Joe Cocker (20/5/1944 – 22/12/2014)

Το μεγαλύτερο «κρίμα» όταν αναγκαζόμαστε να αποχαιρετίσουμε τόσο μεγάλους τραγουδιστές, είναι η πικρή διαπίστωση πως μαζί τους αποχαιρετούμε ένα τεράστιο και χωρίς επιστροφή μουσικό κεφάλαιο και η μελαγχολική συνειδητοποίηση πως δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που δεν τους γνωρίζουν και αδυνατούν να νιώσουν το μέγεθος της απώλειας. Φίλοι μου, μαζί με όλους αυτούς τους μεγάλους, χάνεται και η μουσική…

Ο Joe Cocker ήταν πάντα για εμένα μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση. Τον εκτιμούσα, τον εκτιμώ και θα τον εκτιμώ πάρα πολύ σαν καλλιτέχνη, ενώ έκανε αυτό που γενικότερα δεν εκτιμώ σε άλλους καλλιτέχνες, ιδιαίτερα όταν αυτό γίνεται στον βαθμό που το έκανε ο Cocker. Ποιο είναι αυτό; Οι διασκευές. Σχεδόν ολόκληρη η σπουδαία καριέρα του στηρίχθηκε σε διασκευές γνωστών και πολύ πετυχημένων τραγουδιών και σαφέστατα την μεγάλη του είσοδο στη μουσική βιομηχανία την οφείλει σε ένα από τα καλύτερα τραγούδια των Beatles, το εξαιρετικότατο «With A Little Help From My Friends» το οποίο ερμήνευσε ανατριχιαστικά στο festival του Woodstock το 1969, με το συγκρότημα του, τους The Grease Band. Το αδιαμφισβήτητο όμως γεγονός στην περίπτωση του Joe Cocker είναι πως οι διασκευές του δεν ενόχλησαν ποτέ κανέναν, σεβόταν στο μέγιστο βαθμό το τραγούδι που διασκεύαζε και είχε πάντα την υποστήριξη και τον θαυμασμό των καλλιτεχνών των οποίων τα τραγούδια διασκεύαζε. Ένα πραγματικά τεράστιο επίτευγμα.

Ο John Robert "Joe" Cocker, είναι ίσως ο πιο σημαντικός rock/soul τραγουδιστής που έβγαλε ποτέ η Βρετανία. Γεννήθηκε στις 20 Μαΐου το 1944 στο Crookes του Sheffield στην Αγγλία και τραγούδησε για πρώτη φορά σε ηλικία 12 ετών στην Pub που εμφανιζόταν ο μεγαλύτερος αδερφός του, ενώ το πρώτο του συγκρότημα το δημιούργησε στα 16 του χρόνια. Πρώτες του μουσικές επιρροές ήταν η «ιδιοφυία» της soul, Ray Charles και ο «βασιλιάς» της blues/jazz, Lonnie Donegan, που διαμόρφωσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό την καλλιτεχνική του εικόνα. Ο Joe Cocker θα μείνει αξέχαστος για την βραχνή και μελωδικά σκληρή φωνή του, τις αυθόρμητες σπασμωδικές κινήσεις του σώματος του όταν ερμήνευε τα τραγούδια του, τον βαθύ ερωτισμό που μετέδιδε στις μελωδίες και φυσικά, για τις διασκευές του. Μια εξαιρετικά πληθωρική παρουσία, ικανός να γεμίσει μονάχος του μια ολόκληρη σκηνή, ο Cocker αποτέλεσε έναν σημαντικό δημιουργό του soundtrack της ζωής όλων εμάς που κάποτε χορέψαμε σε κάποιο party ένα από τα τραγούδια του αγκαλιάζοντας δισταχτικά από τη μέση το αντικείμενο του ανομολόγητου πόθου μας.

