Σιωπή…

"Όταν δεν έχεις κανέναν να του φτιάξεις ένα φλιτζάνι τσάι, όταν κανείς δεν σε χρειάζεται, τότε πιστεύω ότι η ζωή έχει τελειώσει…".

- Audrey Hepburn

Βρέθηκα για άλλο ένα ακόμη μεσημέρι στο «στέκι», κοιτάζοντας με ελπίδα την θάλασσα, περιμένοντας… Κάθισα στο ξύλινο καθισματάκι, εκεί όπου υπάρχει ακόμη νωπή η ανάμνηση μιας τελευταίας αληθινής συζήτησης, την ώρα που ο ήλιος έπαιρνε τον δρόμο της επιστροφής για το μακρινό του σπίτι. Μερικά καθίσματα δίπλα μου πρόσεξα μια κυρία. Φορούσε ένα μαντήλι στο κεφάλι της και μεγάλα γυαλιά ηλίου που έκρυβαν σχεδόν όλο το πρόσωπο της, όμως μερικές φορές ακόμα και αν ένας άνθρωπος φορά τόσο μεγάλα γυαλιά, μπορείς να καταλάβεις αν κλαίει. Και αυτή η γυναίκα έκλαιγε. Κοιτούσε πέρα στην θάλασσα κάτι που μόνο εκείνη μπορούσε να διακρίνει, χωρίς να αντιλαμβάνεται ποιος βρισκόταν γύρω της, ακίνητη, θλιμμένη, μοναχική. Δυο άνθρωποι, στο ίδιο μέρος, σχεδόν δίπλα ο ένας στον άλλο, και όμως, η μοναξιά τους χώριζε χιλιόμετρα. Με σκοτεινά γυαλιά να κρύβουν τα δακρυσμένα μάτια τους, έψαχναν μακριά στον ορίζοντα σημάδια ζωής και ζήλευαν τον ήλιο που χαμήλωνε ν’ αγγίξει την θάλασσα. Σκέφτηκα να πω κάτι (δεν ξέρω τι θα έλεγα, απλά ένιωσα την ανάγκη να το κάνω), μα τότε η γυναίκα σηκώθηκε σα να είχε μαντέψει την πρόθεση μου. (Υποθέτω, ήμουν έτοιμος να κάνω ένα ακόμα λάθος). Μάζεψε τα συντρίμμια της ζωής που βίωνε αλλά δεν ζούσε, τα έβαλε προσεχτικά στις τσέπες του παλτού της και απομακρύνθηκε αργά την στιγμή που η θάλασσα έσβηνε τον ήλιο. Πίσω της, μερικά καθίσματα δίπλα μου, άφησε τη μοναξιά της…

Οι άνθρωποι δεν είναι μοναχικά όντα, όμως συχνά αναζητούν τη μοναξιά,. Κάποιες φορές για να χαρίσουν λίγο χρόνο στον εαυτό τους, άλλες για να συλλογιστούν. Μα αυτό δεν είναι πραγματική μοναξιά. Απομακρύνεσαι λίγο, ξέρεις όμως πως όταν το χρειαστείς υπάρχει κάποιος να του μιλήσεις. Ξέρεις πως όταν εμφανιστεί η ανάγκη έχεις κάποιον να αγκαλιάσεις, ξέρεις πως όταν το ζητήσουν επίμονα τα μάτια σου έχεις κάποιον να κοιτάξεις. Η συγκεκριμένη μοναξιά, είναι μια μικρή απομόνωση, μια ασφαλής πρόσκαιρη διαφυγή. Η αληθινή μοναξιά, αυτή που παγώνει τις αισθήσεις και βυθίζει σε τέλματα συναισθημάτων, είναι αυτή που βάζει πυρκαγιές στο μυαλό, προκαλεί αφόρητους πόνους στο στήθος, μουδιάζει το σώμα. Η αληθινή μοναξιά είναι δεκάδες εικόνες που μαυρίζουν όπως μαυρίζει ο καπνός το γυαλί, γιατί το θέλεις τόσο πολύ αλλά δεν μπορείς να τις μοιραστείς. Η αληθινή μοναξιά είναι απουσία, απώλεια, καταστροφή. Η αληθινή μοναξιά είναι αργός οδυνηρός θάνατος. Είναι σιωπή…

Περπατάς στο φως, ξέρεις πως όλα γύρω σου είναι φωτεινά, το νιώθεις, όμως το μόνο που αντικρίζεις είναι σκοτάδι. Ένα σκοτάδι βαρύ, σαν πέπλο που σκεπάζει την πραγματικότητα. Δεν μπορείς να σηκώσεις το πέπλο, πρέπει απλά να συνηθίσεις την ύπαρξη του. Μπορεί να περάσουν ολόκληρες μέρες χωρίς καμία συζήτηση, χωρίς την παραμικρή κουβέντα. Φωνή που σφραγίζεται σε ένα βρώμικο σεντούκι σιωπής. Φοβάσαι πως θα ξεχάσεις να μιλάς, θα χάσεις την ικανότητα να μεταφράζεις σκέψεις σε λέξεις. Μα η ανάγκη να μιλήσεις, να κουβεντιάσεις, να μοιραστείς μικρά και μεγάλα γεγονότα της καθημερινότητας σου, είναι τεράστια. Και ξαφνικά, μιλάς με φαντάσματα, μιλάς σε εικόνες, μιλάς με αντικείμενα, με εικονικούς συνομιλητές που είναι το κιβώτιο στο οποίο αποθηκεύεις τις σκέψεις σου.

