ένας ραδιοφωνικός παραγωγός δέχεται ένα παράξενο τηλεφώνημα από ένα αγόρι που του αποκαλύπτει ότι πρόκειται να αυτοκτονήσει γιατί κάθε βράδυ όταν πέφτει να κοιμηθεί έρχονται οι «Άνθρωποι - Σκιές» να τον σκοτώσουν. Ακούγεται ο πυροβολισμός, όμως τελικά η σφαίρα δεν βρίσκει τον στόχο της και το παιδί μεταφέρεται στο νοσοκομείο, όπου τελικά θα πεθάνει από άγνωστη αιτία. Ο παραγωγός αισθάνεται την υποχρέωση να ψάξει περισσότερο και μπλέκεται σε ένα αλλόκοτο μυστήριο, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα που αφορούν τις «Σκιές» και το φαινόμενο SUNDS (Sudden Unexplained Nocturnal Death Syndrome), αιφνίδιο και ανεξήγητο σύνδρομο νυχτερινού θανάτου…
Το «Shadow People» τράβηξε αμέσως την προσοχή μου λόγω της θεματολογίας του που άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή στην ψυχοσύνθεση μου που έχει να κάνει με βιωματικές εμπειρίες. Σύντομα κατάλαβα πως δεν επρόκειτο ακριβώς για αυτό που αναζητούσα και αυτό υποθέτω ήταν καλό! Δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να ξύσω πληγές. Γυρισμένο λίγο σαν κανονικό φιλμ, λίγο σα ντοκιμαντέρ του στυλ found footage (πραγματικού, και καλά, βίντεο που κάποιος ανακάλυψε), μεταφέρει μια ιδιαίτερα αγωνιώδη ατμόσφαιρα ιδιαίτερα αν υπάρχουν ανάλογες εμπειρίες. Έχει μερικές πολύ προσεγμένες jump scare σκηνές, οι ηθοποιία είναι αρκετά πειστική και κάνει αρκετά καλή δουλειά για low budget film. Φαίνεται φθηνό (κάποιες μαρτυρίες έρχονται από το YouTube) και υπάρχει αισθητή απουσία μουσικής, υφαίνει όμως εξαιρετικά τον ιστό του μυστηρίου και διατηρεί το ενδιαφέρον του θεατή. Ο σκηνοθέτης Matthew Arnold που το μόνο που έχει να επιδείξει είναι μερικά τηλεοπτικά επεισόδια, έχει κάνει σωστή έρευνα για το θέμα που καταπιάνεται και φαίνεται πως προσπαθεί για ότι καλύτερο με τα μέσα που διαθέτει. Στα θετικά και η υποκριτική του Dallas Roberts που περνά πειστικά τον χαρακτήρα του σκεπτικιστή ραδιοφωνικού παραγωγού. Αν είσαι εξοικειωμένος με παρόμοιες ταινίες τρόμου ίσως βρεις κάποιες αδυναμίες, αν όχι… μπορεί να υπάρχει πρόβλημα!
(7/10)
Extraterrestrial (2014)
Μια παρέα φίλων σε μια εκδρομή σε μια καλύβα στο δάσος (ουάου! Πρωτότυπο!) βρίσκεται ξαφνικά να τρομοκρατείται από εξωγήινους…
Κλασικό παράδειγμα του είμαι συντελεστής ή η μάνα κάποιου από τους συντελεστές της ταινίας και ψηφίζω θετικά ή γράφω καλές κριτικές για να ανεβάσω την βαθμολογία του έργου. Η μεγάλη απογοήτευση των Vicious Brothers (που καλά, εκτός από το πρώτο «Grave Encounters» που έτσι κι αλλιώς ήταν μέτριο, το μόνο που έκαναν ήταν το «Grave Encounters 2»!), βρίθει από κλισέ και ηλίθιους χαρακτήρες, χρησιμοποιεί ένα σωρό δανεικές στιγμές από άλλα έργα (μέχρι και έναν τυπά σαν τον Cancer Man από το X-Files έχουν βάλει – καπνίζει κιόλας) και σε κάνει να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο από τις ανούσιες, παράλογες και χωρίς κανέναν απολύτως λόγο επιλογές που κάνουν οι ήρωες του έργου. Το σενάριο του «Extraterrestrial» είναι σαν έκθεση δημοτικού και ότι γίνεται σε αυτή την ταινία, γίνεται απλά για να γίνεται! Κανένα απολύτως νόημα.
