Χρυσοθήρες: «Οι Φίλοι Είναι Πάντα Φίλοι»

Πριν από πάρα πολλά χρόνια (και πως περνάνε έτσι τα άτιμα;) πολλοί από εμάς μαζευόμασταν σε κάποιο σπίτι και είτε με συνοδεία καφέ είτε αλκοόλ (ανάλογα πάντα την ώρα), ακούγαμε το νέο δίσκο που ένας από την παρέα είχε αγοράσει και δεν κρατιόταν να μας τον δείξει. Πολλές από αυτές τις μοναδικές μουσικές (και όχι μόνο) στιγμές, τις βίωσα παίζοντας τάβλι σε ένα μικρό μπαλκονάκι κάπου στη Νέα Σμύρνη…

Τα ζάρια έπεφταν συχνά έξω από το τάβλι (την χρειαζόμασταν αυτή την περίφημη σκάφη), κατέληγαν κάτω στο υπόγειο σε έναν μικρό κήπο και χάνονταν ανάμεσα στα χορτάρια. Έτσι μια εγώ, μία ο φίλος μου (εξαρτάται ποιος πετούσε τα ζάρια) σκαρφαλώναμε τα κάγκελα του μπαλκονιού και τρέχαμε στον κήπο να βρούμε τα ατίθασα ζάρια, κάτι που μπορούσε να πάρει αρκετό χρόνο μα δεν γινόταν διαφορετικά γιατί δεν υπήρχε δεύτερο ζευγάρι. Δίπλα μας, στην άκρη του μπαλκονιού, υπήρχε το παλιό μου κασετόφωνο, το οποίο ήταν πάντα πρόθυμο να αναπαράγει τις κασέτες που του δίναμε, χωρίς παράπονο και χωρίς να τις καταστρέφει παρά την ηλικία του (θυμάσαι το περίφημο «μάσημα» της κασέτας;). Με πιο απλά λόγια, οι «Πόρτες» η «Φεύγα» και το «Πλακωτό» ήταν στην ουσία η αφορμή για να ακούσουμε ότι καλό έφερνε συνήθως ο Μήτσος!

Ήταν πολλά τα «καλούδια» που έφερνε ο Μήτσος σε αυτές τις συναντήσεις. Τι να πρωτοθυμηθώ; Το “Rattle And Hum” των U2, το “Traveling Wilburys Vol. 1”, το πρώτο album των Stone Roses… Πολλά και εξαιρετικά. Και όλα είχαν την ίδια κατάληξη: Μετά το πρώτο άκουσμα με αφορμή την «μονομαχία» στο τάβλι, «βουτούσα» την εκάστοτε κασέτα και την «έλιωνα» για μήνες στην κυριολεξία σε ένα αυτοσχέδιο «ηχητικό σύστημα» που είχα φτιάξει από το παλιό κασετόφωνο αυτοκινήτου του πατέρα μου, που είχα τοποθετήσει δίπλα στο κρεβάτι μου. Μέχρι φυσικά να απαυδήσει ο Δημήτρης και να αναγκαστώ να του επιστρέψω την κασέτα, αφού φυσικά την αντιγράψω!

Ένα album λοιπόν από αυτά, ήταν και το εξαιρετικό “Ίσως Αύριο” από τους «Χρυσοθήρες» που κυκλοφόρησε η Wipe Out Records το 1990 και υπήρχε μονάχα σε βινύλιο. Δύσκολα το βρίσκεις πια, όμως αποτελεί ένα διαμάντι της Ελληνικής rock/garage σκηνής με μοναδικά τραγούδια που η απλότητα των στίχων τους μιλά κατευθείαν στην καρδιά σου. Λάμπρος Τασούλης (κιθάρα), Μάκης Σιμήτης (keyboards, φωνητικά), Θοδωρής Μπαλούρδος (φωνή, μπάσο), και μαζί τους οι Μάκης Ζώτος (drums), Λουκάς Βλάχος (κιθάρα), Χρ. Πολύδωρας (σαξόφωνο, harmonica), Αλέξης Δε Μπλουζ (Drums), Κώστας Μίχαλος (κιθάρα), Βάκης Ζουμπούλης (drums), Κώστας Δεστέφανος (κιθάρες)… Αυτοί ήταν οι «Χρυσοθήρες» που στις αναζητήσεις τους ο χρυσός που ανακάλυψαν ήταν τα τραγούδια τους! Επίσημα δεν διαλύθηκαν ποτέ, όμως δεν υπάρχουν πια σα μπάντα και αυτό έχει να κάνει με την σκληρή μοίρα που επεφύλασσαν οι δισκογραφικές στα περισσότερα rock συγκροτήματα εκείνης της εποχής, ιδιαίτερα στο συγκεκριμένο μουσικό είδος.

