413

«Βασίλη…» μου φώναξε ο παππούς από το απέναντι κρεβάτι μόλις με είδε να μπαίνω φουριόζος στο δωμάτιο του νοσοκομείου. «Βασίλη…Έλα να με βοηθήσεις…»

«Δεν είμαι ο Βασίλης παππού…» του απάντησα χαμογελώντας με εκείνο το χαμόγελο προσποιητής κατανόησης, που στην ουσία φανερώνει ενόχληση.

«Δεν είσαι…» είπε ο παππούς και χαμήλωσε το βλέμμα.

«Όχι, λυπάμαι…» του απάντησα. Δεν ήξερα ότι ο παππούς έπασχε από Αλτσχάιμερ, νόμιζα πως πράγματι με είχε μπερδέψει με κάποιον Βασίλη.

«Δεν είσαι…» επανέλαβε χαμηλόφωνα. Έπειτα δυνάμωσε την φωνή, με κοίταξε κατάματα και είπε: «Γιατί δεν είσαι ο Βασίλης;»

Ο κυρ Βαγγέλης έψαχνε τον Βασίλη. Άλλες φορές τη μάνα του. Ζητούσε βοήθεια για κάτι που δεν ήταν ξεκάθαρο τι μπορεί να είναι αυτό και κάθε φορά που μαζευόταν κόσμος μέσα στον θάλαμο, ρωτούσε: «Ρε παιδιά, εμένα ποιος θα με πάρει από εδώ;». Τις περισσότερες φορές ήταν οργισμένος, φώναζε και έβριζε, όμως όλοι γελούσαν μαζί του (ασθενείς, επισκέπτες, γιατροί, νοσηλεύτριες…). Ο ταλαιπωρημένος παππούς ήταν η ατραξιόν του νευρολογικού τμήματος. Τον είχαν φέρει στην κλινική από κάποιο ίδρυμα, αλλά όσες φορές κι αν επιχείρησα να ρωτήσω τι είχε, δεν πήρα απάντηση. Υπήρχαν αντικρουόμενα συναισθήματα μέσα του και μια αλήθεια που ίσως ήταν προτιμότερη από την πραγματικότητα. Ο κυρ Βαγγέλης βίωνε καταστάσεις και τραύματα, πράγματα που ακόμα τον βασάνιζαν, μα θυμόταν και αναζητούσε τις καλές του στιγμές. Τι νόημα έχει να αναζητάς άλλωστε τις κακές σου στιγμές; Οι κακές στιγμές θολώνουν το μυαλό, το εξουθενώνουν, και παγώνουν την καρδιά. Οι καρδιές όμως πρέπει να είναι ζεστές.

Πολύωρες, άσκοπες περιπλανήσεις στον διάδρομο, πάνω κάτω, πάνω κάτω… Παρατηρούσα με προσοχή ότι συνέβαινε γύρω μου, πληροφορίες που το μυαλό μου αφομοίωνε αμέσως αλλά άφηνε τα συμπεράσματα για αργότερα. Γιατί οι σκέψεις δεν σταματούσαν να έχουν πάντα έναν συγκεκριμένο προορισμό, όσο κι αν υποτίθεται πως έπρεπε να είναι επικεντρωμένες εκεί όπου όφειλαν να είναι. Δε μπορούσαν όμως να είναι... Πώς να το κάνουν; Η μοναξιά, οι αναμνήσεις, οι διαπιστώσεις, τα λόγια… Σκέψεις που άναβαν πυρκαγιές στο κεφάλι μου. Η κατάρα όσων έχουν μεγάλη φαντασία είναι ότι το μυαλό τους δεν σταματά να σκαρφίζεται διαρκώς σενάρια. Η ελπίδα πως έστω και μια τόση δα παράγραφος από όλα αυτά τα πολυσέλιδα σενάρια, μπορεί να μεταφερθεί στην πραγματικότητα, βοηθά (έστω και πρόσκαιρα) στην επιβίωση.