    Έχουμε πολλές κακές συνήθειες ως «άνθρωποι» και μία από αυτές είναι να χλευάζουμε τους «τρελούς» που συναντούμε στον δρόμο να μιλάνε στον εαυτό τους. Ποιος όμως συλλογίστηκε τα προβλήματα τους; Ποιος μπορεί να συνειδητοποιήσει τη μοναξιά τους; Ποιος μπορεί να νιώσει την ανάγκη τους; Πίσω από κάθε «τρέλα» βρίσκεται μια «λογική» που έχει υποστεί επώδυνες φθορές…

Σιωπή… Δεν ακούς τίποτα, δεν λες τίποτα, δεν υπάρχουν ερωτήσεις, δεν βρίσκονται απαντήσεις, καμία απολύτως βοήθεια… Σιωπή… Ένας κόσμος που υπάρχει πίσω από ένα παράθυρο κλειδωμένο. Σιωπή… Μια αρχαία θεά που απαγάγει πιστούς δια της βίας. Δεν υπάρχει τίποτα να πιαστείς, δεν υπάρχει προθυμία για κατανόηση, δεν υπάρχει θέληση για βοήθεια, δεν υπάρχει επιδίωξη για συζήτηση, δεν υπάρχει στήριγμα ακόμα και εκεί που όφειλε να υπάρχει. Αδιαφορία, κενό, σκοτάδι, απόγνωση, μοναξιά… Όσο «πουλάς» επιτυχημένα τον εαυτό σου οι πάντες είναι ικανοποιημένοι, μα σαν το «προϊόν» χαλάσει, δεν θα το αγοράσουν ακόμα κι αν το χαρίσεις. Σιωπή… Τιμωρία για εγκλήματα που δεν διέπραξες, μα σαν υπάρξει εύκολο θύμα κανείς δεν θα ασχοληθεί με την αναζήτηση του πραγματικού ενόχου. Σιωπή… Αφόρητο σκοτάδι, άδικη καταδίκη, φριχτό βασανιστήριο…

Η νύχτα θα περάσει ξανά δύσκολα… Μερικές άσκοπές βόλτες και η καθιερωμένη «επίσκεψη» για τσιγάρο και λίγο τσάι του βουνού (η μήπως μέντα;)… Η καρδιά πονάει απίστευτα, πόσο θα αντέξει άραγε; Έπειτα η επιστροφή… Είναι κάτι σαν πικρή «ευτυχία», η δύναμη μιας αγαπημένης συνήθειας, τα ίδια πάντα βήματα στον ίδιο πάντα δρόμο. Μόνο οι σκέψεις δεν είναι οι ίδιες. Η ελπίδα είναι πια πόνος, τα όνειρα είναι πια λάθη. Μέχρι να φθάσεις στο σπίτι και να νιώσεις έντρομος μια απότομη παγωνιά. Δεν θα ειδοποιήσεις πως επέστρεψες, δεν έχει σημασία αν έφτασες ασφαλής. Έπειτα, άφθονο αλκοόλ μήπως προσκαλέσεις κάποια στιγμή τον ύπνο και άδειες, χαμένες ώρες μπροστά σε μια τηλεόραση που δεν ξέρεις τι δείχνει και μερικά απελπισμένα μηνύματα ειλικρίνειας στον υπολογιστή, χωρίς αποδέκτη. Κουρασμένος, σιωπηλός και ζαλισμένος, ξαπλώνεις τελικά στο κρεβάτι, όμως ο ύπνος δεν έρχεται. Δεν υπάρχει πια η λατρεμένη ευχή που ήταν πάντα το κάλεσμα του. Υπάρχει μόνο σιωπή. Όμως εσύ εύχεσαι έστω κι αν δεν ακούγεσαι. Ίσως γιατί πιστεύεις πως η δύναμη αυτής της ευχής είναι πολύ μεγάλη για να την παρασύρει η σιωπή. Ο πόνος είναι περισσότερο συναίσθημα, παρά ερέθισμα…

Μόνη ελπίδα, τα όνειρα. Προσεύχεσαι να γυρίσει πίσω ο χρόνος. Προσεύχεσαι να ονειρευτείς. Προσεύχεσαι, αν το όνειρο είναι το επιθυμητό, τότε να μην ξυπνήσεις ποτέ…