Ξεκινά σαν την κλασική χαζο-αμερικανιά των βλαμμένων νεαρών που λένε βλακείες, πίνουν και παίρνουν ναρκωτικά, πάει να χτίσει κάτι καλό (η σκηνή με την πτώση του UFO έχει ενδιαφέρον) και μετά αρχίζει τα χωρίς νόημα «κουλά» του. Απίστευτες σκηνές όπως (*spoiler alert*) αυτή της κοπελιάς που βρίσκεται στο αυτοκίνητο με τους φίλους της την ώρα που τους καταδιώκουν τα γκρίζα ανθρωπάκια και χωρίς κανένα μα κανένα απολύτως λόγο, βγαίνει από το αυτοκίνητο και λέει στους εξωγήινους «βουτήξτε με τώρα», που σε κάνουν να ουρλιάζεις όχι φυσικά από τρόμο, αλλά από τις αηδίες που κάθεσαι και παρακολουθείς. Όσο για τους χαρακτήρες… Πυροβολημένα παιδάκια, ένας νεαρός που ξαφνικά γίνεται υστερικός, ένας μπάρμπας που καλλιεργεί «χόρτο» και την βλέπει (επίσης ξαφνικά) Avenger, ένας μεγάλος έρωτας που σκάει από το πουθενά και ένας μπάτσος που… Δεν υπάρχει (στην κυριολεξία όμως)!
Κρίμα, γιατί όσο κλισέ και να είναι κάποιες από αυτές τις ταινίες, μου αρέσουν. Το «Extraterrestrial» όμως εκτός από κάκιστο, έπαιξε και με τη νοημοσύνη μου!
(2/10)
Paranormal Activity - The Marked Ones (2014)
Ο Jesse αρχίζει να βιώνει μια σειρά από ανησυχητικά και ανεξήγητα πράγματα μετά το θάνατο της γειτόνισσας του. Καθώς ερευνά τι συνέβη ανακαλύπτει πως είναι «μαρκαρισμένος» από μια δαιμονική οντότητα που θέλει να τον εξουσιάσει…
Ομολογώ πως δεν υπήρξα ποτέ φανατικός υποστηρικτής του «Paranormal Activity» και εκτός του πρώτου έργου που ήταν μια νέα ιδέα στο είδος, ότι ακολούθησε ήταν απλά «πατάτα»! Αυτές οι ταινίες του στυλ found footage έχουν γίνει αρκετά κουραστικές, δίνουν όμως την ευκαιρία σε επίδοξους σκηνοθέτες να κάνουν μερικά πολύ έξυπνα πράγματα, αρκεί να έχουν να επιδείξουν κάτι έξυπνο και να μην επαναλαμβάνουν διαρκώς τα ίδια και τα ίδια. Το «Paranormal Activity - The Marked Ones» ξεφεύγει από τις μέχρι τώρα επαναλήψεις της σειράς και έχει να επιδείξει (επιτέλους) ένα καλό story και κάποιες (μην τρελαθούμε κιόλας) νέες ιδέες. Είναι πιο ώριμο, οι πρωταγωνιστές πιο συμπαθητικοί, η κάμερα (ευτυχώς) πιο σταθερή και αν και ακολουθεί την πεπατημένη της σειράς (που θέλει όλη την ένταση στο τέλος), είναι αληθοφανή και η υπόθεση δένει και εξηγεί κάποια πράγματα που αφορούν το franchise του Paranormal Activity. Αν δεν σου άρεσε ποτέ κάποια ταινία της σειράς, μην ασχοληθείς καθόλου μαζί του. Είναι διαφορετικό, αλλά σαφέστατα η καλύτερη συνέχεια της σειράς, μετά το πρώτο.