Κοιτούσα μέσα στα δωμάτια (κρυφές βιαστικές ματιές και ένα αληθινό βλέμμα κατανόησης όταν σε αντιλαμβάνονταν) και σε κάθε κρεβάτι έβλεπα και κάτι από τον εαυτό μου. Κάτι από την ζωή μου. Υπήρχαν άνθρωποι εκεί που δεν θα κατόρθωναν να βγάλουν τη νύχτα, άλλοι που θα έμεναν στα κρεβάτια για πολύ καιρό ακόμα χωρίς να γνωρίζουν την τύχη τους, και κάποιοι που ανυπομονούσαν να έρθει το πρωί για να φύγουν. Υπήρχαν παράπονα, προσευχές, χαμηλόφωνες συζητήσεις, ελπίδα, υπομονή, άγχος, μοναξιά, αγωνία, νεύρα, αγάπη, φόβος… Ότι περιβάλλει την ζωή και ότι χρειάζεται για να διαπιστώσεις πόσο μικροί και εύθραυστοι είμαστε. Όλα εκείνα που σε κάνουν να συνειδητοποιείς ξαφνικά και απρόσκλητα πως η αλήθεια βρίσκεται στην προσπάθεια και η προσπάθεια βρίσκει νόημα στο χέρι που σε κρατά τρυφερά, στην αγκαλιά που σε τυλίγει με αγάπη, στους ανθρώπους που δίνουν αξία στις μάχες σου. Μα σαν τα φώτα του διαδρόμου χαμήλωναν σκοτείνιαζε η ζωή και μια παγωνιά έκανε αθόρυβα την εμφάνιση της. Και πόσο δύσκολο είναι να πονάς αφόρητα μα να πρέπει να προσποιηθείς τον δυνατό…

Τα νοσοκομεία είναι ο ναός των αντιθέσεων. Από την ψυχρή αντιμετώπιση των γιατρών και την επιδεικτική αδιαφορία των νοσοκόμων, μέχρι τα αντικρουόμενα συναισθήματα των ασθενών και των συγγενών τους, κυριαρχεί ένας παραλογισμός που περισσότερο σε θλίβει παρά σε εκνευρίζει. Βλέπεις χαρούμενους ανθρώπους να κρατούν πανηγυρικά τα εξιτήρια τους στα χέρια και παράλληλα παρατηρείς πίκρα ή φθόνο στα πρόσωπα αυτών που δεν ξέρουν πότε και αν θα φύγουν. Έρχονται να σου μιλήσουν (με το έτσι θέλω) αυτοί που μόλις άκουσαν κάποιο καλό νέο, αλλά μέσα στο δωμάτιο μόλις είδες να μπαίνει ο παπάς που περιμένουν να εξομολογήσει εκείνον που δεν θα τα καταφέρει. Θέλεις να κλάψεις αργά τη νύχτα εξωτερικεύοντας όλη αυτή την ένταση και σταματάς ντροπιασμένος γιατί λίγο πιο κάτω ένα νεαρό ζευγάρι κλαίει αγωνιώντας για την τύχη του μικρού τους παιδιού. «Είναι όμως μάταιο και ανούσιο να κάνεις συγκρίσεις στον πόνο» και αυτά είναι λόγια που ακούς από το στόμα αυτής της μητέρας και, αν και ξέρεις πως έχει δίκιο σε αυτό που είπε, θα ανασάνεις με ανακούφιση όταν ανακαλύψεις πως τα δάκρυα τους ήταν δάκρυα χαράς γιατί το παιδάκι τους τα κατάφερε. Μετά εξαφανίζεται κάθε ντροπή και αυτή η σύντομη μα τόσο αληθινή γνωριμία, σου επιτρέπει να δακρύσεις και εσύ μπροστά τους χωρίς καμία ενοχή.

