Η Πεταλούδα

Εχθές το βράδυ μπήκε στο δωμάτιο μια από εκείνες τις μεγάλες πεταλούδες της νύχτας. Έχω σχεδόν πάντα το παράθυρο ανοιχτό γιατί θέλω να νιώθω και να ακούω το έξω, διαφορετικά αισθάνομαι απομονωμένος… Εγκλωβισμένος. Καθόμουν και έγραφα όταν αυτός ο νυχτερινός επισκέπτης εισέβαλλε απρόσκλητος στον χώρο μου…

Παρηγοριά στο κρύο της νύχτας ήταν μια σόμπα χαλαζία, μία από αυτές με τις τέσσερεις λάμπες που έχουν μπροστά τους ένα συρμάτινο πλέγμα προστασίας, που την χρησιμοποιούσα για να ζεσταίνει κυρίως τα χέρια μου που πάγωναν επάνω στο πληκτρολόγιο. Ο «εισβολέας» μπήκε ξαφνικά στο δωμάτιο και άρχισε να χτυπιέται πανικόβλητος επάνω στην λάμπα και τους τοίχους. Είμαι κάπως προληπτικός απέναντι σε αυτά τα έντομα, καθώς η παράδοση μας έχει πολλά να διηγηθεί σχετικά με αυτές τις επισκέψεις, και κάθε φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο προσπαθώ να απομακρύνω αυτόν τον «επισκέπτη» με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες. Η πεταλούδα όμως δεν σταματούσε πουθενά ώστε να μπορέσω να την πιάσω και καθώς της κυνηγούσα επίμονα μεγάλωνε ο πανικός της και ο κίνδυνος να εγκλωβιστεί κάπου ανάμεσα στους σωρούς άχρηστων αντικειμένων που στριμώχνονται απεγνωσμένα στο δωμάτιο γιατί σίγουρα κάποια στιγμή θα φανούν χρήσιμα.

Οι περισσότεροι κυνηγούν παθιασμένα κάθε είδος εντόμου (και όχι μόνο) για να το σκοτώσουν. Κάθε τι φαινομενικά μικρό και αδύναμο, γίνεται διαρκώς το θύμα των λυσσαλέων επιθέσεων τους. Μια πρόσκαιρη επίδειξη ισχύος και ένας τρόπος να επιβάλεις την εξουσία σου απέναντι σε κάτι «ξένο» που θεωρείς ότι ταράζει την ηρεμία σου. Ξέρεις πως ουσιαστικά δεν απειλείσαι (στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν υπάρχει καμία απολύτως απειλή), όμως κάθε πεταλούδα, σκαθάρι, σαμιαμίδι, μυρμήγκι ή κατσαρίδα καταλήγει τελικά μια πολτοποιημένη μάζα στο πάτωμα η τον τοίχο. Έλλειψη σεβασμού της ζωής και τρόμος απέναντι σε κάτι τόσο διαφορετικό από εσένα, έστω κι αν αυτό το τόσο διαφορετικό από εσένα κατοικεί αυτόν τον πλανήτη πριν από εσένα.

Τα σκοτώνουμε με μανία αυτά τα μικρά έντομα, έτσι γιατί μπορούμε να το κάνουμε. Γιατί είναι κάτι διαφορετικό, μικρότερο και αδύναμο και αυτό μας φοβίζει. Το τεράστιο μέγεθος και η απόλυτη δύναμη μας προκαλούν δέος, αλλά κάτι μικρό και κατά την λανθασμένη άποψη μας αδύναμο, είναι αυτό που μας φοβίζει. Παράλογο; Ίσως…

Πρόθεση μου ήταν να διώξω την πεταλούδα χωρίς να της προκαλέσω ζημιά, αλλά δεν μου άρεσε που είχε εισβάλει χωρίς να με ρωτήσει στον χώρο μου, στην προσωπική μου πραγματικότητα. Δεν μπορούσα να την πιάσω όπως κάνω συνήθως (πιάνω τα έντομα με ένα κουτί και στη συνέχεια τα ελευθερώνω από το μπαλκόνι), έτσι σκέφτηκα να της υποδείξω με κάποιον τρόπο την έξοδο. Άνοιξα διάπλατα το παράθυρο, έσβησα τα φώτα και την οθόνη του υπολογιστή και κουνώντας στον αέρα ένα μπλουζάκι προσπάθησα να την κατευθύνω προς την «ελευθερία». Δεν έκλεισα την σόμπα. Την είδα ακόμη αναμμένη αλλά δεν την έκλεισα. Η πεταλούδα κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Την τράβηξε το πορφυρό φως από τις λάμπες της σόμπας, κατάφερε να περάσει το συρμάτινο πλέγμα και παγιδεύτηκε. Όταν πάτησα τον διακόπτη να σβήσω την σόμπα, ήταν πια αργά. Ο εισβολέας είχε ψηθεί ζωντανός.

Έγειρα τούμπα την σόμπα, βγάζοντας έξω το «ψόφιο» έντομο. Γιατί τα ζώα και τα έντομα ψοφάνε, ενώ οι άνθρωποι πεθαίνουν; Πήρα την πεταλούδα στα χέρια μου, βγήκα στο μπαλκόνι και την πέταξα κάτω στον δρόμο. Άναψα ένα τσιγάρο, τράβηξα δυο-τρεις ρουφηξιές και το έσβησα. Δεν είχα όρεξη να καπνίσω. Επέστρεψα στο δωμάτιο. Έκλεισα τον υπολογιστή. Δεν είχα όρεξη να γράψω άλλο. Ξάπλωσα στο κρεβάτι και άνοιξα την τηλεόραση. Χάζεψα για λίγο αλλά δεν είχα όρεξη να δω κάτι. Πήρα το βιβλίο μου, διάβασα μερικές σελίδες και τελικά, αποκοιμήθηκα…

Παραβολή: αλληγορική διήγηση πραγματικών ή φανταστικών γεγονότων, που περιέχουν ηθικά, πνευματικά ή θρησκευτικά διδάγματα…