Αξέχαστα τραγούδια, ιδιαίτερα και απλά όσο πρέπει, εξαιρετικές συνθέσεις που έχουν αρκετά να διηγηθούν. «Ίσως Αύριο», «Σαν Χαμένοι», «Στο Μυαλό Μου Τριγυρνάς», «Εγώ Και Το Μπάσσο Μου», «Μια Νύχτα Στο Πεδίο Του Άρεως», «Στραπατσάδα Song», «Ονειρεμένη Νύχτα», «Ιχνηλάτης», «Οι Φίλοι Είναι Πάντα Φίλοι»… 9 μοναδικές μελωδίες με αρώματα από την pop/rock της δεκαετίας του 1960 και το garage της δεκαετίας των τελών του 1980, ένα ηχητικό αποτέλεσμα που ποτέ δεν χορτάσαμε ως χώρα και που σήμερα λείπει υπερβολικά. Στο YouTube δεν βρίσκεις εύκολα τραγούδια τους, έτσι πήρα την απόφαση να φτιάξω εγώ ένα video στο τραγούδι με το οποίο μου συστήθηκε η μπάντα για πρώτη φορά.

Το «Οι Φίλοι Είναι Πάντα Φίλοι» είναι ένα «πικρό» τραγούδι, καλυμμένο από την γλυκιά μελαγχολία των μελωδιών των ‘60s, που διηγείται τα πράγματα όπως ακριβώς έχουν. Δεν υπάρχουν κρυφά νοήματα ή μεταφορές, μόνο η ίδια η ζωή σαν βίωμα και οι εμπειρίες που αποκομίζεις καθώς περνούν τα χρόνια. Τα πάντα μπορεί να κρύβονται πίσω από την σκληρή διαπίστωση πως «αν είσαι καλά, δεν αντιμετωπίζεις προβλήματα, έχεις χρήματα και μια ζωή που ικανοποιεί τους γύρω σου, τότε όλοι βρίσκονται δίπλα σου και σε ακολουθούν…»! Μόλις όμως διαπιστωθεί και γίνει αντιληπτό το όποιο πρόβλημα, ξεκινούν τα «δεν μπορώ» και «δεν έχω». Μα η αληθινή φιλία είναι σαν την αληθινή αγάπη. Δεν ξεχνιέται, δεν ξεπερνιέται, δεν υποθάλπει συμφέροντα δεν μεταμορφώνει και δεν μεταμορφώνεται. Η αγάπη είναι πάντα αγάπη, η φιλία είναι πάντα φιλία…

Το video το έντυσα με αναπαραστάσεις που αφορούν κυρίως προσωπικά βιώματα και πολύ πρόσφατες πικρές εμπειρίες, και αυτός είναι (ίσως) ο λόγος που κατέληξε αρκετά μελαγχολικό ή θλιβερό. Δανείστηκα αποσπάσματα από τα γνωστά cartoons του αξεπέραστου  Charles M. Schulz (Snoopy) και στιγμές μοναξιάς του Charlie Brown όταν τον άφησε ο Snoopy, ο καλύτερος του φίλος. Επίσης, από ένα ακόμη απόσπασμα του Schulz, μιας πολύ συγκινητικής ιστορίας που αφορά μια κοπελίτσα που αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα υγείας και κοντά της βρίσκεται πάντα ένας φίλος (γνωστός του Charlie Brown), απόσπασμα που μου «θυμίζει» κάτι πρόσφατο και που μπορείς να την δεις εδώ. Υπάρχουν πλάνα από διάφορα videos που μπορεί ο καθένας μας να βρει, αλλά κυρίως από το εκπληκτικό “Oliver” μια animated μικρή ιστορία που μιλά για τα νιάτα, τη μοναξιά, τη ματαιότητα μιας ζωής που ίσως αναγκαστούμε να αφήσουμε μόνοι και που μπορείς να δεις εδώ. Μπορεί την πρώτη φορά που θα δεις το video να επηρεαστείς από τα προσωπικά μου βιώματα, αλλά στο δεύτερο άκουσμα θα βάλεις τον εαυτό σου στη θέση του αφηγητή-τραγουδιστή. Εύχομαι να μην έχεις παρόμοιες εμπειρίες…

Ευχαριστώ τον φίλο Δημήτρη (Mitts) για το τραγούδι...