Ύστερα πρέπει να αντιμετωπίσεις την απάθεια και να κάνεις τεμενάδες σε όποιον απλά έπραξε είτε το αυτονόητο είτε έκανε απλώς αυτό που πληρώνεται να κάνει. Πολλές φορές προτιμούν να σου παραδώσουν εντατικά μαθήματα νοσηλευτικής από το να πράξουν αυτό που οφείλουν, όμως είσαι απίστευτα κουρασμένος και τόσο διαλυμένος ψυχολογικά, που επιλέγεις να εφαρμόσεις αυτά τα μαθήματα. Έπειτα βγαίνεις έξω στην βροχή, ανάβεις ένα τσιγάρο (πρέπει επιτέλους να το κόψεις) και την ώρα που κοιτάζεις συντετριμμένος ένα απίστευτα (και απρόσμενα) βουβό τηλέφωνο να παραμένει βασανιστικά σιωπηλό, σε πλησιάζει κάποιος να σου πει τον πόνο του, να σου ζητήσει ψιλά ή τσιγάρο, να σου νοικιάσει καρέκλες, να σου «την πέσει», να σου ζητήσει κάποια βοήθεια… Και εσύ κανονικά πρέπει να εξοργιστείς, να φωνάξεις, να βρίσεις… όμως είσαι ένα ερείπιο, ένα «τέρας», μια μισητή παρουσία, ένας ξένος, μια σκιά από κάτι που αδικείται με τον πιο σκληρό τρόπο. Έτσι, ακούς πόνους, δίνεις τσιγάρα, νοικιάζεις καρέκλες, προσφέρεις βοήθεια και απορρίπτεις ευγενικά το «πέσιμο». Εισπράττεις τότε κάποια χαρά, γιατί συνειδητοποιείς πως αυτή είναι η ζωή. Δε μπορείς διαρκώς να της κρύβεσαι, γιατί θα σε βρει. Γνωρίζει όλες τις κρυψώνες. Οφείλεις να την αντιμετωπίσεις κοιτάζοντας την κατάματα και να τρέξει πρώτος να «φτύσεις». Μακάρι να μπορούσες να φωνάξεις και «φτου ξελευθερία για όλους», αλλά δε μπορείς. Δεν είσαι θαυματοποιός, είσαι απλά ένας άνθρωπος και προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο που μπορείς…

Και ξαφνικά εκεί που αναζητούσες απεγνωσμένα λίγη παρηγοριά, βρίσκεσαι να παρηγορείς. Μα πώς να το αρνηθείς; Οι άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν, θέλουν να ακουστούν, θέλουν να συζητήσουν.

Έχω έναν φίλο (φίλο τον θεωρώ εγώ τουλάχιστον) που τον εκτιμώ απεριόριστα. Είναι επίσης ταλαιπωρημένος, είναι προδομένος, είναι άτυχος, είναι αδικημένος… μα είναι ικανότατος, αληθινός, δημιουργικός και καταλαβαίνει. Λογικά, σύμφωνα με αυτά που ακούω ξαφνικά, πρέπει να θεωρείται και αυτός αποτυχημένος, μίζερος, ανάξιος, αρνητικός. Έχει ένα σωρό πτυχία μα μόλις τελευταία κατάφερε να βρει δουλειά για 500 ευρώ το μήνα, έχει φανερά σημάδια κατάθλιψης (πρέπει να θέλεις για να τα δεις είναι όμως φανερά), παιδί και γυναίκα που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά του, μισητός από κάποιους ανθρώπους και οικογένειες, μοναχικός, αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα και δυσκολίες, αδυνατεί να αντιμετωπίσει αισιόδοξα την ζωή γιατί δεν έχει τα στηρίγματα που θα τον βοηθήσουν να την δει κάπως έτσι, και προτιμά να ακούει τους άλλους παρά να μιλά για τον εαυτό του (ίσως και αυτόν δεν θέλουν να τον ακούσουν). Είναι όμως πανέξυπνος, εξαιρετικός συνομιλητής, μορφωμένος, κατανοεί, προσφέρει όσο μπορεί με ότι έχει, και χρειάζεται την προσοχή που θα τον ωθήσει να γίνει κατανοητός και να μπορέσει να συνεχίσει χωρίς να καταστραφεί. Επίσης γράφει ασταμάτητα. Όταν δεν έχεις κάποιον να σε ακούσει, όταν δεν υπάρχει κάποιος που να θέλει πραγματικά να σε πιστέψει, όταν δεν υπάρχει κάποιος να δει αυτό που πραγματικά υπάρχει πίσω από την μάσκα που αναγκάζεσαι να φοράς, όταν δεν καταφέρνεις να περάσεις όσα θέλεις να περάσεις με τα λόγια, τότε γράφεις. Γράφεις και ελπίζεις πως θα διαβαστείς από όσους πραγματικά θέλεις να διαβαστείς…