(6/10)
Open Grave (2013)
Ένας άντρας ξυπνάει σε ένα λάκκο γεμάτο πτώματα, χωρίς μνήμη του ποιος είναι ή πώς έφτασε εκεί. Με την βοήθεια κάποιου που τον βοηθά φθάνει σε ένα σπίτι όπου συναντά κι άλλους ανθρώπους, όλοι με απώλεια μνήμης. Υποψίες για δολοφονίες και παράξενα μυστικά έρχονται στο φως καθώς ένας-ένας τα μέλη της ομάδας αρχίζουν να ανακτούν στοιχεία της ταυτότητας τους και να συσχετίζουν τα γεγονότα…
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα διαμαντάκι, για το οποίο δεν θα αποκαλύψω τίποτα για να μην το χαλάσω. Το σενάριο είναι έξυπνο, έχει πολύ ένταση και σασπένς, είναι βίαιο και σε κρατά καθηλωμένο στην οθόνη. Η αλήθεια είναι πως στιγμές φαίνεται πως παλεύει σκληρά να κρατήσει την αλήθεια κρυφή, χάνοντας αρκετό από το χρώμα του, όμως σε αυτή την ζωή κανείς δεν είναι τέλειος. Το «Open Grave» είναι δουλειά του Ισπανού Gonzalo López-Gallego, ο οποίος έχει μια τάσης προς τα «παράξενα» films, όπως τα «Nómadas» (2001) και «Apollo 18» (2011), και θα το λατρέψουν σίγουρα οι φίλοι του είδους (ποιου είδους; Ε, δεν μπορώ να αποκαλύψω!). Το μυστήριο πλέκεται εξαιρετικά ανάμεσα σε βίαια ξεσπάσματα και ανατροπές, μέχρι το αναπάντεχο φινάλε του, οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί και η φωτογραφία σε πολύ καλό επίπεδο. Αξίζει!
(8/10)
Ouija (2014)
Η κοπελιά σκοτώνεται μυστηριωδώς. Γιατί; Μήπως φταίει ότι έπαιζε μόνη της με έναν Ouija Board, ενώ οι οδηγίες λένε ποτέ μην τον παίζεις (τον Ouija Board) μόνος σου; Οι φίλοι της αποφασίζουν να λύσουν το μυστήριο (Γκα γκαν, γκα γκαν) και για να το λύσουν πρέπει να τον παίξουν και αυτοί (τον Ouija Board)…
Το «Ouija» διατυμπανίζει παντού το όνομα του «Πίνακα Ουίτζα», αλλά ελάχιστα ασχολείται μαζί του. Όχι ότι δεν θα δεις Ouija Board… θα δεις και θα παραδείς! Στην πραγματικότητα, το μόνο που βλέπεις είναι τυπάκια καθισμένα στο τραπέζι να τον παίζουν (τον Ouija Board). Αλλά φτάνει αυτό; Όχι, δεν φτάνει. Έχεις την ευκαιρία να μιλήσεις για αυτόν τον πίνακα, αλλά δεν το κάνεις. Απλά τον χρησιμοποιείς για να προχωρήσεις την ιστορία σου. Το μυστήριο κρατά το πολύ για δέκα λεπτά και από εκεί και έπειτα βάζουν παντού jump scares, περιμένοντας μια (και καλά) ανατροπή που μέχρι και η κουτσή Μαρία έχει ψιλιαστεί. Οι διάλογοι είναι γελοίοι, η γιαγιά αστεία και όλοι συμπεριφέρονται λες και το να σε καταδιώκει ένα κακό πνεύμα είναι κάτι που συμβαίνει καθημερινά. Και φθάνοντας προς το τέλος… Άστα να πάνε. Ούτε σε οικογενειακή horror comedy των ‘80s δεν γίνονται αυτά!
Η ερώτηση είναι: «Βλέπεται;». Χμμμ… ίσως, αλλά υπό προϋποθέσεις. Πολύ καλή διάθεση, DVD, αλκοόλ και παρέα (μην γελάς μόνος σου). Τώρα βέβαια, αν είσαι από αυτούς που τινάζονται επάνω ή δε μπορούν να κοιμηθούν με ταινίες όπως τα «Scary Movie» & «Blair Witch Project», τότε έχεις μια ελάχιστη ελπίδα να χαρείς και με το «Ouija». Ελάχιστη όμως.
