Ξημέρωσε σκοτάδι…

Ξημέρωσε σκοτάδι - ήταν σα να μην τέλειωσε ποτέ η νύχτα. Δειλές σταγόνες βροχής έσταζαν σαν δάκρυα στα πανοφώρια, παγώνοντας το αίμα όσων δεν έμαθαν ακόμη να πετούν κι εκείνων που τα όνειρα τους δεν απειλεί το φως της ημέρας. Ανάμεσα τους, οι στολισμένες με λουλούδια ψυχές, παρακολουθούσαν βουβές τον μυσταγωγικό σκοπό της ανυπαρξίας…

Τα τραγούδια που σκουριάζοντας σε σκονισμένες κασέτες περιμένουν να ακουστούν, αλλάζουν από φως σε σκιά πετρώνοντας τις καρδιές που κάποτε άγγιζαν, υπομένοντας την αιώνια σιωπή στην οποία καταδικάστηκαν από το σκληρό χέρι της μοίρας, γνωρίζοντας πλέον πως αυτή η καταδίκη είναι οριστική. Μαύρες αράχνες υφαίνουν τις παγίδες τους πάνω σε μελωδίες που υποθάλπουν αναμνήσεις και πυκνή σκόνη σκεπάζει σαν σάβανο αδιέξοδους στίχους, επιβάλλοντας την αγωνιώδη αποσύνθεση όλων αυτών των ύστατων ακουσμάτων που φορτώνουν πόνο τη μουσική και σβήνουν οριστικά τις στιγμές που κάποτε υπηρετούσαν. Στερνά μυστικά, αλυσοδεμένα σε έναν κόσμο που χάνεται…

Με βαριά βήματα πλησίασαν, εκείνοι που πιστεύουν πως τους περίμενες, εκείνοι που πολεμούν την απουσία με την ελπίδα του ανταμώματος, όσοι ουρλιάζουν τις νύχτες επιθυμώντας εκδίκηση και όσοι νιώθουν βαρύ το φορτίο της υποχρέωσης, αναζητώντας στο σκοτάδι της μέρας την λάμψη εκείνου του βλέμματος που τώρα παγώνει σε μια φωτογραφία και την πίστη πως κάθε εφιάλτης οφείλει κάποια στιγμή να τελειώσει. Ο φόβος μεγαλώνει, εξαπλώνεται σαν ιός με το πέρασμα του χρόνου που ρημάζει τα νιάτα και βυθίζει στην λάσπη του επιθυμίες και στόχους, προκαλώντας δάκρυα σε εκείνους που ξέρουν πως σύντομα θα ακολουθήσουν και γνωρίζουν πως δεν έχουν την δύναμη να τον σταματήσουν. Κάποτε ο φόβος γεννούσε ελπίδα, τώρα η ελπίδα αιχμαλωτίζεται στον φόβο και όσο τα χρόνια περνούν η αλήθεια προκαλεί θλίψη. Η ηχώ του χθες θα αντηχεί αιώνια στις σκοτεινές αίθουσες της απώλειας…

Ξημέρωσε σκοτάδι… Η μοναξιά, κλεισμένη σε μια φυλακή από λευκό μάρμαρο, αφόρητα κουρασμένη από το στολισμένο με άνθη άδικο, ποτίζει τις ρίζες των δέντρων που φθάνουν μέχρι τον ουρανό, καρποφορώντας σιωπή τα μελαγχολικά κλαδιά τους. Χιλιάδες οι ερωτήσεις, καμία απάντηση. Μαθαίνουμε από παιδιά να φοβόμαστε τον θάνατο, ποτέ δεν θα μάθουμε να αγαπούμε την ζωή. Δεν είναι θυσία το άδικο, δεν είναι μάρτυρας η απώλεια. Υπάρχουν μονάχα οι σκιές εκείνων που δεν έκανες, όσων δεν πρόλαβες να ζήσεις και η απουσία, που σκοτεινιάζουν με τον πόνο τους μια ακόμα μάταιη τελετή.

Και όλοι εμείς που κάνουμε πως υπάρχουμε.

Έτσι ξεκίνησε ένας ακόμη χειμώνας. Ξημερώνοντας σκοτάδι…