Τον εκτιμώ απίστευτα γιατί καταλαβαίνει. Και καταλαβαίνει όχι μόνο γιατί έχει παρόμοια βιώματα, αλλά γιατί δείχνει θέληση να καταλάβει. Ξέρει και κατανοεί απόλυτα πως όταν παλεύεις (έστω και καθυστερημένα) για κάποιον άνθρωπο που πιστεύεις ότι το αξίζει, πρέπει να ανεβαίνεις στα μάτια του και όχι να πέφτεις όλο και πιο χαμηλά. Βασική προϋπόθεση είναι φυσικά να υπάρχει αγάπη. Είναι πολύ εύκολο να μισείς, να απεχθάνεσαι, να αδικείς, να ακούς ότι σε βολεύει για να στηρίξεις αποφάσεις που αδυνατείς να υπολογίσεις το κόστος τους. Το δύσκολο είναι να πιστέψεις, να κατανοήσεις, να δώσεις ευκαιρίες (έστω και ύστατες), να παλέψεις. Σύμφωνα με κάποια (αγνώριστα όσο και άδικα) λεγόμενα, αυτόν τον άνθρωπο εγώ έπρεπε να τον είχα πετάξει από νωρίς στο περιθώριο γιατί είναι αρνητικός. Ψυχολογικές μαλακίες από αγάμητους αναποφάσιστους! Δεν πετάς ποτέ έναν άνθρωπο που εκτιμάς και αγαπάς επειδή αντιμετωπίζει δυσκολίες. Δεν το έκανα ποτέ και το έχω αποδείξει. Τον άνθρωπο που πιστεύεις τον στηρίζεις όσο αντέχουν τα γόνατα σου, γιατί σε χρειάζεται. Γι’ αυτό άλλωστε κάνουμε σχέσεις (ερωτικές και φιλικές). Όχι για να ζούμε καθημερινά σε μια πλάνη αποβλάκωσης, αλλά για να στηρίζουμε ώστε να στηριχτούμε, να αγαπάμε για να αγαπηθούμε, να μην μας φάει τα σωθικά η μοναξιά.

«Κυνηγάς χίμαιρες…» μου είπε πρόσφατα. «Δεν θα σε καταλάβει κανείς…Δεν θέλει και δεν τον συμφέρει να σε καταλάβει…».

Κυνηγώ χίμαιρες… πάντα τις κυνηγούσα. Και όταν έπρεπε να πάρω και εγώ «εύκολες» αποφάσεις για να γλυτώσω από την αλήθεια, δεν μπόρεσα να το κάνω. Η αγάπη δεν κρύβεται στα λόγια. Είναι φανερή σε αυτά που μόνο με ανοιχτά μάτια και ελεύθερη καρδιά, μπορείς να δεις.

Όμως, 13 ημέρες στο νοσοκομείο, δεν του μίλησα. Δεν είχα το θάρρος να πάρω εγώ (παρά για ένα γρήγορο «χρόνια πολλά») και ντρεπόμουν για την καταστροφή μου. Δεν πήρε ούτε εκείνος. Καταλαβαίνω κάτι τώρα (πάντα με την εντύπωση πως δεν του είμαι απωθητικός η αδιάφορος αλλά πως πραγματικά ενδιαφέρεται) και νομίζω πως το βλέπω καθαρά: Επειδή είναι άνθρωπος που καταλαβαίνει, αλλά και άνθρωπος με διαφορετικό χαρακτήρα (όπως όλοι μας άλλωστε), ενδιαφέρεται αλλά δεν ξέρει τον τρόπο να δείξει «φωναχτά» το ενδιαφέρον του. Επιλέγει άλλους τρόπους να βρίσκεται κοντά σου, που φαίνονται λανθασμένοι μόνο όταν πάρεις μόνος σου αποφάσεις και δεν κάτσεις να του μιλήσεις. Αν τον απωθήσεις για λάθη που δεν έκατσες να τα ψάξεις, θα τον χάσεις. Αν του μιλήσεις με ειλικρίνεια, θα διαπιστώσεις το ενδιαφέρον. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Αυτό είναι που μας κάνει όμορφους, αυτό είναι που δίνει νόημα στις σχέσεις, γιατί όσο ψάχνεις τον άλλο δεν σταματάς ποτέ να τον ανακαλύπτεις.