(3/10)
Sinister (2012)
Ένας συγγραφέας που ερευνά και γράφει για εγκλήματα, μετακομίζει με την οικογένεια του σε ένα σπίτι όπου είχε συμβεί ένα φριχτό έγκλημα, με σκοπό να γράψει ένα νέο βιβλίο. Ανακαλύπτει ένα κιβώτιο με 8mm films και καθώς τα παρακολουθεί βλέπει εξίσου φριχτά εγκλήματα αλλά και μια παράξενη μορφή να εμφανίζεται σε κάθε φιλμ. Πρόκειται για κατά συρροή δολοφόνο ή για κάτι άλλο;
Ξεκινώντας πρέπει απλά να παραδεχθούμε κάτι: Ο Ethan Hawke είναι ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κ-ο-ς ηθοποιός! Όπου κι αν έχει πρωταγωνιστήσει ήταν μοναδικός. Τέτοιες ερμηνείες δίνουν πολλά θετικά σε μια ταινία, γιατί ακόμη και αν υπάρχουν σεναριακά η σκηνοθετικά προβλήματα, μπορεί να σε παρασύρει ο ηθοποιός με την ερμηνεία του και να βιώσεις έντονα όσα έχει να σου προσφέρει. Το «Sinister» είναι μια από τις καλύτερες ταινίες τρόμου όλων των εποχών! Η ατμόσφαιρα του είναι εφιαλτική, το soundtrack απίστευτα αγχωτικό, η κλειστοφοβική του αίσθηση ευφυέστατη και ο τρόπος με τον οποίο δεν αποκαλύπτεται άμεσα ότι είναι να αποκαλυφθεί, πολύ πετυχημένος. Το σενάριο φαίνεται απλό και συνηθισμένο, εξελίσσεται όμως υπέροχα για να καταλήξει σε ένα εφιαλτικότατο φινάλε. Η σκηνοθεσία του Scott Derrickson είναι για μια ακόμη φορά πολύ καλή, όπως τον έχουμε συνηθίσει («The Exorcism of Emily Rose» (2005), «The Day the Earth Stood Still» (2008) και το πρόσφατο «Deliver Us from Evil» (2014) για το οποίο θα μιλήσουμε άλλη στιγμή). Το «Sinister» είναι χαλαρά μια από τις πιο τρομαχτικές ταινίες που κυκλοφορούν εκεί έξω!
(9/10)
The Babadook (2014)
Έξι χρόνια μετά το βίαιο θάνατο του συζύγου της, η Amelia (Essie Davis) είναι τελείως χαμένη. Αγωνίζεται να πειθαρχήσει τον 6χρονο γιό της Samuel (Noah Wiseman), που βρίσκεται συχνά «εκτός ελέγχου». Ο Samuel συμπεριφέρεται βίαια και έχει ανεξέλεγκτες εκρήξεις οργής και απειθαρχίας. Μαστίζεται επίσης από εφιάλτες πιστεύοντας πως ένα τέρας έρχεται να σκοτώσει και τους δύο. Όταν ένα παράξενο παραμύθι που ονομάζεται «The Babadook» βρίσκεται στο σπίτι τους, ο Samuel είναι πεπεισμένος ότι το Babadook είναι το τέρας που ονειρεύεται. Η Amelia είναι φοβισμένη και απεγνωσμένη με την συμπεριφορά του παιδιού της και αναγκάζεται να ζητήσει ιατρική βοήθεια… οτιδήποτε άλλο αναφέρω για την υπόθεση θα είναι spoiler!
