Ήταν μια αφόρητα όμορφη ημέρα και με είχε κυκλώσει μια παράλογη αισιοδοξία, ο μανδύας όπως λένε του δειλού, και ενώ το αλάνθαστο τελευταία, ένστικτό μου, η καρδιά μου, κάθε κύτταρο στο κορμί μου, φώναζαν αυτό που συνέβαινε, αφέθηκα στην πλάνη της αισιοδοξίας και άφησα για μια ακόμη φορά να γλιστρήσει από τα χέρια μου μια ακόμα αίσθηση πικρής ευκαιρίας…
Δεν πρόλαβα…
Προσπαθούσα μέρες να το σχεδιάσω, μέρες να μάθω το πότε, έκανα απελπισμένες απόπειρες να ωθήσω σε βοήθεια, αλλά η επίγνωση πως ότι πλέον αντιμετωπίζω θα το αντιμετωπίζω μόνος, σε συνδυασμό με την αδικαιολόγητη δειλία μου, ίσως επέφεραν το τελειωτικό χτύπημα. Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος για να τρελαθεί. Δεν θέλει πολύ ο άνθρωπος για να χαθεί…
Δεν πρόλαβα…
Ξαφνικά η πόλη άδειασε, μοιάζει με ένα όνειρο που δεν υπάρχει κανείς να το ονειρευτεί. Τα πάντα είναι αδειανά, άσκοπα, κενά, χωρίς ουσία. Μια ζωή που δεν την ζεις, αφήνεις απλά τον χρόνο να περνά. Είναι σα να ‘χεις το τσιγάρο στα χείλη μα να μην βρίσκεις αναπτήρα, σαν το ποτήρι στα χέρια που δεν υπάρχει ποτό να το γεμίσει. Θυμάμαι πολλές φορές την πόλη να αδειάζει, μα τόσο κενή δεν υπήρξε ποτέ. Είναι σα να μην υπάρχει…
Δεν πρόλαβα…
Δεν ήθελα κάτι ουτοπικό, δεν ήθελα να ονειρευτώ, ήλπιζα όμως πως μερικές κουβέντες ίσως αλλάξουν μια ψεύτικη και άδικη εικόνα που θα συνόδευε μια όμορφη νύχτα για ταξίδι, πως κάποια λόγια ίσως παραμέριζαν το μίσος που θα βάραινε εικόνες που φτιάχτηκαν από όμορφες και αληθινές αναμνήσεις, γιατί υπάρχουν στίγματα εκεί που πας που δεν γίνεται να σβήσουν, γεννήθηκαν μέσα από την αλήθεια που συχνά δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε. Η αλήθεια υπάρχει παντού εκεί, δε μπορεί πια να «φωνάξει» την παρουσία της, μα θα την ψιθυρίζει. Θα την ψιθυρίζει αδιάκοπα…
Δεν πρόλαβα…
Κρατούσα στο χέρι μου μια μικρή σακούλα, όμως για μια ακόμη φορά δεν υπήρξε «σύμμαχος», δεν υπήρξε ο ιδανικός «διανομέας» να διανείμει ένα ακόμη απατηλό όνειρο. Σκέφτηκα να την παραδώσω αυτοπροσώπως. Λίγα κρακερς, μερικά μπισκότα, 2-3 σοκολάτες, απλά αληθινά πραγματάκια για να βοηθήσουν ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα όμορφο και συνάμα πικρό εθιμοτυπικό, μια ιεροτελεστία που είχα «υποστεί» άπειρες φορές και φόρτιζε την καρδιά με ελπίδα. Μια απλή μα απέραντα αληθινή κίνηση…
Δεν πρόλαβα…
Ίσως δεν έχει σημασία, ίσως κάποιες σκέψεις μας είναι ήδη καταδικασμένες πριν προλάβουν να γίνουν πράξεις, όμως τίποτα δεν μπορεί να επέμβει σε αυτό που νιώθουμε, σε αυτό που επιθυμεί η καρδιά να κάνει, σε αυτό που φανερώνει το φεγγάρι καθώς χαζεύει τον εαυτό του στην θάλασσα. Υπάρχει μια υπόσχεση. Όταν την δίνεις, οφείλεις να την τηρήσεις. Μια υπόσχεση δυνατή, δύσκολη, υπέροχη και χαζά τρομαχτική. Μια υπόσχεση που ακόμα τηρώ…
Δεν πρόλαβα. Όμως η καρδιά μου ήταν εκεί…
Κάθε ταξίδι όλα αυτά τα χρόνια, υπέροχο η δύσκολο, πάντα με το “Candy” στα ακουστικά. Καλό ταξίδι. Να προσέχεις…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....