Παραμονή Χριστουγέννων και ο γιορτινά στολισμένος διάδρομος της κλινικής, φαίνεται ήσυχος. Τα φαινόμενα όμως σχεδόν πάντα απατούν. Οι «μεγαλογιατροί» και το έμπειρο νοσηλευτικό προσωπικό, βρίσκονται στα σπίτια τους. Στη νευρολογική έχει απομείνει μια νεαρά ξανθούλα γιατρός και 2 νοσηλεύτριες που τις τοποθέτησε εκεί ο ΟΑΕΔ. Ο κυρ Βαγγέλης αρχίζει ξαφνικά ένα σπαραχτικό ξέσπασμα και αυτή την φορά ούτε η παρηγοριά πως από στιγμή σε στιγμή ίσως εμφανιστεί ο Βασίλης, μπορεί να τον ηρεμήσει. Βλέπει πράγματα που δεν μπορεί να δει κανείς άλλος και νιώθει πράγματα που δε μπορεί να νιώσει κανείς άλλος. Μέσα από τα ακαταλαβίστικα (για πολλούς) λόγια του, διακρίνω υπολείμματα μιας ζωής γεμάτη αδικία και συχνά φαίνεται να μετανιώνει για κάτι που του βαραίνει την ψυχή. Αναζητά ότι του προσέφερε κάποτε δύναμη και στοργή, κάτι που έχει όμως χαθεί μαζί με το παρελθόν του. Το σώμα του κυρ Βαγγέλη υπάρχει σε ένα σκοτεινό τώρα, το μυαλό του σε ένα αξέχαστο χθες και φυσικά, δεν υπάρχει αύριο. Ο κυρ Βαγγέλης φωνάζει, οι ασθενείς αδιαφορούν και οι νοσοκόμες αστειεύονται.

      Στο απέναντι κρεβάτι, είναι το νεαρό παλικάρι από την Συρία που κανείς δεν μας λέει ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα που αντιμετωπίζει, το οποίο είναι πολύ σοβαρό. Δίπλα του είναι η σύζυγός του. Είναι πάντα εκεί, πρωί μεσημέρι βράδυ, τόσες μέρες. Άυπνη, κουρασμένη, απελπισμένη, μα γεμάτη αγάπη. Αξιοζήλευτη αγάπη. Μερικές φορές τα πρωινά, μια κυρία (ίσως η μητέρα ενός από τους δυο) φέρνει και το παιδάκι τους να δει τον μπαμπά, ένα αξιολάτρευτο μικρό κοριτσάκι. Όμως δεν κάθεται πολύ εκεί, δεν κάνει καλό σε ένα παιδάκι να βρίσκεται εδώ μέσα. Η νοσοκόμα –που δεν γνωρίζει λέξη αγγλικά- καθώς περιποιείται έναν άλλο ασθενή, μου ζητά να εξηγήσω στον νεαρό Σύριο πως πρέπει να φάει το φαγητό του, πως θα του κάνει καλό. Προσπαθώ να βοηθήσω (η σύζυγος του δεν μιλάει αγγλικά), αλλά εκείνος αρνείται, όχι με λέξεις αλλά με νοήματα. Λέω στη νοσοκόμα πως κάτι δεν πάει καλά. Εκείνη αφήνει τον ασθενή, παίρνει από τον δίσκο ένα γιαουρτάκι και πλησιάζει να ταΐσει το νεαρό. Μα εκείνος χτυπιέται στο κρεβάτι. Κουνά το κεφάλι του, δε μπορεί να μιλήσει και χτυπά δυνατά το πόδι του στο κρεβάτι. Δε μπορεί να αναπνεύσει. Η κοπέλα (η σύζυγός του) κλαίει τρομαγμένη. Οι επισκέπτες (υπάρχουν 2-3 – δεν έχει επισκεπτήρια στον Ευαγγελισμό, όποιος θέλει έρχεται ότι ώρα γουστάρει), κοιτάζουν με φανερή την απέχθεια στα βλέμματα τους. Τι άσχημο που είναι να σε κοιτάζουν με τόση απέχθεια. Το είδα αυτό το βλέμμα λίγες ημέρες αργότερα. Σκοτώνει…

       «Άντε τώρα να έχει κάτι μεταδοτικό και να μας κολλήσει όλους…» λέει ένας επισκέπτης. Αυτός μάλιστα είναι δικός μας, εμάς ήρθε να επισκεφθεί.