Για το «The Babadook» θα διαβάσεις διαφορετικές κριτικές. Είτε θα είναι διθυραμβικές, είτε θα το «καίνε» κανονικά. Σημασία έχει συχνά να προσδιορίσουμε τι είναι τρόμος ή τι τρόμο προτιμούμε σε παρόμοιες ταινίες. Μερικές φορές ακόμα και μια ταινία τρόμου, μπορεί να είναι ένα έργο τέχνης (και είναι αρκετά τα παραδείγματα), αλλά όταν γίνεται έργο τέχνης ξεκινούν και οι διαφορές απόψεων. Ο τρόμος του είναι ψυχολογικός αλλά παντού αποπνέει αέρα μεταφυσικού που πραγματικά ανατριχιάζει. Αν είσαι γονιός, η εφιαλτική του πραγματικότητα θα σε συγκλονίσει και σίγουρα κάπου θα αγγίξει κάποια ευαίσθητη χορδή. Το ίδιο το Babadook είναι ευφυέστατα τρομαχτικό και το βιβλίο-παραμύθι είναι αριστούργημα. Το φιλμ δεν είναι κάποιο blockbuster γεμάτο άμυαλους νεαρούς και jump scares, είναι πολύ αργό, αρκετά πειστικό, υπερβολικά δραματικό, εκνευριστικά εφιαλτικό και αληθοφανέστατα φρικιαστικό. Ένα πραγματικά ιδιαίτερο σκηνοθετικό ντεμπούτο για την ηθοποιό Jennifer Kent. Θέλω πολύ αλλά δεν ξέρω κατά πόσο το προτείνω…
(8/10)
The Wicked (2013)
Ο θρύλος μιλάει για το εγκαταλελειμμένο σπίτι στο δάσος (έχουν τεράστιο πρόβλημα με τα δάση και την επαρχία οι Αμερικάνοι) όπου μια λαίμαργη μάγισσα (!!!) τρέφεται με την σάρκα των νέων. Αν πετάξεις λέει μια πέτρα στο τζάμι και αυτό δεν σπάσει, τότε την γλύτωσες (κουφαλίτσα). Αν όμως το τζάμι σπάσει, τότε η μάγισσα σε παίρνει στο κυνήγι και είναι πολύ πεινασμένη (!!!). Όταν λοιπόν ο θρύλος, οι ντόπιες ιστορίες και μαρτυρίες, σε προειδοποιούν να μην την πετάξεις τη γ@#%&*$ την πέτρα, τότε γιατί πας και το κάνεις;
Η ιστορία του «The Wicked» είναι τρέχα-γύρευε (στην ουσία δεν υπάρχει υπόθεση μόνο συμβάντα) και ο καθένας κάνει ότι θέλει, όποτε το θέλει και χωρίς να το θέλει (!). Χάρμα οφθαλμών η φωτογραφία (λόγω κυρίως του υπέροχου τοπίου) και οι πρωταγωνίστριες (Diana Hopper και Jess Adams), όπου η πρώτη είναι ένα όμορφο ξεσηκωτικό αγοροκόριτσο-πιπίνι και η δεύτερη το θεϊκό μελαχρινό γκομενάκι με τα υπέροχα μάτια. Στέκομαι κυρίως στην εξωτερική εμφάνιση γιατί από υποκριτική…φέξε μου και γλίστρησα! Το «The Wicked» έχει ελάχιστες καλές στιγμές οι οποίες όμως πνίγονται στη μετριότητα του σκηνοθέτη Peter Winther που μέχρι τώρα τα πήγαινε σαφώς καλύτερα κάνοντας τον παραγωγό. Το έργο το ξεκίνησα με τις πιο καλές προθέσεις αγνοώντας τις κακές κριτικές γιατί γουστάρω δάση, ηλίθια παρεάκια και μάγισσες, αλλά κάπου στη μέση ήθελα να μεθύσω και προς το τέλος να βάλω να ακούσω Μουζουράκη! Σέβομαι απόλυτα το συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος και το υποστηρίζω όσο μπορώ, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις δεν πρέπει να δίνουμε θάρρος στους δημιουργούς!
