Ζωή…

Η βάρκα είχε το όνομα «Life» και ήταν εκεί, μισοβυθισμένη, παραμελημένη, σκουριασμένη, απογοητευμένη. Όμως το έβλεπες, σίγουρα το ένιωθες, πως αρκούσε μονάχα ένας «σωστός», γεμάτος αγάπη για το επάγγελμα του μάστορας, για να την επαναφέρει μεμιάς στην ζωή που της είχε δωρίσει το όνομα της. Ένας «μάστορας» την βύθισε, ένας «μάστορας» μπορούσε να την σώσει…

Ο κόσμος όμως είναι γεμάτος με «μάστορες» που βυθίζουν. Τέχνη τους είναι η αδιαφορία, η αδικία και η καταστροφή. «Μάστορες» έτοιμοι να σου πουν αυτό που θέλεις εκείνη την στιγμή ν’ ακούσεις και όχι αυτό που έχεις πραγματικά ανάγκη να ακούσεις. Mάστορες που τρέφουν αδιάκοπα τις όποιες αδυναμίες και ανασφάλειες σου, που το πραγματικό τους ενδιαφέρον είναι μονάχα η ικανοποίηση του εγώ τους παρά η δική σου βοήθεια. Ο μάστορας που αγαπά την τέχνη του, δεν επιτρέπει σε κάτι να πεθάνει γιατί χάλασε, μα το φροντίζει και το επιδιορθώνει. Γιατί αγαπά την τέχνη του. Αγαπά το δημιούργημα του…

Υπάρχουν και οι βοηθοί… Όμως εμφανίζονται πρόθυμοι να βοηθήσουν μονάχα τον μάστορα που βυθίζει, γιατί αυτή είναι εύκολη δουλειά. Το να διαλύσεις δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και δεν επιβάλει αγάπη του «αντικειμένου» που καταστρέφεις. Το να επιδιορθώσεις απαιτεί κόπο, αγάπη και ενδιαφέρον γι’ αυτό που προσπαθείς να σώσεις. Το ποιος και πόσο πραγματικά ενδιαφέρεται για κάποιον ή για κάτι, φαίνεται από την στιγμή που θα παλέψει να σώσει, να βοηθήσει, να επιδιορθώσει. Η αδιαφορία, το συμφέρον, η απαξίωση, το ψέμα, φαίνονται από την στάση που κρατούν οι «διπλωμάτες» και οι βοηθοί του μάστορα που βυθίζει. Αυτοί που είναι περισσότεροι. Αυτοί που ποτέ δεν εκτιμούν, που προσβάλλουν, που εκμεταλλεύονται, που δεν νοιάζονται για τίποτα άλλο πέρα από την δική τους ζωή. Ξέρουν όμως να υποκρίνονται. Ακόμα και για χρόνια ολόκληρα…

Kάποια στιγμή ένας άνθρωπος που αγαπάς σου έκανε δώρο, ας πούμε μια κούπα. Την έχεις καιρό αυτή την κούπα, εκεί πίνεις τον καφέ, το τσάι ή το νερό σου. Κάποια στιγμή συμβαίνει ένα ατύχημα. Μπορεί για λίγο να παραμέλησες αυτή την κούπα, να φάνηκες λίγο επιπόλαιος η απρόσεχτος, οτιδήποτε, όλα μες την ζωή είναι. Η κούπα έπεσε από το τραπέζι, από τον πάγκο της κουζίνας, από το κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι σου. Μπορεί να την έριξε ένας ξαφνικός άνεμος, μια απότομη κίνηση σου, το χαριτωμένο χεράκι ενός παιδιού. Έπεσε στο πάτωμα η αγαπημένη σου κούπα και ένιωσες έναν βαθύ πόνο, μια μαχαιριά κατευθείαν στην καρδιά. Γιατί ήταν η κούπα που αγαπούσες, το δώρο που εκφράζει ένα σωρό συναισθήματα. Κλαις... Αν την έριξες εσύ, βρίζεις τον εαυτό σου για την απροσεξία σου. Αν την έριξε το παιδάκι, ίσως το μαλώσεις ελαφρά, αλλά έτσι είναι τα παιδιά και εκεί συγχωρείς πάντα τα λάθη. Αν την έριξε ο άνεμος, συνειδητοποιείς πως αυτά είναι μερικά από τα «τερτίπια» της μοίρας τα οποία αναγκαστικά αποδέχεσαι.

Μα σαν αποφασίσεις να πάρεις την κούπα από το πάτωμα, διαπιστώνεις πως το μόνο που έχει σπάσει είναι το χερούλι, η λαβή από την οποία την κρατούσες ζεστά όλα αυτά τα χρόνια. Τι κάνεις τότε; Αποδέχεσαι μια ξένη μοίρα και πετάς την κούπα στα σκουπίδια ή ψάχνεις στο συρτάρι της κουζίνας για εκείνη την σούπερ κόλλα στιγμής που ποτέ δεν χρησιμοποίησες και προσπαθείς να κολλήσεις το χερούλι; Έτσι δεν κάνεις; Μα είναι η αγαπημένη σου κούπα και σαν ηρεμήσεις και δεις πως καμία «ζημιά» δεν είναι τόσο μεγάλη όσο φαίνεται, συνειδητοποιείς πως μπορείς να την διορθώσεις. Γιατί αυτή κούπα αξίζει πολλά…