       «Έρχονται όλοι αυτοί εδώ και μας αρρωσταίνουν όλους» προσθέτει ένας άλλος που φαίνεται πως ήθελε πολύ ώρα να κάνει αυτό το σχόλιο.

       «Ηλίθιοι…» ξεσπάω, νικημένος από την κούραση και τη μοναξιά. «Αν είχε κάτι μεταδοτικό, σε νευρολογική κλινική θα τον είχαν;».

      Είναι ένας άνθρωπος που υποφέρει. Είναι δύο άνθρωποι που υποφέρουν, γιατί οφείλω να μετρήσω και την σύζυγό του. Είναι τρεις άνθρωποι που υποφέρουν, γιατί υπάρχει και το αξιολάτρευτο κοριτσάκι.

     «Σε παρακαλώ…» μου φωνάζει πανικόβλητη η νοσοκόμα. «Έλα να με βοηθήσεις…».

      Ο νεαρός βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Τρέχω κοντά του. Προσπαθούμε να του φορέσουμε μια τεράστια αναπνευστική μάσκα. Προσπαθώ να τον κρατήσω από την πλάτη. Είναι μούσκεμα. Και ψήνεται στον πυρετό.

     «Φώναξε τον γιατρό…» λέω πανικόβλητος στη νοσοκόμα. Εκείνη δεν το συζητά περισσότερο. Με αφήνει και τρέχει γρήγορα έξω από το δωμάτιο.

      Προσπαθώ να κρατήσω σφιχτά το νεαρό και παράλληλα προσποιούμαι ένα ελπιδοφόρο χαμόγελο στην κοπέλα. Σκέφτομαι πόσο φριχτή είναι η θέση της. Να παρακολουθεί έντρομη όλα αυτά και να μην μπορεί κανείς να της εξηγήσει κάτι. Οι άνθρωποι όμως, όποια γλώσσα κι αν μιλούν, αν επιθυμούν πραγματικά να συνεννοηθούν, μπορούν να το κάνουν. Η επικοινωνία είναι το Α και το Ω στις σχέσεις, η θέληση για επικοινωνία, η κατανόηση και η συνεννόηση. Βλέπει στα μάτια μου την πίστη πως όλα θα πάνε καλά και (νομίζω) πως εκτιμά την άπειρη προσπάθεια μου να βοηθήσω. Δεν την ζητώ αυτή την εκτίμηση, αλλά όταν στην προσφέρουν νιώθεις δυνατός, γιατί την χρειάζεσαι.

       Η άπειρη νεαρά ξανθούλα γιατρός, μπαίνει βιαστικά στο δωμάτιο μαζί με ένα επιτελείο κι άλλων νεαρών γιατρών. Μιλάει στο τηλέφωνο, προφανώς με κάποιον «μεγαλογιατρό». Ζητά συμβουλές. Το πρόσωπο της είναι κάτασπρο. Το μόνο που προλαβαίνω να ακούσω πριν μας ζητήσουν επιτακτικά να περάσουμε έξω, είναι ένα «Τι να κάνω;»…

(Η ίδια άτυχη γιατρός, 2 ώρες αργότερα θα αντιμετωπίσει ένα ακόμα επείγον περιστατικό στο διπλανό δωμάτιο. Ένας άνθρωπος «έφευγε» και έπρεπε να κάνουν γρήγορα κάποιες εξετάσεις. Οι εξετάσεις (νομίζω ήταν μαγνητική) θα σταλθούν στον έμπειρο γιατρό που βρίσκεται σπίτι του μέσω Viber και η διάγνωση θα γίνει από το τηλέφωνο!).

Βγήκα έξω να αναπνεύσω καθαρό παγωμένο αέρα και όταν επέστρεψα, βρήκα την σύζυγο του νεαρού Σύριου καθισμένη στο πάτωμα του διαδρόμου να κοιτάζει κλαίγοντας την κλειστή πόρτα του δωματίου. Την πλησίασα δισταχτικά και της χάρισα ένα από τα σπάνια χαμόγελα μου. Της είπα (ελληνικά και αγγλικά) πως όλα θα πάνε καλά. Σηκώθηκε με πολύ δυσκολία, με κοίταξε μέσα στα μάτια και μου έπιασε τρυφερά το χέρι… Μια στοιχειωμένη χειρονομία, κάτι που υπήρχε σφηνωμένο σαν μαχαιριά στην καρδιά μου, αλλά εκείνη την στιγμή, αυτή η χειρονομία είχε αποκτήσει ξανά το αρχικό της υπέροχο νόημα. Έκλεισα και εγώ με την σειρά μου το μικρό της χέρι στις παλάμες μου. Ήθελα να την αγκαλιάσω (εγώ ήμουν αυτός που είχε ανάγκη αυτή την αγκαλιά) αλλά δεν τόλμησα να το κάνω. Έτσι, την άφησα βιαστικά και βγήκα ξανά έξω για να κλάψω…
     Αντιδράσεις "μίζερων" ανθρώπων...

