Annabelle (2014)

Ένα ζευγάρι, ο John και η ετοιμόγεννη σύζυγος του Mia, αρχίζουν να βιώνουν τρομαχτικά υπερφυσικά γεγονότα, λίγο μετά την βίαιη εισβολή στο σπίτι τους από δυο μέλη μιας σκοτεινής αίρεσης. Αυτά τα γεγονότα έχουν επίκεντρο μια σπάνια vintage κούκλα, που ο John έκανε πριν λίγες ημέρες δώρο στην Mia…

Ο αρχικός ενθουσιασμός των φίλων των horror movies είχε να κάνει με την εντύπωση πως έχουμε να κάνουμε με μια ακόμα ταινία του James Wan, όμως εδώ ο ταλαντούχος σκηνοθέτης από την Μαλαισία αναλαμβάνει μονάχα ένα μέρος της παραγωγής (συν τον δανεισμό στοιχείων από το «The Conjuring»). Την σκηνοθεσία αναλαμβάνει ο John Robert Leonetti, ο φωτογράφος του «The Conjuring» (2013) και του «Insidious» (2010), που θα βρεθεί για πρώτη φορά σε αυτή την θέση (και καλύτερα να μην το ξαναδοκιμάσει). Σαν φωτογράφος ήταν απλά καλός, σαν σκηνοθέτης όμως…

Το «Annabelle» προσπαθεί στην ουσία να εκμεταλλευτεί δυο πράγματα: την υποτιθέμενη σχέση που έχει (καμία απολύτως πλην της κούκλας) με το «Κάλεσμα» και την πληροφόρηση πως είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα (με τόσες ταινίες βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα τι άλλη απόδειξη χρειαζόμαστε για το υπερφυσικό;). Πρόκειται απλά για ένα spin-off του «The Conjuring» (ταινία που «πατά» επάνω σε μια προηγούμενη επιτυχία) και η σχέση του με πραγματικά γεγονότα περιορίζεται στις μαρτυρίες των αληθινών ερευνητών του υπερφυσικού, Lorraine και Ed Warren, που γνωρίσαμε στο «The Conjuring», για τις οποίες γίνεται μια μικρή αναφορά στην αρχή του φιλμ. Η πραγματική σατανική κούκλα Annabelle, είναι κατασκευασμένη από πανιά και υποτίθεται πως βρίσκεται κλεισμένη σε μια γυάλινη θήκη στο σπίτι των Warren. Από εκεί και έπειτα, όλα τα υπόλοιπα ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας του σεναριογράφου Gary Dauberman, που δεν έχει να επιδείξει τίποτα ενδιαφέρον μέχρι σήμερα.

Το «Annabelle» είναι μια χολιγουντιανή παραγωγή της σειράς, χωρίς το παραμικρό ίχνος πρωτοτυπίας ή την παραμικρή απόπειρα να καινοτομήσει. Βρίθει από κλισέ και απομιμήσεις και τα καλύτερα στοιχεία που έχει να επιδείξει είναι οι «αντιγραφές» της, που όμως αποτυπώνονται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Σε αυτό ευθύνεται κυρίως ο Leonetti, που δείχνει τις σκηνοθετικές του αδυναμίες και δίνει ένα καλό παράδειγμα του πως μπορείς να καταστρέψεις μια καλή ιδέα! Σε αυτό το σημείο, πρέπει να διαφωνήσω με κάτι που διαβάζω διαρκώς από διάφορους «κριτικούς», που παρομοιάζουν την Annabelle με τον ανυπέρβλητο Chucky. Το μόνο κοινό στοιχείο που έχουν μεταξύ τους αυτές οι δυο κούκλες, είναι ότι είναι κούκλες! Σίγουρα η ταινία «δανείστηκε» και από εκεί κάποια στοιχεία, αλλά τίποτε περισσότερο. Εκτός αν όλοι αυτοί που γράφουν για την Annabelle δεν έχουν δει ποτέ ταινία με τον Chucky.

Κακή σκηνοθεσία, αδιάφορη υποκριτική από τους πρωταγωνιστές, καλούτσικη μουσική, ενδιαφέρουσα ιστορία και μερικά τρομαχτικά ξαφνιάσματα (jump scares) τα περισσότερα χωρίς φαντασία, χαρακτηρίζουν το «Annabelle». Σε όλη την διάρκεια της ταινίας έχεις την αίσθηση πως ότι συμβαίνει το έχεις ξαναδεί και γνωρίζεις που θα συμβεί ότι είναι να συμβεί. Το πιο ενοχλητικό όμως, είναι η εμμονή του σεναριογράφου στα «δανεικά» στοιχεία του «Rosemary's Baby», εκτός αν έτσι θέλουν (και καλά) να αποδώσουν ένα φόρο τιμής στο αριστούργημα του Polanski, που δεν το νομίζω. Η πρωταγωνίστρια είναι ξανθιά, είναι έγκυος, ο διάβολος θέλει το μωρό της και ονομάζεται και Mia (για όποιον δεν γνωρίζει η Mia Farrow ήταν η Rosemary Woodhouse στην ταινία του 1968)!

Το «Annabelle» θα αρέσει ίσως σε όσους δεν έχουν μεγάλη σχέση με τις horror movies και τρέχουν να δουν μονάχα τις μεγάλες και πολυδιαφημισμένες κινηματογραφικές παραγωγές και σε εκείνους που τρομάζουν ακόμα και με τον Casper! Οι υπόλοιποι (ξέρω πως δεν μπορώ να αποτρέψω κανέναν γιατί πέφτω και εγώ στην παγίδα της περιέργειας), μονάχα σε DVD και με τις προσδοκίες στον πιο ελάχιστο βαθμό. Υπάρχουν καλύτερες ταινίες εκεί έξω. Πολύ καλύτερες…