Συχνά ζητάς και βοήθεια! Φωνάζεις τη μητέρα σου που λέει πως πάντα τα κάνει όλα καλύτερα από εσένα, τον πάτερα σου που τα ξέρει αυτά, τον φίλο σου που γνωρίζεις πόσο «πιάνουν» τα χέρια του, την αδερφή σου που ασχολείται με αγγειοπλαστική, τον αδερφό σου τον πολυτεχνίτη, την γειτόνισσα που έχει χόμπι τις χειροτεχνίες, οποιονδήποτε σε γνωρίζει καλά και θα μπορούσε να βοηθήσει. Και ο φίλος, η μητέρα, ο πατέρας, η αδερφή, ο αδερφός, ο γείτονας και οποιοσδήποτε θα μπορούσε να βοηθήσει, σπεύδει να βοηθήσει. Γιατί σε αγαπά, γιατί σε εκτιμά και έτσι κατανοεί πόσο σημαντική είναι για εσένα αυτή η κούπα. Όποιος εκτιμά, αγαπά, κατανοεί και ενδιαφέρεται, ξέρει πως τα πάντα μπορούν να επιδιορθωθούν. Μάλιστα, δεν χρειάζεται καν να ζητήσεις αυτή την βοήθεια. Πρέπει μόνοι τους να την προσφέρουν πριν προλάβεις να την ζητήσεις. Γιατί έτσι κάνουν όσοι ενδιαφέρονται, εκτιμούν και αγαπούν…

Εκείνος, μητέρα, πατέρας, φίλος, αδερφός, αδερφή, γείτονας και όποιος θα μπορούσε να βοηθήσει, που δεν ανοίγει το συρτάρι να βρει εκείνη την κόλλα, που δεν θα «χάσει» ώρες από τον «πολύτιμο» χρόνο του για να κολλήσει το χερούλι, είναι υποκριτής ή στην καλύτερη (που δεν υπάρχει καλύτερη σε τέτοιες περιπτώσεις) αδιάφορος. Μπορεί να γελάσει με τον πόνο σου, ίσως να σε ειρωνευτεί, σίγουρα όμως δεν θα ασχοληθεί με την κούπα σου. Θα την πετάξει αμέσως στα σκουπίδια και θα σου πει για να σε ευχαριστήσει πως σύντομα θα σου αγοράσει μια καινούργια. Αυτός που ενδιαφέρεται για εσένα και την κούπα σου θα το δείξει, δεν θα επιχειρήσει «έντεχνα» να το αποδείξει. Αλλά θέλει να το «αποδείξει» και θα προσφερθεί να σου αγοράσει μια νέα κούπα, όπως κάνει πάντα (όσο κι αν αδιαφορεί η σε προσβάλει) όταν θέλει να αποδείξει και όχι να δείξει. Μα στην ουσία, αυτό που πραγματικά αγοράζει, είσαι εσύ. Και ίσως κάποια στιγμή συνήθισες να σου αποδείχνουν και όχι να σου δείχνουν. Έμαθες να σε αγοράζουν…

Η ζωή είναι μια βάρκα που καθημερινά παλεύει μην εξοκείλει, που μπορεί να παραμεληθεί, να αφεθεί να σκουριάσει και τέλος να βυθιστεί. Είναι μια βάρκα που κάποτε χόρευε χαρούμενη και υπερήφανη πάνω στα κύματα της λατρεμένης της θάλασσας. Που έπλεε απρόσεχτη μα ευτυχισμένη στην μπλε επιθυμία της, μα συνάντησε φουρτούνες που δεν γνώριζε πώς να διαχειριστεί. Είναι ένας διαρκής αγώνας με χαρές και λύπες, με καταστάσεις που δεν είναι προορισμένες να αντιμετωπίσεις μόνος. Κι αν η βάρκα εξοκείλει και αφαιθεί να βυθιστεί, θα πάψει να υπάρχει… Δεν φταίνε μόνο οι φουρτούνες, δεν φταίνε οι ξαφνικές καταιγίδες, μεγάλη ευθύνη φέρουν και οι «μάστορες» που επιθυμούν την καταστροφή της. Γιατί είναι πιο εύκολο να την διαλύσουν από το να την βοηθήσουν…

Και η βάρκα χάνεται σιγά σιγά, την τρώει η σκουριά, η μοναξιά και ο χρόνος. Μοναδική της παρηγοριά είναι πως νιώθει την αγκαλιά της θάλασσας που δεν έπαψε ποτέ να επιθυμεί. Μόνο που τώρα η θάλασσα αντί να αγκαλιάζει, βυθίζει. Έτσι η βάρκα την ημέρα ψάχνει παρηγοριά στους περίεργους που την φωτογραφίζουν, αναζητώντας απεγνωσμένα έναν αληθινό «μάστορα», κάποιον που θα της μιλήσει και θα την βοηθήσει. Τη νύχτα όμως, τρέμει από το κρύο και συνειδητοποιεί παγωμένη πως δεν υπάρχουν αληθινοί «μάστορες», πως κανείς δεν ενδιαφέρεται για την σωτηρία της. Έτσι περνάει ο καιρός, μέχρι να βυθιστεί τελείως…

Η ζωή είναι μια βάρκα. Όταν θέλεις να την απολαύσεις, μπαίνεις μέσα, ταξιδεύεις και λικνίζεσαι μαζί της στον χορό των κυμάτων. Θέλει όμως και φροντίδα, δε μπορεί να ταξιδεύει συνέχεια χωρίς να κουραστεί, χωρίς να «χαλάσει». Μπορείς να την επιδιορθώσεις και να συνεχίσεις πιο δυνατός και αποφασισμένος τα μαγικά σου ταξίδια. Μπορείς και να την παρατήσεις. Να την αφήσεις να σκουριάσει και να σου αγοράσουν μια καινούργια. Μα κάποτε και η καινούργια θα κουραστεί και θα χαλάσει. Ίσως μπορέσεις να πάρεις ξανά άλλη. Όμως στο τέλος, αλλάζοντας την κάθε φορά που χαλάει, θα καταλάβεις πως ποτέ δεν είχες βάρκα…

Notis ©3/2013