Τόσες στιγμές… Όταν οι άνθρωποι σου δείχνουν εκτίμηση, όταν την αναζητούν και δεν κρύβονται από την αλήθεια, μπορείς να τους βοηθήσεις και να βοηθηθείς. Εκεί μέσα (εκεί έξω), παρά την απόγνωση, την θλίψη, τον εκνευρισμό και τη μοναξιά, όλος αυτός ο κυκεώνας συναισθημάτων και καταστάσεων, είναι και ένα μεγάλο μάθημα. Σκέφτεσαι, μαθαίνεις, επεξεργάζεσαι, παρατηρείς και διαπιστώνεις…

Τα Χριστούγεννα όλα είχαν ηρεμήσει. Ο νεαρός Σύριος είχε μεταφερθεί στην εντατική μονάδα και δεν μάθαμε ποτέ τι απέγινε. Έψαξα να βρω την σύζυγο του αλλά δεν τα κατάφερα. Ο άνθρωπος στο διπλανό δωμάτιο είχε «φύγει» (ας ελπίσουμε πως η διάγνωση μέσω κινητού τηλεφώνου ήταν σωστή) και ο κυρ Βαγγέλης, μαστουρωμένος από τα χάπια που τον «πότισαν» τη νύχτα, ήταν αλλόκοτα ήσυχος. Παρατηρούσε διαρκώς ότι συνέβαινε γύρω του, αλλά ήταν σιωπηλός. Το βλέμμα του φανέρωνε πίκρα και μια παράξενη αποδοχή. Αυτή η αποδοχή ήταν τόσο φριχτή…

Το ίδιο βράδυ γύρισα καταβεβλημένος στο παγωμένο και σκοτεινό σπίτι. Αν και τα πόδια μου δεν με κρατούσαν, την έκανα την «βόλτα» που είχα τόσο ανάγκη. Το σπίτι είχε προλάβει να στολιστεί γιορτινά, αλλά δεν γιόρτασε. Θα το έκανε όμως λίγο αργότερα, έστω και χωρίς γιορτινό τραπέζι και καλεσμένους. Αβγά με πατάτες τηγανιτές ήταν το φαγητό που πάλεψε με πείσμα να φαγωθεί, για να ακολουθήσει αργότερα μια «ζορισμένη» αλλά γεμάτη ευγνωμοσύνη «αλλαγή» του χρόνου. Μα μέχρι τότε έπρεπε να αντιμετωπίσεις φαντάσματα και ενοχές. Έπρεπε να παλέψεις χωρίς κανέναν απολύτως σύμμαχο για μια αλήθεια που ήθελες να δώσεις τα πάντα για να την υπερασπιστείς. Λόγια ψεύτικα, λόγια παραποιημένα, λόγια γεμάτα οργή και μίσος, η αίσθηση να είσαι ένας απρόσμενος ξένος, να μην σε βλέπουν, να μην σε ακούνε, να μην σε διαβάζουν και παράλληλα να προσεύχεσαι να επιβιώσει ένας άνθρωπος που αγαπάς και χρειάζεσαι τόσο πολύ. Είναι αστείο να επιχειρείς εκατοντάδες φορές την σύγκρουση με την αδικία και ξαφνικά, να βυθίζεσαι μέσα σε αυτήν. Και να πονάς γιατί καταλαβαίνεις πως όποιος αδικεί είναι σίγουρο πως θα αδικηθεί.

Προσεύχεσαι και υπόσχεσαι πολλά όταν υποφέρεις, μα σαν επιστρέφεις στην σκοτεινή σου πραγματικότητα η θέληση έχει χαθεί γιατί έχει χαθεί και σκοπός που έδινε νόημα στην θέληση. Επέρχεται μια σταδιακή «καταστροφή» και μένει μόνο να δεις τι είναι τελικά αυτό που θα καταστραφεί…

.........................................................................................................................................................