(2/10)
Curse of Chucky (2013)
Η μητέρα της Nica, μια νεαρής ανάπηρης κοπέλας, βρίσκεται νεκρή μέσα στο σπίτι που κατοικεί με την κόρη της. Όλοι νομίζουν πως πρόκειται για αυτοκτονία καθώς η μητέρα της αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα. Λίγες ώρες πριν, ένα παράξενο πακέτο έφτασε στο σπίτι με το ταχυδρομείο, από άγνωστο αποστολέα. Μέσα στο πακέτο βρισκόταν ο Chucky, μια παράξενη κούκλα. Την επόμενη ημέρα θα έρθουν να μείνουν στο σπίτι η αδερφή της Nica με τον σύζυγο της, το παιδί τους και τη νταντά του παιδιού, ώστε να ετοιμαστούν για την κηδεία. Και κάπου εκεί αρχίζει ο τρόμος!
Αν δεν γνωρίζεις τον Chucky, τότε μάλλον πρέπει να ασχοληθείς με άλλο κινηματογραφικό είδος! Μιλάμε για ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο franchise, που μετά το «Child's Play» (1988) μας χάρισε άλλες 5 συνέχειες (μαζί με το Curse of Chucky) και ήδη ετοιμάζεται και νέα ταινία. Αυτή την φορά στο τιμόνι του «Curse of Chucky» κάθεται ο Don Mancini, ο συγγραφέας και σεναριογράφος του franchise, και προσπαθεί να διηγηθεί μια πιο σκοτεινή ιστορία με περισσότερο τρομαχτικά στοιχεία, δομημένη αποκλειστικά μέσα σε ένα σπίτι, που αποπνέει διαρκώς τα υπέροχα αρώματα της δεκαετίας του ’80 και επιχειρώντας με ενδιαφέρουσα σύνδεση με το μακρινό 1988. Διατηρεί και λίγο το μαύρο χιούμορ του χαρακτήρα, όχι όμως με την ίδια επιτυχία που είχαν οι δυο πρώτες ταινίες της σειράς (μην ξεχνάμε όμως πως πλέον έχουμε 2014 και όχι 1988), και προσφέρει παράλληλα ένα μικρό φρεσκάρισμα στον Chucky (όχι και τόσο επιτυχημένο), που κάνει κάτι άλλες κουκλίτσες σαν τη Annabelle να μοιάζουν μπροστά του με χαριτωμένα Playmobils! Προσωπικά δεν βρήκα το «Curse of Chucky» τόσο τρομαχτικό όσο το περιγράφουν και μοιάζει περισσότερο με ένα δυνατό πείραμα για να δουν οι συντελεστές αν μπορεί να επακολουθήσει μια καλή και ίσως κινηματογραφική συνέχεια (κυκλοφόρησε μόνο σε DVD), πρόκειται όμως για τον Chucky, μια από τις πιο θρυλικές και φρικιαστικές εικόνες απόλυτης παραφροσύνης και αυτό από μόνο του είναι αρκετό!
(6/10)
The Quiet Ones (2014)
Ο καθηγητής Joseph Coupland προσκαλεί τον εσωστρεφή μαθητή του Brian McNeil να κινηματογραφήσει την έρευνά του σχετικά με το υπερφυσικό που διεξάγει με τους δύο βοηθούς του, Krissi Dalton και Harry Abrams. Θέμα της έρευνας είναι η Jane Harper μια νεαρή γυναίκα με καμία μνήμη από το παρελθόν που πιστεύει ότι έχει καταληφθεί από μια κούκλα (κι άλλη κούκλα;). Τα πειράματα διεξάγονται σε ένα απομονωμένο σπίτι όπου ο καθηγητής στοχεύει να εξωτερικεύσει την δαιμονική ενέργεια της κούκλας και να θεραπεύσει έτσι την Jane. Έλα όμως που αρχίζουν να συμβαίνουν παράξενα πράγματα στο σπίτι, και όλοι αρχίζουν να αναθεωρούν τις απόψεις τους…
Το «The Quiet Ones» ξεκινά πολλά υποσχόμενο αλλά στην συνέχεια πάει, πάει, πάει και πίσω δεν γυρίζει πια! Αυτό που δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω είναι πως μπόρεσαν να χωρέσουν τόσο πολλά σε ένα φιλμ διάρκειας 98 λεπτών και να το κάνουν να μοιάζει διάρκειας 160 λεπτών. Η ατμόσφαιρα του είναι εξαιρετική, η ηθοποιία ανεκτή, αλλά μετά αρχίζουν οι απεγνωσμένες προσπάθειες να τρομάξει, τα αποτυχημένα στοιχεία ντοκιμαντέρ, οι κάμερες πρώτου προσώπου που αλλάζουν το είδος της ταινίας, η ενδιαφέρουσα αρχικά και κουραστικά μπερδεμένη υπόθεση, οι υπερβολές των ηθοποιών και η μάταιη διαφήμιση του να μας πείσει ότι είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Αλλάζει διαρκώς την ιστορία, τον ρυθμό και την ένταση του, αφήνοντας την αίσθηση πως μπορούσε να γίνει καλό αλλά δεν έγινε. Κρίμα για την Hammer και τον σκηνοθέτη John Pogue, που πάντα οι ταινίες του είναι καλές και τελικά καταδικάζονται από σκηνοθετικά ατοπήματα.