Το πόσο πλούσια ήταν η καριέρα του Joe Cocker το μαρτυρούν τα 22 studio albums του, τα 16 live και τα 19 compilation albums, οι πάρα πολλές guest εμφανίσεις του και οι αξιοζήλευτες συνεργασίες του. Από τα albums του πέρασαν τεράστια ονόματα όπως οι Jimmy Page, Albert Lee, Chris Stainton, Matthew Fisher, Stevie Winwood, George Harrison, Bob Dylan, Ray Parker, Jr, Randy Newman, Jim Price, Eric Clapton, Peter Tosh, Dr. John, David "Fathead" Newman, Robert Palmer, Jimmy Cliff , Marvin Gaye, Bryan Adams, Jeff Lynne, Billy Preston, Jeff Beck και άλλοι πολλοί (ονόματα που προκαλούν δέος), παίζοντας ως μουσικοί ή γράφοντας του τραγούδια. Πρέπει να είσαι πολύ σημαντικός για να έχεις τέτοιες συνεργασίες και ο Joe Cocker ήταν ένα πάρα πολύ σημαντικό κεφάλαιο στην παγκόσμια μουσική.

Από τις πιο γνωστές διασκευές του Joe Cocker που γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, ήταν τα «With A Little Help From My Friends» (The Beatles - John Lennon & Paul McCartney), «Don't Let Me Be Misunderstood» (Gloria Caldwell, Sol Marcus, Bennie Benjamin) που η πρώτη εκτέλεση ανήκει στη Nina Simone (1964), «Something» (The Beatles - George Harrison), «You Are So Beautiful» (Billy Preston, Dennis Wilson) πρώτη εκτέλεση Billy Preston (1974), «The Man in Me» (Bob Dylan), «Watching the River Flow» (Bob Dylan), «A Whiter Shade of Pale» (Procol Harum - Gary Brooker, Keith Reid, Matthew Fisher), «I Heard It Through the Grapevine» (Norman Whitfield, Barrett Strong), «Many Rivers to Cross» (Jimmy Cliff), «You Can Leave Your Hat On» (Randy Newman), «Unchain My Heart» (Bobby Sharp) πρώτη εκτέλεση Ray Charles (1961), «Isolation» (John Lennon), «Fever» (Eddie Cooley & Otis Blackwell) πρώτη εκτέλεση Little Willie John (1956), «You've Got to Hide Your Love Away» (John Lennon, Paul McCartney), «Don't Let the Sun Go Down on Me» (Elton John, Bernie Taupin) πρώτη εκτέλεση Elton John (1974), «Summer in the City» (The Lovin' Spoonful - Steve Boone, John Sebastian), «Could You Be Loved» (Bob Marley), «First We Take Manhattan» (Leonard Cohen), «Never Tear Us Apart» (INXS - Andrew Farriss, Michael Hutchence), «I Put a Spell on You» (Screamin' Jay Hawkins), «Everybody Hurts» (R.E.M.), «Maybe I'm Amazed» (Paul McCartney), «Jealous Guy» (John Lennon) κ.α. (πληροφορίες που θεωρώ σημαντικές για όσους γνωρίζουν τα τραγούδια αλλά όχι τους δημιουργούς). Όλα αυτά τα τραγούδια, όλα μεγάλες επιτυχίες την χρονιά που κυκλοφόρησαν, απέκτησαν μια νέα εικόνα και γνώρισαν μια εξίσου μεγάλη επιτυχία με την μοναδική φωνή του Joe Cocker.

Θυμάμαι ακόμα την στιγμή που είδα για πρώτη φορά το 1989 το video clip του «When The Night Comes» (υπεραγαπημένο μου τραγούδι που έγραψε για τον Cocker ο Bryan Adams), και μαγεύτηκα από το πιάνο του Chris Stainton και την κιθάρα του Aldo Nova. Δεν ήξερα ακόμα ποιος το ερμηνεύει, αλλά το κατάλαβα αμέσως μόλις ο Joe Cocker ξεκίνησε να τραγουδά (αυτή είναι η πικρή αλήθεια: Η ιδιαίτερη φωνή του Joe Cocker είναι σαφέστατα μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες, αλλά είναι πολλοί δυστυχώς αυτοί που δεν την αναγνωρίζουν). Το τραγούδι αυτό, ήταν μία από τις πρώτες ραδιοφωνικές μου επιλογές. Από την στιγμή που το άκουσα για πρώτη φορά ήθελα να το παίξω στο ραδιόφωνο.

