Χαμογέλασες και ήρθε το καλοκαίρι…

Το παράθυρο μένει μισάνοιχτο εδώ κι ένα χρόνο ίσως γιατί φοβάται ν’ ανοίξει περισσότερο μήπως συναντηθεί με την πραγματικότητα. Άραγε τι να συμβαίνει εκεί έξω τόσες ημέρες που έχω να κοιτάξω;

Δεν πρόλαβα…

Ήταν μια αφόρητα όμορφη ημέρα και με είχε κυκλώσει μια παράλογη αισιοδοξία, ο μανδύας όπως λένε του δειλού, και ενώ το αλάνθαστο τελευταία, ένστικτό μου, η καρδιά μου, κάθε κύτταρο στο κορμί μου, φώναζαν αυτό που συνέβαινε, αφέθηκα στην πλάνη της αισιοδοξίας και άφησα για μια ακόμη φορά να γλιστρήσει από τα χέρια μου μια ακόμα αίσθηση πικρής ευκαιρίας…

Αν είχα ένα κομμάτι ζωή… (Gabriel García Márquez)

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ…

20/3

"Με την βροντή υπήρξαμε, με την βροντή ερωτευτήκαμε, υπόκωφα χανόμαστε. Χωρίς μάχη. Στους φόβους δοσμένοι..."
(Θ.Α.)

Ζωή…

Η βάρκα είχε το όνομα «Life» και ήταν εκεί, μισοβυθισμένη, παραμελημένη, σκουριασμένη, απογοητευμένη. Όμως το έβλεπες, σίγουρα το ένιωθες, πως αρκούσε μονάχα ένας «σωστός», γεμάτος αγάπη για το επάγγελμα του μάστορας, για να την επαναφέρει μεμιάς στην ζωή που της είχε δωρίσει το όνομα της. Ένας «μάστορας» την βύθισε, ένας «μάστορας» μπορούσε να την σώσει…

Σιωπή…

"Όταν δεν έχεις κανέναν να του φτιάξεις ένα φλιτζάνι τσάι, όταν κανείς δεν σε χρειάζεται, τότε πιστεύω ότι η ζωή έχει τελειώσει…".

- Audrey Hepburn

Όταν μελαγχολείς είσαι ακόμα πιο όμορφη...

Κάθε τρελό ή επίμονο όνειρο, κάθε υπέροχη στιγμή, ότι αγαπώ, όσα ποθεί η καρδιά μου, είναι η θάλασσα! Πάντα η θάλασσα ήταν…

Τετάρτη (Super Dooper Blue Blood Moon)…

Υπέροχο  φεγγάρι απόψε. Αντικείμενο πόθου, ύστατη ελπίδα, μυστικιστική ερωτοτροπία. Σα να παρατηρείς κουκλάκι να κοιμάται: τόσο σιωπηλό, τόσο όμορφο, τόσο λατρευτό, τόσο ποθητό... Τόσο κοντά σου μα και τόσο αφόρητα μακριά σου...

Κυριακή...

Ξύπνησα με την επιθυμία αποτυπωμένη στο μυαλό μου και τόλμησα να την μεταδώσω σε μήνυμα. Είχε ξημερώσει ελπίδα και το φως του ήλιου εισχωρούσε ζεστό από το παράθυρο που ξέχασα τη νύχτα ανοιχτό. Δεν είχα τίποτα απολύτως να κάνω εκτός από σχέδια που γυρόφερναν όλη τη νύχτα στα όνειρα μου…

Σάββατο…

Το πλοίο με κοιτούσε μεγαλόπρεπο και γεμάτο αναμνήσεις, όμως το χρώμα του είχε ξεθωριάσει με έναν επώδυνα μελαγχολικό τρόπο που έβαζε την καρδιά σε αφόρητη δοκιμασία…

My videos

Πρόσφατα videos που έφτιαξα...

413

«Βασίλη…» μου φώναξε ο παππούς από το απέναντι κρεβάτι μόλις με είδε να μπαίνω φουριόζος στο δωμάτιο του νοσοκομείου. «Βασίλη…Έλα να με βοηθήσεις…»

«Δεν είμαι ο Βασίλης παππού…» του απάντησα χαμογελώντας με εκείνο το χαμόγελο προσποιητής κατανόησης, που στην ουσία φανερώνει ενόχληση.

«Δεν είσαι…» είπε ο παππούς και χαμήλωσε το βλέμμα.

«Όχι, λυπάμαι…» του απάντησα. Δεν ήξερα ότι ο παππούς έπασχε από Αλτσχάιμερ, νόμιζα πως πράγματι με είχε μπερδέψει με κάποιον Βασίλη.

«Δεν είσαι…» επανέλαβε χαμηλόφωνα. Έπειτα δυνάμωσε την φωνή, με κοίταξε κατάματα και είπε: «Γιατί δεν είσαι ο Βασίλης;»