(4/10)
Kingdom Come (2014)
Μια ομάδα από αγνώστους ξυπνά σε ένα εγκαταλελειμμένο νοσοκομείο και βρίσκεται να καταδιώκεται από μια υπερφυσική δύναμη με πολύ κακές προθέσεις…
Η ιστορία του «Kingdom Come» φαίνεται κάτι παραπάνω από συνηθισμένη και σαφέστατα χιλιοειπωμένη, αποτρέποντας έτσι κάποιον να δει την ταινία. Το έχει όμως το ενδιαφέρον της και δεν είναι αυτό που νομίζεις (όχι πως θα αργήσεις να καταλάβεις για τι πρόκειται). Ο Greg A. Sager υπογράφει σενάριο και σκηνοθεσία, όπως έκανε και το 2012 με την άλλη του ταινία το «The Devil in Me» που και αυτό με την σειρά του ήταν μέτριο, διηγούμενος μια ιστορία που έχουμε ακούσει ξανά (αλλά όχι με αυτό το setting), προσπαθώντας να την εμπλουτίσει με μυστήριο, jump scares, αποτυχημένες ανατροπές και μερικά κενά. Τα εφέ του είναι μέτρια, η ατμόσφαιρα όμως πολύ καλή αν και όχι πρωτότυπη. Αν δεν έχεις ιδιαίτερες απαιτήσεις, μπορεί να περάσεις ψιλοευχάριστα με το «Kingdom Come», αλλά σίγουρα πρόκειται για μια ταινία που θα την δεις το βράδυ (ε, δεν πιστεύω να βλέπεις ταινίες τρόμου το μεσημέρι!) και όταν ξυπνήσεις το πρωί, ελάχιστα πράγματα θα θυμάσαι.
(5/10)
The Lords of Salem (2012)
Η Heidi, μια ραδιοφωνική παραγωγός, δέχεται στο στούντιο ένα δέμα που περιλαμβάνει έναν παράξενο δίσκο βινυλίου – ένα δώρο από τους «Άρχοντες». Οι ήχοι του δίσκου προκαλούν flashbacks από το βίαιο παρελθόν της πόλης και δημιουργούν δυσάρεστα συναισθήματα στην Heidi. Είναι εκείνη που αρχίζει να τρελαίνεται η μήπως οι «Άρχοντες» της πόλης επέστρεψαν στο Salem για να πάρουν την εκδίκηση τους; (ρητορικό φυσικά το ερώτημα).