Κλείσιμο με την «κοινοποίηση» στο «απατηλό» facebook που γνώρισε παρόμοια απαξίωση ίσως και μίσος:

Είναι φορές που θεωρούμε κάποια πράγματα δεδομένα, που έχουμε την παράλογη εντύπωση πως κάποια άνθρωποι θα είναι δίπλα μας για πάντα, που φερόμαστε ανεύθυνα και εγωιστικά, που κρίνουμε τους ανθρώπους χωρίς –έστω για τους τύπους- να δοκιμάσουμε να γνωρίσουμε τι είναι αυτό ρε γαμώτο που κρίνουμε! Είναι φορές που θεωρούμε πως τα πάντα είναι μονάχα ο εαυτός μας.

Μάθετε να εκτιμάτε, να συγχωράτε, να πιστεύετε, να είστε ευγνώμονες (τα πάντα μπορούν να χαθούν σε μια στιγμή όποιος κι αν είσαι όπου κι αν είσαι), να είστε ειλικρινείς, αληθινοί, να είστε πάντα ο εαυτός σας και να αγαπάτε. Η αγάπη δεν είναι εγωισμός. Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν δυσκολίες δεν είναι άνθρωποι αρνητικοί, είναι Άνθρωποι, και στην θέση τους μπορεί κάποια στιγμή να βρεθείς και εσύ. Θα ήθελες να σε αντιμετωπίσουν ως αρνητικό;

Περάσαμε 13 άυπνες, δύσκολες και απρόσμενα μοναχικές μέρες αλλά ευτυχώς τα καταφέραμε! Οι σκέψεις έπρεπε να είναι επικεντρωμένες μονάχα εκεί όπου υποτίθεται οφείλουν να είναι, αλλά δεν ήταν. Πώς να είναι; Η «κατάρα» όσων έχουν μεγάλη φαντασία είναι ότι δεν σταματούν ποτέ να φτιάχνουν απίθανα σενάρια. Από κάπου όμως πρέπει να αντλούν δύναμη.

Επίσης, ένα τεράστιο Ευχαριστώ (δεν χρειάζεται να πω που, ξέρουν αυτοί)…

Με τον πατέρα μου τσακωνόμαστε διαρκώς από την μέρα που γεννήθηκα. Μου την είπε πολλές φορές για διάφορες «επιλογές» μου, μερικές φορές με έκρινε κάπως σκληρά, αλλά ποτέ, μα ποτέ, δεν έκρινε και δεν ανακατεύθηκε σε ότι αφορούσε τις σχέσεις μου (φιλικές και μη). Σεβόταν απόλυτα τις επιλογές μου και γνώριζε πολύ καλά πως εκεί δεν χωράνε «συμβουλές». Μου έλεγε πάντα να είμαι ο εαυτός μου και να μην προσποιηθώ ποτέ κάτι άλλο για να ικανοποιήσω προσδοκίες, γιατί ούτε εγώ θα είμαι ευτυχισμένος ούτε αυτοί των οποίων θα προσπαθώ να ικανοποιήσω τις προσδοκίες. Έτσι είναι!

Πατέρα σε χρειάζομαι ακόμα. Ίσως περισσότερο από ποτέ…

Από εμάς λοιπόν, χρόνια πολλά! Από μια «παράξενη» οπτική, αυτές οι γιορτές ίσως είναι οι καλύτερες (όμως κάτι λείπει ακόμα τόσο πολύ…), ακριβώς γιατί δεν ήταν οι χειρότερες! Εύχομαι σε όλους (και σε αυτούς που δεν με χωνεύουν) να έχετε υγεία, να έχετε, όσο αντέχει ο χρόνος, την χαρά να βρίσκεστε κοντά σε αυτούς που αγαπάτε και την ευτυχία να βρίσκεστε κοντά σε αυτούς που σας αγαπούν. Να θυμάστε και να αναγνωρίζετε ότι καλό έχει κάνει κάποιος για εσάς και να εκτιμάτε τους ανθρώπους γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα θέλατε εσείς να είναι…

Καλή Χρονιά!