Μια άλλη μαγική στιγμή του Joe Cocker (για εμένα τουλάχιστον) είναι το υπέροχο «Night Calls» (1991) που έγραψε ο Jeff Lynne. Μαγικό τραγούδι, σύντροφος σε άπειρες «ιδιαίτερες» νύχτες, που μονάχα αυτός ο τεράστιος καλλιτέχνης θα μπορούσε να το ερμηνεύσει τόσο αληθινά.

Φόρος τιμής και στην εφηβεία που φαίνεται πια απίστευτα μακρινή, το απόλυτα ερωτικό «Up Where We Belong» που ο Cocker τραγούδησε μαζί με την Jennifer Warnes για το soundtrack της ταινίας «An Officer and a Gentleman» («Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν) του 1982. Άπειρα καρδιοχτύπια, μοναχικές βραδιές και προσωπικές ραδιοφωνικές αφιερώσεις, συνόδεψαν αυτό το τραγούδι, και όσοι γνώρισαν αυτή την υπέροχη πλευρά του ραδιοφώνου σίγουρα καταλαβαίνουν τι εννοώ. Μεγάλοι καλλιτέχνες σε εξίσου μεγάλες στιγμές, και ένας από αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες που είχε πάρα πολλές μεγάλες στιγμές ήταν χωρίς καμία αμφιβολία, ο Joe Cocker.

Θέλω για μια ακόμη φορά να γράψω πολλά… Νύχτωσε και η συγκίνηση μεγαλώνει. Η ύπουλη αρρώστια «έφαγε» έναν ακόμη άνθρωπο και όσο αφορά τη μουσική, αυτή φαίνεται είναι η νέα «κατάρα» των ροκ μουσικών. Ο Joe Cocker έδινε καιρό τη μάχη με την επάρατη νόσο και είχε σταματήσει τις εμφανίσεις. Τελευταίο του studio album ήταν το «Fire It Up» που κυκλοφόρησε το 2012, αλλά δεν το άκουσα. Πέρασε (από εμένα) απαρατήρητο. Τώρα θέλω να το αναζητήσω. Αυτό που με θλίβει περισσότερο με τα πολλά αντίο του καλλιτεχνικού χώρου που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, είναι πως όλες αυτές οι σημαντικές μορφές δεν έχουν πλέον επάξιους συνεχιστές του έργου τους. Όχι, αυτό δεν είναι σωστό και είναι και άδικο. Υπάρχουν επάξιοι συνεχιστές, όμως πρέπει να ψάξουμε πολύ για να τους ανακαλύψουμε. Αυτό που δεν υπάρχει είναι επάξιοι ακροατές. Πλέον δεν έχουμε τίποτα αντάξιο των «αφτιών» παλιότερων εποχών που βοήθησαν στην αναγνώριση όλων αυτών των σπουδαίων καλλιτεχνών. Δεν έχουμε τίποτα. Με αυτό το τίποτα θα υποδεχθούμε το ξημέρωμα μιας νέας μέρας, την αυγή του νέου έτους, και με αυτό το «τίποτα» θα συνεχίσουμε να ζούμε την εφησυχασμένη μας «ζωούλα». Με αυτό και με πολλά ακόμα «τίποτα».

Και δεν θα είναι μαζί μας ο Joe Cocker. Όσοι όμως προσπαθούν να μειώσουν τα «τίποτα» τους, θα τον θυμούνται πάντα. Βλέπεις, οι μουσικές και τα τραγούδια του θα βρίσκονται αιώνια εκεί έξω και θα περιμένουν είτε να τα θυμηθείς, είτε να τα γνωρίσεις. Εκεί έξω, σε περιμένουν πολλά περισσότερα! Ας ξεκινήσουμε όμως με ένα πικρό αντίο και ένα ειλικρινές «ευχαριστώ» στον John Robert "Joe" Cocker. Το αξίζει…