Υπέροχο φεγγάρι
απόψε. Αντικείμενο πόθου, ύστατη ελπίδα, μυστικιστική ερωτοτροπία. Σα να παρατηρείς
κουκλάκι να κοιμάται: τόσο σιωπηλό, τόσο όμορφο, τόσο λατρευτό, τόσο ποθητό...
Τόσο κοντά σου μα και τόσο αφόρητα μακριά σου...
Όμορφη μέρα από το πρωί η σημερινή. Από εκείνες τις ημέρες
που σε τραβάνε να τις βιώσεις, να τις ξεκοκαλίσεις. Μια ημέρα που θέλεις να
κάνεις τόσο πολλά… Δεν έκανα τίποτα! Τίποτα αξιόλογο. Πλήρωσα ΕΝΦΙΑ, πήγα να
πάρω τις (τελευταίες εύχομαι) εξετάσεις, έκανα θελήματα, φόρτωσα το άμοιρο
αυτοκινητάκι μου σαν πέντε πεισματάρικα γαϊδουράκια και άρχισα να διανύω
χιλιόμετρα με «μαγκιές» του τύπου «εδώ θα
κόψω δρόμο» που καταλήγουν σε απίστευτη κίνηση. Πάντα μου την έλεγες που
έκοβα δρόμο μα όπως λέει και το αγαπημένο άσμα, «ότι μας δένει στα παλιά είναι οι κακές συνήθειες…». Τουλάχιστον
τώρα κάνω αξιοθαύμαστο αγώνα να μην εκνευρίζομαι! Και νομίζω τα πάω πολύ καλά…
Αλλά ρε γαμώτο, ήταν πραγματικά όμορφη η ημέρα και ένιωθα
πως όφειλα στον εαυτό μου να την αξιοποιήσω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι
επιλογές πλέον είναι σχεδόν ανύπαρκτες και σε κάθε βήμα είμαι αναγκασμένος να
σκοντάφτω σε κενά, αδύνατο να αναπληρωθούν. Αβυσσαλέα κενά, απομεινάρια μιας
ζωής που πάλευες να ζήσεις μα πλέον σου γυρνά επιδεικτικά την πλάτη. (Αν ήταν
να αναγνωρίζονται οι προσπάθειες μας, θα ήμασταν σαφώς πιο ευτυχισμένοι αλλά
όταν δεν θέλεις δεν μπορείς να αναγνωρίσεις). Βαδίζεις λοιπόν μέσα στην φωτιά
και μέχρι να σε κάψει ακολουθείς έστω και δισταχτικά, την αλήθεια. Στέλνεις
λοιπόν την «αλήθεια» με sms,
με σήματα καπνού, με διάφορα «ηλεκτρονικά» τεχνάσματα και προσποιείσαι πως
επιβιώνεις φανερώνοντας ειλικρίνεια. Και μια τόσο απλή, κάποτε καθημερινή,
κίνηση, δίνει νόημα στην όμορφη ημέρα και νιώθεις ξάφνου πως ο ήλιος έχει όντως
την δύναμη να ζεστάνει καρδιές. Στο κάτω-κάτω δεν ζητάς κάτι, απλά
εξομολογείσαι αλήθειες. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο καλό κάνει στην ψυχή η
εξομολόγηση μιας αλήθειας…
Αφού λοιπόν οι «Μαχητές» μείωσαν σε 1-100 (η έστω αυτό
πίστεψαν), επέστρεψα στο σπίτι και άρχισα να ξεφορτώνω το «γαϊδουράκι» μου με
την ελπίδα πως ίσως το χρειαστώ ξανά αργότερα. Παντού διαφημιζόταν η σούπερ
ντούπερ μπλε ματωμένη σελήνη και έχοντας βιώσει εξαιρετικά υπέροχες στιγμές με
πανσέληνο, η φαντασίωση μιας ακόμα ήταν καλό κίνητρο από το να με κρατήσει
μακριά από την «χήρα» με τα Κρητικά προϊόντα και την δυνατή ρακή της. Και καθώς
ο ήλιος έδυε και το πολύκροτο φεγγάρι πλησίαζε, η ανάγκη να το δω να σκάει μύτη
μεγάλωνε όλο και περισσότερο.
Θυμάμαι πως κάθε φορά που μιλούσα για το φεγγάρι εισέπραττα
ένα ειρωνικό χαρακτηρισμό, μια χιουμοριστική ταμπελίτσα που απλά για μία ακόμη
φορά, επιβεβαίωνε πως όσο το πασχίζω τόσο πιο δύσκολο είναι να γίνω αντιληπτός.
Με αποκαλούσαν «ρομαντικούλη». Όμως αυτός που κοιτάζει με δέος την σελήνη η την
παρομοιάζει με οτιδήποτε γυροφέρνει στην καρδιά του, δεν είναι ρομαντικός (όχι
με την παραπάνω έννοια), είναι ειλικρινής! Η παλίρροια που μέσα μας προκαλεί η
πανσέληνος, αποτελεί απόδειξη του γιατί αυτός ο «δορυφόρος» είναι πολλά
περισσότερα από ένα απλό αστέρι. Είναι η ασημένια παρουσία του φωτός στο
σκοτάδι, είναι η θεά που ποθείς να αγκαλιάσεις, είναι η ομορφιά και η ελπίδα,
είναι η απόδειξη πως ακόμα και στο πιο βαθύ σκοτάδι υπάρχουν πάντα φωτεινές
αναλαμπές, είναι εσύ, είναι εγώ, είναι τα πάντα…
Και είχε υπέροχο
φεγγάρι απόψε. Αντικείμενο πόθου, ύστατη ελπίδα, μυστικιστική
ερωτοτροπία. Σα να παρατηρείς κουκλάκι να κοιμάται: τόσο σιωπηλό, τόσο όμορφο, τόσο
λατρευτό, τόσο ποθητό... Τόσο κοντά σου μα και τόσο αφόρητα μακριά σου... Δεν
είχες ποτέ τον διακαή πόθο να μπορέσεις να αγκαλιάσεις την σελήνη; Όχι τον
πλανήτη, όχι αυτό το παγωμένο αστέρι με τους χιλιάδες κρατήρες, αλλά αυτό που
συμβολίζει στην καρδιά σου, αυτό που εισπράττεις σαν την χαζεύεις, αυτό που
νιώθεις όταν την βλέπεις να αναδύεται μεγαλόπρεπη και κόκκινη σαν την επιθυμία,
μέσα από την θάλασσα…
Αυτό ήθελα να πω. Αυτό είπα…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Πες την γνώμη σου....