Η τεχνική του «The Lords of Salem» είναι αριστουργηματική (αρχικά). Καλογυαλισμένο, φρικιαστικό, καλλιτεχνικό, επιδεικτικά παραισθησιογόνο, που παράλληλα πασχίζει κουραστικά να γίνει βλάσφημο, να προσβάλλει και να ενοχλήσει, εγκαταλείποντας στην μοίρα της την όποια υπόθεση. Είναι βαρετό, η αισθητική του μετριάζεται από την απόπειρα να σε κάνει να αισθανθείς άσχημα (αν και αυτός είναι ο σκοπός του) και καταλήγει μια ανούσια υπερβολή, με οπτικές παραισθήσεις που κουράζουν απίστευτα. Από τη μία η αλλόκοτα καλλιτεχνική αισθητική του και από την άλλη ερασιτεχνική προσέγγιση που σε μπερδεύει και σε αγχώνει, το βυθίζουν απλά στην μετριότητα. Το «The Lords of Salem» είναι για λίγους (δεν συγκαταλέγομαι σε αυτούς), είναι έντονα κουραστικό (όση splatter-ια και αν βάλουν), τρελή ζαλούρα και θα ενοχλήσει πολύ όσους έχουν πιο «ειδικές» θρησκευτικές πεποιθήσεις. Η μεγαλύτερη αποτυχία δυστυχώς, του Rob Zombie.
(3/10)
Insidious Chapter 2 (2013)
Η στοιχειωμένη οικογένεια Lambert προσπαθεί να αποκαλύψει τα μυστηριώδη μυστικά της παιδικής ηλικίας που τους έχει αφήσει επικίνδυνα συνδεδεμένους με τον κόσμο των πνευμάτων…
Το «Insidious» (2010) έμεινε στην ιστορία ως μια από τις πιο τρομαχτικές ταινίες όλων των εποχών και επάνω σε αυτά τα χνάρια θέλει να βαδίσει και το «Chapter 2». Αυτά τα «χνάρια» όμως είναι που πάντα κάνουν την ζημιά. Δεν είμαι κατά των sequels, αλλά όταν υπάρχει λόγος να γίνουν. Κάποιοι από αυτούς τους λόγους πρέπει να είναι τα κενά που αφήνει στο σενάριο το πρώτο μέρος, η οι προσπάθειες να γίνει καλύτερο το δεύτερο μέρος εκμεταλλευόμενο μια καλή ιδέα που δεν αποτυπώθηκε σωστά. Τις περισσότερες όμως φορές, τα sequels είναι απλά αποτέλεσμα μιας μεγάλης εμπορικής επιτυχίας. Το «Insidious» ήταν πολύ καλό και εφόσον δεν είχαν κάτι καλύτερο να πουν, το μόνο που κατόρθωσαν ήταν με το δεύτερο μέρος να επισκιάσουν και το πρώτο. Ο James Wan έχει αναπτύξει μια ιδιαίτερη τεχνική που δεν χρειάζεται εντυπωσιακά εφέ για να ανατριχιάσει η να τρομάξει τον θεατή και πάνω σε αυτές τις βάσεις χτίζει γενικά όλες τις δημιουργίες του, τώρα όμως σα να το παρακάνει. Το «Insidious Chapter 2» για να πάει λίγο παραπέρα την ιστορία του, πέφτει σε υπερβολές που αλλοιώνουν ένα μέχρι τώρα εξαιρετικό αποτέλεσμα και σου αφήνει μια δυσάρεστη αίσθηση. Σε γενικές γραμμές δεν είναι κακό, έγινε όμως πιο «εύπεπτο», απευθυνόμενο σε μεγαλύτερη μάζα θεατών και είναι φανερά λιγότερο τρομαχτικό. Τα περισσότερα πράγματα περιμένεις να συμβούν και αυτό μειώνει σε μεγάλο βαθμό την απόλαυση και απλά, το μόνο παραπάνω που προσθέτει είναι μια όχι και τόσο ικανοποιητική εξήγηση, του γιατί έγιναν κάποια πράγματα στην αρχική ταινία. Για κάποιον που δεν έχει δει την πρώτη ταινία, το «Insidious Chapter 2» θα είναι μια ευχάριστη εμπειρία, από την άλλη όμως δεν θα καταλάβει σχεδόν τίποτα. Επιβάλλεται λοιπόν να έχεις δει το αρχικό «Insidious» για να παρακολουθήσεις και το δεύτερο μέρος και αυτή είναι η μεγαλύτερη αστοχία των συντελεστών, γιατί έχοντας στο νου το αρχικό, οι συγκρίσεις είναι επιβαλλόμενα αναπόφευκτες. Παρόλα αυτά, είναι μια καλή ταινία.
(7/10)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....